Stubborn...
[181&175] [1027]
เวลา 22.00 น.
"เหนื่อยโว้ยยยยยยยยยยย"
"เป็นอะไรของมึง
ไอสัสอยู่ดีๆก็ตะโกนเป็นบ้าหรอห้ะ"
"ไอเหี้ยแดเนียลกูไม่ได้บ้าโว้ยกูเบื่องานเหี้ยอะไรนักหนาวะน่ารำคาญ"
ผมดิ้นไปมากับพื้นในท่าที่คิดว่าไอแดเนียลมันจะเข้าใจความรู้สึกของผม
"ดิ้นเเบบนี้คิดว่าน่ารักหรอ
กูว่าเหมือนหมาโดนน้ำร้อนลวก งานมึง มึงรีบลุกขึ้นมาทำเลย
จะเสร็จเเล้วเนี่ยมันจะอะไรนักหนา กูไม่เกี่ยวด้วยยังต้องมาช่วยเลยสัส
อีกอย่างกูเป็นพี่มึงกรุณาเรียกกูว่าพี่ด้วยครับน้องแจนเรียกไอเหี้ยตลอดระวังนรกจะกินกระบานมึง"
ใช้ครับไอแดเนียลเป็นพี่ของผมครับเเต่ไม่ใช้พี่เเท้ๆนะครับมันญาติห่างๆของผมเราห่างกัน3ปีมันอยู่ปี2
มหาลัยPเเหละครับ เเต่ผมไม่ค่อยเคารพมันหรอกมันไม่มีอะไรน่าเคารพเลยนะสิ
ผมชอบเรียกมันมาช่วยเวลามันว่างหนะครับเห็นเเบบนี้ผมไม่เคยเบียดเบียนเวลาเรียนมันนะครับจริงๆ
"ไม่ กูไม่เรียกจะทำไม มึงมันไม่น่าเคารพไอฟันดะ 555+"
"กูมาช่วยงานมึงนะมึงยังด่ากู
เดี๋ยวๆมึงเจอกูฟันเเน่เด็กน้อย เตี้ยก็เตี้ยยังกวนส้นตีนอีก"
"มึงจะทำไรกูได้
อ่ะงานกูเสร็จเเล้วมึงรีบกับไปเลยนะ หมดประโยชน์เเล้ว"
ไอแดเนียลมันไม่กล้าทำอะไรผมหรอกครับผมรู้ถึงพวกเราจะกวนตีนกันตลอดเเต่ยังไงมันก็เป็นญาติที่ผมสนิทที่สุดเเละสนิทกับพ่อกับเเม่ผมด้วยนะครับ
จนพ่อเเม่ไว้ใจให้ผมมาอยู่ที่นี่โดยให้มันดูเเลเนี้ยเเหละครับ
เเต่มันอยู่ที่อื่นนะผมอยู่ที่นี้คนเดียวเพราะมันใกล้โรงเรียน
ผมขึ้นมาเรียนเพราะผมจะมาเรียนมหาลัยที่นี้
ประจวบเหมาะกับพ่อได้ขยายกิจการไปต่างประเทศเเม่กับพ่อเลยพากันทิ้งหัวผมไว้ที่นี้เเล้วย้ายฐานันดรไปอยู่ต่างประเทศเฮ้อออออ
"มึงบอกว่ากูทำอะไรมึงไม่ได้ใช้มั๊ยกูทนกับมึงมามากเเล้วนะไอแจน
วันนี้กูทนไม่ไหวเเล้วกูจะไม่รออีกเเล้ว"
"รอเหี้ยไรปล่อยกูไอสัด
ไอเหี้ยแดนจะพากูไปไหน ปล่อยดิวะปล่อยยยยยย!"
