Sex Friend…..(1/….)

Sex Friend…..(1/….)

 10ปีก่อน

ทำไมผมต้องมาค่ายแบบนี้ด้วย ไม่ชอบเลยจริงๆ ค่ายเพิ่มทักษะการคิดอะไรก็ไม่รู้ตั้ง15วัน วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมต้องอยู่ที่นี่ เลยมีงานเลี้ยงอำลากัน ผมเลยเลียงออกมาจากปาร์ตี้แสนวุ่นวาย แต่ก็ยังไม่พ้นคู่รักที่ใช้เวลาแค่15วันในการตกหลุมกันมันช่างหน้าเบื่อจริงๆ ผมนั่งลงแล้วมองไปที่พื้นน้ำด้านหน้าอย่างใจลอย เบื่อจังเบื่อที่สุด

“นาย”
ผมมองไปรอบๆเพื่อหาที่มาของเสียงเรียก เจอเพียงแต่เด็กผู้ชายตัวเล็กกว่าผมอยู่มาก ขาวมากๆขาวจนเรืองแสงเลยนะนั่นจนอดจ้องมองไม่ได้ ผมคงจ้องหน้าเด็กผู้ชายคนนั้นนานไปหน่อยมั้งนะ

“นายนั่นแหละ หยุดจ้องหน้าผมได้แล้ว”

ผมจริงๆด้วยสินะ ทำไมถึงเป็นผมกันมาสนใจผมทำไมกัน

“มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”
“นายชื่อคังแดเนียลใช่มั้ย
“ผมเองครับ ผมชื่อคังแดเนียล”
มีธุระอะไรกับผมงั้นหรออุส่าห์หลบออกมาอยู่ข้างนอกเงียบๆแล้วจะตามมาทำไม

“ขอนั่งด้วยคนสิ”
“ครับ นั่งเลย”

สุดท้ายผมก็ต้องยอมให้ร่างบางมานั่งด้วย มันแปลกๆนะ ผมยังไม่รู้จักเค้าด้วยซ้ำ

“ทำไมถึงตามหาผมล่ะครับ
“ไม่รู้สิ แค่อยากเป็นเพื่อนตั้งแต่มาที่นี้วันแรกแล้วแค่นั้น แต่นายแทบไม่คุยกับใครเลย”
น่ารักจังสีหน้าเวลาร่างบางตรงหน้ามองผมโครตน่ามองเลย เหมือนลูกสุนัขตัวเล็กๆช่างสงสัยจริงๆ

“งั้นหรอครับ แบบนั้นเค้าเรียกว่ามองหน้าแล้วถูกชะตาหรือเปล่า”
เหมือนที่ผมเป็นตอนนี้ปกติ ผมจะปฏิเสธคนแปลกหน้าเสมอแต่กับแตกต่างกับคนๆนี้

“คงงั้นมั้ง ผมชื่อคิมแจฮวานนะคังแดเนียล”
“เรียกผมแดนเฉยๆก็พอครับ”

“โอเคโอเค๊ งั้นรียกเราว่าแจนก็ได้นะ”
 เราสองคนนั่งพูดคุยกันนานมากๆ เหมือนคนรู้จักกันมาเป็น10ปีก็ไม่ปานทั้งที่พึ่งมาเจอคุยกันวันนี้ แจฮวานเป็นคนทัศนคติดีมากๆ คุยด้วยแล้วสนุก แต่หลักจากวันนั้นเมื่อจบค่ายผมก็ไม่เจอแจฮวานอีกเลย

ปัจจุบัน

“แดเนียลมึงกำลังจะไปไหน”

“ซื้อของกับอลินเซียร์ มึงจะไปด้วยหรือเปล่าจีฮุน”
“ไปสิ อยากไปหาอะไรกินเหมือนกัน”

