Little Happiness…
*สถานที่เป็นสิ่งที่ไรท์เตอร์มโนขึ้นมาเองนะคะ
เกาะเชจูมีอะไรน่าเที่ยวบ้างนะ
ไหนๆก็มาแล้วหนีไปเที่ยวดีมั้ยนะ
“ตัวเล็กไปเที่ยวกันไหม”
ผมถามร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างมีความหวัง
ให้เค้าหนีไปเที่ยวคนเดียวมันจะไปสนุกอะไรถ้าแจฮวานของผมไม่ไปด้วย
มันจะกลายเป็นพ่อบ้านใจกล้าหนีเมียที่ไม่เคยห่วงอะไรเค้าเลยไปเที่ยว แจฮวานไม่เคยว่าผมสักครั้งเวลาแอบไปเที่ยวหรือออกไปเที่ยวกับฮยองคนสนิทอีกคน
มีแต่ยิ้มแล้วปล่อยให้ผมไปอย่างง่ายๆมันหน้าน้อยใจจริงๆมีเมียไม่ห่วงมันก็จะน้อยใจหน่อยๆ
“ไปได้หรอเรายังอัดรายการไม่เสร็จเลย”
ร่างบางหันมาทำตาโตใส่ผมอย่างมีความหวัง แปลว่าใจตรงกันสินะ
“ถ่ายเสร็จก่อนสิ ค่อยแอบไปกันสองคน”
นี่แหละสิ่งผมต้องการ เราจะแอบไปเที่ยวสวีทหวานแบบคนเป็นแฟนกัน
ผมร่างภาพที่เราสองคนไปเที่ยวกันออกเลย ก็แจฮวานน่ะตามใจผมจะตายไป จนคิดดีไม่ได้เลยจริงๆ
“ทำไมสองคนล่ะ คนอื่นไปด้วยไม่ได้หรอ แดนทำไมใจร้ายจะทิ้งคนอื่นไว้ได้ไง”
นิสัยขี้ใจอ่อนแบบนี้ไม่หายสักที
ที่ไอเรื่องสกินชิพกับคนอื่นอยู่ๆก็ชินไปซะเฉยๆ จนไปกอดคนอื่นเค้าไปทั่วทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เป็น
ทีไอนิสัยใจอ่อนใจดีไม่ยอมหมดไปซะที ก็รู้นิสัยสมาชิกทุกคนในวงอยู่แล้วนิว่าปีศาจขนาดไหน
กับใจดีตามใจอยู่เรื่อยๆ สงสัยติดนิสัยจีซองฮยองมาแน่ๆ ต้องจับให้ห่างๆกันซะบ้าง
ใจดีกับผมคนเดียวก็พอแล้ว
“ไม่ให้ไป ไปแค่เราสองคนก็พอ”
“ทำไมแดนใจร้ายอ้า”
เห็นม่ะใจอ่อนขี้สงสารอีกแล้ว ทำหน้าแบบนี้มันน่าจับกดจริงๆ
เห็นม่ะใจอ่อนขี้สงสารอีกแล้ว ทำหน้าแบบนี้มันน่าจับกดจริงๆ
“ไปเที่ยวกันสองคนเนี้ยแหละ
ตั้งแต่ไปเล่นสเก็ตบอร์ดด้วยกันยังไม่ได้ไปไหนกันสองคนอีกเลยนะ”
ความจริงทุกประการเลย ตั้งแต่วันนั้นที่ได้ไปเที่ยวด้วยกันก็มีแต่งานกับงาน แล้วบางงานเป็นงานเดี่ยวมันทำให้ผมคิดถึงร่างบางแทบจะขาดใจ
ความจริงทุกประการเลย ตั้งแต่วันนั้นที่ได้ไปเที่ยวด้วยกันก็มีแต่งานกับงาน แล้วบางงานเป็นงานเดี่ยวมันทำให้ผมคิดถึงร่างบางแทบจะขาดใจ
