I want....

I What…..

“จีซองฮยองกลับมาแล้วหรอครับ”

ร่างบางของหลานชายนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น  เด็กชายที่ผมรับมาเลี้ยงเพราะพี่สาวด่วนจากไปนับวันยิ่งน่ารัก มันทำให้ผมคิดไม่ดีบ่อยๆ น้องแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมคิดอะไรอยู่ ด้วยท่าทีที่ดูเหมือนออมม่าของผม ทำให้แจฮวานเข้าหาผมโดยไม่คิดอะไร เด็กอายุ5ปีที่ไม่มีพ่อแม่ มักจะติดคนเลี้ยงเสมอทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ ผมเลี้ยงแจฮวานมาถึง11ปีทำไมจะไม่รู้ว่าแจฮวานน่ะติดผมแค่ไหน

“อื้ม ทำไมยังไม่นอนล่ะดึกแล้วนะ”

“ก็ฮยองพึ่งมาน้องแจนเหงามากๆเลย”

ร่างบางตรงหน้าอยู่ดีๆก็พุ่งเข้ามากอดออดอ้อน จนผมคิดดีไม่ได้เลย ตั้งแต่เล็กๆก็ชอบทำแบบนี้ ไม่ยอมเรียกผมว่าอาด้วยซ้ำ เรียกติดปากแต่ฮยองๆจนกลายเป็นชื่อประจำ แต่ร่างบางตรงหน้าหัวอ่อนแค่ไหนทำไมเค้าจะไม่รู้ล่ะ รู้ดีมากๆรู้ดีจนอยากรังแก แต่ด้วยความเป็นอาถึงยับยั้งห้ามใจตลอดเวลา ทำตัวเป็นทั้งแม่และพ่อให้ด้วยความจริงใจ

“เหงางั้นหรอครับไม่มีการบ้านเลยหรอน้องแจน”

ร่างบางทำหน้างุ่ยใส่ผมเฉยเลย มันน่ารักมากๆทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าเด็กนี้เรียนเก่งแค่ไหนแค่ถามไปงั้น

“น้องแจนทำไปหมดแล้วเหอะ จีซองฮยองไม่รู้จักนิสัยผมเลยงั้นหรอ”

ร่างบางหน้างอง้ำอย่างคนขี้งอน ไม่รู้จริงๆนะว่าไปติดนิสัยขี้งอนแบบนี้มาจากไหน ร่างสูงปลดเนคไทออกจากคอพรางจ้องหน้าร่างบางที่แสนน่ารักตรงหน้า ดูใส่ชุดนอนเข้าสิจะมายั่วหรือไง อดทนอยู่นะเจ้าตัวยุ่งรู้มั้ย กางเกงขาสั้นขนาดนั้นไปหามาจากไหนกันน่าตีจริงเชียว ผมเดินมานั่งที่โซฟากลางห้องเหมือนทุกวันแต่วันนี้มันแปลกๆตรงร่างบางตรงหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา

“แจฮวานคิดอะไรอยู่”

จนผมอดถามออกไปไม่ได้

“เปล่าครับ ฮยองนั่งรอแป๊บนึ่งนะน้องแจนไปเอาน้ำเย็นๆมาให้ดื่ม”

ร่างบางวิ่งดุกดิกออกไปหลังจากพูดจบ มันต้องมีอะไรแน่ๆ ชุดนอนวันนี้ก็แปลกๆ พูดก็แปลกๆปกติมาคอเคลียแล้วก็เข้าห้องนอนไปแล้วตอนนี้4ทุ่มตรงเวลาเข้านอนของแจฮวานเค้าล่ะ แต่ทำไมตายังใสขนาดนั้น ร่างสูงปลดกระดุมเสื้อลงพรางคิดไปถึงร่างบางอีกคนที่วิ่งไปเอาน้ำเย็นมาให้

“น้องแจนมาแล้ว ฮยองหิวข้าวหรือเปล่าทานข้าวมาหรือยังครับ”

