Trust…..(3/3)
วันนี้วันที่6แล้วนะอยากจะออกไปจากที่นี่จังอีกไม่กี่อาทิตย์ก็ต้องขึ้นเข่งแล้วเค้าจะได้กลับไปหรือเปล่านะ เค้าถูกเพื่อนร่วมทีมทำขนาดนี้เลยนะ
อยากจะถามพวกนั้นเป็นพันๆครั้งว่าทำแบบนี้ทำไมแต่ทุกครั้งที่ถามก็จะได้คำตอบแค่รอยยิ้มของมินฮยอนฮยอง ถามคนอื่นแค่ตอบแบบขอไปที อยากให้เค้าไม่มองคนอื่นบ้างหละ อยากให้เป็นของพวกเค้าแค่นั้นบ้างแหละเค้ายังไม่เห็นมีเหตุผลที่แท้จริงที่คนในทีมทำกับเค้าเเบบนี้ด้วยซ้ำ
ถ้าอยากครอบครองทำไมไม่จีบดีๆ ไม่ดูแลดีๆทำแบบที่คนอื่นเค้าทำกัน
ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย
(ครืด)
สติที่ใกล้จะพร่าเลือนเหมือนกับมีค้อนมาทุบทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู
ร่างกายหดเข้าหากันอย่างอัตโนมัติ เมื่อเห็นใบหน้าของอีกคนที่เข้ามา
มินฮยอนฮยองยิ้มอ่อนโยนก่อนเดินเข้ามาหา
“เจ็บมั้ย แยกขาออกสิแจฮวาน จะทายาให้”
ร่างกายที่ถูกกระทำตลอด6วันบอบช้ำอย่างหนักจนช่องทางด้านหลังอักแสบ
จึงต้องโดนทายาและกินยาแก้อักแสบลดไข
ถึงเค้าเป็นขนาดนนี้พวกนั้นก็ไม่เคยหยุดที่จะกระทำกับร่างกายนี้เลยด้วยซ้ำ
“มะ ไม่”
เสียงแหบแห้งของแจฮวานดังปฏิเสธทันทีเมื่อร่างสูงของฮยองที่เค้าเคยเคารพรักเดินเข้ามาใกล้
“แยกขาออกซะแจฮวาน หรืออยากเจ็บตัวอีก
แค่จะทายาให้เองนะ”
“อื่อ"
ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง เมื่อมือใหญ่คว้าที่ต้นขาขาวก่อนจะแยกออกเบาๆ
มือคว้านยาป้ายลงมาที่ปากทางจนทำให้ร่างบางสะดุ้งจากความเย็นของตัวยา
“เป็นซะขนาดนี้ ยังดื้ออีกนะแจฮวาน"
ปากพูดไปมือก็ขยับสอดลึกจนถึงผนังนุ่มจนตอดรัดนิ้วมือของร่างสูง
เสพติดเซ็กส์หรือยังนะแจฮวาน เค้าเบื่อที่จะรุนแรงกับร่างกายนี้แล้วทั้งๆที่อยากถนอมเหลือเกินแต่กับทำตัวเป็นคนโรคจิตที่ต้องข่มขืนร่างบางซ้ำๆ
ไม่อยากทำเลย แต่อะไรก็ตามที่ทำให้แจฮวานไปจากเค้าไม่ได้เค้าจะทำมันทุกวิถีทางไม่ว่าจะโดนแจฮวานโกรธเกลียดเค้าแค่ไหน สายตาดุจหมาป่าจ้องมองร่างบางอย่างเสน่หา
จนทำให้แจฮวานหันหน้าหนี
หน้าร้อนไปหมดเลยเราเป็นอะไรกันคนคนนี้คือคนที่ทำกับเราอย่างกับสัตว์ป่านะแจฮวานอย่าไปหลงกลเด็ดขาด
“อุ อ๊า”
เมื่อร่างบางหันหนีร่างสูงกับแกล้งร่างบางด้วยการกดนิ้ววนอยู่ในช่องทางนี้
“อา อยากเข้าไปซะแล้วสิแจฮวานทำไมยั่วฮยองขนาดนี้ กระตุกขนาดนี้เลยนะ”
