Cat......(1/2)

Cat…..

ฝนตกอีกแล้ว ผมไม่ชอบเลยความเฉอะแฉะ แต่มันก็มีข้อดีอยู่เยอะเหมือนกันนะ มันทำให้ผมอยู่กับตัวเองมากขึ้นได้คิดอะไรมากขึ้น  การมองหน้าต่างเวลาฝนตกก็เป็นอีกเรื่องนึ่งที่ผมชอบ ยิ่งอยู่บ้านห่างไกลจากตัวเมืองแบบนี้มันยิ่งสงบเข้าไปอีก เห้อชอบจังสีเขียวๆของป่าแบบนี้ นั้นอะไร ก้อนกลมๆที่ซุกอยู่ตรงโคนต้นไม้ต้นนั้น

ร่างบางไม่รอช้าหยิบร่มคู่กายเดินออกจากบ้านไปดูอย่างรวดเร็ว

“แมวนิ่ แล้วแมวมาทำอะไรตรงนี้”
 แมวตัวสีเทาเข้มขดตัวเข้าหากันอยู่ที่โคนต้นไม้ช่างเป็นภาพที่น่าสงสาร จนร่างบางต้องอุ้มมันขึ้นมา โดยไม่กลัวว่าตัวเองจะเลอะไปกับมัน น่าสงสารจังตัวสั่นไปหมดเลย

“เข้าไปในบ้านกับแจนนะ ไม่ต้องกลัว”

ร่างบางก้มหน้าพูดคุยกับเจ้าแมวหลงทางอย่างใจเย็น

น่าจะอายุเยอะแล้วนะเนี้ยตัวใหญ่ขนาดนี้  หลงมาได้ไงกันนะ ไม่รอช้าอุ้มแมวเข้าบ้านพัก

 “เห้อเจ้าแมวทำไมหลงมาซะไกลขนาดนี้ บ้านอยู่ที่ไหนเนี้ย”
“เมี๊ยว เมี๊ยว”
น่ารัก ฟังไม่รู้เรื่องยังตอบอีกถึงจะตอบไม่รู้เรื่องก็เถอะเลี้ยงไว้ได้มั้ยนะ

“เจ้าของแกตามหาตัวแกอยู่หรือเปล่าเจ้าเมี๊ยว”
แมวตัวสีเทาเอาใบหน้าเล็กๆถูมือร่างบางไปมา เมื่อจบคำถาม

น่ารักชิบ ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้ ยิ่งเช็ดตัวจนขนแห้งแล้วแบบนี้ยิ่งน่ารักมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว  ผมคงอยู่คนเดียวมานานเกินไป ได้เจอเพื่อนที่เป็นสิ่งมีชีวิตเช่นเดียวกันมันทำให้ผมมีความสุขเหมือนมีอะไรมาเติมเต็มความเหงาในใจผม แมวตัวนี้ถ้าไม่มีเจ้าของจะเลี้ยงไว้แล้วนะ

“เลี้ยงเจ้าได้หรือเปล่าเจ้าเมี๊ยว แจนเลี้ยงเจ้าได้หรือเปล่า
แมวน้อยมองน่าร่างบางอย่างน่ารัก

อือ น่ารักที่สุดเลย หน้างงๆของมันทำให้ผมมองแล้วมีความสุขอยากจนฟัดให้ตายไปข้างนึ่งเลย

“กินข้าวมั้ย แจนมีปลาอยู่จะทำให้นะ พรุ่งนี้จะพาเจ้าไปหาเจ้าของในเมือง”

ถึงอยากเลี้ยงแค่ไหนก็ต้องตัดใจ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ถ้าเอามาเป็นของตัวเองเจ้าของตัวแมวน้อยแสนน่ารักตัวนี้ ต้องเศร้าแน่ๆ เค้าปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก

เมื่อร่างบางหันหลัง แมวน้อยแสนน่ารักกลับเปลี่ยนไปพร้อมจ้องมองที่คนตัวเล็กที่พึ่งเดินออกไป

แจฮวานสินะ คิมแจฮวาน น่ากินจริง เป็นคนที่จิตใจบริสุทธิ์อะไรขนาดนี้  ช่วยปีศาจเข้าบ้านมาแล้วยังไม่รู้อีกนะเจ้ามนุษย์ผู้โง่เขลา หารู้ไม่ว่าถ้าเจ้าของไม่ชวนข้าคงรอด อ้าหอมขนาดนี่ หอมจนอยากกินเจ้ามนุษย์นี่ทั้งตัวเลย ปีศาจแมวจ้องร่างบางตาไม่กระพริบ  ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ทำไมคนบริสุทธิ์ที่เค้าอยากกินต้องหน้าตาหน้าโดนรังแกขนาดนี้ เก็บไว้ดีมั้ยนะ เก็บไว้เป็นของเล่นของข้าดีมั้ยนะ

ร่างบางหันมาเจอแมวที่ตัวเองช่วยไว้กำลังมองตนเองอยู่ด้วยสายตาน่ารักจนเรียกรอยยิ้มให้กับร่างบางอย่างเอ็ดดู

“กินซะนะ จะได้อ้วนๆ นายหลงมาจากไหนกันนะ”
ร่างบางจ้องเจ้าแมวขนสีเทาอย่างสนองสนใจทุกกริยาอาการ การกระทำของแมวที่เค้าพึ่งช่วยมาช่างน่ารัก ถึงจะตัวใหญ่ขนาดไหนแล้วแต่ไม่ข่วนเค้าแม้แต่น้อยมันทำให้ถูกชะตาจนอยากเก็บไว้