เรื่องกินนี้ไม่เคยพลาดเลยนะ  เจ้าเพื่อนคนนี้

“ไม่ชวนกูบ้างเลยนะแดน”
เพื่อนร่างสูงจ้องมองอย่างกวนปราสาททั้งๆที่ตัวเองต้องดูร้านเหล้าของตัวเอง

“ซองอูมึงต้องดูแลร้าน จะไปทำไม กูกับจีฮุนจะไปซื้อของ แล้วจะไปทำงานต่อเลย”
“รู้แล้วโว้ยแต่ชวนบ้างพอเป็นพิธีก็ยังดี  ใจร้ายมากๆเลยนะพวกมึง”

ร่างสูงเพื่อนสนิทอีกคนทำหน้าแมวง่อยซึ่งมันก็น่ารักนะแต่ไม่ใช่กับพวกผมทั้งสองคน มันดูปัญญาอ่อนมากกว่า สำหรับคนที่เห็นแบบนี้มาเป็นพันๆครั้งแล้ว

“ปัญญาอ่อน แดนไปเถอะเดี๋ยวแฟนมึงรอนาน”

เราสองคนเดินออกมาโดนไม่สนใจคนแกล้งน้อยใจข้างหลังแม้แต่น้อยเพล์บอยแบบองซองอูน่ะนะ ใครมันจะไปเชื่อลูกไม้ตื้นๆแบบนั้น

“แดนเดี๋ยวลินไปดูของตรงนู่นก่อนนะ”

“ครับตามใจลินเลย”

ร่างบางของคนที่ผมคบเป็นแฟนมาเกือบปีเดินไปดูเครื่องประดับอย่างใจเย็นจนทำให้ผมรำคาญ ไม่ได้พึ่งมาเบื่อนะ แต่เบื่อมานานแล้ว แต่ก็ไม่อยากทิ้งเพราะมีหลายๆอย่างที่เธอทำให้ผมอยู่กับเธอได้โดยเฉพาะเรื่องเซ็กส์

“แดนมึงมาดูนี้กูเจอเพื่อนสมัยเรียนของกูด้วยมึงมานี้สิ”
จีฮุนเป็นมนุษย์ประเภทรู้จักคนไปทั่วจริงๆขนาดมาตลาดนะเนี้ยยังเจอคนรู้จักอีก ทำตัวอย่างกับนายก

“ใคร”

“คนนี้พัคอูจินส่วนที่เหลือให้แนะนำกันเองเถอะ”

เพื่อนจีฮุนดูเป็นคนน่าเข้าหาดีเหมือนกันแต่ทำไมตั้งแต่เรียนด้วยกันมาไม่เคยรู้จักเลย แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่สานตาผมไม่สามารถหยุดมองได้ทำให้ผมหยุดคิดไปชั่วครู่

ร่างสูงจ้องมองร่างบางคนที่เค้าเคยพบอย่างต้องมนต์ 

“แดน คังแดเนียล”

“แจฮวาน”
ร่างสูงครางรับอย่างไม่รู้ตัวใช่จริงๆสินะ ไม่อยากจะเชื่อ คิมแจฮวานจริงๆ

“พวกนายรู้จักกันนี่”
อูจินเพื่อนจีฮุนมองผมสลับกับแจฮวานอย่างสงสัย

“เราเคยเข้าค่ายด้วยกันเป็นเพื่อนกันน่ะอูจิน”

“ไม่เจอนานมากๆตอนนี้ทำอะไรอยู่”
ผมคิดถึงแจฮวานมากๆเรียกได้ว่าอยากเจอมาตลอดก็ได้ แต่ไม่เคยเจอเลย เรารู้จักกันแค่ชื่อนอกจากนั้นก็ไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับร่างบางตรงหน้าอีกเลย

“เออเป็นหมอน่ะแล้วนาย”
“แดนลินได้สร้อยสวยมากๆเลยมาดูสิ”