“ไม่นะ อย่า อ๊า”
ทันทีที่พูดจบ แกนกายร้อนๆก็แทงพรวดเข้าไปจนสุดไม่มีช่องว่างให้ร่างบางได้หายใจหายคอ
มือหนาเอื้อมไปเกลี่ยน้ำตาใสที่ไหลออกจากดวงตาคู่สวย
สงสารนะแต่เค้ายับยั้งช่างใจกับร่างกายนี้ไม่ได้ซักที
“อือๆๆ อ๊ะ มินฮยอน อ๊ะ ฮยอง”
แรงขยับสะโพกเน้นย้ำลงมาจนหัวสั่นหัวคลอนเสียงโซ่กระทบกันสนั่นห้องนอน
จนอดคิดไม่ได้ว่าคนอื่นที่เหลือจะเข้ามาตอนไหน ประตูถูกเปิดอ้าค้างเอาไว้แต่กับไม่มีแรงลุกขึ้นเดินหนีไป
มืออีกข้างของร่างสูงบีบเค้นสะโพกขาวอย่างย่ามใจคลึงไปมาด้วยอารมณ์ที่มากเกินกว่าจะกักเก็บเอาไว้
กระแทกเสยจนร่างบางผวาตามแรงของการกระทำของร่างสูง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังเข้ามาทุกโสตประสาทจนร่างบางสัมผัสถึงความอุ่นร้อนที่ฉีดพ่นเข้ามาในช่องทางรัก
ร่างกายเล็กสั่นระริกเหมือนคนร่านราคะปลดปล่อยออกมาเช่นกัน แกนกายใหญ่ถอนออกจากช่องทางและกับใส่เข้ามาใหม่
“อ๊ะ มินฮยอนฮยอง”
แม้แกนกายจะอ่อนตัวก็ยังกระแทกกระทั้นอยู่แบบนั้นก็เค้าน่ะไม่อยากห่างร่างบางตรงหน้าสักวินาทีเดียว
ช่องทางสีหวานเปิดกว้างตามขนาดตอนแข็งตัวของมินฮยอนไม่ได้เป็นอุปสักในการที่จะส่งท่อนร้อนที่ตอนนี้อ่อนปวกเปียกเข้าไป
ขยับเบาๆจนเสียงล่อลื่นดังขึ้นทำให้แจฮวานหน้าแดงกล่ำด้วยความเขินอาย
น้ำรักที่ร่างสูงปล่อยเข้าไปไหลออกมาตามแรงกระทั้นของร่างสูง แต่กับไม่หยุดส่งแรงกระทั้นเข้าออก
“เซ็กส์ซี่เป็นบ้าเลยนะแจฮวาน”
มินฮยอนถอนแก่นกายออกก่อนจะเก็บกลับเข้าไปในกางเกงของตัวเอง พร้อมจับขาแจฮวานแยกออกกว้างจนร่างบางไม่อาจขัดขืนได้ ต้นขาภายในถูกเติมเต็มไปด้วยน้ำรักสีขาวขุ่น เป็นภาพที่แสนยั่วยวนเสียเหลือเกิน
มินฮยอนถอนแก่นกายออกก่อนจะเก็บกลับเข้าไปในกางเกงของตัวเอง พร้อมจับขาแจฮวานแยกออกกว้างจนร่างบางไม่อาจขัดขืนได้ ต้นขาภายในถูกเติมเต็มไปด้วยน้ำรักสีขาวขุ่น เป็นภาพที่แสนยั่วยวนเสียเหลือเกิน
“เป็นเด็กดี....นอนรอไปนะแจฮวานของฮยอง”
มินฮยอนพูดเสร็จก่อนเดินออกไปจากห้องในที่สุด หลังปล่อยร่างบางไว้อย่างนั้น
มินฮยอนพูดเสร็จก่อนเดินออกไปจากห้องในที่สุด หลังปล่อยร่างบางไว้อย่างนั้น
(แกร่ก)
เสียงกุญแจดังขึ้นทำให้สติของแจฮวานกลับมา เอี้ยวตัวหันไปมองพวงกุญแจอยู่ตรงนั้น...ที่โซฟาที่หรือว่ามินฮยองฮยองทำหล่นเอาไว้
มือร่างบางสั่นระริกเอื้อมมือไปหยิบก่อนจะสอดใส่เข้าไปในกุญแจที่ข้อเท้า