“ก็แดนติดงาน แจนก็ติดงานอ้า
งั้นวันนี้ไปด้วยกันก็ได้”
อ้อนขนาดนี้ยอมผมขนาดนี้จะไม่ยอมได้ไง
อ้อนขนาดนี้ยอมผมขนาดนี้จะไม่ยอมได้ไง
ร่างสูงมองร่างบางอย่างมีความสุข จนเห็นตาเล็กๆสดใสจ้องมองมาไม่ละสายตาจนทำให้ร่างสูงหลุดหัวเราะออกมา
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะตัวเล็กแค่มองธรรมดาแดนก็จะตายอยู่แล้วพอๆ
งั้นอัดรายการเสร็จแล้วมาเจอกันตรงนี้ เราจะขับรถรายการไปด้วยกัน”
“ได้ด้วยหรอทางรายการจะไม่ว่าหรอ”
“ได้ด้วยหรอทางรายการจะไม่ว่าหรอ”
หน้าที่ชอบสงสัยของร่างบางทำให้ผมมีความสุขจริงๆ
ไม่มีทางบอกเจ้าตัวเล็กหรอกว่าแอบติดสินบนพี่เมเน่ทั้งหมดไว้แล้ว จะว่าผมเตรียมการมาอย่างดีก็ได้
“ไม่ว่าหรอกนี่ใคร นี่คังแดเนียลคนที่ทีวีเรียกชื่อวันละครั้งนะ”
“เกลียดแดนเวลาพูดแบบนี้จัง ไปอัดรายการได้แล้วถึงคิวเราแล้ว”
ทำหน้างุ่ยอยู่แบบนี้ไม่อยากจะไปถ่ายรายการแล้วโว้ยอยากลากเข้าห้องอย่างเดียวเลย
“ไปก็ไป ถ้าไม่รีบไปแดนจะลากตัวเล็กเข้าห้องแล้วนะ
ชอบมาทำหน้าตาน่ารักให้เห็น”
“แดนหื่นตลอดแหละ ไปดีกว่า”
ร่างสูงมองร่างบางที่ขาสั้นอยู่แล้วกับวิ่งไปถึงที่ถ่ายทำรายการอย่างรวดเร็ว กลัวจริงๆกลัวว่าสักวันจะหกล้มครั้งที่แล้วก็ทีนึ่งแล้วมาเชจูแล้ววิ่งหนีเพราะโดนไล่เล่นๆ กลัวจะหกล้มจนเจ็บตัว แต่มันเป็นความสุขของเจ้าตัวเล็กของเค้า เค้าคงต้องปล่อยไปล่ะนะ
ร่างสูงมองร่างบางที่ขาสั้นอยู่แล้วกับวิ่งไปถึงที่ถ่ายทำรายการอย่างรวดเร็ว กลัวจริงๆกลัวว่าสักวันจะหกล้มครั้งที่แล้วก็ทีนึ่งแล้วมาเชจูแล้ววิ่งหนีเพราะโดนไล่เล่นๆ กลัวจะหกล้มจนเจ็บตัว แต่มันเป็นความสุขของเจ้าตัวเล็กของเค้า เค้าคงต้องปล่อยไปล่ะนะ
“แดนเราจะไปแบบนี้จริงๆหรอ
จะทิ้งเพื่อนๆจริงๆหรอ”
ใช่ครับเราจะไปกันสองคนจริงๆ ทั้งๆที่ตอนนี้แจฮวานประจำที่นั่งคนขับแล้วกับหันไปมองที่พักด้านหลังอยู่ได้
ใช่ครับเราจะไปกันสองคนจริงๆ ทั้งๆที่ตอนนี้แจฮวานประจำที่นั่งคนขับแล้วกับหันไปมองที่พักด้านหลังอยู่ได้
“เราไม่ได้จะทิ้งครับ เราแค่ไปเที่ยวด้วยกัน
เดี๋ยวเราก็กลับมาครับ”
