Trust…..(1/...)
“เรากำลังจะไปไหนกัน”
“ฝึกพิเศษไงแจฮวานฮยอง”
“ใช่ไปฝึกพิเศษเพื่อการแสดงแรกของทีมเราไง”
“ฮยอนบินแดเนียลเราไม่เข้าใจ ทำไมต้องไปฝึกที่อื่น
ห้องซ้อมที่บริษัทพวกนายก็มีนิ”
“หึ เพื่อสมาธิไง”
มินฮยอนฮยองพูดแบบนั้นใครจะไปปฏิเสธได้ เค้าเป็นคนเลือกผมเข้าทีมนิ
ฮวังกัดเลียงที่ทุกคนให้ความยกย่อง เค้าฉลาดใครก็เชื่อเค้า แต่ยังดีที่มีแดเนียลมาด้วย
แดเนียลเป็นเพื่อนในการแข่งขันที่อายุเท่ากันเพียงคนเดียว
อย่างน้อยมันก็ดีกว่าไม่มีใครเลย จงฮยอนฮยองก็มานะแต่ผมยังไม่สนิทกับเค้าเลย
ในนี้ก็มีเพียงแดเนียลซองอูฮยองและฮยอนบินที่ผมกล้าคุยด้วย ก็พวกเราพึ่งเจอกันนิแต่ผมก็พยายามทำตัวสนิทสนมกับคนที่เหลือในทีมให้มากที่สุด
หวังว่าการฝึกครั้งนี้จะทำให้พวกเราสนิทกันมากขึ้นนะ
“แจฮวานหิวอะไรมั้ยเดี๋ยวสักพักจะแวะปั๊ม จะซื้อขนมหรือหิวอะไรรีบไปซื้อมานะ
เดี๋ยวเราไปอีกไกลเลยใช่มั้ยฮยอนบิน”
“ครับอีกไกลมาก”
“ครับผม แดนลงไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“อื้มฉันอยากกินเยลลี่ ซองอูฮยองล่ะอยากกินอะไรมั้ย”
“ไม่อ่ะ ตามใจพวกนายเลย”
“งั้นผมกับแจฮวานไปก่อนนะ”
“อื้ม”
ลับหลังทั้งสอง คนที่เหลือก็ยิ้มด้วยความกระหาย
“แดเนียลรู้ใช่มั้ยว่าเราจะไปทำอะไรกัน”
ซองอูรีบถามมินฮยอน
“รู้สิ”
“ทำไมจะไม่รู้หละก็หมอนั้นเป็นคนชวนแจฮวานเองนิ ครั้งที่แล้วแจฮวานก็ไม่ยอมออกไปเที่ยวด้วยกัน
เพราะนายไปชวนนิซองอู แผนเราเลยล่มเลยเห็นมั้ย ครั้งนี้ไม่มีทางล่มแน่”
จงฮยอนลีดเดอร์ของทีมพูดด้วยความมั่นใจ 1สัปดาห์ที่เราจะไปฝึกซ้อมกัน
ไม่มีทางที่แจฮวานจะหลุดมือพวกเราไปได้แน่ๆ อุส่าห์ไปซะไกลขนาดนั้นแล้วนิ
“บ้านพักตากอากาศของนายไกลจากเมืองมากขนาดไหนนะฮยอนบิน “
ซองอูถามฮยอนบินอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“แค่ไม่มีบ้านคนอยู่แถวนั้นเลยครับ พอมั้ยครับ แจฮวานฮยองไม่มีทางหนีออกมาได้แน่ๆ”
“พวกเราเลวเกินไปหรือเปล่าว่ะที่จะทำแบบนั้นกับแจฮวาน”
“จงฮยอนถ้าเราไม่ทำตอนนี้แจฮวานต้องตกเป็นของคนอื่นแน่ๆ ฉันไม่ยอมหรอกนะ
แจฮวานหนะฉันยอมแค่พวกนายเท่านั้นที่จะแบ่งให้คนอื่นไม่มีทางและไม่มีวัน”
ฮวังมินฮยอนมองร่างบางที่เดินตรงมาที่รถพร้อมเพื่อนสนิทอีกคน
ไม่มีทางปล่อยให้ใครอีก ไม่มีทาง
“อีกไกลมั้ยครับ ผมง่วงจังเลย”