(กริ๊ก)
“ละ...หลุดแล้ว..ไขได้จริงๆด้วย”
อยู่ๆไม่รู้ว่าเค้ามีแรงมาจากไหนพอปลดโซ่ออกจากขาทั้งหมด
ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วรีบหาทางหนีให้เร็วที่สุด
ร่างบางหยิบเพียงเสื้อเชิ้ตตัวบางที่เหลือเพียงตัวเดียวในห้องก่อนเดินออกมาตามทางเดิน
(ตึก ตึก)
เสียงหัวใจของเค้าดังสลับกับสียงวิ่งตรงระเบียงตอนนี้ทุกคนออกไปไหนไม่ทราบถึงไม่มีใครอยู่ที่นี้
ได้โปรดเถอะขอร้องหละ ให้เค้าออกไปจากที่นี้ที
(ตุ่บ)
“จะไปไหนหรอแจฮวาน”
น้ำเสียงทุ้มใหญ่ดังขี้นเหนือหัวพร้อมกับรอยยิ้มที่มองมายังเค้า
ไม่นะทุกคนไม่อยู่นิ
“ดะ แดเนียล”
อย่างกับไม่ใช่ตัวเองแค่หันไปเห็นเพื่อนรักของเค้ายืนอยู่ตรงหน้าร่างกายกับไม่มีแรง
ทั้งๆที่ประตูบ้านอยู่ข้างหน้าแท้ๆ
“แจฮวานฮยองอยากหนีไปจริงหรอ ไม่สงสารพวกเราเลยงั้นหรอ”
ฮยอนบินที่อยู่ข้างหลังเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้พูดขึ้นก่อนคว้าข้อมือของเค้ากึ่งดึงกึ่งลากกลับเข้าไปในห้องที่เค้าพึ่งหนีออกมา
“ไม่เอานะ ไม่เอาแล้ว จงฮยอนฮยองช่วยผมด้วย”
ร่างบางหันไปร้องขอความเห็นใจจากคนที่ใจดีที่สุดในทีม
“เราอยากหนีไปเองนะแจฮวาน ทั้งๆที่ก็จะกลับกันอยู่แล้ว
ฮยองจะไม่ช่วยเราหรอกนะ เพราะฮยองก็ไม่พอใจเหมือนกัน”
ร่างสูงไม่คิดจะเห็นใจแม้แต่น้อย
ก็เค้าน่ะอยากให้แจฮวานอยู่กับเค้าตลอดเวลาเลยด้วยซ้ำ
(ตุ่บ)
“ไม่ ไม่ อย่าเข้ามานะ”
เมื่อถูกพาตัวกลับมาอีกแล้ว ร่างบางนั่งกอดเข่านิ่งซุกตัวอยู่กับที่นอนอย่างคนหมดอะไรตายอยาก
ร่างกายสั่นเทิ้มจากการร้องไห้อย่างหนัก เราไว้ใจพวกเค้าแท้ๆทำไมต้องมาโดนทำอะไรแบบนี้ด้วย
“พวกเรารักนายนะ ทำไมถึงอยากจะหนีล่ะแจฮวานตอบฮยองสิ”
ซองอูถามร่างบางด้วยใจที่สั่นไหว
เค้ารู้ตัวดีที่ทำกับร่างบางขนาดนี้มันผิดแต่จะให้ทำยังเค้าอยากครอบครองแจฮวานไว้แบบนี้ถ้าหากปล่อยไปแจฮวานต้องหนีไปไม่ให้เค้าเจอหน้าแน่ๆ
“ผมไม่รู้ ผมไม่รู้อะไรเลยทำไมทุกคนทำแบบนี้กับผมทรมานผมทำไมกัน”
ร่างสูงทั้งห้าสะท้านไปทั่วทั้งใจ รู้ดีต้องโดนคำถามแบบนี้ คำตอบมันมีอยู่แล้วแต่ร่างบางตรงหน้าจะรับได้หรือเปล่าจะรับเค้าทุกคนไว้ได้มั้ย ถ้าบอกไปแล้วปล่อยร่างบางไป ร่างบางจะหนีหายแล้วไม่ให้พวกเค้าเจอหน้าหรือเปล่า
