10+1=2
Kim Jaehwan
& WannaOne
มันกี่วันแล้วที่ผมต้องทนทรมานกับการกระทำแบบนี้ของพวกเค้า
มันตั้งแต่ผมได้เดบิวต์หรือก่อนที่ผมจะเดบิวต์กันแน่นะ
“อึก...แฮ่ก....ทรมาน....”
ข้างในมันร้อนไปหมด อุปกรณ์รูปทรงรีสั่นถี่ๆ
อยู่ในช่องทางด้านหลังเค้า โดยเพื่อนร่วมวงใส่มันไว้ตั้งแต่เช้า มันทรมาน
วันนี้พวกเราออกมาถ่ายรายการกัน มันยิ่งทำให้ผมทรมานเข้าไปอีก
“อึก”
“แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วหรอแจฮวาน ปกตินายเก่งกว่านี้นิ”
ฮยองร่วมวงที่ทุกคนมองเป็นแม่ของทั้งวงพูดขึ้น
ยุนจีซองรู้ดีว่าแจฮวานเป็นอะไร
จะไม่รู้ได้ไงในเมื่อเค้ามองซองอุนยัดอุปกรณ์นั้นเข้าช่องทางแสนสวยเอง
น่าสนุกจะตาย พวกเค้าอยากให้แจฮวานมีความสุข ก็พวกเค้าหนะรักแจฮวานจะตาย
ไม่มีใครไม่รักแจฮวานหรอกนะ ทุกคนในวงรักแจฮวาน ใครบอกว่าพวกเราไม่สนิทกัน
พวกเราสนิทกันมากมากที่สุด หึ!
“จีซองฮยอง ผมอยากเอามันออก อึก”
ความทรมานที่ถูกกักเก็บมาทั้งวันทำให้ร่างบางร้องไห้
“แจฮวานฮยองเวลาร้องไห้ตอนอยากสุดๆโครตยั่วเลยหวะ ควานลิน”
จินยองพูดกับน้องชายคนสนิท
พวกเค้าชอบดูเวลาแจฮวานฮยองอยากมากๆ มันช่างเป็นภาพที่สวยงาม
เสียงดังขึ้นภายในหัวทำให้ร่างกายของเขากระตุกสั่นขณะที่เพื่อนสนิทแตะที่แขน
“เดี๋ยวกับไปที่หอจะถอดให้รีบขึ้นรถเถอะ”
“แดน อื้อ แจนจะไม่ไหวแล้ว”
น้ำตาใสจากความทรมานไหลผ่านแก้มอวบ
อุปกรณ์ในช่องทางด้านหลังสั่นไหวรุนแรงขึ้น
เมื่อแจฮวานร้องของความเห็นใจจากเพื่อนสนิท
“มันไม่ง่ายไปหรอแจฮวาน
ฮยองเตือนนายแล้วว่าอย่าไปเข้าใกล้ผู้ชายพวกนั้น”
พี่ซองอูทำไมใจร้าย เค้าแค่หิวเลยให้พี่พี่ทีมงานรายการที่อัดเมื่อวานสั่งข้าวให้
แต่การคุยกับพี่พี่ทีมงานทำให้ทุกคนในวงโกรธเค้า
ถ้าไม่จำเป็นทุกคนเคยเตือนแล้วว่าไม่ให้คุยกับใคร เค้าผิดเอง
“ผมอึก....แค่หิว”
“งั้นนี่คือการลงโทษเด็กที่ขัดคำสั่ง
ฮยองก็ไม่ชอบให้เราใกล้ใครเหมือนกัน”
ฮวังมินฮยอนผู้เป็นฮยองที่ดีในสายตาแฟนคลับและทุกๆคนที่มองมา
แต่จริงๆแล้วเป็นพี่ชายเจ้าระเบียบกับร่างกายเค้า ไม่อยากให้ใครแตะต้อง
ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ ไม่อยากให้เค้าเข้าใกล้ใคร
“แจฮวานฮยองขึ้นรถได้แล้ว เราจะได้กับหอกันซักที
ผมแทบรอไม่ไหวที่จะลงโทษฮยองแล้ว”
“แดฮวีย่า.....อึก....ฮยองจะไม่ไหวแล้ว”
“ฮยองต้องไหวสิ ทนมาได้ทั้งวันแล้ว ทำไมอีกแค่ไม่ถึง20นาทีจะทนไม่ได้”
