Hunter...

Hunter….

ทำไมถึงดูน่ารักขนาดนั้นกันนะ ไม่อยากจะเชื่อเลยคนที่เหมือนผมขนาดนี้จะมีจริงๆ ถึงหน้าตาเราสองคนไม่เหมือนกันแต่กลับถูกชะตา มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน ชักอยากเก็บไว้เป็นของตัวเองแล้วสิ

“แจฮวานเดินไปไกลๆ แขกโต๊ะนั้นหน่อยจะได้มั้ยเราไม่ใช่เด็กนั่งดริ้งค์นะ ไม่ต้องไปบริการบ่อยๆ ก็ได้”
ไม่ชอบจริงๆ เลยเวลาที่แจฮวานชอบทำตามที่แขกต้องการมากเกินไป เป็นบาร์เทนเดอร์ก็อยู่แต่ในบาร์เหล้าสิ ทำไมชอบออกมาตามคำสั่งแขกจริงๆ

“โธ่แบคฮยอนฮยองผมแค่ทำตามหน้าที่ แล้วแขกโต๊ะนั้นนิสัยดีจะตายแถมยังน่ารักมากๆด้วย เค้าไม่ทำอะไรผมหรอก”

“แจฮวานรู้มั้ยนักล่าน่ะเค้าไม่ได้มองกันที่ภายนอกหรอก จะไว้ใจใครก็คิดดีๆนะ ฮยองถือว่าฮยองเตือนแล้วนะ”

โดยเฉพาะฮยองอย่าไว้ใจให้มากนัก

“ก็มีฮยองดูแลผมไง ฮยองเป็นถึงเจ้าของร้านนะ มีแบคขนาดนี้ใครจะกล้าทำอะไรผม”  ร่างบางพูดพร้อมเดินกลับมาประจำที่ตำแหน่งของตัวเอง แสงไฟสาดส่องไปทั่ว ก็ที่นี่เป็นผับขนาดใหญ่ที่ร่างบางอีกคนเป็นเจ้าของ นักท่องเที่ยวมากมายเดินขวักไขว่ดูเวียนหัวแต่ไม่เป็นผลกับแจฮวานแม้แต่น้อยก็เค้าชินอะไรแบบนี้ไปแล้วนี่   “ฮยองพรุ่งนี้ผมมาทำงานได้นะ หยุดหลายวันฮยองจะให้แดฮวีมาแทนหรือเปล่าผมจะได้ไม่มา”

พรุ่งนี้วันหยุดของแจฮวานงั้นหรอ แปลว่าจะได้เจอแจฮวานเพิ่มขึ้นอีกวันก็ดีสิ ผมน่ะอยากเจอแจฮวานทุกวันเลยนะจริงๆ

“ก็มาสิมาช่วยแดฮวีจะได้ไม่เหนื่อย”

“ฮยองก็ต้องจ่าย2คนดิ งั้นผมไม่มาก็ได้”

“ไม่เป็นไรหรอกเราต้องหาเงินจ่ายค่าเทอมนิ มาเถอะแค่นี้เองเลี้ยงเราทั้งตัวยังได้เลย”

“ฮยองอ่ะชอบพูดเล่น ผมไปทำงานแล้วแขกรอนานแล้ว”

เจ้าของแก้มอวบเดินกล้บไปทำหน้าที่ของตัวเองโดยไม่สนใจร่างบางของเจ้าของร้าน

ไม่ได้พูดเล่นสักนิดเลยแจฮวาน อยากได้เป็นของตัวเองจะแย่อยู่แล้วไม่รู้หรือไงแจฮวาน

.

.

.

.

อะไรน่ะ แจฮวานไปไหน?  ผมไปดูบัญชีแป๊บเดียวแจฮวานกลับไปนั่งกับแขกโต๊ะนั้นอีกแล้ว ตอนนี้ซองอุนคงมาทำงานแล้วแน่ๆไม่งั้นคงไม่ไปนั่งแบบนั้นหรอก ไม่ชอบเลยนั้นมันของของผม ใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง

“แจฮวานลุกขึ้น”

“ฮยองผมเลิกงานแล้วนะ ผมขอคุยกับพวกเค้าหน่อยไม่ได้หรอ”

“ใช่ๆ ให้น้องแจนคุยกับพวกผมก่อนซิ คุณคนน่ารักก็มาร่วมวงด้วยก็ได้นะ”

