Cherish...

Cherish…

“เดี๋ยวแจนทำไปให้นะ ดงฮันรอหน่อยนะ พรุ่งนี้เจอกัน”

เอาอีกแล้วเจ้าสุนัขตัวนี้ทำไมชอบกระดิกหางไปหาตัวผู้ตัวอื่น เป็นแบบนี้มันน่าจะจับขังไว้ซะไม่ให้ไปไหน

ร่างสูงที่สูงกว่าคนปกติทั่วไป เดินตามร่างบางที่แสนหวงแหนไปเรื่อยๆ ตามทาง ก็รู้นะว่าเป็นประธานรุ่น แต่มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับชาวบ้านชาวช่องเค้าโดยเฉพาะผู้ชาย  มันน่าหงุดหงิดจริงๆ

“อ้าวแจฮวาน จะไปไหน?”

ไอนั่นมันใครถึงกล้ามาจับของรักของเค้า มือนั่นกล้าจับมือของแจฮวานงั้นหรอ มันต้องตาย ต้องตายคาตีนเค้า

ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบางอย่างรวดเร็ว  “ซังกยุนเราจะไปหาฮยอนบิน ปล่อยเถอะ ถ้าฮยอนบินเห็นต้องไม่ชอบแน่ๆ”

ถ้าฮยอนบินเห็นเราต้องโดนทำอะไรแปลกๆ แน่ๆ ก็ฮยอนบินน่ะหวงเค้ายิ่งกว่าอะไร เวลาที่ฮยอนบินทำโทษมันน่ากลัว น่ากลัวมากๆเลย

“ไอนายแบบนั้นไม่อยู่หรอก ไม่ต้องกลัว เราแค่จะมาถามเรื่องชมรมร้องเพลงว่าจะเข้า....”

“ไม่ให้เข้า มึงไปไกลๆจากคนของกูเลยนะ แล้วกูก็อยู่อย่ามาสาระแนแตะต้องคนของกู”

ร่างบางสั่นไปทั้งร่างด้วยความกลัว ฮยอนบินทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ เห็นหมดเลยสินะ ที่เค้าโดนซังกยุนจับ กลัว กลัวไปหมดแล้ว

“กูถามแจฮวานไม่ใช่มึง มึงไม่มีสิทธิ์มาห้ามเค้า”
ร่างสูงอีกคนจ้องมองเค้าด้วยสายตาสื่อความหมาย เค้าอยากเข้านะแต่ถ้าฮยอนบินไม่ยอมเค้าจะทำอะไรได้ เค้ารักและยอมผู้ชายคนนี้มานานแล้ว ถึงฮยอนบินจะเป็นแบบนี้แต่ไม่มีสักครั้งที่ฮยอนบินจะมีคนอื่นให้เค้าเจ็บปวด เค้าถึงยอม ยอมมาตลอด

“ตอบสิ อย่าเงียบให้มันมองอีกนานมั้ย"

.. ลองตอบว่าอยากเข้าสิแจฮวาน เค้าจะไม่เอาคนที่สาระแนมาแยกแจฮวานไปจากเค้าไว้แน่ๆ

“เข้าไม่ได้หรอกซังกยุนเรามีงานเยอะมากๆเลย ไปชวนคนอื่นนะ”

“มั่นใจแล้วใช่มั้ยแจฮวาน”

“อือ”

“มึงจะเสือกถามแฟนกูอีกนานมั้ย ไปไกลๆ หน้ากูไป รำคาญ แล้วอย่าสะเออะมาแตะต้องตัวแฟนกูอีกถ้ามึงไม่อยากตาย” ร่างสูงจ้องหน้าคนที่เตี้ยกว่าตัวเองอย่างโกรธเกรี้ยว

แจฮวานได้แต่ยืนมองไม่เข้าไปยุ่ง เพราะถ้าเค้ายืนมือออกไปช่วยซังกยุน ซังกยุนอาจจะเจ็บตัว

“แจฮวาน เราไปก่อนนะ ถ้าไม่มีมันอยู่มาใช้ห้องชมรมก็ได้นะ”