“จีฮุน.....ฮยองเหนื่อยจริงๆนะ”
“ผมช่วยฮยองไม่ได้ ฮยองทำให้พวกผมเป็นแบบนี้เอง”
ร่างบางขาไร้เรียวแรงล้มลงกับพื้นร่างกายทรมานมาตลอดวัน
ทำให้ร่างบางหมดเรี่ยวแรง
“เดี๋ยวผมอุ้มเอง ฮยองกับน้องๆนำขึ้นรถไปเถอะครับ
จีฮุนถือของแจฮวานฮยองตามมาหน่อย”
“อูจิน ฮยองเหนื่อยจังเลย กับหอแล้วไม่ทำได้มั๊ย”
“ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินคนผิด
ฮยองก็รู้ว่าฮยองคนอื่นร่วมถึงพวกผมและน้องไม่ชอบให้ฮยองเข้าใกล้คนอื่น
ทำไมไม่ระวังตัว ฮยองเป็นของพวกเรานะ นั่งนี้นะครับผมจะไปนั่งกับจีฮุนข้างหลัง”
ด้านข้างทั้งสองข้างถูกประกบด้วยคังแดเนียลและองซองอู
เพื่อนๆและฮยองทุกคนทำท่าทีไม่สนใจเค้าเมื่ออยู่บนรถประจำวง
ในรถไม่ได้มีแค่พวกเรา
ทำไมเค้าจะไม่รู้ถ้าคนอื่นรู้เข้าคงไม่มีเรื่องดีเกิดขึ้นแน่ๆ
“อ่ะ”
ไวร์เบอร์เรเตอร์นั่นสั่นรุนแรงขึ้น
พี่ซองอุนทำไมชอบแกล้งเค้า
ตรงกลางของตรงนั้นสั่นกระตุกจะทดไม่ไหวแล้วนะ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเดบิวต์แล้วจะต้องมาเจออะไรแบบนี้
“ทำหน้าดีๆแจฮวานจะถึงแล้ว อดทนหน่อย”
ร่างบางได้แต่มองหน้าเพื่อนสนิท
ทรมานขนาดนี้ทดจนจะทนไม่ไหวแล้วนะ
“อึก....จะ...ทน...ให้ถึง....หอ....ให้ได้”
คังแดเนียลยืนมือมาสัมผัสหน้าผาก
ร่างกายเค้ากระตุกอย่างช่วยไม่ได้เมื่อถูกเพื่อนสนิทสัมผัส
ความร้อนของมือทำให้เค้าเสียดเสียวไปทั่วร่าง
“จะทดไหวแน่หรอแจฮวานฮยองว่านายจะไม่ไหวแล้วนะ”
องซองอูทำไมจะไม่รู้หละว่าร่างบางทรมานขนาดไหน
น้ำตาที่ไหลผ่านสองแก้มอวบทำให้เค้าเจ็บปวด รู้ว่าทรมานแต่ถ้าไม่ลงโทษ
แจฮวานก็จะยอมให้คนอื่นสัมผัสตัวง่ายๆอีก เค้าไม่ยอมหรอกนะ
“วะ....ไหวครับ”
“จะถึงแล้ว”
น้ำเสียงทุ่มพูดขึ้นเบาๆ
รู้สึกเหมือนซองอูฮยองขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมร่างกายที่ร้อนลุ่มสั่นไหวตอบสนองการสัมผัสอย่างรวดเร็ว
“ข้างหน้าแล้วอดทนอีกหน่อยแจฮวาน”
อดทนสิทำไมจะไม่อดทน
แต่อุปกรณ์ข้างในตัวเค้ามันสั่นไหวรุนแรงมากขึ้น
จนเค้าหันไปด้านหลังเพื่อมองหน้าซองอุนฮยอง
แต่รีโมทนั้นอยู่กับแดฮวีมักเน่ปีศาจของวง แดฮวีขี้แกล้งขนาดไหน
ทำไมเค้าจะไม่รู้หละ หน้าตาน่ารักแต่กับใจร้าย
รอยยิ้มมุมปากมักเน่ปีศาจอีกคนไลควานลินดูสนุกสนานกับความทรมานของเค้า
จนเค้าต้องอ่านปากไลควานลิน สิ่งที่อ่านได้คือ
”ผมจะเข้าไปในตัวฮยองพร้อมจินยอง”
ถึงแล้วหอพักของพวกเค้าแต่ขาของเค้าก้าวไม่ออก
