My Devil...

My Devil

[181&175][1027]

“พี่แดนไม่เอาน้องแจนจะกินข้าว”

แกร่ก  แกร่ก

แจฮวานนั่งอยู่บนตักพี่ชายที่แสนดี   2 ปีแล้วนับจากพ่อและแม่ของพวกเค้าย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศ แจฮวานย้ายมาอยู่กับเค้าแบบเต็มตัว น้องแจนเป็นของเค้านับแต่วันนั้น  เค้าจะกลืนกินแจฮวานจนไม่เหลือ ไม่เหลือให้ใคร   

มือเอื้อมไปด้านหลังพี่ชายที่ตักข้าวใส่ช้อน เตรียมพร้อมป้อนน้องชายสุดที่รัก ก่อนจะยกจานขึ้นเพื่อรองรับเศษข้าวที่ตกลงมา พวกเค้าทั้งคู่นั่งอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขกอย่างเคยชิน ชุดที่แจฮวานได้สวมใส่ภายในห้องนี้เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวยาวถึงเข่าของผู้เป็นพี่ชาย

“แจฮวานกินข้าวเองได้มั๊ย”

“ได้คร้าบพี่แดน”

คังแดเนียลถลกเสื้อเชิ้ตตัวบางที่คุมหน้าขาของร่างบางขึ้น แทรกนิ้วเรียวยาวเข้าสู่ช่องทางแสนสวย ความคับแน่นที่ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ยังเหมือนเดิม ช่องทางตอนตุบๆเป็นที่พึงพอใจแก่คังแดเนียล แจฮวานเบียดสะโพกเข้ากับหน้าขาพี่ชายสุดที่รักอย่างเคยชิน แกนกลายของร่างสูงเบียดเข้าหาช่องทางแสนสวยและแทรกตัวเข้าสู่ความอุ่นร้อนตรงหน้า

“พะพี่แดน น้องแจนกินข้าวไม่ได้”

“ทำไมหละ”

แดเนียลยกยิ้มแสนมีความสุขเมื่อเห็นน้องชายสุดที่รักทรมานจากการกระทำของเค้า

“อ๊ะ...พะ..พี่ดะ.แดน ...อึ่ก ...อางงงง”

แจฮวานพยายามตักข้าวเข้าปาก แต่การกระทำของพี่ชายสุดที่รัก ไม่ได้เป็นใจให้การทานอาหารครั้งนี้สักเท่าไหร่ แดเนียลยิ่งกดแทรกกระแทกเข้าออกไม่หยุดเมื่อเห็นน้องชายสุดที่รักพยายามกินข้าว  จนเศษอาหารกระจัดกระจายออกจากปากบาง เศษข้าวที่เลอะข้างมุมปากเพราะกำลังอ้าปากครางถูกเลียกินไม่เหลือ ร่างสูงหันหน้าคนตัวเล็กมาจูบอย่างตะกละตะกราม  พร้อมเริ่มกระแทรกแกนกลายอย่างรุนแรง

“พี่แดน พี่แดน.....อ๋า.....พี่จ๋า น้องงงงง อ๊ะ....อ้า”

ส่วนร้อนข้างในเต้นตุบๆบีบรัดแน่นยิ่งขึ้น ข้างในช่างอบอุ่นจนปีศาจร้ายตนนี้ไม่อยากถอนแกนกายออกจากร่างแสนสวยตรงหน้านี้แม้แต่วินาทีเดียว  แดเนียลเห็นว่าแจฮวานไม่สามารถกินข้าวต่อไปได้ จึงยกช้อนตักข้าวป้อนแจฮวานทั้งกระแทรกสะโพกเข้าออกอย่างต่อเนื่อง 

ไม่มีทางที่ข้าวจะไม่เลอะเพราะขยับไปมา เสียงหวีดร้องดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่โดนกระแทก  ร่างกายคล้อยตามยอมให้พี่ชายที่คิดว่าแสนดีกระทำย่ำยีได้ตามต้องการ  แกนกลายอุ่นร้อนกระแทกเข้าออกจนสุด ความร้อนแผ่ซ่านจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

“อ๊า....อ๊ะ พะ พี่ แดน.....เคี้ยวข้าวไม่ได้ นะอ๊ะ พี่ดะแดนให้นะ....น้องกินข้าว ....ก่อน”

“ขอโทษแจฮวาน แต่พี่ไม่อยากปล่อยเราไปสักวินาทีเดียว”

อยากจะอัดฉีดน้ำกามของเค้าให้แทรกซึกทุกอณูของร่างกาย ให้เป็นของเค้า ของเค้าเพียงคนเดียว ให้ได้มอง ได้ยิน ได้สัมผัส ได้ครอบครองเพียงเค้าคนเดียว  อยากจะเลี้ยงน้องชายคนนี้ด้วยน้ำกาม ให้ทุกอณูมีเพียงเค้าเท่านั้น

“อึ่ก....แน่น....มะ.....มาก.....อ๊า.....เลย.....นะ...น้อง....แจน...อ่ะอ่ะ”

“น้องเป็นของพี่ เป็นของพี่ เป็นของพี่ คนเดียวห้ามคิดถึงคนอื่น”

“น้อง...อ่ะ...อ๊า....เป็น...ของพี่...ดะ....แดนคน....เดียว”

ลิ้นอวบแทรกเข้ามาไร้ทางสู้ร่างเล็กตอบรับอย่างคุ้นชิน ร่างกายนี้ถูกฝึกให้เชื่องนับครั้งไม่ถ้วนจากปีศาจร้ายในคราบพี่ชายแสนดี   ข้าวในปากในเวลานี้ช่างกลืนยากนัก จะกลืนก็ต้องพยายามสุดความสามารถเพื่อให้ลงคอ  แทบจะกระอักความสุขจนตาย  ช่องทางรองรับแกนกายของพี่ชายสุดที่รักเวลานี้ช่างมีความสุข  จนหยุดขยับสะโพกรับแรงกระแทกไม่ได้  ยิ่งรู้เช่นนั้นร่างสูงกระทั้นถี่ๆ ก่อนจะปลดปล่อยออกมาที่ช่องทางที่บีบรัด

“ของพี่....เป็นของพี่”

“ของพี่แดน ของพี่แดนคนเดียว น้องอือแจนเป็นของพี่แดน”

“รักพี่ใช่มั๊ย?”

“อื้อ อือ  รักพี่แดนมากที่สุด”

ปีศาจร้ายยิ้มให้เหยื่อของเค้าที่ถูกฝึกจนเชื่อง แจฮวานจะเป็นเหยื่อของเค้าของเค้าเพียงคนเดียวไม่ใช่แค่ตอนนี้แต่จะเป็นตลอดไป

The End.