ถ้าผมมีใบขับขี่แล้วไม่เป็นโรงบ้าๆนี่ผมคงขับรถเองไปแล้วไม่รอให้ร่างบางมั่วแต่มองที่พักอยู่หรอก จริงๆก็ขับได้แหละแต่เป็นห่วงความปลอดภัยของแจฮวานมากกว่าเลยต้องมานั่งมองคนน่ารักนั่งเบะปากจนน่าหมั้นเขี้ยวเพราะอยากพาสมาชิกคนอื่นในวงไปด้วยแบบนี้หรอก มันน่าจับกดจริงๆ ยิ่งช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้ปลดปล่อยมันยิ่งทำให้ผมมีความต้องการมากขึ้นเป็นเท่าตัว แจฮวานที่แสนน่ารักก็มานั่งอยู่ข้างๆอีก ถึงอยากไปรับอากาศบริสุทธิ์บ้างจะได้หายหมกมุ่นลงบ้าง
ถ้าผมมีใบขับขี่แล้วไม่เป็นโรงบ้าๆนี่ผมคงขับรถเองไปแล้วไม่รอให้ร่างบางมั่วแต่มองที่พักอยู่หรอก จริงๆก็ขับได้แหละแต่เป็นห่วงความปลอดภัยของแจฮวานมากกว่าเลยต้องมานั่งมองคนน่ารักนั่งเบะปากจนน่าหมั้นเขี้ยวเพราะอยากพาสมาชิกคนอื่นในวงไปด้วยแบบนี้หรอก มันน่าจับกดจริงๆ ยิ่งช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้ปลดปล่อยมันยิ่งทำให้ผมมีความต้องการมากขึ้นเป็นเท่าตัว แจฮวานที่แสนน่ารักก็มานั่งอยู่ข้างๆอีก ถึงอยากไปรับอากาศบริสุทธิ์บ้างจะได้หายหมกมุ่นลงบ้าง
“ก็ได้งั้นแดนคาดเข็มขัดนิรภัยซะแจนจะซิ่งแล้วนะ”
เจ้าตัวเล็กหันมาสั่งผมอย่างเป็นห่วง ผมทำตามโดยไม่ได้โต้เถียงก็คนสั่งน่ารักขนาดนี้จะเถียงไปทำไม
เจ้าตัวเล็กหันมาสั่งผมอย่างเป็นห่วง ผมทำตามโดยไม่ได้โต้เถียงก็คนสั่งน่ารักขนาดนี้จะเถียงไปทำไม
“เรียบร้อยไปกันเถอะ ออกรถ”
ร่างบางขับรถออกจากที่พักด้วยความรวดเร็วราวกับสิ่งที่บอกว่าเป็นห่วงสมาชิกในวงคนอื่นเมื่อครู่เป็นเพียงลมปากที่พัดผ่านสายลมเท่านั้น
จนทำให้ผมยิ้มออกมาก็แจ
ฮวานชอบไปเที่ยวจะตายได้มาแบบนี้จะไม่ชอบได้ไง
ฮวานชอบไปเที่ยวจะตายได้มาแบบนี้จะไม่ชอบได้ไง
“แดนไปไหนกันดี”
ร่างบางพูดตะโกนฝ่าเสียงลมที่ปะทะใบหน้าและโสตประสาท
รถคันนี้เปิดหลังคาได้มันเลยทำให้พวกเราสองคนเลือกที่จะเปิดรับลมและอากาศแสนสะอาดที่เมืองใหญ่อย่างโซลไม่มีจนทำให้ต้องตะโกนคุยกันแบบนี้
รวมถึงเจ้าตัวเล็กของผมขับรถช้าซะที่ไหน เยียบจะ100อยู่แล้วนะนั่น