“แจฮวานเป็นอะไร”
พี่เมเน่ของวงถามขึ้น
“วันนี้แจฮวานไม่ค่อยสบายครับ เดี่ยวผมดูเอง
พวกฮยองกับไปพักเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
ยุนจีซองพี่ใหญ่ของวงพูดด้วยความใจเย็นตามประสาออมม่าของวง
“งั้นโอเคพักผ่อนกันนะกว่าจะมีงานอีกก็อีก2วันหวังว่าแจฮวานจะหายทันนะ”
“ไม่ต้องห่วงพวกผมจะดูแลแจฮวานอย่างดี ฮยองไม่ต้องเป็นห่วงครับ”
ฝ่าบาทของวงรับปากแล้วมีหรอเมเน่จะอยู่ต่อ
ได้แต่ให้เด็กๆดูแลกันเอง
“งั้นฮยองไปแล้วนะ”
“ครับ”
เมเน่และคนขับรถมาส่งสมาชิกทุกคนหน้าประตูทางเข้าหอพักที่ใกล้ที่สุด
ที่นี้มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีมาก จนไม่ต้องห่วงอะไร
“แจฮวานเดินไหวมั๊ย”
“แดนมะ...ไม่ไหวละ....แล้ว”
ขามันไม่ยอมขยับเลยอึก
“งั้นผมอุ้มเอง”
“อูจินดูแลแจฮวานดีๆ”
ซองอุนพูดกับอูจินด้วยความเป็นห่วง
ถึงจะทำโทษอยู่แต่ก็ไม่อยากให้แจฮวานเป็นอันตราย
ใกล้ถึงห้องแล้วแต่ร่างกายมันสั่นไม่หยุด
กลัว...ทะทำไงดี จะถึงห้องแล้วกลั้นอีกหน่อยได้มั๊ย มันทรมาน ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ
มองไม่เห็นแม้กระทั่งแผ่นหลังของจีฮุน ประตูห้องอยู่ข้างหน้านี้แต่จะทนไม่ไหวแล้ว
แรงสั่นระเทือนในช่องทางด้านหลังสั่นถี่จนหน้ากลัว แต่ทำไมมันถึงสุขสมขนาดนี้
ประตูอยู่ข้างหน้าจีฮุนก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว
แต่มันช่างยาวนาน ร่างบางขดตัวอยู่บนหลังของน้องชายของวง จนแทบไม่มีช่องว่าง
“ถึงแล้ว เปิดประตูซิแดฮวี”
(กริ๊ง)
เสียงไขประตูดังขึ้น
(วืด)
ประตูห้องพักถูกเปิดออกมันอยู่ข้างหน้าแล้วแต่ทนไม่ไหวแล้ว
“อ่ะ....อ้า”
จีฮุนสัมผัสร่างกายของแจฮวาน
“ทนไม่ไหวแล้วซินะ.....อึก”
เสียงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเหมือนตอนที่กำลังกระหายอะไรสักอย่าง
“จินยอง”
ดวงตาที่เปรอะไปด้วยน้ำตาทอดมองคนตรงหน้าอย่างหวานเยิ้ม
เสียงสั่นเครือที่แหบแห้งถึงกับทำให้คนที่อยู่รอบข้างใจสั่น
“ช่วยผมด้วย......ผมไม่ไหวแล้ว”
“ได้สิ เข้าห้องเถอะ”
ร่างเล็กโผเข้ากอดคอจีฮุนน้องชายของวง
อึ่ก
พวกเค้ากำลังกระหายความน่ารัก....ตอนนี้ที่แจฮวานเป็น
มันยั่วสุดๆกว่าที่แล้วๆมา
“อึ่ก.....ตรงนี้ของผมช่วยที”
มือเล็กๆคว้ามือเพื่อนสนิทของตนมาตะบปไว้ที่ช่องทางด้านหลัง
ทั้งวันที่เค้าต้องทนให้ช่องทางด้านหลังมีไวร์เบอร์เรเตอร์สั่นไหวอยู่ตลอดเวลา