“เมี๊ยว”
“อิ่มแล้วหรอ งั้นรออยู่ตรงนี้นะ แจนเอาไปล้างก่อนเดี๋ยวจะไปอาบน้ำแล้วกลัวเป็นไข้เอา”

ผมกำลังทำอะไรอยู่เนี้ยคุยกับแมวเนี้ยนะชักจะบ้าเกินไปแล้วคิมแจฮวาน

 อ้า ร่างบางเดินออกไปแล้วสินะ แต่กลิ่นนี้ยังอบอวนอยู่ทั่วทั้งโสตประสาทของเค้าหอมจังกลิ่นนี้มันช่างหน้าหลงใหล เก็บไว้ดีกว่ามั้ยนะทำให้เป็นของตัวเองท่าทางจะดีกว่าน่าหลงใหลขนาดนั้นจะปล่อยให้ตายไปเฉยๆได้ไง

เสียงน้ำกระทบพื้นห้องน้ำดังเป็นระยะ ร่างสูงของคนแปลกเดินขึ้นมาบนห้องนอนร่างบางอย่างใจเย็น กลิ่นหอมแสนน่ากินของกายเนื้อมนุษย์อยู่ด้านในมันอบอวนไปทั่วจนเค้าอดสูดดมไม่ได้

“หอมเหลือเกิน ไม่คิดว่าจะมาเจอเหยื่อชั้นดีขนาดนี้”
ร่างสูงยืนมองประตูห้องน้ำรอค่อยเวลาร่างบางที่เค้าต้องการเปิดประตูออกมา

(แกร็ก)

เสียงปลดกลอนประตูดังก้องในหูใกล้แล้วสินะ อาบน้ำทำความสะอาดตัวเองแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเค้าจะได้กินให้อร่อยๆ ไม่สิชิมให้มีความสุขก็พอ จะเก็บไว้เล่นให้เบื่อแล้วค่อยทิ้ง

“นะ นายเป็นใคร
เมื่อเปิดประตูออกมาเจอร่างสูงของคนที่ไม่รู้จัก ทำให้ร่างบางตกใจจนเดินถอยหลัง

ใครกันทำไมถึงเข้ามาในนี้ รอยยิ้มแบบนั้นมันอะไร

“แจฮวาน หรือแจนกันนะ ข้าได้ยินเจ้าเรียกชื่อตัวเอง”
“ผมไม่รู้จักคุณออกไปได้มั้ย”
เรื่องอะไรผมจะปล่อยเค้าไปง่ายๆมันไม่ง่ายมากไปหรอ

“ข้าไม่ให้เจ้าไป โอ๊ย”

ร่างสูงยังไม่ทันพูดจบร่างบางก็ผลักร่างสูงไปชนเตียงนอนอย่างแรง พร้อมวิ่งออกไปจากบ้านให้เร็วที่สุด

“เค้าเป็นใครทำไมน่ากลัว”
ร่างบางพยายามวิ่ง ออกมาที่ถนนใหญ่อย่างรวดเร็ว

ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่มองตาคนๆนั้นมันทำให้ผมกลัวไปหมด หมอนั้นมันตัวอะไรผีงั้นหรอ

ด้วยสติที่ไม่ค่อยมีและทางที่ไม่คุ้นชิน ยิ่งกลางดึกแบบนี้แล้วมันทำให้ร่างบางหลงออกนอกเส้นทางที่ควรจะเป็น

 เท้าเปลือยเปล่าเดินย้ำโคนไปเรื่อยๆ ชุดคุมอาบน้ำติดตัวมาเพียงตัวเดียวเปรอะเปื้อนไม่เหลือเค้าเดิม

นั้นมันอะไร

เงาแปลกๆพุ่งเข้ามาหาเค้าด้วยความรวดเร็ว

“เจ้าเมี๊ยวนิ ตามแจนมาได้ยังไง
ร่างบางเดินเข้าหาแมวตัวที่เค้าเก็บมาอย่างไว้ใจเมื่อใกล้ถึงตัวมัน ร่างกายเล็กที่เค้าเคยหลงใหลในความน่ารักแปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มร่างสูงที่เค้าเจอที่บ้านพัก

มันจะประหลาดเกินไปแล้ว

“นายคือแมวตัวนั้นงั้นหรอ ไม่จริงไม่จริงใช่มั้ย”
ร่างบางเดินถอยหลังออกมาให้ไกลที่สุด ไม่อยากจะเชื่อถ้าไม่เห็นกับตาตัวเองเค้าจะไม่เชื่อเลยนั้นมัน

“เจ้าจะหนีข้าอีกนานมั้ย ด้านหลังมันเป็นน้ำตกนะ”

“ไม่นายก็อย่าเข้ามาสิ  ฉันกลัว ถอยออกไปไกลๆได้มั้ย”
ร่างบางไม่กล้าแม้กระทั่งสบตาร่างสูงตรงหน้า ถึงแม้เค้าจะมีหน้าหล่อเหลาดเพียงใด ใจดวงเล็กกับเต้นแรงด้วยหวาดกลัว

“จ้องตาข้าสิแจฮวานจะหนีทำไม ข้าเป็นแมวนะจ้องสิ จ้องเข้ามา จะกลัวอะไร”
ร่างสูงเดินเข้าหาร่างบางพร้อมบีบคางเล็กให้แหง่นขึ้นจ้องตาเค้าตรงๆ เมื่อสบตากัน แสงสีขาวสว่างจ้าปรากฏขึ้นตรงหน้านี้มันอะไรกันนี้มันคือแสงอะไร................