Pheromone….(1/...)[OngNielHwan]
{179+181&175}
“แดเนียล ซองอู ให้แจฮวานไปอยู่ห้องก่อนได้มั้ย”
เฮ้อแอร์เสีย ฝ้าพัง มีอะไรเลวร้ายกว่านี้มั้ย
ผมกับจีซองฮยองต้องขยับขยายไปอยู่ห้องอื่นๆของสมาชิกคนอื่นไปก่อน
เพราะไอห้องเวรที่ผมพึ่งอยู่ได้ไม่นาน อยู่ๆก็มาเป็นแบบนี้ไปซะอีก สุดท้ายก็ต้องไปขออยู่กับสมาชิกคนอื่นๆ
น่าเบื่อ
“ได้สิครับทำไมจะไม่ได้แจฮวานกับผมสองคนพักด้วยกันบ่อยจะตาย
จะไปแปลกอะไร”
เกลียดหน้าเเบบนี้ของเค้าชะมัดแดเนียลหนะชอบทำให้คนรอบตัวคิดว่าไม่มีพิษภัยแต่จริงๆแล้วอยู่ด้วยทีไรไม่ปลอดภัยทุกที ชอบจับนู่นจับนี้ซบนู่นซบนี่ ผมหนะไม่ชอบเลย
“แจฮวานอยู่ด้วยกันดีจะตาย เวลาแดเนียลไม่อยู่ผมจะได้มีคนคุยด้วย”
ซองอูฮยองอ่ะชอบเล่นถึงเนื้อถึงตัวพอๆกับแดเนียลแหละอยู่กับสองคนนี้ผมจะปลอดภัยไปซักกี่วัน
“ฮยองก็สบายใจที่พวกนายโอเค”
“ครับผม พวกผมจะดูแลแจฮวานอย่างดีเลย”
พวกนายแหละตัวดีเลยไม่ต้องมาพูดเกลียดรอยยิ้มเเบบนั้นชะมัด
“แจฮวานป่ะไปห้องพวกเรากัน”
“จริงๆให้ผมนอนห้องนั่งเล่นก็ได้นะฮยอง ซ่อมแค่อาทิตย์เดียวเอง”
“ทำไมกลัวพวกเราหรอ”
เออกูกลัวพวกมึงแหละ
“เปล่า เราแค่เกรงใจ”
“เรานอนด้วยกันบ่อยจะตาย ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ”
มายยยยย ซองอูฮยองกับแดเนียลจับแขนผมคนละข้างเพื่อลากไปที่ห้อง ทำไมชีวิตผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
(ปั้ง)
เสียงเปิดประตูที่ผมไม่อยากจะได้ยิน ต้องอยู่กับสองคนนี้จริงๆหรอเนี้ย
“ดูทำหน้าเข้า พวกเราสนิทกันนิ”
สนิทกันมั้ยไม่รู้แต่อยู่กับสองคนนี้ไม่เคยสงบสุขเลยสักครั้ง
“อยู่ด้วยกันนี้แหละ จะกลัวไปทำไม”
“อ่าๆแล้วให้นอนที่ไหน”
ผมมองไปรอบห้องที่ไม่ค่อยเป็นระเบียบสักเท่าไหร่ ก็ไม่ต่างจากห้องผมหรอก ในนี้มีเตียง2เตียง
ให้ผมนอนพื้นก็ได้นะไม่เป็นอะไรเลย ไม่อยากเข้าใกล้สองคนนี้ ก็สองคนนี้หนะเป็นโรคสกิลชิพหรือไงก็ไม่รู้
“นอนบนเตียง”
“ห่ะบนเตียงเนี้ยนะ พวกนายจะสละเตียงให้ผมงั้นหรอ”
“ฮ่าฮ่า/ฮ่าฮ่า”
หัวเราะอะไรของพวกเค้ากัน เอ้า หรือจะให้ผมนอนกับใครคนใดคนหนึ่ง
แบบนั้นหรือเปล่า
“อะไรหละ ไม่เข้าใจพวกนายเลยจริงๆ”
“ตลกหน้านายแหละแจฮวาน เราจะนอนบนเตียงด้วยกัน3คนเนี้ยแหละ”
“ยังไง”
“ดูฮยองกับแดเนียลนะ”