ทำให้แจฮวานแทบคุมสติไม่อยู่
“แจฮวานมาสิ เดี๋ยวฮยองช่วย”
จีฮุนพาแจฮวานเดินไปส่งที่ห้องนอนใหญ่ห้องที่ทุกคนนอนร่วมกันทั้งๆที่ต่างคนต่างมีห้องส่วนตัว
เพราะพวกเค้าไม่มีทางปล่อยให้จีซองฮยองได้กอดคนตัวนิ่มคนนี้คนเดียวแน่นอน
“ตอนนี้ไม่ว่าใครก็ได้ทั้งนั้น”
“อึ่ก”
แจฮวานที่ถูกอุ้มมาตลอดทางถูกวางบนเตียงใหญ่
“แจฮวานถอดกาเกงออกซิ”
รอบเตียงมีคนนับ10ยืนมองอยู่แต่จะให้เค้าทำยังไงในเมื่อมินฮยอนฮยองและซองอุนฮยองยืนกดดันขนาดนั้น แจฮวานทำตามอย่างว่าง่ายเมื่อได้นั่งลงกับพื้นเตียง
สายตาทุกคนจับจ้องมาที่เขา
กางเกงยีนเปียกแฉะตรงกลางถูกถอดออกอย่างยากลำบากจนต้องให้แดฮวีที่อยู่ข้างๆช่วยถอด
“ลามกจัง เสร็จบนหลังจีฮุนเลยนะ”
เสียงของซองอูดังขึ้นพลางจองไปที่ส่วนนั้นอย่างไม่ว่างตา
สายสีฟ้าถูกดึงออกพร้อมกับอุปกรณ์ที่ยังสั่นไหวอยู่
ช่องทางสีหวานสั่นกระตุกจนมีเมือกออกมาเต็มไปหมด
“เด็กดี..เด็กดีของฮยอง ทนมาทั้งวันเลยสินะ”
ซองอุนพูดปลอบพรางพรมจูบไปทั่วหน้าผากมือของเขาจับที่แก่นกายน่ารักด้านหน้าร่างบาง
“ฮะ....อึก.....อ้า ....ฮยอง...ซออะ..อุน”
“น่ารักจัง”
ร่างกายเกร็งจนรู้สึกได้
มันมีความสุขแต่มันทรมาน
“มินฮยอนฮยองเข้ามา มันโล่งเกินไป”
ร่างกายเชื่อมต่อกันโดยไม่ต้องเบิกทางร่างกายเล็กตอบรับสัมผัสคุ้นชิน
ร่างกายเหมือนจะละลายให้ได้เรี่ยวแรงไม่มีเหลือทำได้เพียงแค่นอนหงายและร้องครางไม่เป็นภาษา
แรงสอดใส่ด้านหลังช่างรุนแรง รอบข้างเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง
“ของฮยองดีกว่าไวร์เบอเรเตอร์ใช่มั๊ย”
“อ่...อ่ะ....ดีมากๆ...อ่ะ...ฮ่า”
ส่วนแก่นกายสอดคว้านไปทั่วก่อนกระทุ้งอย่างรุนแรงเป็นจังหวะทำให้ร่างบางหวีดร้อง
ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ รอยยิ้มบางถูกส่งมาให้ร่างบาง หายโกรธแล้วสินะ
มินฮยอนฮยองยิ้มให้แบบนี้ มือใหญ่ส่งมาลูบหัวเบาๆ
“แจฮวานฮยอง”
“ดะ..แดฮวี”
แกนกายถูกส่งมาที่ริมฝีปากบาง
“ช่วยหน่อยนะฮยอง”
กลีบปากสวยเปิดขึ้นช้าๆ
สอดใส่เข้าไปอย่างระวังเพราะไม่อย่างให้ฮยองผู้เป็นที่รักทรมาน
“อ่าดีมากเลยฮยอง”
“อึก...อื้อ”
พับๆๆๆๆๆๆๆ
“ฮยองจะออกแล้ว ปล่อยข้างในเลยนะ”
ร่างเล็กที่ปากกำลังดูดดุนส่วนแข็งขืนของน้องชายของวงผงกหัวก่อนที่ร่างกายจะกระตุกเมื่อของเหลวร้อนๆสาดเข้ามาทั่ว
ปั่กๆๆๆ
“อ้กา แจฮวานฮยอง รักนะ รักที่สุด”
“เซ็กซี่สุดๆ โดนรุมแบบนี่มันสุดยอด”