“สักพักเลยแหละ นอนก่อนก็ได้แจฮวานฮยอง”
“ก็ได้ว่าแต่ เราจะไปฝึกกี่วันนะ”
“7วัน”
แดเนียลตอบพร้อมประคองหัวร่างบางให้นอนที่ไหล่กว้างๆของตัวเอง
“แดนจะไม่เมื่อยหรอ”
“ไม่เมื่อยหรอกนอนเถอะเดี๋ยวถึงแล้วพวกเราปลุก”
ร่างสูงทอดมองเพื่อนสนิทสายตาเจือไปด้วยความห่วงใย แต่ลึกๆแล้วกลับอยากครอบครองไว้เป็นของตัวเองด้วย
ก็แจฮวานหนะน่ารักขนาดนี้ ตอนร้องไห้ก็น่าสงสารจนอยากรังแกเลยล่ะ แบบนี้ไงถึงอยากครอบครองทุกอย่างที่เป็นคิมแจฮวาน
“แจฮวานหลับแล้วหรอแดน”
“ครับซองอูฮยอง”
“ครับซองอูฮยอง”
“น่ารักนะ น่ารักที่สุด น่ารักจนน่ารังแก”
รอยยิ้มของผู้มีดาวสามดวงประดับบนใบหน้ายกขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ แจฮวานหนะเค้าต้องการที่สุด
ต้องการไปทุกส่วนตั้งแต่ได้คุยกันได้สนิทกัน เค้าไม่ทางปล่อยไปแน่ๆ
“แจฮวานฮยองไม่ใช่แค่น่ารักนะฮยอง แจฮวานฮยองเก่งมากๆเลย
เก่งจนอยากรู้ว่าเรื่องแบบนั้นจะเก่งด้วยมั้ย”
อยากรู้จริงๆ ก็เค้าน่ะชอบตอนที่แจฮวานฮยองปลอบโยนเค้าเวลาที่เค้าท้อทุกครั้ง
นิสัยหน้าตาร่างกายทุกอย่างที่เป็นคิมแจฮวาน เค้าจะครอบครองให้หมด
“เป็นอย่างที่ฮยอนบินว่าเก่งมากๆเลยตอนฟังเพลงที่แจฮวานร้องมันช่างสวยงาม
จนปล่อยไปไม่ได้เลย”
เค้าอยากรู้จะตายแล้วว่านอกจากเสียงร้องเพลงที่เพราะขนาดนั้นแล้วเสียงเวลาทำแบบนั้นจะเพราะมั้ยนะ
“จงฮยอนตั้งแต่ฉันรู้จักนายมาไม่เคยเห็นนายเป็นแบบนี้เลยนะ แต่ก็อย่างที่พวกนายว่านั้นแหละ
แจฮวานน่ะปล่อยไปให้คนอื่นน่ะ ไม่มีทางหรอก แจฮวานต้องเป็นของพวกเราเท่านั้น7วันนี้
พวกเราทุกคนต้องทำให้แจฮวานเชื่อฟังเราให้ได้เลยนะ”
ไม่มีทางหรอกไม่มีทางยกให้ใคร แจฮวานต้องถูกฝึกให้เชื่องกับพวกเค้าให้มากที่สุดจนไปหาใครไม่ได้อีกเลยไงหละ ก็ชอบไปแล้ว
ชอบทุกอย่างทุกอณูของร่างกาย ถึงคิดทริปนี้ขึ้นมาไง
ทริปที่ใช้ความไว้ใจของแจฮวานเป็นตัวขับเคลื่อน
“พวกเรานี้เลวจริงๆ แต่ก็ยอมล่ะวะ ถ้าไม่ทำก็ไม่ได้ครอบครอง”
ซองอูพูดพร้อมมองไปที่ใบหน้าที่ประดับไปด้วยแก้มอูมๆแสนน่ารัก
“อื้มไม่ทำก็ไม่ได้ครอบครอง”
ความคิดที่คน5คนคิดเหมือนกัน ยอมเป็นสัตว์นรก ยอมเลว
ยอมทำลายร่างกายที่แสนบริสุทธิ์เพื่อเอามาเป็นของพวกเราทุกคน และสุดท้ายยอมแลกกิเลสของพวกเราด้วยความไว้ใจของเพื่อนร่วมทีม