“ทานมาแล้ว น้องแจนไม่มีอะไรจะบอกฮยองจริงๆงั้นหรอ”
ผมจ้องเข้าไปในดวงตาใสของคนตรงหน้าเพื่อนเค้นคำตอบ แจฮวานกับหลบตา มันต้องมีอะไรแน่ๆ

“แจฮวาน มานั่งนี่”
เมื่อไม่ตอบผมก็มีวิธีของผมเพื่อเค้นหาคำตอบ ร่างสูงดึงร่างบางมานั่งที่ตักแกร่งทันที  พร้อมล็อคเอวเล็กๆนั้นไว้แน่นจมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอขาวแบบไม่ให้ร่างบางรู้ตัว

“ฮยองน้องแจน...”
“มีอะไรจะบอกฮยองงั้นหรอครับ บอกมาซิน้องแจน”

ร่างสูงกระซิบเสียงแผ่วเบาที่ใบหูแสนน่ารักพร้อมเป่าลมเข้าไป แจฮวานน่ะแพ้เค้าเสมอแหละ ไม่ว่าจุดอ่อนตรงไหนของร่างกายเค้าก็รู้ดีตลอด ไม่จำเป็นต้องตีหรือใช่ไม้แข็งอะไรหรอกแค่สกินชิพเล็กๆน้อยๆร่างบางก็อ่อนยวบเหมือนเทียนไขลนไฟแล้ว

“อือ ฮยองน้องอ่ะ
ร่างสูงกัดเข้าที่ใบหูอีกทีเพื่อเร่งเอาคำตอบ ถึงเคยบอกว่าจะยับยั้งชั่งใจแต่ดอกไม้ตรงหน้าไม่เคยปราณีเค้าเลยสักครั้ง ตลอด11ปีที่ผ่านมาก็ได้แค่ตอดเล็กตอดน้อยอย่างที่ทำ

“ทำไมครับตอบฮยองมาซิ”
“น้องแจนเห็นฮยอง อือ ช่วยตัวเองครับ”

เห็นจริงๆด้วยซินะวันนั้นเค้าแกล้งเปิดประตูทิ้งไว้ไม่คิดว่าเจ้าตัวแสบจะมาดูจริงๆ น่ารักจริงๆขนาดแค่พูดแค่นี้ก็ตัวแดงเป็นกุ้งไปซะแล้ว น่ารัก น่ารังแกขนาดนี้ได้ยังไง

“แล้วไงต่อ”
ผมถามย่ำพร้อมลูบต้นขาร่างบางไปพราง ทั้งนิ่มทั้งขาวขนาดนี้บีบแรงๆคงเป็นรอยแน่ๆ น่าสนใจจริง

“อ๊ะ แล้วฮยองก็เรียกชื่ออือผม”

“งั้นหรอ แล้วน้องแจนรู้สึกยังไงครับ”

“ก็ อือ ถ้าจีซองฮยองต้องการอือมาลงกับน้องแจนอ๊ะก็ได้”

พูดเองนะแจฮวาน ทนมา10กว่าปีแล้วนะ แล้วจะได้รู้ว่ายอมแล้วเป็นยังไง

“งั้นหรอ ไม่รังเกียจงั้นหรอ”
ผมพูดพร้องล้วงมือเข้าไปในกางเกงตัวสั้น แกนกายเล็กด้านในเริ่มแข็งตัว แค่นี้ก็มีอารมณ์ซะแล้วเด็กวัยรุ่นนี้มันดีจริงๆ

“อ๊ะ มะไม่ครับอีก”
“งั้นอมให้ฮยองหน่อยซิ”
ผมดันร่างบางลงไปคุกเข่าบนพื้นพร้อมเปิดซิบกางเกงออกควักแกนกายที่มีขนาดใหญ่กว่าออกมาให้ร่างบางได้เห็น แก้มสองข้างที่ผมชอบแดงกล่ำ ตาเล็กๆเบิกกว้างอย่างตกใจ มันช่างเป็นภาพที่รอค่อยมานาน