โชคดีที่ถนนโล่งนะ ไม่งั้นคงมีปาดหน้าปาดหลัง แค่คิดก็สนุกแล้ว
“ไปที่เงียบๆกันแต่แวะซื้อของกินก่อนนะแดนหิวแล้ว”
ผมตะโกนบอกความต้องการกับจนร่างบางรับคำแล้วพยักหน้าเลี้ยวรถเข้าจอดในร้านขายของชำข้างทาง
ผมตะโกนบอกความต้องการกับจนร่างบางรับคำแล้วพยักหน้าเลี้ยวรถเข้าจอดในร้านขายของชำข้างทาง
“ใส่ผ้าปิดปากด้วยตัวเล็ก”
ผมเดินเอาผ้าปิดบางมาปิดปากเจ้าตัวเล็กของผมด้วยตัวเอง แจฮวานชอบคิดว่าตัวเองไม่ดังเลยไม่ค่อยใส่ผ้าปิดปากมันทำให้ต้องดูแลและอยู่ข้างๆอยู่แบบนี้ ไม่รู้เลยหรือไงว่าตัวเองมีนูน่าออมม่า โอปป้า ฮยอง เพิ่มขึ้นเต็มไปหมดมันน่าจับตีจริงๆคนอะไรชอบน่ารักเรี่ยราด
ผมเดินเอาผ้าปิดบางมาปิดปากเจ้าตัวเล็กของผมด้วยตัวเอง แจฮวานชอบคิดว่าตัวเองไม่ดังเลยไม่ค่อยใส่ผ้าปิดปากมันทำให้ต้องดูแลและอยู่ข้างๆอยู่แบบนี้ ไม่รู้เลยหรือไงว่าตัวเองมีนูน่าออมม่า โอปป้า ฮยอง เพิ่มขึ้นเต็มไปหมดมันน่าจับตีจริงๆคนอะไรชอบน่ารักเรี่ยราด
“ขอบคุณแดน แดนจะกินอะไรกันดี”
ร่างบางมองไปรอบร้านตามหาของที่ตัวเองสนใจอย่างรวดเร็ว
“แดนห้ามหยิบเยอะกว่านี้เยลลี่ไม่ใช่ข้าวนะ3ถุงก็พอเมื่อเช้ากินไป5ถุงแล้วนะ”
ขนาดผมแอบหยิบนะเนี้ยยังหันมาเจออีก ทีเรื่องเยลลี่ไม่เคยใจอ่อนเลยทำไมใจร้ายกับแฟนนักนะแค่เยลลี่เอง
ขนาดผมแอบหยิบนะเนี้ยยังหันมาเจออีก ทีเรื่องเยลลี่ไม่เคยใจอ่อนเลยทำไมใจร้ายกับแฟนนักนะแค่เยลลี่เอง
“ก็ได้สามก็สามถ้าแดนกินไม่อิ่ม ตัวเล็กต้องรับผิดชอบนะ”
ไม่อยู่ฟังอีกแล้วเจอของที่ตัวเองสนใจอีกแล้วสินะเจ้าตัวเล็กมันน่าตีจริงๆ เดินไปไหนกันนะ
ไม่อยู่ฟังอีกแล้วเจอของที่ตัวเองสนใจอีกแล้วสินะเจ้าตัวเล็กมันน่าตีจริงๆ เดินไปไหนกันนะ
ผมเดินหาจนทั่วร้านจนมาเจอเจ้าตัวเล็กเลือกอาหารสำเร็จรูปอยู่
“เอาอะไรไปบ้างเนี่ย”
“ไม่รู้สิแต่แจนหยิบแต่ของที่แดนชอบนะ ของแจนยังไม่รู้จะกินอะไรเลย”
“ไม่รู้สิแต่แจนหยิบแต่ของที่แดนชอบนะ ของแจนยังไม่รู้จะกินอะไรเลย”
น่ารักแบบนี้ไงผมถึงไปไหนไม่ได้ก็คิดถึงผมก่อนเสมอแบบนี้ตลอดจะให้ไม่รักได้ยังไง