ผมยิ้มแห้งให้กับร่างบางตรงหน้า อยู่ๆลินก็วิ่งมากอดแขนผมแบบแสดงความเป็นเจ้าของ เมื่อก่อนผมก็ชอบนะแต่เดี๋ยวมันทำให้ผมรำคาญ ลินไม่เคยพยายามเป็นแฟนที่ดีเลยสักครั้ง ติดเที่ยวเละไม่ชอบทำงานจนผมเบื่อนิสัยข้อนี้ของเธอถึงจะมีเซ็กส์ที่ยอดเยี่ยมขนาดไหนมันก็ยังทำให้ผมรำคาญจนหน้าหงุดหงิด

“ลินนี้เพื่อนผม แจฮวาน อูจิน จินยองรู้จักกันไว้สิ”

“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ แต่แดนไปดูตรงนั้นก่อน นะๆไปกับลิน”
ผมไม่มีทางเสียโอกาสแบบนี้ไปอีกแน่ๆ

“ลินขอแป๊บนึง แจฮวาน ขอเบอร์ได้มั้ยเราจะได้เอาไว้ติดต่อกัน”
ผมยื่นมือถือให้ร่างบางตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

“ได้สิ”

เมื่อร่างบางยื่นมือถือคืนผม ผมก็ถูกลินลากผมมาดูข้าวของของเธอ ผมไม่ชอบผู้หญิงตรงนี้แหละ

“รู้จักเค้างั้นหรอนายหน้าหล่อหุ่นดีคนนั้น ไม่เห็นแนะนำให้เพื่อนรู้จักบ้างเลย”
“เพื่อนน่ะ เคยเจอกันเมื่อ10ปีที่แล้วไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะเรามีเข้าเวรนะ”
 แดนยังเหมือนเดิมเมื่อ10ปีก่อนเลยนะ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกันอีก เด็กผู้ชายท่าทางขี้รำคาญคนนั้นโตมาหล่อมากๆเลยทีเดียว ต่างกับผมที่ผอมบางอย่างกับผู้หญิงตลกจริงๆ ถ้าเป็นไปได้อยากนั่งคุยด้วยกันแบบนั้นอีกจัง

“ซองอูจีฮุนลินเค้าเลิกกับกูแล้วหวะ”

“มันก็ดีแล้วนิมึงเบื่อเธอจะตายไป ไม่ใช่ไง”

“กูจะไม่คิดอะไรเลย ถ้ามันไม่เลิกกับกูแล้วไปคบพ่อกู แม่งเอ้ย”

“พีคในพีคสัส”
“ทำไมต้องเป็นพ่อกูด้วยว่ะ พ่อกูทำแบบนี้ได้ไงทุเรจชิบหาย กูจะไม่กลับไปหาเค้าอีก”
แม่งทุเรจชิบ วันนี้ผมเข้าไปหาพ่อผมที่บ้านเพราะเค้าเรียกผม พ่อผมเป็นนักธุรกิจใหญ่ที่เลิกกับเมียมาแล้ว3ครั้งรวมแม่ผมด้วย เพื่อจะให้เข้าไปดูเอกสารงานที่บริษัท ทั้งที่ผมเป็นคนเขียนบทรายการทีวี ผมเดินคนละทางกับพ่อผมมานาน แต่สุดท้ายผมก็ต้องยืนมือเข้าไปช่วยเพราะท่านกำลังจะขายบริษัท แต่สิ่งที่ผมเจอมันทุเรจมากกว่านั้น พ่อผมเอาอลินเซียร์แฟนเก่าผมมาทำเมีย มันทุเรจมากๆ ยัยนั้นก็ทุเรจไม่ต่างกันผมไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตผมต้องมาเจอะไรแบบนี้

“จะคิดมากไปทำไมผู้หญิงมึงมีเป็นขโยง โทรไปหาสักคนแล้วพอไปอึบซ่ะจะได้อารมณ์ดีขึ้น”
“กูว่างั้นซองอูเพื่อนสุดที่รัก โสดแบบนี้มันต้องฉลองถึงพ่อมึงจะเข้าถ้ำเดียวกับมึงก็แดน”
“เดี๋ยวมึงจะตายไอจีฮุนเงียบปากไป”