“ทำยังไง น้องแจนทำไม่เป็น”
ผมยิ้มร้ายให้ร่างเล็กด้านล่าง น่ารักซะจริง เด็กอายุ16เดี๋ยวนี้มีแฟนเป็น10แล้วมั้งแต่เด็กคนนี้ที่ผมเลี้ยงกับไม่เคยมีแม้แต่คนเดียว ผมไม่ได้ห้ามนะแต่ร่างบางไม่มีเอง แต่มันก็ดีสำหรับตัวผมที่ได้เสพสมร่างกายที่แสนบริสุทธิ์นี้

“เลียมันก่อน เหมือนเวลาน้องแจนเลียไอติมไง”

ร่างบางทำตามอย่างว่าง่ายเมื่อปากเล็กๆแลบลิ้นออกมาแตะแกนกายของผม มันช่างเป็นความรู้สึกที่เกินบรรยาย เสื้อยืดแสนย้วยของร่าบางไหลลงมาเกือบถึงข้อศอกทำให้เห็นเม็ดทับทิมโผล่ออกมาให้ได้ชม เป็นใครจะทนได้เมื่อได้เห็นภาพแบบนี้ ผมกระแทกแกนกายเข้าปากร่างบางทันทีอย่างยับยั้งช่างใจไม่ได้

“อ้า น้องแจน อ้าปากกว้างๆอย่าให้โดนฟันนะ”
“อือ อึก”
ร่างบางพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย น่ารักจริงๆ

“ดูดแรงๆอ้า ดีนั้นแหละแจฮวาน”
มันช่างเป็นภาพที่ผมอยากถ่ายเก็บเอาไว้ ภาพตรงหน้าทำให้ผมทนไม่ได้ จนจับหัวร่างบางกระแทกเข้าออกด้วยตัวเองจนเสร็จสมเข้าไปในปากบาง

“อ้า แจฮวานกินเข้าไปสิ”
น้ำรักสีขาวขุนไหลเยิ้มเปาะเปื้อนหน้าและปากไปทั่ว อ้าวิวดีจริงๆ

“อึก ฮยองผมอ๊ะ”
ผมลากร่างกายเล็กขึ้นมาบนตักอีกครั้ง พร้อมทั้งกระชากกางเกงตัวสั้นออกจากร่างกายเล็กๆ ใส่ในห้องน่ะไม่เป็นไรหรอกผมชอบ แต่อย่าให้เห็นใส่ไปข้างนอกเชียวจะตีให้ตาย

“อ๊ะ อือ เจ็บ อึดอัด”
“หยุดมั้ย”
“ไม่เอา ฮยองทำเถอะ”

ถึงจะอยากทำแค่แต่ถ้าแจฮวานไม่ต้องการผมก็จะไม่ทำ  ผมสอดใส่นิ้วเข้าไปลึกขึ้นเพื่อขยายช่องทางด้านหลัง จากหนึ่งเป็นสองสาม เพื่อให้ร่างบางที่ผมถนอมมานานเจ็บน้อยที่สุด ถึงจะต้องการแค่ไหน ถ้าแจฮวานเจ็บตัวไปผมคงไม่มีความสุข ถึงได้รอมาตั้งนานขนาดนี้ไง ไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าจะเป็นวันนี้

ช่องทางด้านในบีบรัดนิ้วมือจนผมแทบคลั่ง เท้าเล็กจิกพื้นโซฟาแน่น มือจิกหลังผมจนน่าจะเป็นรอย เสื้อของผมและร่างบางยังไม่ถูกถอดออก มันหน้าจะช่วยได้ในระดับหนึ่ง แต่ถ้าเป็นรอยเล็บของแจฮวานผมก็ยอมล่ะครับ

“อ้า อึก ฮยอง เข้ามาเถอะอึก ผมจะ อ๊ะ ไม่ ไหวแล้วอือ”
เมื่อได้รับคำอนุญาตของร่างบาง ผมจอแกนกายที่แข็งตัวเต็มที่เข้าที่ช่องทางแสนสวยด้านหลัง

“ฮยองจะเข้าไปแล้วนะ”
“อือ”

ร่างสูงแทรกแกนกายเข้าไปในช่องทางที่บีบรัดจนแกนกายเค้าแทบขาด

“ฮยองน้องแจนเจ็บอือ”
“ให้หยุดมั้ย ฮยองไม่เป็นไรหรอก”