“งั้นกินกับแดนละกันแจนคิดไม่ออก ไปเถอะเดียวมืดต้องรีบกลับอีกได้เที่ยวแป๊บเดียวเอง
แดนจะได้พักผ่อนนานๆ”
คิดถึงผมตลอดจริงๆนี้แหละพาวเวอร์แบงค์ของผม แจฮวานเป็นพาวเวอร์แบงค์ของคังแดเนียลจริงๆ
ผมยืนมองร่างบางที่จ่ายเงินค่าอาหารทั้งหมดที่เค้าเตอร์ด้วยใจที่แสนพ่องโต
สุดท้ายก็ต้องเดินไปประกบด้านหลังเพื่อยื่นเงินให้เจ้าของร้านแทน ถึงแจฮวานจะรวยแค่ไหน
ผมก็ยังอยากจะเลี้ยงเจ้าตัวเล็กนี่อยู่นะ
“เมื่อกี้แดนค้นหาในเน็ตเจอที่น่าเที่ยวแล้วไม่ค่อยจะมีคนด้วย
เราไปเที่ยวด้วยกันไหม”
ผมชวนร่างบางอย่างรวดเร็วมันสวยซะจนผมอยากไป
ยิ่งได้ไปกับเจ้าตัวเล็กยิ่งทำให้ผมมีความสุขขึ้นไปอีก
“ไปก็ไปไกลมั้ย”
“เดี๋ยวแดนบอกทางเองไปไม่ไกลจากตรงนี้หรอก”
ร่างบางออกรถอย่างรวดเร็วขับตามเส้นทางที่ผมบอก แถวนนี้มันร่มรื่นมากๆ สองข้างทางมีต้นไม้ขึ้นอยู่เต็มไปหมดเหมือนอุโมงค์แต่ก็ไม่รกจนเกินไป จนทำให้ผมสบายใจ
ร่างบางออกรถอย่างรวดเร็วขับตามเส้นทางที่ผมบอก แถวนนี้มันร่มรื่นมากๆ สองข้างทางมีต้นไม้ขึ้นอยู่เต็มไปหมดเหมือนอุโมงค์แต่ก็ไม่รกจนเกินไป จนทำให้ผมสบายใจ
จนร่างบางชะลอรถเพื่อมองวิวรอบตัวอย่างมีบาง
พร้อมหันไปมองคนรักที่ดูผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด
แดนคงเหนื่อยมากซินะ แค่เห็นแดนมีความสุขผมก็พอใจแล้ว
ได้มาเที่ยวที่แบบนี้บ่อยๆก็ดีเหมือนกันแดนจะได้พักบ้าง
“แดนเราไปจอดรถตรงนั้นมั้ย”
ผมบอกเมื่อเห็นแม่น้ำข้างหน้า เราหน้าจะนั่งมองแม่น้ำตรงนั้นได้นะ ดูร่มรื่นดีจริงๆ
ผมบอกเมื่อเห็นแม่น้ำข้างหน้า เราหน้าจะนั่งมองแม่น้ำตรงนั้นได้นะ ดูร่มรื่นดีจริงๆ
“เอาสิ ตามใจตัวเล็กเลย ตัวเล็กเป็นคนขับรถนะ”
แดนตามใจผมอีกแล้วทั้งๆที่ผมอยากให้ร่างสูงผ่อนคลายได้พักผ่อนกับตามใจผมซะงั้น สุดท้ายผมก็ขับรถไปจอดข้างแม่น้ำ แถวนี้ดูธรรมชาติมากๆอยู่เลยน่าจะไม่ค่อยมีคนมาจริงๆอย่างที่ร่างสูงว่า มันสวยสะอาดทั้งยังสดชื่น ได้สูดอากาศแบบนี้ทุกวันแดนคงจะแข็งแรงและมีความสุขมากๆแน่ๆ