ไอเหี้ยแดเนียลมันทำจริงนะครับมันจับผมมาโยนที่เตียงของผม
"รอเอามึงเป็นเมียไง
มึงมันดื้อเเถมยังหยาบคายอีกกูคงต้องดัดนิสัยมึงซะบ้าง เด็กไม่ดีต้องโดนทำโทษ"
"ไอสัดทำโทษไรมึงปล่อยดิว่ะ ปล่อย
ไอเหี้ยกูจะฟ้องพ่อกับเเม่ ไอแดเนียลปล่อยกูเดี๋ยวนี้"
"ฟ้องเลยกูไม่กลัว"
ไอสัดแดเนียลพูดอย่างไม่คิดจะสนใจ
ผมพยายามขัดขืนมันเเล้วเเต่มันตัวใหญ่กว่าผมมากเเถมยังสูงกว่าผมมากๆอีก ทำไมผมต้องตกมาเป็นรองมันด้วยวะเเม่ง
ขยับอะไรไม่ได้เลย
"แดนมึงจะทำไรไม่เอาเเบบนี้ดิ ไม่เอานะแดน
มึงอย่าเเกล้งเเบบนี้"
"ใครบอกว่ากูเเกล้งหละกูจะดัดนิสัยมึง
ไอเด็กปากเสีย ถอดเสื้อมึงออกเดี๋ยวนี้หรือจะให้กูถอดเอง ไม่งั้นมึงเจ็บ"
ไอแดเนียลขู่ด้วยสายตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งเเต่รู้จักมันมา
ผมกอดตัวเองเเน่นโดยหวังว่าจะปกป้องตัวเองจากมันได้ ไม่เอาผมไม่ชอบเเบบนี้
มันเป็นอะไรของมันเมื่อก่อนไม่เคยเป็นตอนนี้เป็นอะไรมาทำเเบบนี้กับผม
"มึงจะไม่ถอดดีดีใช่มันมั๊ยได้มึงเลือกเองนะ"
เเขนของผมถูกตรึงไว้กับหัวเตียง
ไอแดเนียลใช้มือข้างเดียวในการจับผมไม่ให้หนีไปไหน
ผมเป็นผู้ชายนะทำไมยังมีเเรงไม่เท่ามันเลยวะ
"ไม่เอานะพี่แดนผมไม่ดื้อเเล้วไม่เอาเเบบนี้
น้องแจนกลัว"
"หึหึ ไม่ทันเเล้วแจนมันมาถึงขนาดนี้เเล้ว
กูไม่มีทางหยุดหรอก ในเมื่อกูตัดสินใจจะทำมันเเล้ว
กูจะสอนให้มึงรู้จักคำว่าผัวเอง"
เเควก!!!!
เสื้อของผมไม่เหลือชิ้นดี
คนตรงหน้านี้เค้าไม่ใช้พี่แดเนียลของผมอีกเเล้ว
ผมรู้ว่าผมผิดเเต่ทำไมมันมากขนาดที่เค้าจะมาทำเเบบนี้กับผมเลยหรอ
"พี่แดน แจนไม่เอานะแจนกลัว อือ"
ร่างบางถูกตรึงไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของร่างหนา
ผิวขาวเนียนของร่างบางปรากฎอยู่ต่อหน้า ร่างหนาไม่รอช้า
กลิ่นกายหอมรัญจวนที่ตีเข้ามาให้ได้สัมผัสที่ปลายจมูก
ปากรีบประกบก่อนที่ร่างบางตรงหน้าจะพูดอะไรให้เค้าใจอ่อนอีกเป็นครั้งที่สองเพียงเเค่ครั้งเเรก
ก็เกือบจะปล่อยกวางตัวน้อยไปเเล้ว เเต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะสั่งสอนเด็กดื้อตรงหน้า
ปากหนาพยายามสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากสวยติดที่เจ้าตัวไม่ยอม
ครั้งเเรกคิดว่าจะไม่รุนเเรงนะเเต่ตอนนี้ คนตรงหน้าทำให้เค้าทนไม่ไหวอีกต่อไป
เด็กดื้อนี้เเสนปากจัดทั้งยัง ปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนทำให้คนอื่นเข้ามาใกล้เกินไป