คนทั้งสองไปที่เตียงฝังตรงข้ามกัน แล้วผลักเตียงทั้งสองเตียงมาชนกัน เตียงเดี่ยวที่กว้าง5ฟุต2เตียงมาต่อกันทำให้เตียงมันใหญ่ขึ้นมากๆ
งั้นก็แปลว่าผมต้องนอนกับเค้า2คนหนะสิ น่ากลัวววว
“แค่นี้แหละนอนได้แล้ว เดี๋ยวบอกให้พี่เมเน่หาผ้าปูดีๆมาปูน่าจะโอเค
นายคิดว่าไงแจฮวาน”
“อื้มก็ดีนะ แล้วจะให้ผมนอนตรงไหน”
แดเนียลและซองอูฮยองมองหน้ากันละยิ้มให้กัน มันต้องไม่ดีแน่ๆ
มันต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีมากๆ
“ตรงกลางไงหละ/ตรงกลาง”
ผมว่าแล้ว
“แต่จริงๆแล้วผมนอนพื้นก็ได้นะ”
“รังเกียจหรอ”
ซองอูฮยองทำไมชอบทำหน้าแมวหงอยเวลาแบบนี้ ปฏิเสทไม่เคยได้เลยสักครั้ง
“เปล่าครับ”
“งั้นนอนด้วยกัน พอได้แล้ว เราต้องไปอัดรายการนะ
เดี๋ยวเรื่องผ้าปูกับข้าวของของเเจฮวานจะให้พี่เมเน่ดูแลให้ ไปได้แล้ว”
แดเนียลอยู่ๆก็ตัดบทไปเฉยอะไรว่ะ คืนนี้ต้องเจออะไรบ้าง แค่ซองอูฮยองกับแดเนียลยิ้มให้กันผมก็ผวาแล้ว
23.00น.
“ถึงห้องสักที แจฮวานมาสิดูเตียงสิผ้าปูเตียงสวยจัง”
ผมมองดูที่เตียงตามที่แดเนียลบอก
สีมันสวยก็จริงนะก็ยังอดสงสัยไม่ได้ผ้าปูเตียงทำไมต้องสีแดงคล้ายเลือดขนาดนั้น
“ทำไมสีแดง”
“สวยดีออก”
ซองอูฮยองรีบแย้งขึ้นมา จนผมไม่กล้าบ่นอะไรต่อ ต้องเงียบสำรวจทั่วห้องนี้อีกครั้งเเทน ข้าวของส่วนใหญ่ของผมมาอยู่ห้องนี้แล้ว
เพราะห้องนั้นต้องซ่อมแซมเยอะมาก ไม่รู้ วายเอ็มซีดูแลยังไง
แต่ก็ช่างมันขอภาวนาให้มันเสร็จเร็วๆก็แล้วกัน
“แจฮวานไปอาบน้ำซิ เดี๋ยวฮยองกับแดนจะไปหาอะไรกินซะหน่อย”
“จะไปไหนหรอครับ”
“ห้องครัวหนะไม่ได้ออกไปไหนหรอกแจฮวานจะเอาอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ครับคิดว่าจะออกไปข้างนอก ไปหาสาวๆงี้”
ก็ซองอูฮยองกับแดเนียลหนะหล่อจะตายจะไม่มีสาวๆได้ไง
ผมหนะสงสัยทุกครั้งที่2คนนี้ออกไปข้างนอกด้วยกันเลย
“บ้าหรอแจฮวาน เราไม่มีใครหรอก
สาวๆที่ไหนเราทำงานแบบนี้จะมีไปได้ยังไง”
ก็จริงของแดเนียล ถ้าเรามีสาวๆแฟนคลับต้องร้องไห้แน่ๆ
“ก็มีนะคนที่เเบบสนใจอยู่เเบบหลงใหลไม่อยากให้อยู่กับคนอื่น555+”
“ใครหรอซองอูฮยอง”
“ไม่บอกหรอกแจฮวานไปอาบน้ำนอนเถอะพวกเราไปและ”
“นอนเลยไม่ต้องรอนะ ตรงกลางนั้นแหละ”
สงสัยจัง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของเราสองคนนั้นไม่อยู่ก็ดีแล้ว
จะได้หนีนอนไปซะ
ห้องครัว