“ฮ่ะ ทำไรอะไรกันทำไมมืดไปหมด”
“อยากรู้หรอแจฮวานจะให้เอาผ้าออกมั้ย”
ทำไมต้องเอาผ้าปิดตาเค้าไว้ล่ะเราอยู่ที่ไหน สัมผัสพวกนี้คืออะไร
รู้สึกไม่ดีเลย
“แดนเอาผ้าออกอ๊ะ”
“อย่าร้องหละ”
“อย่าร้องหละ”
ทำไมแดเนียลพูดแบบนั้นล่ะ
พอผ้าปิดตาถูกแกะออกสิ่งแรกที่เห็นคือรอยยิ้มหน้ากลัวของมินฮยอนฮยอง
พวกเค้ากำลังทำอะไร เสื้อผ้าผมไปไหนหมด
“กำลังทำอะไรน่ะ”
มินฮยอนยิ้มออกมา คิดอยู่แล้วว่าร่างบางต้องถาม
“มองไม่ออกหรือไง ก็กำลังทำให้นายเป็นของพวกเราไงหละ”
คำพูดที่แสนร้ายกาจของคนที่เลือกเค้าเข้าทีมพูดขึ้นพรางใช้นิ้วยาวๆหยอกล้อกับเม็ดทับทิมคู่งามบนอกขาวๆบีบเค้นจนร่างกายบางบิดเร้าด้วยความเสียดเสียวร่างบางกระตุกอย่างช่วยไม่ได้
สมองปั่นป่วนคิดอย่างหนักว่าทำไมพวกเค้าถึงทำแบบนี้กับผมได้
“อ๊า เจ็บนะ ปล่อยผมไปเถอะทำแบบนี้ทำไม”
ร่างบางร้องถามขอความเห็นใจจากคนทั้ง5
ก่อนจะบิดตัวไปมาอย่างทรมานโดยที่ไม่รู้ว่ายิ่งแสดงสีหน้าแบบนั้นยิ่งทำให้คนทั้งหมดอยากครอบครองร่างบางเข้าไปอีก
“อึ่ก อะไร ไม่ อ๊ะ”
ท่อนร้อนของเพื่อนสนิทแทงพรวดเข้าไปในโพรงปากอย่างรวดเร็วขณะที่ร่างบางกำลังระบายความเสียดเสียวออกมา
แดเนียลไม่พูดอะไรต่อแต่กับขยับแกนกายเข้าออกในปากบางอย่างรุนแรง
“อึ่ก อ๊อค”
แก่นกายที่ใหญ่กว่าของคนปกติดึงดันเข้ามาในส่วนลึกของลำคอยัดเยียดความใหญ่โตที่ร้อนผ่าวถูไถไปตามโพรงปากจนร่างปากแทบหายใจไม่ออก
จะต้องตายแน่ๆ ทำไมแดเนียลถึงทำกับเค้าแบบนี้ แดเนียลที่เค้ารู้จักหายไปไหนกัน
“แจฮวาน แจฮวาน อ่า ดูดแรงกว่านี้อีก แดนจะออกแล้ว อื้อ”
มือของแดเนียลจิกหัวของร่างบางจนแจฮวานร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ร่างสูงหาได้สนใจยังกระแทกแกนกายเข้าออกในปากเล็กๆอย่างรุนแรงจนขอบปากของแจฮวานร้อนไปหมดจนเหมือนไฟกำลังลุกไหม้ตรงนั้น
แจฮวานทำได้เพียงอ้าปากให้กว้างที่สุด ไม่งั้นปากเค้าต้องฉีกแน่ๆ
(พร่วด)
“อึ่ก แค่กแค่ก”
น้ำรักสีขาวขุนที่ร้อนผ่าวถูกปลดปล่อยออกมาจนชุ่มไปทั่ว
เยอะจนไหลย้อยออกมาจากมุมปากของร่างบางอย่างหยาบโลน ซองอูที่มองเห็นแบบนั้นกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบากจนต้องควักแกนกายที่ใหญ่ไม่แพ้แดเนียลออกมาถูไถกับเม็ดทับทิมบนอกของร่างบางอย่างทนไม่ไหว
“แดเนียลทำไมรุนแรงจัง”