คนตรงหน้านี้เป็นของเค้าเป็นของเค้ามาตั้งเเต่เกิดมามันถูกกำหนดไว้เเล้วไม่ว่าจะเร็วหรือจะช้า
"อ้าปากออกแจน เดี๋ยวนี้หรือเราอยากจะเจ็บห้ะ"
ด้วยอารมย์ที่ครุกกรุน
แดเนียลขัดใจกับการดิ้นรนขัดขืนของแจฮวาน เพราะมันทำให้เค้าใจอ่อนกับร่างหอมกรุนตรงหน้ามากขึ้น
เเค่เห็นตาคู่สวยที่มีน้ำตาคลอก็ทำให้เค้าใจอ่อนได้ไม่ยากเเล้ว
"ได้ในเมื่อมึงชอบความรุนเเรงกูจะจัดให้"
ร่างหนาหยิบเศษเสื้อของแจฮวานขึ้นมาผูกเเขนร่างบางไว้กับหัวเตียง
"พี่แดน แจนไม่เอาเเบบนี้นะ
พี่แดนปล่อยแจนไปเถอะแจนจะไม่ทำเเบบนี้อีกเเล้ว"
"ช้าไปเเล้วแจฮวาน
มึงทำให้กูโกรธเองนะ"
ร่างหนาขึ้นคร่อม
ร่างบางด้วยความเร็วกลิ่นกลายหอมรัญจวนตีขึ้นมาที่จมูกของร่างหนา
มันช่างปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนที่เค้าไม่เคยให้ร่างบางตรงหนาได้เห็น
"พี่แดน แจนเจ็บ
ไม่เอาไม่กัดนะพี่แจนเจ็บ"
ไม่มีเสียงตอบกลับจากร่างหนา ณ เวลานี้คนตรงเหมือนยาเสพติดที่ร่างหนาต้องการมานาน
แดเนียลหลงมัวเมาไปกับเนื้อกายนุ่มเเละกลิ่นกลายที่เเสนหอมรันจวญ
เเละปลุกเร้าอารมณ์ ผิวเนื้อเนียนนุ่มน่าสัมผัส ที่ไม่เคยมีชายใดได้ครอบครอง
กลางกายของเค้าโป่งพองอย่างห้ามไม่อยู่ ปากกัดดูดสูดดมไปทุกที่ที่ผ่าน แจฮวานเริ่มเมามัวในรสสัมผัสเเสนจาบจ้วงของชายหนุ่มตรง
ความรู้สึกที่มากว่าการสำเร็จความใคร่ที่เค้าไม่เคยพบมาก่อน
จากพยายามปัดป้องเป็นดึงดูดเข้าหา ร่างหนาเริ่มดึงทึ่ง
ชิ้นส่วนด้านล่างของร่างบางออกโดยที่ร่างบางไม่ขัดขืน ขาเรียวเล็กผิดวิสัยบุรุษปรากฏต่อหน้าร่างหนา
เลือดในกายชายหนุ่มเดือดพล่านยากที่จะมีใครมาหยุดยั้ง
เค้าอยากจะฝังเเกนกายในร่างบางตรงหน้าซะเดี๋ยวนี้
เเต่จิตใต้สำนึกยังเตือนชายหนุ่มว่าคนตรงหน้ายังไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน
"พี่แดน พี่แดน แจนรู้สึกเเปลกเเปลกพี่ไม่เอาอย่าเลียตรงนั้นแจน
อ่าแจน รู้สึกมากไปมากเกินไปแล้ว พี่แดนพอเถอะแจนอ่าอือ....อ่าอา…..งืออออ"
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุร่างหนาทั้งเลียทั้งด้านหน้าเเละหลังโดยไม่นึกรังเกียจ
เเถมยังดูชื่นชอบเหมือนขาดน้ำมานาน
"พี่แดน พอเถอะแจนอายจะตายอยู่เเล้ว อ่า
อือ อื้ม อ่า ซี้ด พี่แดนะเนียลฟังงงง อ่ะ"
"บอกให้พี่พอ
เเต่ดูการกระทำของเราดิมันหน้าหยุดมั๊ย เด็กดื้อ พี่จะทำโทษเรา
ยังไม่รู้อีก"...