แม่งพูดอย่างเดียวไม่ได้ไงมาชวนเค้าเฉย ก็จะยิ้มให้นั่นแหละ นี่อะไรเอาแขนพาดคอคนของเค้าจะมากไปหน่อยมั้ง

“ไม่ครับ ผมมีธุระแจฮวานด้วยพวกคุณกรุณาปล่อยเค้ามาด้วย”
ผมพูดอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ที่สุดแล้ว สองมือกำหมัดแน่นอยากจะตั๊นหน้าพวกมันไปซะตอนนี้ แต่คงทำไม่ได้ เจ้าของร้านมาทำอะไรแบบนี้มันคงดูไม่เหมาะ แต่ที่สำคัญจริงๆ ผมไม่อยากให้แจฮวานมองผมแบบไม่ดี ไอ้ร้านมันไม่สำคัญเท่าคนแก้มอวบตรงหน้าหรอก ผมดูแลของผมมาตั้งนานจะให้ตกใจกลัวแล้วหนีไป ผมคงตายพอดี

“โธ่อะไร เสียดายจัง น้องแจนจะไปแล้วหรอครับฮยองคงคิดน้องแจนตายเลย”

“ซองอูฮยองก็มาบ่อยๆ สิ มาหาน้องแจน”

“แจฮวาน.. เดี๋ยวนี้”

ผมทนมองแจฮวานพูดคุยกับลูกค้าแบบนั้นไม่ได้จริงๆ ถึงมันจะเป็นอาชีพแต่ผมก็ไม่โอเค ผมทนให้แจฮวานทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว  ยังไงผมคงต้องจับแจฮวานผูกไว้กับผมไม่ให้ใครได้เจออีก

แบคฮยอนลากร่างบางอีกคนขึ้นมาบนห้องพักส่วนตัวด้านบน ห้องนอนของเค้า ใช่ เค้าอาศัยอยู่ที่นี่ไม่แปลกหรอกมันเป็นการตัดปัญหาหลายๆเรื่อง

“ฮยองมีธุระอะไรครับ ผมอยากกลับบ้านนะ”

“หึ กลับบ้านงั้นหรอ ฮยองเห็นเราไปนั่งคุยกับพวกนั้นตั้งนานนี่หรอจะกลับบ้าน อย่ามาโกหกเถอะแจฮวาน”

ผมพยายามระงับสติอารมณ์มากที่สุดแล้วนะ แต่การที่เห็นแจฮวานไปนั่งเอาอกเอาใจคนอื่นมันทำให้ผมแทบคลั่ง

“ฮยองเป็นอะไร”

“อยากรู้งั้นหรอ แจฮวานอยากรู้งั้นหรอ”
ผมเดินเข้าหาร่างบางจนแจฮวานต้องถอยหลังไปเรื่อยๆจนติดประตูกระจกของระเบียงชั้น 4 ของอาคารหลังนี้

“ฮยองเป็นอะไร ฮยองผมกลัวนะ ไม่เล่น”

“ใครว่าจะเล่นล่ะในเมื่อฮยองเตือนแล้วไม่ฟัง แจฮวานคงต้องเป็นของฮยองก่อนมั้งถึงจะทำตามคำสั่ง”

แบคฮยอนประกบจูบร่างบางทันที แรงขัดขืนของแจฮวานดูน้อยนิดเมื่อเทียบกับเพลิงอารมณ์ของเค้า สองมือเล็กพยายามผลักร่างที่ไม่ต่างกันมากออกไป ทำไมมันลำบากนัก ลิ้นร้อนชอนไชเข้าไปในปากเล็กอย่างไม่หยุดหยั่ง หวาน.. หวานมากๆ แจฮวานหวาน ผมปล่อยไปไม่ได้แล้ว

เมื่อแบคฮยอนละจากโพรงปากสวย เสียงหอบหายใจดังก้องไปทั่ว ในสมองของแจฮวานตีวนทำไมฮยองที่เค้ารักถึงทำแบบนี้ สองแขนเล็กพยายามปลดออกจากมือของอีกฝ่ายแต่ไม่สำเร็จ ทั้งยังกำเเน่นขึ้นเรื่อยๆ

“แบคฮยองฮยอง อือ.. ทำไม"