“อือ”
ร่างสูงอีกคนเดินลับสายตาไปแล้ว แต่ความโกรธในใจนายแบบหนุ่มหาได้ลดลงไม่ เมื่อหันไปเจอคนตัวเล็กที่เป็นของเค้าที่จ้องมองใครอีกคนจนสุดสายตายิ่งทำให้เค้าโกรธ โกรธยิ่งกว่าอะไร ให้มันแตะตัวยังไม่พอยังมองมันจนลับสายตาแบบนี้อีก สงสัยต้องลงโทษสุนัขตัวนี้ให้รู้จักเจ้าของซะแล้ว

(พรึ่บ)


“เจ็บ ฮยอนบิน ปล่อยก่อนแจนเดินเองได้”

ไร้เสียงตอบกลับมาของร่างสูง ยิ่งร่างบางส่งเสียงมากแค่ไหนยิ่งทำให้ใครอีกคนลากร่างบางแรงขึ้นไปอีก

เส้นทางที่ร่างสูงอีกคนพามาผ่านผู้คนมากมายถึงแม้นี่จะเป็นช่วงปิดเทอม แต่นักศึกษายังมีกระจายไปทั่ว เพราะมีงานคณะและงานส่วนตัว ทำให้ร่างทั้งสองเป็นจุดรวมสายตา สองคนดังของมหาลัยเดินผ่านขนาดนั้นจะไม่ให้มองได้ยังไง ยิ่งลากทึ้งกันแบบนั้น ยิ่งอยากเข้าไปช่วยร่างบางที่ดูอ่อนแอน่าทะนุถนอม แต่พวกเค้ารู้ว่าถ้าเอื้อมมือเข้าไปสอดเมื่อไหร่ คนตัวสูงต้องไม่เอาพวกเค้าไว้แน่ๆ สุดท้ายก็ได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆจนทั้งสองคนลับสายตา

“ขึ้นรถ ไม่ใช่ข้างหน้า เบาะหลังสิ”

ร่างสูงสั่งร่างบางอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เค้าคิดอย่างเดียวว่าจะทำยังไงให้คนทั้งมหาลัยเลิกจ้องมองแจฮวานของเค้า เลิกจ้องมองสุนัขของเค้า เลิกต้องการคนตัวเล็กของเค้า ถ้ามันไม่เลิกอยากได้คงต้องเอากันให้พวกมันดู มันถึงจะได้รู้สักทีว่าของใครเป็นของใคร

ร่างสูงตามร่างบางเข้าไปนั่งหลังรถกับร่างบางอย่างรวดเร็ว  “แจฮวานนายรู้ใช่มั้ยว่าทำผิดอะไร”

ต้องรู้ สิภาพที่ให้ไอบ้าซังกยุนนั่นจับแขนยังติดอยู่ในสมองเค้าอยู่เลย ถ้าตอบไม่ได้นะ จะทำโทษจนเดินไม่ได้สักสองสามวัน

“รู้”


“รู้ว่าอะไร”

ตอบสิ ตอบมาสิ ตอบให้เค้าหงุดหงิดและเจ็บปวด รักมากขนาดนี้ยังยอมให้ผู้ชายคนอื่นเข้าหาทั้งยังกระดิกหางให้อีก มันน่าจับขังไว้ไม่ให้ใครได้เห็น ไม่ได้ยุ่งกับใครอีกยกเว้นเค้า เค้าคนเดียวในชีวิตแจฮวานก็พอแล้ว

“ให้คนอื่นจับตัว”

“งั้นหรอ รู้สินะว่าผิดแต่ก็ยังยืนนิ่งให้มันจับ จะทิ้งกูแล้วใช่มั้ยห้ะ? เบื่อกูแล้วใช่มั้ย”

“ใจเย็นแจนไม่ได้อยากให้เค้าจับ แจนไม่ได้จะไปไหน แจนรักฮยอนบินคนเดียว อึก”

น้ำตาไหลจนได้สินะ กลัวไปหมด กลัวโดนเข้าใจผิด ถึงฮยอนบินจะร้ายแค่ไหนก็ไม่เคยทำร้ายเค้า ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฮยอนบินกลายเป็นคนแบบนี้  ทั้งที่เมื่อก่อนแสนจะอ่อนโยนแท้ๆ