เสียงดังรอบข้างทำให้เขาหันไปมอง ทุกคน
มือทั้งหลายลูบไล้ไปตามยอดอกของเค้าจินยองก็กำลังดูดดุนยอดอกอีกข้างอยู่
รู้สึกดีแทบละลาย
คนที่สอดใส่เข้ามาอีกคนคืออูจินตอนนี้กำลังกระแทกอย่างเอาเป็นเอาตาย
พร้อมยกขาเรียวขึ้นก่อนจะจูบไล่ไปทั่ว ดูดเน้นย่ำจนเกิดรอยสีกุหลาบ
“อึ่ก”
ร่างกายมันร้อนรุ่มไปหมด
“จะเสร็จแล้วฮยอง”
แดฮวีจับใบหน้าแจฮวานให้เงยขึ้นก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนเต็มปาก
น้ำสีขาวขุ่นไหลย้อนกลับมาจนเจ้าตัวต้องเช็ดออกให้
“อ่าสุดยอด”
อูจินกับแดฮวีพึ่งเสร็จไปแต่ช่องทางด้านหลังเค้ายังไม่ได้พักคนที่เข้ามาด้านหลังคือคังแดเนียลเพื่อนสนิทของเค้า
แดเนียลจับร่างเล็กคว่ำลงทับองซองอูก่อนจะยกเอวให้อยู่ในระดับที่ต้องการ
“แดเนียลเราเข้าพร้อมกันนะ”
“ได้สิ นายรับไหวใช่มั๊ยแจฮวาน”
แจฮวานได้แต่พยักหน้าในเมื่อซองอุนยัดแกนกายของตัวเองเข้ามาแทนที่แดฮวี
คนที่รับภาระมากที่สุดตอนนี้คือแจฮวาน
แจฮวานเสร็จสมไม่รู้กี่ครั้งจนร่างกายหมดเรี่ยวแรงเเล้ว
“ตกลงตามนี้นะ”
ซองอูและแดเนียลดันแกนกายกายเข้ามาพร้อมๆกันมันตรึงแน่นไปหมดถึงจะทำมาหลายครั้งแล้วแต่ยังไม่ชินสักที
“อึก”
มือหนาของคังแดเนียลบีบเค้นจุดอ่อนไหวเบาๆเพื่อให้ร่างบางหายอึดอัด
ซึ่งมันได้ผล เค้ากับซองอูฮยองขยับเข้าออกสลับกันจนแจฮวานครางในลำคอ
ปึกๆๆๆๆ
“ฮยองจะเสร็จแล้ว แจฮวานดูดแรงกว่านี้อีกหน่อย”
อีกด้านนึ่งซองอู ก็จะไปถึงสวรรค์
ร่างบางเปิดปากออกรับน้ำสีขาวขุ่นที่ถูกฉีดพ่นเข้ามาในลำคอ
“อ้า แจฮวานของฮยองเก่งที่สุด รักนะรักมากๆ”
แจฮวานยิ้มให้ฮยองที่แสนน่ารักของเค้า
แต่คนด้านล่างทั้งสองไม่หยุดขยับกระทั้นกระแทกเข้ามา
แจฮวานกัดฟันแหงนหน้าขึ้นพรางส่งเสียงแหบพล่าออกมาเบาๆแต่ไม่ทันไรปากบางก็ถูกจอด้วยแกนกายอีกอัน
“จีฮุน...อ่ะ...ฮยอง....จะ....ไม่ไหว...แล้ว”
“ผมยังไม่หายโกรธนะ ฮยองรับของผมเข้าไปสิ ผมถึงจะหายโกรธ”
แจฮวานเปิดปากออกอย่างช่วยไม่ได้ก็จีฮุนหนะเป็นน้องชายคนสำคัญของเค้านิจะปฏิเสธได้ไง
“อ่ะ....อึก”
แกนกายสองอันที่อยู่ในช่องทางรักปลดปล่อยออกมา
ร่างกายของแจฮวานกระตุกอย่างแรงเมื่อความสุขสมมันมีมากเกินไป
แต่ความโล่งด้านหลังมีเพียงแค่ไม่กี่นาที
เมื่อน้องชายทั้งสองคนสอดใส่เข้ามาพร้อมๆกัน
“แจฮวานฮยองรับไปขนาดนั้นยังแน่นอยู่เลยนะครับ”
ไลควานลินวิชวลของวงคนที่เค้ามองหน้าก็หลงใหล
แต่บนเตียงมักจะรุนแรงเสมอ
“ใช่นายคิดเหมือนฮยองเลย