“ฮยองต้องการเราไง ให้จ้างมั้ย? จ้างมาเป็นเมียฮยอง หรือจะเป็นแค่เหยื่อดีล่ะ เลือกดีๆ นะแจฮวาน”

ลิ้นเล็กเลียไปทั่วไปหน้างามที่เค้าหลงใหลตั้งแต่แรก นุ่มไปทั้งตัวหรือเปล่านะ แบคฮยอนไม่รอคำตอบมือที่ว่างอยู่รีบปลดกระดุมเสื้อของแจฮวานอย่างรวดเร็วจนร่างเล็กดิ้นหนีอย่างรุนแรง ปากเล็กเม้มแน่น น้ำตาใสไหลรินอย่างไม่หยุด เค้าไว้ใจฮยองคนนี้ที่สุดทำไมถึงเป็นแบบนี้

“ฮยองเคยเตือนไปแล้วนะว่านักล่าเค้าไม่ได้ดูกันที่ภายนอก แล้วรู้ไว้ซะฮยองก็เป็นนักล่าเหมือนกัน แต่ต่างไปแค่นักล่าตัวนี้ไม่แบ่งเหยื่อให้ใคร”
สองตาเล็กเบิกกว้างเมื่อฮยองที่เค้าไว้ใจจับเค้าพลิกหันหลังให้อย่างรวดเร็ว สองมือเล็กถูกพันธนาการด้วยเสื้อที่เพิ่งถอดออก หันหลังโชว์ความสวยงามให้อีกคนได้ชม

“อ๊ะ ฮยอง ไม่นะ”

“ไม่อะไรแจฮวาน ฮยองแค่จะถอดอะไรที่มันรกหูรกตาออกแค่นั้นเอง”
แบคฮยอนไม่รอช้า ดึงทึ้งกลางกางเกงเสลคตัวสวยออกจากสะโพกงาม สองมือบีบเค้นก้อนเนื้อสองก้อนที่ปรากฎสู่สายตา

“อา.. น่ารักจังนิ่มไปหมดเลย ข้างในจะนิ่มเหมือนกันมั้ยนะ”

“อ๊ะ อ๊า ตรงนั้นไม่ได้นะ”

เมื่อแบคฮยอนส่งนิ้วเข้าไปลูบไล้ช่องทางจนแจฮวานกระตุกเกร็งไปทั่วร่าง อดยอมรับไม่ได้ว่าตื่นเต้น ถึงจะไม่อยากโดนทำแบบนี้ แต่แบคฮยอนเป็นฮยองที่เค้าไว้ใจและชื่นชมมาตลอดยอมแค่นี้คงไม่เสียหายมั้งอย่างน้อยเค้าก็เป็นผู้ชายคงไม่เป็นไร

“ไม่ดิ้นแล้วหรอแจฮวาน”

“อึ่ก อ๊ะ อย่าพึ่ง”

“อย่าอะไรถ้าไม่ตอบคำถามฮยอง ฮยองจะแทงเข้าไปแล้วนะ”

ริมฝีปากสวยของคนพูดแลบลิ้นนิ้วทั้งสามอย่างต้องการ  เหยื่อของเค้าอยู่ตรงหน้านี้แล้ว ยืนนิ่งไม่ดิ้นหนีแบบนี้ยิ่งชอบไปเลย ลึกๆในใจเค้าไม่อยากให้แจฮวานเจ็บตัว

“ฮยองผม อ๊ะ” แบคฮยอนไม่ปล่อยให้ร่างบางตอบอย่างสบาย ลิ้นเล็กเลียชิมไปหูแสนน่ารักของร่างบางตรงหน้าเบาๆ “ฮยอง..”

“รีบพูดสิ ทำไมไม่ดิ้น”

“ถ้าเป็นฮยองผมไม่เป็นไร”

“งั้นหรอ งั้นรับให้ไหวนะ”

.

.

.

.

.