“ไม่ทิ้งงั้นหรอ งั้นลงไปนั่งบนพื้นแล้วทำหน้าที่ของนายซะแจฮวานรู้นะว่าต้องทำยังไง”

รู้นะว่าทำแบบนี้มันน่ารังเกียจ แต่เค้าก็ยังทำ กระจกรถติดฟิมล์กันแสงแค่ 50% แค่มองเข้ามาคงรู้แล้วว่าคนในรถทำอะไรกัน ยิ่งมาจอดอยู่ข้างคณะแบบนี้ยิ่งมีคนมอง ดีจริงๆ ถ้าไม่ร้ายคงถูกแย่งไป ในเมื่อเป็นคนดีแล้วมีคนจะแย่งคนรักก็ขอเลวดีกว่า เพราะแม้กระทั่งเพื่อนที่เคยสนิทของเค้ายังอยากได้แจฮวาน แล้วคนอื่นอีกล่ะ  เค้าไม่ยอมไม่มีวันยอมให้แจฮวานเป็นของคนอื่น
ร่างสูงจ้องมองร่างบางที่คุกเข่าอยู่บนพื้นรถ ร่างบางรูดซิบกางเกงยีนยี่ห้อดังด้วยความเคยชิน ดึงรั้งแกนกายใหญ่ที่ยังนอนนิ่งออกมา ตากลมเหงกขึ้นมองหน้าคนตัวสูงอย่างอ้อนวอน แต่ไม่เป็นผล เมื่อถูกกดใบหน้าเข้าถูไถกับแกนกายใหญ่ เพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของตัวเอง

“อา.. แจฮวานอมเข้าไปสิ เป็นแค่สุนัขควรรู้หน้าที่นะว่าต้องทำอะไร”

“อึก อือ..”

“อา ดี”
แกนกายใหญ่เริ่มตื่นตัวขึ้นช้าๆ จนตั้งลำเต็มที่ในปากเล็กที่ดูดเลียราวกับขนมหวาน ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยทำแบบนี้แต่ตอนนี้กลับต้องการ ต้องการร่างสูงตรงหน้า

“ดูดหัวเยอะๆสิแจฮวาน”

“อึก อือ อึก”
ร่างสูงขยับแกนกายใหญ่เข้าออกในปากเล็กอย่างรุนแรง เมื่อใกล้จะปลดถึงรีบดึงร่างบางขึ้นมาจับหันหน้าเข้าหากระจกฝั่งคณะ จับสองมือเล็กดันกระจกรถ สองขาคลานเข่าไว้กับพื้น ดึงกางเกงตัวสวยออกจากสะโพกมน ละไว้แค่เสื้อเชิ้ตแสนสวยบนตัว

ถึงเค้าจะอยากให้คนอื่นเห็นมากแค่ไหน แต่เค้าหวงทั้งหมดที่เป็นแจฮวาน ไม่ยอม หรอกไม่ยอมให้ใครได้เห็นร่างกายแสนสวยนี่หรอก

“อ๊ะ ฮยอนบินจะทำอะไรนี่มันมหาลัย”

“เงียบ แจฮวานกลัวคนอื่นเห็นงั้นเหรอ กลัวตัวผู้ตัวอื่นจะไม่มายุ่งใช่มั้ย นั้นแหละที่กูต้องการ”

ร่างสูงดูดไซร้ต้นคอขาวรามไปถึงหลังหูอย่างรุนแรง อารมณ์หึงหวงถูกปลดปล่อยออกมา จนดูดดุนสร้างร่องรอยแห่งความเป็นเจ้าของนับไปถ้วนบนต้อคอขาว

สองมือใหญ่แหวกช่องทางรักสีแดงก่ำที่เค้าเพิ่งเสร็จสมเมื่อเช้าออกกว้างโดยไม่ต้องขยาย ไม่รอช้าดันแกนกายใหญ่เข้าไปในตัวร่างบางอย่างรุนแรง

“อือ อ๊า ฮยอนบินจูบหน่อย.. อึดอัด”  ร่างกายเล็กสั่นสะท้านไปทั้งตัว เค้ามักจะแพ้ฮยอนบินทุกครั้งไม่ว่าจะเรื่องอะไร ครั้งนี้ก็ด้วย

“ได้สิแจฮวาน”