ร่างสูงทั้งห้าสะท้านไปทั่วทั้งใจ รู้ดีต้องโดนคำถามแบบนี้ คำตอบมันมีอยู่แล้วแต่ร่างบางตรงหน้าจะรับได้หรือเปล่าจะรับเค้าทุกคนไว้ได้มั้ย ถ้าบอกไปแล้วปล่อยร่างบางไป ร่างบางจะหนีหายแล้วไม่ให้พวกเค้าเจอหน้าหรือเปล่า
“พวกเรารักนาย รักจนไม่อยากให้นายไปเป็นของใคร แจฮวานรับได้หรือ
รับพวกเราทุกคนได้หรือเปล่า”
ฮวังมินฮยอนบอกร่างบางอย่างใจเย็นรอผลของการกระทำของตัวเอง
“ผมรักทุกคนแต่ทำไมไม่บอกดีๆ ทำกับผมแบบนี้ทำไมอึ่กฮรือ"
น้ำตาใสไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ที่พวกนั้นทรมานเค้าขนาดนี้เพราะรักเค้างั้นหรอรักจนไม่อยากให้ใครมาแตะต้องเลยใช่มั้ย
ทำไมไม่บอกดีๆ
“นายรักพวกเราเหมือนกันหรอเหมือนกันใช่มั้ยแจฮวาน”
“ผมรักพวกคุณทุกคน ทุเรจมากเลยใช่มั้ย ดูเป็นคนร่านไปเลยเนอะ ผมชอบทุกครั้งที่ทุกคนครอบครองผมทุเรจไปเลยเนอะ”
ร่างบางยอมรับความจริงออกมาด้วยความอดสู จะไม่ให้ตอบแบบนี้ได้ไง
ก็ร่างกายเค้ามันเรียกร้องทุกครั้งเวลาทุกคนสอดใส่เข้ามาในร่างกายนี้
“ไม่ทุเรจไม่ทุเรจเลย มันน่ารักจนพวกเราอยากให้รางวัลเลยล่ะ”
ซองอูพูดออกมาอย่างมีความสุข แจฮวานรักพวกเค้ารักสัมผัสของพวกเค้า
มันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตเลยล่ะ
“รางวัลอะไร”
“ก็พวกเราจะให้นายทำอะไรกับพวกเราก็ได้ไงจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้
เราจะมอบความสุขให้นายดีมั้ยแจฮวาน”
“ใช่อยากจะทำอะไรกับพวกเรากี่ครั้งก็ได้ตามที่ใจนายต้องการ”
ร่างบางมองทุกคนด้วยความรู้สึกต่างออกไป
ผู้ชายพวกนี้เค้ารักผู้ชายพวกนี้ไม่มีทางเป็นอื่นได้เค้ากระหายในผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้
แปลว่าที่ผ่านมาเค้าได้ขึ้นสวรรค์สินะ รู้ดีรู้อยู่แล้วว่าตัวเองเสพติดเซ็กส์ไปแล้วก็อยากทำกับคนที่รักเค้าจนตัวสั่นขนาดนี้นิ
“ดี ดีมาก”
ร่างบางรับคำตามคำตอบของหัวใจ
หลังจากนั้น
“ยังไม่กลับ”
“ใช่ รถเสียต้องอยู่ที่นี้อีกสองวันกว่าจะซ้อมเสร็จ
เราแข่งตั้งสิ้นเดือนคงไม่เป็นอะไร”
ฮยอนบินตอบคำแดเนียลอย่างขอไปทีพร้อมเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“ไม่เป็นไรหรอกอยู่อีกแค่สองวันเอง”
“แจฮวานว่าไงอยู่ต่อได้มั้ย”
“อึ่กดีครับ อ้ามินฮยอนอ๊ะฮยอง”
แจฮวานตอบพร้อมหย่อนก้นลงบนแกนกายของมินฮยอนและซองอูที่ตั้งลำรอรับแรงกระแทกอยู่พร้อมทั้งกดโพกกลมลงไปจนสุดส่ายไปส่ายมาอย่างยั่วยวน
รอยยิ้มน่ารักเผยออกมา พร้อมแลกจูบกับร่างสูงทั้งอย่างไม่รังเกียจ