แดนตามใจผมอีกแล้วทั้งๆที่ผมอยากให้ร่างสูงผ่อนคลายได้พักผ่อนกับตามใจผมซะงั้น สุดท้ายผมก็ขับรถไปจอดข้างแม่น้ำ แถวนี้ดูธรรมชาติมากๆอยู่เลยน่าจะไม่ค่อยมีคนมาจริงๆอย่างที่ร่างสูงว่า มันสวยสะอาดทั้งยังสดชื่น ได้สูดอากาศแบบนี้ทุกวันแดนคงจะแข็งแรงและมีความสุขมากๆแน่ๆ
“ตัวเล็กอย่างอยู่แบบนี้นานๆจัง”
“อื้มแจนก็อยากอยู่แบบนี้นานๆ อยากอยู่กับแดน”
ร่างบางหันไปยิ้มให้ร่างสูงแต่คงไม่ทันแล้วเพราะร่างสูงยิ้มให้เค้าอยู่ก่อนแล้ว
ร่างบางหันไปยิ้มให้ร่างสูงแต่คงไม่ทันแล้วเพราะร่างสูงยิ้มให้เค้าอยู่ก่อนแล้ว
“ยิ้มอะไรนักหนา”
มันทำให้เค้าเขินนะ ถึงจะเห็นบ่อยๆแต่ยังไม่หายเขินสักที
มันทำให้เค้าเขินนะ ถึงจะเห็นบ่อยๆแต่ยังไม่หายเขินสักที
“มีความสุขได้อยู่กับแฟนไม่ได้หรอ”
“แดนบ้า หิวแล้วเอาข้าวออกมากินเถอะ”
แดนบ้าชอบแกล้งเค้าตลอด ชอบให้เขินให้อายแต่มีความสุขจริงๆ ได้อยู่กับแดนทุกเวลาก็ดีสิ ก็รู้นะว่าเห็นแก่ตัวแบบนั้นไม่ได้แต่ลึกๆในใจใครบ้างจะไม่อยากอยู่กับคนรักตัวเองกันล่ะ
“จะกินบนรถหรอ”
“อื้มข้างล่างมันแฉะอะกินบนรถเนี้ยแหละ”
เมื่อคืนน่าจะฝนตกมั้ง พื้นถึงแฉะขนาดนั้นถ้าลงไปคงเปื้อนรองเท้าแน่ๆอยู่บนรถนี้แหละสบายกว่า
“อื้มข้างล่างมันแฉะอะกินบนรถเนี้ยแหละ”
เมื่อคืนน่าจะฝนตกมั้ง พื้นถึงแฉะขนาดนั้นถ้าลงไปคงเปื้อนรองเท้าแน่ๆอยู่บนรถนี้แหละสบายกว่า
“รับทราบครับ”
ร่างสูงนั่งมองร่างบางกินอาหารที่เป็นของโปรดของตัวเค้าเองด้วยความสุข
ทั้งๆที่เจ้าตัวชอบอาหารทะเลแต่กับไม่กินเพราะเค้า กับซื้อแต่หมูกับเนื้อมา
ทำไมชอบทำตัวน่ารักนักนะ แค่ได้มองแจฮวานนั่งกินทั้งวันผมก็มีความสุขแล้ว
เหมือนคนบ้าจริงๆคังแดเนียล
“มองอะไรแดนทำไมไม่กิน”
สงสัยจะมองมากเกินไปโดนดุเลย
แต่ตอนดุทำไมน่าฟัดนักนะ
“มองนิดเดียวก็ไม่ได้ เกิดมาน่ารักทำไมละ”
“ไอบ้ากินเข้าไปซะ”
ร่างบางเขินจนเอาข้าวที่กำลังจะตักเข้าปากยัดใส่ปากร่างสูง
แสนขี้แกล้ง
น่ารักชิบ ยิ่งทำให้เขินแบบนี้บ่อยๆยิ่งน่ารักแก้มแดงๆหูแดงๆมันองค์ประกอบของความน่ารักจริงๆ
ทั้งสองคนทานข้าวกันบนรถอย่างมีความสุข
ทั้งวิวรอบๆที่น่ามอง ทั้งคนตรงข้ามที่น่ามอง
มันทำให้มีความสุขทั้งๆที่ข้าวที่พวกเค้ากินเป็นแค่อาหารสำเร็จรูปแต่กับอร่อยซะขนาดนี้
