Memory…..
Kim Jae Hwan
& Lai Guan Lin
[181&175]
21.00น.
สนามบินไทเป
ถึงแล้วสินะ กี่ปีแล้วนะที่ไม่ได้มาไอเด็กนั้นของเค้าจะโตแค่ไหนแล้วนะ
ผมคิมแจฮวานเคยมาเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่ตอนมัธยมตอนปลาย ตอนนั้นผมอายุแค่16เองมั้ง
อยู่ที่นี่1ปีแล้วก็กลับ กลับมาคราวนี้เพราะต้องมาเก็บข้อมูลทำโปรเจคจบมหาลัย และอยากมาเจอเด็กคนนึ่งที่ทำให้ผมไม่เหงาที่นี่
เด็กคนนั้นเป็นเด็กป.6ที่แสนน่ารักของผม
“ไปจงซานครับ”
จะรออยู่มั๊ยนะ
คิดถึงจัง อุส่าไปหาอพาร์ทเม้นท์แถวๆบ้านน้องแล้วนะจะอภัยให้พี่มั๊ยนะที่ให้รอนานขนาดนี้
“ขอบคุณครับ”
เมื่อผมลงจากแท็กซี่ผมยืนมองทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไป 5ปีแล้วสินะ
ตอนนี้น้องคงอยู่ไม่ม.4ก็ม.5
อยากเจอจังเลย
หลังจากเก็บข้าวของในห้องเสร็จผมถึงได้ไปอาบน้ำนอน
ก่อนนอนได้แต่คิดว่าพรุ่งนี้จะทำอะไร
ขอภาวนาให้เจอน้องคนนั้นได้เจอคนที่ทำให้มีความสุข ดาวจ๋าช่วยคิมแจฮวานคนนี้ได้มั๊ย
คิดถึงเหลือเกิน คิดถึงมากจริงๆ
8.30น.
หิวจังจำได้นิว่าแถวนี้มีร้านอาหารอร่อยๆอยู่เยอะ
คิดถึงเด็กนั่นจังเลยกี่ครั้งที่ชวนไปกินอะไร
ก็จะได้คำตอบว่าซูชิทั้งๆที่อาหารไต้หวั่นเยอะแยะแต่ชอบกินอาหารญี่ปุ่นตลกดี
ยิ่งคิดยิ่งคิดถึง
(พลัก!!)
“ขอโทษครับ”
เฮ้ยเผลอพูดเกาหลีไปแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ”
“อ่ะคุณพูดเกาหลีได้นิ”
“ครับผม”
ดีใจจังหมอนี้หน้าตาคุ้นๆนะ
แต่สูงเกิน อายุต้อง20กว่าแล้วแน่เลย
“ขอโทษอีกทีนะครับ
ผมขอตัว”
รีบไปดีกว่าหิวจะตายอยู่แล้วแต่หน้าคุ้นจริงๆนะ
“เดี๋ยวครับคุณ”
“อะไรหรอครับ”
“คุณกำลังจะไปไหน”
แปลกไอหมอนี้เป็นมนุษย์แปลกประหลาดที่สุดที่เคยเจอเลย
อยู่ๆมาถามว่าจะไปไหน รู้จักก็ไม่รู้จัก
“ทำไมผมต้องตอบคุณ”
“ผมเห็นคุณเดินก้มหน้าดูแผ่นที่
เลยอยากช่วยครับผมเป็นคนแถวนี้”
คนไทเปนี่ใจดีทุกคนหรือเปล่า
หรือเป็นมิจฉาชีพว่ะ
“อ่า
แต่ไม่เป็นไรครับผมไปคนเดียวดีกว่า”
“คุณกลัวผมเป็นมิจฉาชีพสินะ”
รู้นิแล้วจะมาถามทำไมหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว
“เปล่าหรอกแต่ผมขอตัวก่อนได้มั๊ย”
“ให้ผมไปด้วยเถอะ
ผมรู้ทางนะคุณ อ่ะเก็บกระเป๋าตังผมไว้เลยจะได้เชื่อผม”
เป็นคนประเภทไหนกันให้คนที่พึ่งเจอเก็บกระเป๋าตังตัวเองแปลก แปลกมากๆ
มองหน้าก็ไม่น่าจะเป็นมิจฉาชีพได้ โอเคยอมๆไปก่อนเพราะหิวครับหิวมากมาก
“อ่าโอเคๆเอามาๆผมเก็บไว้ในนี้นะ”
ผมบอกมนุษย์ประหลาดพร้อมเก็บกระเป๋าตังของเค้าเข้ากระเป๋าสะพานข้างของผม
“แล้วคุณจะไปไหน”
“หิว
หาร้านข้าวให้กินหน่อย”
“ยังเหมือนเดิมเลยสินะ....”