“นายว่าแจฮวานจะหลับหรือยัง”
“ผมว่าน่าจะหลับแล้ว”
“งั้นหรอ นายรู้ใช่มั้ย ว่าดึกๆกลิ่นตัวแจฮวานนะหอมแค่ไหน”
“ทำไมจะไม่รู้หละฮยอง ผมไม่เข้าใจทำไมคนอื่นถึงไม่ได้กลิ่น”
“กลิ่นฟีโรโมนหนะ จะมีไม่กี่คนหรอกนะที่ได้กลิ่น
ฮยองหนะหลงใหลมันมากๆเลย”
“ผมด้วย แม่งโครตหอม ผมอยากจะฉีกกระชาก อยากจะกอดอยากทำทุกอย่างกับแจฮวานเลย”
“นายมันร้ายว่าแต่เราเข้าห้องกันเถอะ แจฮวานน่าจะหลับแล้ว”
(แอ๊ดดดดดด)
“นอนแล้วจริงๆ”
“ผ้าปูสีนี้แม่งโครตตัดกับสีผิวแจฮวาน ผมว่าแล้วว่ามองไม่ผิด”
“ยั่วโครตๆ”
ซองอูพูดแบบนั้นก่อนที่จะเริ่มสูดกลิ่นหอมจากร่างกายที่เค้าหลงใหล
“หอมโครตเลยหวะฮยอง”
แดเนียลพูดก่อนจะลงมือถอดชั้นในของร่างบางที่หลับอยู่เบาๆ
เค้าหนะรู้มาตลอดแหละว่าภายในเสื้อผ้าของแจฮวานหนะบอบบางแค่ไหน
แต่ร่างบางหนะอยากจะมีซิกแพคเหมือนเค้า ไม่มีทางหรอก
ไม่มีทางที่จะยอมให้สิ่งสวยงามตรงหน้าเปลี่ยนไปไหนจะแก้มอวบๆนี่
กลิ่นหอมๆของร่างนี้อีก มันเป็นส่วนประกอบที่ลงตัวยิ่งกว่าอะไร ไม่มีทางให้เปลี่ยนไปหรอก
ซองอูนั่งมองการกระทำของน้องชายคนสนิทแล้วยิ้มร้ายกับสิ่งที่เห็นเค้าเลียริมฝีปากด้วยความกระสันเมื่อแผ่นอกเรียบบางของแจฮวานเผยออกมา
“จะลักหลับหรอแดเนียล”
“ฮยองก็น่าจะรู้อยู่แล้วนิว่าผมอดทนมาขนาดไหน
ห้องนี้เก็บเสียงแดฮวีกับจินยองก็กลับบ้าน
ควานลินก็ไปหาซอนโฮไม่มีอะไรที่สบายกว่านี้แล้ว หึ”
“นายมันเป็นปีศาจ”
“ไม่ต่างจากฮยองหรอก”
ปีศาจร้ายที่ยิ้มให้กัน เพราะความคิดที่เหมือนกันอย่างห้ามไม่ได้
เมื่อบนร่างกายไม่เหลือเสื้อผ้า ร่างบางถูกจับนอนหงายก่อนที่แดเนียลจะจับขาเล็กๆทั้งสองข้างแยกออกกว้างเพื่อชื่นชมผลงาน ผ้าปูสีนี้กับร่างเปลื่อยเปล่า ขาวนวลตัดกับสีผ้าปูที่นอนช่างเป็นภาพที่น่าดูจนสองปีศาจยากที่จะห้ามใจตัวเอง ยิ่งผนวกกับกลิ่นหอมที่ยั่วยวนราวกับกุหลาบป่า ยิ่งน่าหลงใหลและน่าครอบครองขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
รวมทั้งช่องทางรักก็ยังปิดสนิทแบบไม่เคยผ่านการใช่งานจนทั้งสองอยากจะฝังตัวเข้าไปตอนนี้ซะเลย
อยากทำจะตายอยู่แล้ว
(แหมะ)
โลชั่นปริมาณมากถูชโลมไปทั่วช่องทางและนิ้วมือของแดเนียล
ถ้าเค้าไม่ขยายช่องทางแสนสวยนี่ก่อน ร่างบางคงจะเจ็บปวดทรมาณมากเป็นแน่
นิ้วเรียวยาวแทรกผ่านช่องทางคับแน่นก่อนหนึ่งนิ้ว