แจฮวานฮยองไม่ว่าจะผ่านมากี่ครั้งก็ยังแน่นเหมือนเดิม”
จินยองพูดขึ้น
เค้ากับควานลินหนะรักแจฮวานฮยองมากๆหลงไหลทุกอย่างของแจฮวานฮยองเสียง ร่างกาย
นิสัยหรือแม้กระทั่งโพรงเนื้ออ่อนนุ่มนี้
“อ่า แจฮวานฮยอง อ่ะๆๆๆ”
จีฮุนปลดปล่อยเข้าสู่ลำคอแจฮวานอีกคนร่างบางได้แต่ดูดกลืนมันเข้าไป
ด้านหลังก็ยังกระแทกกระทันไม่ยอมหยุดสักที จะตายอยู่แล้ว
แต่น้องๆรักเค้าขนาดนี้จะโกรธน้องๆไม่ได้นะ
“อ่ะ อ้า/อึก”
ควานลินและจินยองปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าสู่ช่องทางด้านหลัง
แรงตอดตุบๆที่แกนกายได้รับทำให้พวกเค้าทั้งสองอยากทำอีกครั้ง
แต่กฎของบ้านนี้คือทำได้คนละครั้ง ไม่งั้นร่างกายแจฮวานฮยองจะรับไม่ไหว
เหลือแต่จีซองฮยองสินะ
“จีซองฮยอง เหนื่อยจังเลย”
“ทนหน่อยนะ ฮยองก็ไม่ไหวแล้ว”
แกนกายอันสุดท้ายถูกสอดใส่เข้าไปในช่องทางสีสวย
“จีซองฮยอง อ่ะอ่า....อ้า”
ร่างกายมันเหลวไปหมดไม่คิดเลยว่าจะรับไหวขนาดนี้
รักพวกเค้าทุก รักสมาชิกทุกคนขนาดนี้เลยเหรอแจฮวาน
จะให้ไม่รักได้ไงในเมื่อผ่านอะไรกันมามากขนาดนี้ 333วันแล้วที่รู้จักกันมาจะรักกัน รักทุกคนให้มากยิ่งๆขึ้นไป
“อ่ะ....อ้า....จีซองฮยอง...เสร็จ...แล้ว”
แจฮวานสุขสมและหมดสติไป
ร่างกายทนไม่ไหวแล้วสินะ จีซองถอดแกนกายที่ปลดปล่อยแล้วออกจากช่องทางที่แสนหลงไหล
“แดเนียลพาแจฮวานไปอาบน้ำแล้วพาไปนอนห้องเล็กก่อนฮยองจะทำความสะอาดห้อง
มินฮยอนมาช่วยฮยองด้วย”
พี่ใหญ่ของวงสั่งอย่างเคยชิน
แจฮวานหลับไม่รู้เรื่องในอ้อมกอดของเพื่อนรักขณะอาบน้ำยังไม่ฟื้นขึ้นมาด้วยซ้ำ
“แจฮวานฮยองคงเหนื่อยมาก”
“อูจินพาแจฮวานไปนอนห้องเล็กแล้วให้แดอวีช่วยแต่งตัวให้ด้วย
ทายาตรงนั้นด้วยนะ”
“รับทราบครับซองอุนฮยอง”
00.00น.
เข้าสู่วันที่334แล้วสินะ พวกเรารักแจฮวาน
รักคนเดียวและรักตลอดไป 10+1=11 แต่มันไม่ใช่สำหรับพวกเราในเมื่อ
พวกเรา10คนคือ1และแจฮวานคืออีก1 ดังนั้นพวก10+1ถึงเท่ากับ2 เราจะไม่ทิ้งกันเเน่ๆ
แจฮวานหลับอยู่ในอ้อมกอดเพื่อนๆในวง
รอยยิ้มแสนมีความสุขประดับบนริมฝีปากบาง เราจะมีกันแบบนี้ตลอดไปในห่วงแห่งความคิดของพวกเราทุกคน
....................................THE END…………………….
ถือว่าเเต่งที่คนอ่านครบ1111คนเเละครบ333วันของWannaOne เลยนะคะ เพราะ
อาทิตย์หน้าไรเตอร์สอบมิดเทอมคงหายไปสักอาทิตย์ รักคนอ่านคร้า
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น