ผมต้องหาคนมาทำให้ผมลืมเรื่องพ่อกับอลินเซียร์ให้ได้

ร่างสูงนั่งดื่มเบียร์เป็นเวลานานในร้านเพื่อนสนิทไล่โทรหาทุกคนที่เค้ารู้จัก สุดท้ายก็มีคนมาหาเค้าจนได้

“แดดแรงจัง”
ปวดหัวชิบ เมื่อคืนผมทำอะไรลงบ้างว่ะ ปวดหัวชิบหายที่นี้ไม่ใช่ห้องผม นี้โซฟาใครว่ะ จำอะไรไม่ได้เลย

ร่างสูงขยี้หัวไปมา ร่างกายเปือยเปล่าไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น

“เราอึบไปแล้วหรอว่ะ กับใคร”

“แดน”
แจฮวาน นี้ห้องแจฮวานเรามีอะไรกับแจฮวานงั้นหรอ

“แดน เป็นอะไร”

“เมื่อคืนผมทำให้คุณมีความสุขหรือเปล่า”
“ฮะว่าไงนะ”
“เมื่อคืนคุณมีความสุขมั้ยที่เรา”
ร่างสูงพยายยามอธิบายด้วยท่าทางประกอบจนร่างบางหัวเราะออกมา

“มีนะ จะมีมากๆถ้าแดนไม่โทรมาปลุกเราตอนตี2เพื่อไปรับมานอนที่นี่
ร่างสูงจ้องหน้าร่างบางอย่างมึนงง

“แปลว่าเราไม่ได้มีเซ็กส์กันใช่มั้ย”
“ก็ใช่นะ นอกจากแดนบ่นกับร้องไห้คำควรเรื่องพ่อตัวเองกับแฟนเก่าก็ไม่มีอะไรเลย”

แจฮวานเดินกับเข้าห้องหลังจากพูดจบ ลื้อหากางเกงที่หน้าจะตัวใหญ่ที่สุดในตู้ออกมา เมื่อกางเกงร่างสูงเหม็นอ้วกมากจนเจ้าตัวเองถอดทิ้งจนโป้เป็นชีเปลือยแบบนั้นไง

“เมื่อคืนผมคงน่าสมเพชมากใช่มั้ย”

ทุเรจชิบเลยนะคังแดเนียลร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นได้ไงว่ะ

“ไม่ขนาดนั้นหรอกแต่แดนน่าสงสารจริงๆ”

น่ารักชิบยิ่งแสงแดดกระทบใบหน้าสวยๆยิ่งน่ารัก ไม่อยากจะเชื่อว่าคนๆนี้จะเป็นเพื่อนของผมได้

“มองอะไร”
“แจนน่ารักดีนะ”
ร่างสูงกระเถิบตัวเข้าใกล้ร่างบาง ชุดคลุมอาบน้ำที่ร่างบางใส่อยู่ถูกดึงออก แต่ด้านในยังมีเสื้อยืดกางเกงขาสั้นอีกชั้นนึ่ง

“แดนนายแน่ใจแล้วใช่มั้ย เราคุยกันแค่ไม่กี่ครั้งเอง นายมั่นใจว่าจะทำแบบนี้งั้นหรอ”

“ไม่มั่นใจอะไรทั้งนั้น”

คำพูดกับการกระทำของร่างสูงช่างสวนทางกันร่างบางโดนกดติดโซฟาในห้องตัวเอง ไม่ใช่ขัดขืนไม่ได้แต่ไม่อยากขัดขืนเอง ความรู้สึกลึกๆในใจมันยอมแดเนียลไปแล้ว ทุกๆครั้งที่มองตาผมเหมือนโดนสะกดมันตลกดี

“ถ้าทำแล้วเราจะไม่เหมือนเดิมนะ”
“แดนพร้อมยอมรับผลที่จะตามมา”