“อ๊ะ อ๊า”
เสียงครางดังลั่นผสมกับเสียงกระทบกันของร่างกายดังขึ้นมาเกือบ 3 ชั่วโมง แจฮวานถูกจับให้หันหน้าเข้ากระจกห้องน้ำขณะที่ด้านหลังถูกจ้วงแทงอย่างหยาบโลน  ร่างกายเล็กสั่นไปทั้งตัวตามจังหวะการกระแทกของฮยองที่เค้าเคารพ มือทั้งสองจิกแนบกระจกใส ด้านหน้าเปียกปอนไปทั้งตัว  แต่แบคฮยอนหาได้หยุดไม่ เหยื่อของเค้าหอมหวานขนาดนี้จะหยุดได้ยังไง

“อา แจนี่ของฮยอง เป็นเมียฮยองแล้วนะ”

แบคฮยอนพึมพำพร้อมบีบเม็ดทับทิมกลางหน้าอกขาวของคนด้านหน้า ร่างกายร้อนฉ่าดังโดนไฟเผา  สองมือแสนร้ายกาจเลื้อยลงมาจับสะโพกกลมกลึงที่เค้าพิสูจน์แล้วว่ามันเด้งสู้มือแค่ไหนก็จะนวลเฟ้นอย่างเมามันส์

“แจนี่...ครางอีกสิ”  เสียงกระซิบใกล้ใบหูทำเอาคนถูกสั่งเม้มปากแน่น จิกนิ้วลงบนกระจกใสลมหายใจหอบหนัก

“อ๊ะ อึ่ก”

“อย่ากลั้นเสียงสิ ฮยองชอบเสียงเพราะๆของแจนี่นะ”


(สวบๆๆๆๆ)

“อ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ”

ปลายท่อนกายเล็กของร่างตรงหน้าถูกรวบขึ้นมารูดรั้งไปพร้อมจังหวะการจ้วงแทงด้านหลัง ช่องทางบีบรัดจนเค้าแทบคลั่ง แจฮวานแทบจะทรุดลงกับพื้นเพราะแทบจะรับแรงอารมณ์ตอนนี้ไม่ไหว

“มะ ไม่ไหว อ๊ะ ปวด ขา”

“อึก แจนี่ อีกนิดเดียว”

สามชั่วโมงที่ถูกทำแบบนี้ตลอดทั้งยังเป็นครั้งแรกทำให้ร่างกายเล็กรับไม่ไหว อ้อมแขนอบอุ่นของแบคฮยอนกอดรัดทั้งตัวก่อนจะกระแทกเข้าออกอย่างรุนแรงให้ทั้งเค้าละแจฮวานเสร็จเร็วที่สุด จนสุดท้ายปลดปล่อยหยาดรักที่ขาวขุ่นเข้าไปข้างในจนหมด น้ำรักทะลักออกมาจากช่องว่างไหลเปรอะไปตามต้นขาอ่อนสวย นิ้วเรียวลูบมันเก็บเกี่ยวน้ำรักของตนก่อนจะยัดเข้าไปในช่องทางด้านหลัง

“ฮยองทำอะไรอ๊ะ ยัดเข้าไปทำไม”

“ทำให้แจนี่ เป็นของฮยองโดยสมบูรณ์ไง”  คำพูดของแบคฮยอนทำให้แจฮวานหน้าแดงก่ำอย่างช่วยไม่ได้ ไม่เคยคิดสักครั้งว่าคนอย่างแบคฮยอนฮยองจะทำเรื่องแบบนี้ได้ด้วยซ้ำ

“ฮยอง”

“ไปฮยองจะพาไปนอนที่เตียงเราไม่ไหวแล้วนิ”
แบคฮยอนประคองร่างบางออกมานอนที่เตียงนุ่มของตัวเองผ้าปูเตียงเสียงเขียวเข้มช่างเข้ากับแจฮวานเหลือเกิน คิดไม่ผิดจริงที่ซื้อมา

“แบคฮยอน”

“ทำไม”

ไม่พอใจซินะที่เรียกแค่ชื่อ

“ทำไมถึงทำแบบนี้”

“ก็อยากครอบครองไง”


หัวใจดวงน้อยเหมือนถูกกรีดออกมา  แค่ต้องการสินะ

“อยากเป็นเจ้าของเพราะรัก”

“ฮยอง..”

“เรียกแบคฮยอนก็พอ แจนี่เป็นของแบคฮยอนแล้วนะ”

สุดท้ายก็ตกหลุมพรางของนักล่าจนได้สินะแจฮวาน เป็นอย่างที่แบคฮยอนว่านักล่ามันได้มองที่ภายนอกจริงๆ แบคฮยอนเร่าร้อนขนาดนี้จะทิ้งไปได้ยังไง

แจฮวานถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดเล็กๆ ที่อบอุ่นพร้อมหลับไปพร้อมความคิดที่ยังติดอยู่ในใจ

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------