“อะไรนะ”
“เปล่าครับผมแค่จะบอกว่าข้างหน้ามีร้านเกี๋ยวสดเจ้าอร่อยอยู่ป่ะผมพาไป”
ของโปรดตรงใจใช่เลย
“ไปสินำไปเลยหิวๆ”
วันนี้ทั้งวันผมเดินเล่นกับมนุษย์ประหลาดที่ให้เรียกตัวเค้าเองว่าG ประหลาดจริงกระเป๋าตังก็ให้ผมเก็บแต่ผมไม่ได้ใช้เงินเค้าเที่ยวหรอก
เราไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์แห่งชาติกู้กง
น้ำพุร้อนเป่ยโถว ตึกไทเป101
และอนุสรณ์สถานเจียงไคเช็ก ที่นี้เปลี่ยนไปมาก Gเดินตามผมเงียบๆรวมทั้งเป็นไกด์จำเป็นให้ ไม่ได้มานานจนจำทางไม่ได้แล้วตัวผม
กลางวันเรากินหมี่เนื้อวัวอร่อยมากมาก
ไอคนประหลาดก็ได้แต่ยิ้มและหัวเราะตอนผมกินไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไรนิสัยเหมือนเด็กคนนั้นมากๆเลย
คิดถึงจังวันนี้ไม่ได้ไปหาที่บ้านเจ้าเด็กนั้นเลย
มัวแต่เที่ยวเล่นกับมนุษย์เสาไฟนี่ หน้าตาก็ดี ทำตัวว่างไปไหน
ไม่มีการมีงานทำหรือไง
“เย็นแล้วนะนายไม่กลับบ้านหรือไง”
“ไม่อ่ะอยากไปส่งนาย”
“ทำไม”
“เที่ยวด้วยกันมาทั้งวันยังจำผมไม่ได้อีกหรอ”
อะไรเป็นมนุษย์ประหลาดยังชอบพูดประหลาดๆอีก
“จำอะไร”
“คิมแจฮวานฮยอง
จำผมไม่ได้หรอ”
ทำไมหมอนี่รู้ชื่อผมว่ะผมยังไม่ได้บอกเลยทั้งวันก็เรียกแค่ว่าคุณ
กับGที่เค้าบอกให้เรียก แต่หน้าหมอนี่คุ้นๆนะ
“นายเป็นใคร รู้จักฉันได้ไง”
“ฮยองจำผมไม่ได้หรอเที่ยวด้วยกันมาทั้งวันแล้วนะ”
ใครว่ะ
ว่าแต่หมอนี้เป็นน้องผมหรอสูงอย่างกับเสาไฟคิดว่าน่าจะแก่กว่าสักสองสามปี
“ใคร”
“ฮยอง
ผมว่าผมให้ฮยองเก็บกระเป๋าตังผมไว้นะ ฮยองไม่ได้เปิดดูเลยหรอ”
ผมสายหน้าจนเส้นผมสะบัดตาม
อยู่ๆหมอนี้ก็ย่อตัวลงมาหา เอามือทั้งสองประคองหน้าผมให้จ้องหน้าเค้าใกล้ๆ
“ฮยองมองดีๆ
ผมเหมือนใครถ้าฮยองไม่รู้ผมจะจูบแล้วนะ”
“เอ้าก็ไม่รู้จริงๆอ่ะ
อือ”
ม่ายนี้มันจูบแรกของผม
ผมจะเก็บไว้ให้คนที่ผมรักเท่านั้น ผมพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่สุดท้ายก็คล้อยตามอยู่ดี
ไอหมอนี้จูบเก่งชะมัดเลย ผมพยายามจูบตอบแต่มันก็เป็นไปอย่างเงอะงะ
พอสักทีจะหายใจไม่ออกแล้วนะ
“อ่ะ
นายทำอะไรลงไปรู้ตัวมั๊ย”
“แจฮวานฮยองจำผมยังไม่ได้อีกหรอ”
ทำไมหมอนี้ดูเศร้าจังเลยเหมือนน้อยใจแต่น้อยใจใครกัน
ไม่ชอบเลยทำไมถึงรู้สึกไม่ดีขนาดนี้
“พยายามนึกอีกหน่อย
ไม่งั้นผมจะร้องไห้แล้วนะ”
สายตานั้นช่างคุ้นเคย
นิสัยแบบนี้มันเหมือนกันเกินไปมั๊ย แต่จะใช่เด็กนั้นแน่หรอ
เปลี่ยนไปขนาดนี้ตัวสูงขนาดนี้ แต่จะเป็นใครได้หละ