ร่างบางตรงหน้าส่ายหน้าไม่หยุด จะให้ทำต่อสินะ แต่ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะสอดแกนกายเข้าไปเพิ่มร่างบางก็ขย่มร่างกายกลืนกินแกนกายร่างสูงจนหมด

“อือ เจ็บ”
“ทำไม ถึง”
“ผมไม่อือ อ๊ะ ไม่อยาก ให้ฮยองทรมาน”
“แจฮวานของฮยองรักที่สุดเลย”

ร่างสูงดึงร่างบางเข้ามาแนบอก สองมือพยายามถอดเสื้อสูตและเสื้อเชิ้ตที่อยู่บนตัวออกให้หมด

“แจฮวานผ่อนคลายหน่อยสิ
ช่องทางด้านในบีบรัดแกนกายใหญ่จนเกือบแตก แต่ต้องอดทนไว้ ลิ้นร้อนเลียไปตามใบหน้าแสนน่ารักเพื่อให้ร่างบางผ่อนคลาย ดูดดุนริมฝีปากบางจนร่างบางเปิดรับลิ้นร้อนเข้าไปพัวพนลิ้นเล็กๆภายใน เสียงดูดปากดังลั่น แต่คนทั้งสองหาได้สนใจไม่ เมื่อร่างบางผ่อนคลาย ร่างสูงจึงเริ่มส่งแกนกายเข้าออกในช่องทางอันแสนรัญจวน

“อ๊ะ อือ ฮยอง อ๊ะ “
“น้องแจนแน่นจังเลย ฮยองไปไหนไม่ได้แล้ว”

“อ๊ะ ฮยองอือ เป็นของ น้องอ้าคนเดียว”
ร่างเล็กขย่มกลืนกินแกนกายของร่างสูงด้วยตัวเอง จนจีซองอดจะตกใจไม่ได้ ร่างกายวัยรุ่นนี้จุดติดง่ายจริงๆ

“อ้าใหญ่จัง อือ”
ร่างสูงกระแทกแกนกายรับทุกครั้งเมื่อร่างบางกระแทกลงมาเมื่อใกล้ถึงจุดหมาย จึงดันร่างบางลงนอนกับโซฟานุ่มกระแทกกระทันแกนกายเข้าออกไม่หยุดจนเสียงหวานครางลั่นห้อง

“อือ อ๊ะ จะถึง ละแล้ว อ้า ฮยอง อือ”
“อ้าฮยองด้วย”
หัวเล็กสั่นคอนถูไถไปมากับโซฟา แต่ร่างบางกับไม่สนใจ  เมื่อร่างกายสุขเสียวขนาดนี้ รู้อย่างนี้ยอมจีซองฮยองตั้งแต่แรกไปซะดีกว่า

“อ๊ะๆๆๆๆๆๆๆอืออออ”
“อ้า”

ร่างสูงปล่อยน้ำรักเข้าสู่ช่องทางด้านหลังที่บีบรัดแกนกายเค้าอยู่ ไม่ต่างจากร่างเล็กที่ฉีดพ่นน้ำรักกระจายไปทั่ว จนร่างสูงมองตาเยิ้ม เสื้อยืดแขนสั้นหลุดลุย จนไม่เหลือเค้าโครงเดิม  ช่างเป็นภาพที่น่ามองเสียจริง

“อ้ามีความสุขจังเลย ฮยองน้องแจนมีความสุข”
“อยากสุขมากกว่านี้มั้ยล่ะ”

ร่างสูงยิ้มร้ายให้กับร่างบางที่เป็นหลานชาย แค่นี้มันยังไม่พอสำหรับ11ปีที่เค้าต้องอดทนหรอกนะ

“อยากครับ น้องแจนอยาก”
“พรุ่งนี้วันหยุดนิ งั้นฮยองจะไม่ออมมือ”
ร่างบางยิ้มรับอย่างต้องการ จนร่างสูงอุ้มร่างบางเข้าสู่ห้องนอนของตัวเอง

------------------------------------------THE END----------------------------------------------