ซองอูฮยองไม่น้อยหน้าก้มหน้าลงชิมยอดอกสวย แล้วลงลิ้นเลียอย่างชำนาญ แจฮวานหนะหลับลึกจะตายไม่ตื่นหรอก
ถึงตื่นเค้าคงเอาเข้าไปแล้วจะทำอะไรได้
“อื้อ อ่ะ...อือ”
ร่างบางเริ่มครางนิ้วเรียวยาวควานเป็นวงกลมในช่องทางแสนสวย
ทั้งยังได้รับการปรนเปรอด้านบนจากซองอูยิ่งเพิ่มเสียงคลางขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“ฮยองว่ากลิ่นมันแรงขึ้นว่ามั๊ย”
“ฮยองก็ว่างั้น แปลว่ายิ่งมีความต้องการก็ยิ่งกลิ่นแรงสินะ”
ยิ่งรู้เช่นนั้นสองปีศาจยิ่งเพิ่มความรุนแรงในการปรนเปรอยิ่งขึ้นไปอีก
กลิ่นกายหอมเริ่มรุนแรงขึ้นเพิ่มความกระหายเป็นเท่าตัวให้ปีศาจทั้งสองเพิ่มแรงอารมณ์
ร่างบางสะดุกสั่นระริกไปทั่วร่าง แผ่นอกกระเพื่อมหายใจติดขัดมือเล็กๆถูกกอบกุมจากร่างสูงซึ่งปรนเปรอด้านบน
แล้วจับไปวางบนแกนกายของตัวเอง แค่เพียงสัมผัสซองอูก็อยากจะปลดปล่อยไปซะเดี๋ยวนี้
ยิ่งเห็นซองอูฮยองมีความสุขขนาดไหนแดเนียลเองก็กดแทรกนิ้วเรียวยาวเพิ่มมากขึ้น
หน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซานแต่ยังไม่รู้สึกตัว กลิ่นกายลอยฟุ้ง
ยิ่งทำให้สองปีศาจมัวเมากับร่างตรงหน้า
ร่างกายเล็กๆกระตุกเฮือกตอนที่นิ้วเรียวยาวถูกดึงออกจากร่างกาย
แดเนียลปลดกางเกงของตัวเองลง แล้วเตรียมพร้อมแก่นกายร้อนเพื่อเข้าสู่ช่องทางที่แสนสวย
“ฮยองผมขอก่อนได้มั้ย”
ซองอูยิ้มร้ายให้แดเนียล รีบจังเลยน้าจริงๆเค้าก็อยากเป็นคนแรกของแจฮวานเหมือนกันนะ
แต่อีกคนเป็นน้องชายนิ คนเป็นฮยองยอมต้องยอมเพื่อน้องชายสินะ
“อย่ารุนแรงละกัน ฮยองไม่อยากให้แจฮวานเจ็บ”
“เเน่นอนผมก็จะไม่ให้แจฮวานทรมานแน่ๆ บอบบางขนาดนี้”
แก่นกายขนาดใหญ่จ่อหน้าช่องทางที่ปิดสนิทโดยที่คนโดนกระทำไม่รู้สึกตัวสักนิด
ผมจะได้เข้าไปในช่องทางนี้แล้วสินะ อยากรู้จังว่าใส่เข้าไปแล้วอะไรจะรัญจวนกว่ากัน
กลิ่นกายหรือช่องทางแสนสวยนี้ แก่นกายใหญ่ถูกสอดแทรกเข้าไปทีละนิด เพื่อให้ร่างบางเจ็บน้อยที่สุด
“แดเนียลได้กลิ่นนี้มั้ยมันหอมจนฮยองอยากแทรกเข้าไปอีกคนเลยหละ”
“อ่า....แน่นมากเลยฮยอง กลิ่นนี้มันยิ่งทำให้ผมถนอมแจฮวานยากไปอีก
มีอารมณ์มากๆเลยสินะ ตัวเล็ก”
เมื่อสุดปลายทางแดเนียลแช่แกนกายไว้สักพักเพื่อให้คนไม่รู้สึกตัวปรับตัว
พร้อมทั้งสูดกลิ่นหอมที่ร่างบางปล่อยออกมา ดีแล้วที่คนอื่นไม่ได้กลิ่นไม่งั้นแจฮวานคงไม่รอดมาถึงเค้ากับซองอูฮยองแน่ๆมันหอมขนาดนี้