ร่างบางดึงดันร่างกายของร่างหนาเข้าหาทั้งที่ปากปฎิเสธร่างหนาอยู่ตลอด
เหมือนไม่ใช่ตัวเอง สัมผัสที่จาบจ้วงของร่างหนาด้านบนทำให้แจฮวานมัวเมา
ห้ามใจไม่อยู่กับกามที่ร่างหนาป้อนให้
"พี่แดเนียลจะไม่ไหวเเล้ว พี่แดนอ้า อือ
พี่ ...อ้า ดะแดนฮะ พอก่อน แจนกับจะ อ้าาาาา พี่อย่ากลืนนะ มันสกปรก"
"อร่อยจะตายน้ำแจนอร่อย พี่ชอบ"
ร่างบางหายใจเหนื่อยหอบเหมือนผ่านการออกกำลังกายมาเป็นเวลานาน
"พี่จะทำอะไร ไม่เอา
อย่าสอดนิ้วเข้ามาแจนเจ็บ"ร่างหนาไม่ฟังคำพูดของร่างบาง
นิ้วเเรกเเทรกผ่านชั้นเเรกเข้าไป
ความอุ่นร้อนที่เค้าเฝ้าฝันมาตลอดเเถมยังคับเเน่นซะ มันอยู่ตรงหน้าเค้าในเวลานี้
เค้าเคยมีเซ็กส์กับทั้งหญิงเเละชาย เเต่กับแจฮวานเค้าจะเรียกมันว่าเมคเลิฟ
เค้ารักแจฮวาน รักมากที่สุด เค้าอยากจะอ่อนโยนมากกว่านี้ เเต่ร่างบางตรงหน้าช่างดื้อดึงจนเค้าทนไม่ไหว
ยิ่งความอุ่นร้อนคับเเน่นอยู่ตรงหน้าแบบนี้ยิ่งทำให้เค้าคลั่งไปอีก
"เจ็บเเป๊บเดียวเเหละ....น้องแจนเชื่อพี่นะ"
"พี่แดเนียลอ่า
เเรงไปเเล้วขยับเเรงไปเเดนล้ว พี่จะทำอะไร
"นิ้วที่สองของร่างหนาเเทรกเข้าเพิ่มเมื่อร่างบางคุ้นชินกับนิ้วเเรก
เเค่นี้มันยังไม่เพียงพอรับกลางกายของเค้าหรอกเค้ารู้ดี ไม่อยากให้แจฮวานเจ็บเกินไป
จนไม่มีความสุข แต่ในช่องทางนี้ช่างตอดรัดนิ้วมือเค้าเหลือเกิน
ไม่อยากจะคิดถึงกลางกายเค้าเลยว่ามันจะตอดขนาดไหน
"มันเเน่น พี่แดนอ่า
อือ..."ร่างบางรู้สึกคับเเน่นจนเกินไป อึดอัด
จนนิ้วที่สามสอดเข้ามาอย่างยากลำบาก
"พี่แดนไม่เอาแจนเจ็บจะตายอยู่เเล้ว"
"พี่ต้องทำน้องแจนไม่งั้นน้องแจนรับของพี่ไม่ได้เเน่
อดทนหน่อยนะน้องแจนพี่ก็อึดอัดเหมือนกัน"
เเกนกายของร่างหนาเเข็งขืนจนจะปริเเตกตั้งเเต่เห็นร่างบางเปลื่อยกายเเล้วด้วยซ้ำ
เมื่อขยายได้ที่เเล้ว ร่างสูงถอดปราการชิ้นสุดท้ายบนร่างกายของเค้า
มันดีดตัวเหมือนได้สูดอากาศ ร่างบางตกใจกลัวกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
"พี่แดนจะทำอะไร แจนกลัว"
"พี่จะทำให้เรามีความสุขยังไงหละ"
"มันเข้ามาไม่ได้หรอกพี่แดน"
"ลองดู พี่ว่าพี่เอาเข้าได้มั๊ย"
ร่างสูงขึ้นคร่อมร่างบางของแจฮวานอีกครั้ง
เค้าชะโลมโลชันของร่างบางที่เเกนกายใหญ่ยาวเเละพยายามสอดใส่เข้าไปในโพรงเนื้อนุ่มอุ่นร้อนที่อยู่ตรงหน้า