ก็เค้าหนะไม่อยากให้แจฮวานเจ็บตั้งแต่ตอนนี้นิ
ไม่สิไม่อยากให้เจ็บก่อนที่เค้าจะได้ฝั่งแกนกายของตัวเองเข้าไปในช่องทางที่เค้าใฝ่ฝันทุกวัน
“ขอโทษ ก็มันทนไม่ไหวขาวไปหมดขนาดนี้เลยนะซองอูฮยอง
อ๊ะแจฮวานอย่าคายออกมานะ กลืนเข้าไปให้หมดไม่งั้นฉันจะทำจนนายคายออกมาไม่ได้เลย”
แดเนียลยืนมองร่างบางกลืนน้ำรักของตัวเอง แต่แจฮวานกับอมเอาไว้จนร่างสูงของเพื่อนสนิทต้องเอานิ้วมือใหญ่ๆของตัวเองล้วงเข้าไปในปากเล็กๆถูไถบังคับให้คนที่นอนอยู่บนเตียงเปิดปากรับน้ำรักของตนเข้าไปให้หมด
น่าเสียดายออก ก็เค้าน่ะอยากให้ทุกอณูในร่างกายของแจฮวานเต็มไปด้วยน้ำรักของเค้านิ
“อึ่ก ดะแดนหยุด”
“คิดว่าแค่บอกให้หยุดพวกเราจะหยุดงั้นหรอฮะ ง่ายไปหรือเปล่าคิมแจฮวาน”
ทำไมฮยอนบินน้องชายที่แสนน่ารักถึงพูดแบบนั้นเราสนิทกันนิเราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่หรอ
ไม่ใช่แค่นั้นฮยอนบินแหวกขาของเค้าออกทั้งสองข้าง
ในมือของร่างที่สูงที่สุดในทีมมีเครื่องมือข่มขืนที่ถูกจับแขว่งไปมา
“อยากใช้เจ้านี้กับแจฮวานฮยองจังเลยรู้มั้ย”
“ไม่...ไม่นะฮยอนบินอย่าทำแบบนี้กับฮยองเลยนะ อ๊ะ เจ็บ เอาออกไปนะ
ฮะอ๊ะ”
ร่างบางสั่นกระตุกเกร็งทั้นทีที่ลูกกลมๆถูกสอดเข้ามาใส่เข้ามาในช่องทางที่ยังปิดสนิทอย่างรุนแรงจนร่างบางกรีดร้องออกมาอย่างทรมาน น้ำกามที่เปรอะไปทั่วหน้าถูกเเดเนียลแลบลิ้นเลียอย่างกระหายอยาก มินฮยอนใช้มือยกขาข้างนึ่งของแจฮวานขึ้น ไม่ต่างจากซองอูที่ยกขาด้านที่ว่างอยู่ของร่างบาง จนเผยให้เห็นบั้นท้ายขาวกับช่องทางรักที่ตอนนี้กำลังโดนฮยอนบินและจงฮยอนดูดดุน และเลียอย่างหลงใหล เอวบางสั่นกระตุกเมื่อลิ้นอวบร้อนของฮยอนบินดุนดันของมาพร้อมของเล่นข่มขืน จงฮยอนไม่ต่างกันขบเม้มกัดดึงบั้นท้ายขาวไปทั่วอย่างมัวเมา
ร่างบางสั่นกระตุกเกร็งทั้นทีที่ลูกกลมๆถูกสอดเข้ามาใส่เข้ามาในช่องทางที่ยังปิดสนิทอย่างรุนแรงจนร่างบางกรีดร้องออกมาอย่างทรมาน น้ำกามที่เปรอะไปทั่วหน้าถูกเเดเนียลแลบลิ้นเลียอย่างกระหายอยาก มินฮยอนใช้มือยกขาข้างนึ่งของแจฮวานขึ้น ไม่ต่างจากซองอูที่ยกขาด้านที่ว่างอยู่ของร่างบาง จนเผยให้เห็นบั้นท้ายขาวกับช่องทางรักที่ตอนนี้กำลังโดนฮยอนบินและจงฮยอนดูดดุน และเลียอย่างหลงใหล เอวบางสั่นกระตุกเมื่อลิ้นอวบร้อนของฮยอนบินดุนดันของมาพร้อมของเล่นข่มขืน จงฮยอนไม่ต่างกันขบเม้มกัดดึงบั้นท้ายขาวไปทั่วอย่างมัวเมา