มันมีคำตอบเดียวมาตั้งแรกแล้วสินะ คนๆเดียวที่เรียกเค้าว่าฮยองที่นี่
คนๆเดียวที่เค้าปล่อยให้รอนานขนาดนี้
“ไล ควานลิน
ใช่หรือเปล่า”
ผมตอบไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
ขอให้ใช่เถอะนะ หัวใจผมเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้
รอยยิ้มประดับบนใบหน้าหล่อ
เค้าคงมีความสุขสินะที่ผมจำเค้าได้ไลควานลินโตมาแล้วหล่อขนาดนี้เลยสินะ
“แจฮวานฮยองสุดท้ายก็จำได้สักที
ผมอุส่าให้กระเป๋าตังไปแต่ก็ไม่ดู”
“ใครจะเป็นคนไร้มารยาทขนาดนั้นหละ”
ควานลินจริงๆสินะโตมาหล่อขนาดนี้เลยหรอ
ไม่อยากเข้าใกล้เลยเขินไปหมดแล้วไม่คิดว่ามาเจอเร็วขนาดนี้ไม่คิดว่าจะเสียจูบแรกให้ไอเด็กนี่ด้วย
“ฮยองควรจะไร้มารยาทบ้างนะ
แต่ไม่เป็นไรผมได้จูบแรกฮยองถือว่าหายกัน”
“ใครบอกว่าจูบแรกห้ะ”
ไม่มีทางให้รู้หรอกว่าคนอายุ21เสียจูบแรกให้ไอเด็กที่อายุน้อยกว่า5ปี
เสียเชิงหมด
“งั้นหรอ
ผมไม่เชื่อ”
“เรื่องของนาย แต่ทำไมโตเร็วขนาดนี้สูงกว่าฮยองอีก”
เปลี่ยนเรื่องแม่ง
“ผมรู้นิสัยฮยองนะ
แต่ไม่เป็นไรผมถือว่าข้ามๆไปเพราะได้ของมีค่าจากฮยองแล้ว”
รู้ดีไอเด็กนี่
“เออ
จะตอบได้ยัง หิวอีกแล้ว”
“ไม่รู้สิ แค่คิดว่าจะโตรอคนแถวนี้กลับมาตามสัญญา
ไม่คิดว่าจะนานขนาดนี้”
งั้นสินะนานมากเลย
ผมยังรู้สึกว่านานเลย จะเหงามั๊ยนะอยากถามจัง
“ไม่เหงาหรอกครับ
แต่คิดถึง คิดถึงฮยองมากๆ แต่ฮยองก็มาหาจริงๆ”
“ฮยองก็คิดถึงนาย
คิดถึงเจ้าลูกเจี๊ยบของฮยองมากๆ”
ผมโผเข้ากอดไลควานลินอย่างไม่อาย
อยากจะดึงตัวเข้ามากอดตั้งแต่รู้ว่าเป็นเด็กนี้แล้ว ความสุขของผม
คนที่ผมอยากเจอทุกวินาทีที่นาฬิกาเดินไปข้างหน้า ความทรงจำของผม
ความทรงจำที่แสนมีความสุข ทุกวินาทีที่มีเด็กผู้ชายคนนี้ไลควานลิน
ทำให้การอยู่ที่นี่ไม่เหงาไม่หน้ากลัว ทำให้คนแปลกที่อย่างผมมีความสุขและใช้ชีวิตทุกวันที่นี่ได้ คิดถึงจังเลย ได้เจอแล้วนะ
“ผมก็คิดถึงฮยอง
คิดถึงมากๆ ขอบคุณที่รักษาสัญาญานะครับ”
“อือ”
“ไม่ร้องไห้สิครับ
ป่ะ ไปกินซูชิกันผมเลี้ยง”
“ไอเด็กบ้า
ของชอบนายนิ”
“555+ครับผมพาฮยองกินของที่ฮยองชอบมาทั้งวันแล้วตาผมกินบ้างเนอะ”
“อือ”
สุดท้ายก็เจอจนได้ความทรงจำอันแสนมีความสุขของผม
กล่องเก็บความทรงจำที่แสนมีความสุขมีเรื่องให้เก็บมากขึ้นแล้วสินะ
ขอบคุณนะไลควานลิน ผมจะเดินไปข้างหน้าพร้อมเค้าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมสัญญา.
………………………………THE
END…………………………………
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น