“หืมแจฮวานเก่งจังสองอันเลยนะ”
จงฮยอนมองดูช่องทางที่รูดรั้งแก่นกายเพื่อนทั้งสองด้วยความหรรษา ไม่ลืมที่จะยิ้มให้ร่างบางผู้เป็นเจ้าของดวงใจของคนทั้งทีม
จงฮยอนมองดูช่องทางที่รูดรั้งแก่นกายเพื่อนทั้งสองด้วยความหรรษา ไม่ลืมที่จะยิ้มให้ร่างบางผู้เป็นเจ้าของดวงใจของคนทั้งทีม
“อ๊ะ สะ สาม สี่อ๊ะ ห้า”
ร่างบางตอบรับพร้อมองแก่นกายของคนทั้งหมดที่ชี้มาที่ปากของตัวเอง
พร้อมดูดดุนและไล่เลียของทุกคนอย่างไม่รังเกียจ
(สวบ สวบ สวบ)
“อ๊า แจฮวานรัดแน่นเกินไปแล้ว”
“แจฮวานฮยองอึดอัดจะตายแล้วเฮ้ย”
แต่ก่อนที่มินฮยอนและซองอูจะปลดปล่อยร่างบางก็ลุกขึ้นยืนจนทำให้ทั้งสองค้างไปซะดื้อๆ
สมน้ำหน้าแกล้งเค้ามาตั้งหลายวันขอเอาคืนบางเถอะ
ทำเอาทั้งสองจิ๊ปากอย่างขัดใจเพราะทำอะไรไม่ได้ก็น่ารักขนาดนั้นจะทำอะไรแบบนั้นได้ยังไง
“อยากได้ของฮยอนบินจังเลย”
ร่างบางถลกเสื้อเชิ้ตที่ใส่เป็นประจำขึ้นนั่งทับแกนกายร้อนของฮยอนบินอย่างยั่วยวน
“อ่า อ๊ะ ฮยอนบินใหญ่จังจะขยับแล้วนะ”
(สวบบ)
(สวบบ)
ร่างบางกระแทกร่างการขึ้นลงบนตักร่างสูงอย่างรุนแรง
หลับตาพริ้มส่ายหน้าอย่างเมามันส์จนทำให้ฮยอนบินปลดปล่อยเข้าไปในตัวของร่างบาง
“อ๊า แจฮวานฮยองสุดยอดเลย”
“เก่งมากแจฮวาน ทำไมยั่วขนาดนี้”
มือใหญ่ของแดเนียลลูบหัวอดีตเพื่อนสนิทที่ตอนนี้เป็นคนรักอย่างรักใคร่
ตอนนี้ไม่ใช่แค่พวกเค้าที่หลงใหลแจฮวาน
ตอนนี้ร่างบางหลงหลพวกเค้าไม่ต่างกันมันช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ
“แดเนียลมานี้สิ ตรงนี้”
ดูเหมือนร่างบางจะดีใจมากๆที่ถูกชม
จะกลับไปนอนคว่ำตรงฟูกที่ถูกปูไว้ทั่วห้องแล้วยกก้นขึ้นอย่างยั่วยวนแยกเนิ่นเนื้อทั้งสองออกจากกันรอค่อยอดีตเพื่อนสนิทที่ตอนนี้เป็นคนรักมาเติมเต็ม
“อ๊า แจฮวานจะยั่วไปถึงไหน น่ารักที่สุดไปเลย”
“อ๊า แดนใส่เข้ามาแรงๆเลยนะ”
ร่างบางเรียกร้องอย่างร่านราคะ
ภาพตรงหน้าทำให้คนทั้งห้องอารมณ์พุ่งขึ้นสูงจนอดทนมองเฉยๆไม่ได้
“แจฮวานทำนี้ด้วยซิ”
“นี่ด้วยแจฮวาน”
แกนกายร้อนถูกจอมาตรงหน้าอีกครั้งแจฮวานอ้าปากรับอย่างยินดี
เค้ารักทุกคนเสพติดทุกๆคนขนาดนี้จะไม่ทำให้ได้ยังไงหละ ได้เเต่ปล่อยตัวไปตามใจของตัวเเค่นี้ก็มีความสุขพอเเล้ว.
--------------------------------------THE END------------------------------------------
พีคมาก!!!
ตอบลบ😃
ตอบลบ