ช่องทางด้านหลังก็คับแน่นจนขยับได้ยากจริงๆ
“อ่า.....ดีจริงๆแฮะ”
แดเนียลเริ่มขยับแกนกายเข้าออกเพื่อให้ช่องทางขยายมากกว่าเดิม
พร้อมทั้งจับเอามืออีกข้างของแจฮวานมาวางบนแก่นกายของตัวเองที่ตั้งชูชันจากการปนเปรอของซองอูฮยองและเค้าก่อนจะใช่อีกมือนึ่งจับมือสวยๆนั้นขยับขึ้นลงที่แก่นกายของคนร่างเล็กเอง
“ฮาฮา”
เสียงหัวเราะในลำคอของฮยองที่มองมองอยู่ดังขึ้นเมื่อเห็นมือเล็กๆแสนสวยนั้นขยับปรนเปรอให้ตัวเองถี่ยิบ
กลิ่นหอมกระจายตัวมากขึ้น เสียงครางหวานลอดผ่านริมฝีปากแดงก่อนจะถูกแทนที่ด้วยแก่นกายใหญ่ของซองอู
ยิ่งทำให้แดนียลอดทนรอไม่ไหวอีกต่อ
“ฮยองเบาๆหน่อยเดี๋ยวแจฮวานหายใจไม่ออก”
ทั้งๆที่กำลังเตือนฮยองอีกคนแต่ตัวเองกับใช้แกนกายร้อนทิ่มแทงร่างที่นอนหลับอย่างบ้าคลั่งถอนมันออกมาก่อนดันแก่นกายที่เปียกเยิ้ม
เข้าสู่ปากทางที่หุบแน่นซ้ำๆ ร่างกายเล็กๆกระตุกราวกับตุ๊กตาเมื่อโดนกระแทกเข้าออก
“อ๊ะอ๊ะอ๊ะ...อึก...อือ”
เสียงครางในลำคอทั้งๆที่แกนกายอีกอันคาอยู่แสดงให้เห็นความเสียวซานมากมายซักแค่ไหนของแจฮวาน
กลิ่นหอมยิ่งทำให้ร่างหนากระแทกกระทันซ้ำๆเพิ่มเข้าไปอีก
“หอม ไปหมดเลยแดเนียล”
“รู้สึกดีโครตๆเลยหวะฮยอง”
แจฮวานเหมือนรู้สึกตัวตลอดว่าถูกข่มขืนขณะหลับ
เสียงครางเบาๆในลำคอทำให้ชายทั้งรู้ว่าร่างบางมีอารมณ์ร่วมแค่ไหน ยิ่งครางหวานแบบนั้นแดเนียลยิ่งได้ใจ
ยกบั้นท้ายขาวนวลขึ้นตั้งฉากกับลำตัวก่อนจะสวนลึกเเกนกายเข้าไป ปลดปล่อยทุกหยาดหยดแห่งความสุขสม จนล้นทะลักนองเต็มช่องทางที่เปิดเท่าความเป็นชายของตัวเอง
“อึ่กก...อา”
“สุดยอดเลยฮยอง”
“ฮยองก็เสร็จแล้ว”
ซองอูเสร็จในปากของแจฮวานจนล้นทะลักออกมาเช่นกัน
ร่างกายเล็กๆตรงหน้าก็เสร็จสมตามมา กลิ่นหอมรัญจวนฟุ้งกระจายไปทั่ว จนทำให้แก่นกายลุกขึ้นชูชันขึ้นอีกครั้ง
“ขอทำบ้าง”
น่าเหลือเชื่อทั้งๆที่ปลดปล่อยไปไม่นานไฟราคะก็ก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง
ซองอูจับแจฮวานนั่งบนเอวก่อนจะรั้งสะโพพกกลมกลึงนั้นให้อยู่ในตำแหน่งที่แหมาะสม
.............................................To Be Continue..............................................
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น