ร่างสูงขยับแกนกายเข้าออกในช่องทางที่แสนคุ้นเคยอย่างรุนแรงตามอารมณ์ ปากหนาทำหน้าที่จูบแลกลิ้นกับร่างบางไปด้วย สองมือใหญ่ดึงกระแทกสะโพกเล็กเข้าหาตัวจนรถสั่นไหว แค่คิดก็สนุกแล้วคนข้างนอกจะเห็นแบบไหนเมื่อมองเข้ามา นี่แหละที่เค้าต้องการ ร่างบางตรงหน้าก็ลืมสิ้นไปซะทุกอย่าง มันน่ารักจนเค้าอดที่จะตีก้อนเนื้อนิ่มที่เด้งรับการกระแทกไม่ได้

(เพี๊ยะ)


“อ้า อ๊ะๆๆๆๆๆ แรงอีก อึก.. ตีแรง อึก.. อีก อ๊ะ กระแทกอีก แรงอีก”

ใครว่าผมร้ายกันล่ะแจฮวานก็ร้ายไม่ต่างกัน ยิ่งดูบริสุทธิ์มากแค่ไหนยิ่งร้ายเท่านั้น ทุกครั้งที่สอดใส่จะกลายเป็นอีกคนที่เค้าไม่ต้องการให้ใครครอบครอง

“ได้สิ”
เมื่อเพิ่มแรงกระแทกเข้าไปร่างบางยิ่งครางดังลั่นเข้าไปอีก ไร้ซึ่งความกลัวใดๆแล้วสินะ ให้แม่งเห็นทุกคนโดยเฉพาะมัน คนที่ยืนอ้าปากค้างจ้องมองการกระทำของเค้ากับร่างบางอยู่นอกตัวรถ

ร่างสูงจ้องมองคนที่เพิ่งจับมือร่างบางด้วยความท้าทายและเยาะเย้ย ก็แจฮวานน่ะเป็นของเค้าใครก็เอาไปไม่ได้

“อ๊ะๆๆๆๆๆ ใกล้แล้ว อ๊ะๆๆๆๆ”  ร่างสูงยิ่งเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นเข้าไป ช่องทางรักสีแดงก่ำบีบรัดแกนกายใหญ่อย่างรุนแรง เมื่อร่างบางใกล้ไปสู่จุดมุ่งหมายเพื่อที่จะเสร็จสมพร้อมกัน

ไปแล้วสินะ ทำไมไม่ดูตอนกูเสร็จด้วยล่ะ

“อ้า อึก.. เสร็จแล้วๆ”

“อืออ เก่งมากแจฮวาน”

ร่างสูงปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าสู่ช่องทางด้านหลังอย่างรุนแรงจนไหลเยิ้มออกมาด้านนอกทั้งๆที่ตอนเช้าก็ทำแล้วทำไมเยอะขนาดนี้ ไม่ต่างจากร่างบาง น้ำรักสีขาวขุ่นฉีดพ่นจนกระเด็นไปทั่วกระจกรถ เสียงหอบรุนแรงดังขึ้นตลอดเวลา มือใหญ่ลูบหัวคนตัวเล็กด้านหน้าอย่างรักใคร่หวงแหน สุดท้ายก็จับหันกลับมานั่งลงบนตักแกร่งโดยที่แกนกายใหญ่ที่ปลดปล่อยไปแล้วหลุดออกมาจากช่องทาง

“กลับห้องแล้วจะต่อมั้ย”

ร่างสูงเลียชิมไปหูเล็กอย่างต้องการ เค้าไม่อยากห่างคนตรงหน้าจริงๆ

“อื้ม”
รอยยิ้มสวยประดับบนใบหน้าหล่อเหลา  จนได้สินะหายโกรธแล้วใช่มั้ย ถึงจะคนตัวสูงจะร้ายขนาดไหนเค้าก็รัก ถึงร้ายแค่ไหนก็จบด้วยเซ็กส์ไม่ตบตีเค้าสักครั้ง มันทำให้เค้ารักฮยอนบินที่เป็นแบบนี้ รักจนไปไหนไม่ได้ และเค้าพร้อมจะรักคนๆนี้ตลอดไป


.......................................................................................