"พี่แดเนียลแจนเจ็บมันเข้าไปไม่ได้หรอก
พี่แดนแจนเจ็บ"
"แจฮวานอดทนหน่อย"
ช่องทางของร่างบางเริ่มฉีกขาด ขนาดของร่างสูงใหญ่จนเกินไป
เเต่จะมาให้เค้าหยุดตอนนี้คงไม่ทัน เค้าก็ทรมานเหมือนกัน
นี้ขนาดเข้าไปเเค่หัวหยักยังตอดขนาดนี้
ร่างบางทั้งเก็งเเละขมิบไปด้วยได้ยังไงช่างหน้าอัศจรรย์ใจ
"พี่แดนเอาออกไปนะแจน อือ " ร่างหนาทนไม่ไหวจึงสอดใส่ส่วนที่เหลือเค้าไปในที่เดียว
ร่างบางจุกเเละเจ็บจนพูดไม่ออก
"พี่ขอโทษเเต่พี่ทนไม่ไหวจริงๆ"
ร่างหนาเเช่กลางกายไว้ในช่องทาง เพื่อให้ร่างบางปรับตัว น้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่ใส
เเสดงถึงความเจ็บปวดที่ร่างบางได้รับ แดเนียลแก้เชือกที่ผูกข้อมือบางจากหัวเตียง
แล้วจูบซับน้ำตาของร่างบาง
"พี่จะขยับเเล้วนะ" ร่างหนาทนไม่ไหวกับเเรงตอดรัด
ตอนนี้กลางกายเค้าโดนบีบรัดจนจะทนไม่ไหว
"อือ อ้า พี่เดนแจนจ็บ อือ
อ้า"จากความเจ็บปวดเปลี่ยนเป็นความเสียวในไม่ช้า
"น้องแจนมองหน้าพี่ แจฮวาน
อย่าหลับตา"ร่างหนาดูดดึงตามร่างกายร่างบางมากมาย รอยเเดงปะปาย
"พี่แดนไม่เอาแจนอาย" ร่างหนาเพิ่มเเรงส่งส่วนกลางกายเข้าสู่โพรงอ่อนนุ่มเเร็วเเละเเรงขึ้นเป็นจังหวะจนร่างบางหวีดร้องตามการขยับของการประสานของร่างกายทั้งสอง
"อ้าพี่แดเนียลอย่าขยับเเรงแจนเสียว
รู้สึกมากไปรู้สึกมากเกินไปแล้ว แจน แจน อ้าแจนอื้ม อือ"
"พี่ก็จะไม่ไหวเเล้ว อือ
"ร่างหนาเพิ่มความเร็วเข้าไปอีกเมื่อรับรู้ว่าร่างบางกำลังจะไปแตะขอบสวรรค์
"พี่แดเนียลลลลอ้า"
"อือ"น้ำที่ขาวขุ่นของทั้งร่างสูงเเละร่างบางเปอะเปื้อนเต็มเตียงเเละช่องทางอ่อนหนุมของร่างบาง
"พี่แดเนียลทำเเบบนี้ทำไม"
"พี่รักน้องแจน
น้องแจนดื้อพี่ก็ต้องลงโทษ"ร่างบางเขิลเเบบไม่เคยเป็นมาก่อน
"ที่แจนดื้อเพราะพี่แดเนียลชอบไปอยู่กับผู้หญิงพวกนั้น"
"พี่ขอโทษ ต่อไปนี้
พี่จะเป็นของน้องแจนคนเดียวเเละน้องแจนก็จะเป็นของพี่คนเดียวเหมือนกัน"
"แจนรักพี่แดนนะ"
"งั้นพี่ขออีกรอบ ได้มั๊ยครับ"
"ก็......ได้ครับ
เเต่อย่าขยับเเรงนะเดียวมันจะเสียว"
หลังจากนั้นบทเพลงเเห่งรักก็บรรเลงกันต่อไปทั้งชีวิตของทั้งคู่
The End.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น