“อื๊อ อือ อ๊ะ”
ปากถูกครอบด้วยแดเนียลอีกครั้งแต่ครั้งนี้กับเป็นปากของเพื่อนสนิทที่ดูดึงปากสวย
เลียกินน้ำรักที่ติอยู่ที่ขอบปากของร่างบาง
“อ่ะ ไม่นะ อื้อ”
น้ำตาใสไหลออกมาจากตาคู่สวยเพราะแรงสั่นสะเทือนจากของเล่นที่ถูกสอดใส่เข้ามาที่ถูกเปิดโดยฮยอนบินที่ตอนนี้ควักแกนกายออกมาถูไถบั้นท้ายขาวที่ประดับไปด้วยร่องรอยฟันและรอยขบเม้มมากมายของจงฮยอน
น้ำตาใสไหลออกมาจากตาคู่สวยเพราะแรงสั่นสะเทือนจากของเล่นที่ถูกสอดใส่เข้ามาที่ถูกเปิดโดยฮยอนบินที่ตอนนี้ควักแกนกายออกมาถูไถบั้นท้ายขาวที่ประดับไปด้วยร่องรอยฟันและรอยขบเม้มมากมายของจงฮยอน
“อยากได้หรือเปล่าแจฮวานฮยอง”
“อื้อ"
ร่างบางส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อถูกฮยอนบินถามแบบนั้น ไม่
ไม่มีทางทำไมทุกคนที่ไว้ใจต้องทำกับเค้าแบบนี้ด้วย โกรธเกลียดเค้าขนาดนี้เลยหรอ
“ไม่เอาจริงๆหรอฮยอง”
“ไม่อึก อ๊ะ"
“ก็ได้ฮยองพูดเองนะ หึหึ”
เสียงหัวเราะในลำคอของฮยอนบินดังขึ้นรวมทั้งรอยยิ้มที่แสนน่ากลัวของเพื่อนร่วมทีมโดยเฉพาะมินฮยอนฮยองทำให้แจฮวานรู้สึกแปลกๆ
มือใหญ่ของมินฮยอนถูไถลงไปบนแกนกายเล็กจนน้ำตาแห่งความเสียดเสียวไหลออกมาก
“อ๊ะ”
“เด็กดี”
แม้น้ำเสียงของมินฮยอนดูเหมือนกำลังปลอบโยนแต่รอยยิ้มกับไม่ใช่มันช่างน่ากลัวเหมือนเวลาราชสีห์กำลังจะกินเหยื่อที่แสนโอชะ
ผ้าปิดตาถูกมัดอีกครั้ง ก่อนที่ขอมือเล็กทั้งสองด้านจะถูกใส่กุญแจมือล็อคไว้กับเสาเตียง
เพื่อไม่ให้ร่างบางได้ช่วยตัวเอง ขาเล็กถูกล่ามไว้อีกชั้น เพื่อป้องกันไม่ให้คนที่พวกเค้าแสนรักหนีไปไหนได้
ก่อนจะปล่อยให้ร่างบางนอนสั่นอยู่บนเตียงอย่างทรมาน
“ทนให้ได้ก่อนที่พวกเราจะกลับมาละกัน”
“อึ่ก อื่อ ปล่อยอ่ะ ผม เถอะ”
“อึ่ก อื่อ ปล่อยอ่ะ ผม เถอะ”
เสียงที่ถูกเบ่งออกมาไม่สามารถเรียกความสนใจจากเพื่อนร่วมทีมคนอื่นได้
ก็พวกเค้าน่ะทำเพื่อให้ร่างบางเชื่องกับพวกเค้าเท่านั้นนิ กลับมาจะทำให้เชื่องให้ได้เลย
.............................................To Be Continue..............................................
โอ้ย! หน่วงเว่อร์อ่ะ! นุ้งบินก็แสดงบทน้องชายที่แสนดีไปน้าเดี๋ยวพี่กุกงอนน้ามานอนกะนุ้งแจนนี่!
ตอบลบ