“เยลลี่แดนหมดแล้วอ้าเห็นมั้ยให้ซื้อมาแค่สามถุงหมดเร็วเลย”
“กินแค่นี้ก็พอแล้วเดียวฟันฝุ”
“ไม่พอตัวเล็กรับผิดชอบเลยนะ”
“ยังไง”
“ไม่พอตัวเล็กรับผิดชอบเลยนะ”
“ยังไง”
ร่างสูงขยับตัวเข้าหาร่างบางอย่างรวดเร็ว
ตาคมจ้องมองปากเล็กที่แสนจะนุ่มนิ่ม นี่แหละเยลลี่ของเค้า เยลลี่ที่หวานที่สุด
“แดน”
“ขอกินเยลลี่ของตัวเล็กแทนละกัน”
ร่างสูงประกบปากดูเลียปากนุ่มอย่างนิ่มนวลดูดชิมอย่างหวงแหน หวานจริงๆหวานมากๆแจฮวานหวานที่สุด
“ขอกินเยลลี่ของตัวเล็กแทนละกัน”
ร่างสูงประกบปากดูเลียปากนุ่มอย่างนิ่มนวลดูดชิมอย่างหวงแหน หวานจริงๆหวานมากๆแจฮวานหวานที่สุด
ฟันคมกัดเม้มริมฝีปากสวยเบาๆไปทั่วกลีบปากจนพอใจ
เยลลี่มันหวานได้ขนาดนี้ด้วยหรออย่างชิมข้างในเยลลี่แล้วล่ะ
ลิ้นร้อนเริ่มสอดแทรกเข้าไปเลียชิมทุกซอกฟันจนร่างปากเปิดปากเอาลิ้นเข้ามาพลัวพันกับลิ้นใหญ่อย่างจำยอม
สองมือเล็กๆลูบไล้เส้นผมสีดำบนหัวร่างสูงเพื่อหาที่ระบาย มันคงเป็นจูบที่แสนหวานที่สุดในโลกของเค้า
พวกเค้าไม่มีทางปล่อยความรู้สึกแบบนี้ไปหรอกไม่มีทาง
.
.
.
.
“แดเนียลฮยองอัพรูปคาเฟ่อ่ะพวกเรามาดูเร็ว”
เจ้าเขี้ยวจอมพลังวิ่งตะโกนไปทั่วที่พักอย่างรวดเร็ว ก็หนีพวกเค้าไปเที่ยวสองคนโดดไม่บอกแบบนั้นมันน่าโกรธจริงๆทั้งยังมาอัพรูปคู่แสนน่ารักแบบนี้อีก
เจ้าเขี้ยวจอมพลังวิ่งตะโกนไปทั่วที่พักอย่างรวดเร็ว ก็หนีพวกเค้าไปเที่ยวสองคนโดดไม่บอกแบบนั้นมันน่าโกรธจริงๆทั้งยังมาอัพรูปคู่แสนน่ารักแบบนี้อีก
“ดูหัวข้อสิ
ไม่รู้เลยมั้งว่ากำลังขิงว่าไปเที่ยวกับแฟน มันน่านัก”
ซองอุนพูดออกมาอย่างเคืองๆ
ซองอุนพูดออกมาอย่างเคืองๆ
“ปล่อยพวกเค้าสวีทกันมั่งเถอะแดนทำงานตลอดให้ได้พักผ่อน
ผ่อนคลายซะบ้างก็ดี”
ออมม่าประจำวงพูดออกมาอย่างมีความสุข ทำให้สมาชิกทุกพยักหน้าตามอย่างช่วยไม่ได้
ให้แดเนียลชาร์จพลังบ้างก็ดี ไปเที่ยวกันคงมีความสุขดีนะ แต่คงมีความสุขแหละก็แจฮวานไปด้วยนี่นา .....แค่คิดก็มีความสุขแทนแล้ว.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น