Mistaka............
“ดงฮัน มาซ้อมร้องเพลงกับฮยองเถอะอาทิตย์หน้านายก็จะประกวดเล้วนะ”
“ไม่เอา ผมร้องได้แล้วฮยองกลับไปเถอะ”
ถ้าผมชนะประกวดร้องเพลงฮยองก็จะไม่มาสอนผมอีกสิ ผมหนะแอบชอบครูสอนร้องเพลงของผมากๆเลย
คิมแจฮวานบุคคลที่น่ารักที่สุดในโลกของผม ใครไม่เห็นฮยองของผมน่ารักก็ช่าง
แต่ผมหนะชอบแจฮวานฮยองที่สุดในโลกเลย
“เราไม่อยากชนะหรอดงฮัน”
ไออยากชนะผมก็อยาก แต่ถ้าชนะแล้วแจฮวานฮยองจะไม่กลับมาสอนผมหละผมจะทำยังไง
“อยากครับ”
“งั้นมาซ้อม ดงฮันยังขึ้นเสียงสูงไม่ดีเลยนะ”
ดูดิขนาดดุยังน่ารักขนาดนี้ ถ้าไปสอนคนอื่นอีกหละ เค้าคงต้องตกหลุมรักแจฮวานฮยองแน่ๆผมไม่ยอมหรอก
อยากเก็บไว้กับตัวชะมัดทั้งแก้มอูมๆ
มือสวยเล็กๆนั่น ไหนจะขนาดตัวที่น่ารักแบบนั้น ยิ่งมาทำหน้าดุแบบนี้อีก น่าจับยัดเข้าปากจริงๆ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นหละ ฮยองดุเกินไปงั้นหรอ”
“เปล่าครับผมแค่คิดว่าถ้าผมชนะฮยองจะให้อะไรผมแค่นั้น”
ถ้าให้ทุกอยากจะขอเป็นแฟนเลย จะไม่ปล่อยไปถ้าปฏิเสธก็จะตามวอแวให้สุดหล้าฟ้าเขียว
แจฮวานฮยองหนะต้องเป็นแฟนผมเท่านั้น ก็ทำได้แค่คิดแหละถ้าทำจริงต้องถูกเกลียดเอาแน่ๆ
ดงฮันแกนี้ได้แต่คิดแต่ทำไม่ได้จริงๆ
“ดงฮันอยากได้อะไรหละ”
“ฮยองจะให้หมดเลยหรือเปล่า”
ขอให้ตอบว่าใช่เถอะนะ
จะประกวดให้ได้ที่1เลย
“ต้องดูความเหมาะสมก่อนฮยองอาจจะซื้อไม่ไหวก็ได้”
“มันไม่ใช่สิ่งของครับฮยอง”
“แล้วอะไร”
“ค่อยบอกละกัน แต่จะบอกไว้ก่อนนะครับ ว่าของสิ่งนี้มีแต่ฮยองที่ให้ผมได้”
อยากจะบอกตอนนี้ไปเลยว่าชอบแจฮวานฮยองมากแค่ไหน แต่ทำไม่ได้ถ้าบอกไปตอนนี้แจฮวานฮยองอาจไม่มาสอนผมอีกแล้วก็ได้
ต้องชนะแล้วเอารางวัลมาให้ได้สู้นะโว้ยดงฮัน
“งั้นมาซ้อมกันต่อได้แล้ว”
“ครับผม”
ภายในห้องนอนในบ้านหลังใหญ่เสียงฝึกร้องเพลงดังขึ้นทุกวัน
เค้าอยากจะชนะ ถึงแจฮวานฮยองไม่มาสอนก็จะซ้อมด้วยตัวเองตลอด อยากได้แจฮวานฮยองมาเป็นของตัวเองจะตายอยู่แล้ว
“ดีขึ้นมากๆเลย ถ้าบวกกับการเต้นของดงฮัน ดงฮันของฮยองต้องชนะแน่ๆ”
ชอบจังชอบทุกครั้งที่แจฮวานฮยองบอกว่าผมเป็นของเค้ามันรู้สึกดีจนใจมันฟูไปหมด
คนที่เราแอบชอบพูดแบบนี้เลยนะ มันยิ่งทำให้มีกำลังใจยิ่งขึ้นไปอีก
“วันแข่งฮยองจะมาดูผมมั้ย”
วันนี้เป็นการสอนวันสุดท้ายแล้วพรุ่งนี้ผมต้องไปแข่งแล้ว อยากให้ฮยองมาดูจัง
ถ้าฮยองมาดูต้องมีกำลังใจมากกว่านี้ก็ได้ แล้วเรื่องจะขอเป็นแฟนด้วยถ้าผมชนะผมต้องขอแจฮวานฮยองมาเป็นแฟนให้ได้
“ไปสิฮยองต้องดูดงฮันของฮยองอยู่แล้ว”
ร่างบางนั่งบนเตียงแล้วมองมาที่ผม น่ารักจะตายอยู่แล้ว
มองกี่ทีก็น่ารักทั้งที่เป็นผู้ชายแท้ๆ
“สัญญาแล้วนะครับ”
“ไม่เชื่อใจฮยองงั้นหรอ งั้นเอางี้เอานิ้วก้อยออกมาสิเรามาทำสัญญากัน”
ร่างบางตรงหน้ายื่นนิ้วก้อยออกมาเพื่อขอเกี่ยวก้อยสัญญากับผม เมื่อมือแสนสวยทำแบบนั้นคนตรงหน้ายิ่งเพิ่มความน่ารักอีกเป็นเท่าตัว
ร่างสูงไม่รอช้าส่งนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวตอบเช่นกัน ขนาดมือของเราสองคนต่างกันขนาดนี้เลยงั้นหรอ
มือแจฮวานฮยองก็นิ่มยิ่งกว่าผู้หญิงทุกคนที่เค้าเคยสัมผัสมาด้วยซ้ำ ถ้ากุมมือกันได้มันคงจะดีไม่น้อย
เมื่อนิ้วทั้งสองเกี่ยวกันแทนพันธะสัญญาเเล้ว แจฮวานยิ้มออกมาอย่างน่ารัก
ดงฮันหนะไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ยังเป็นน้องที่น่ารักเสมอ
ถึงจะจำฮยองคนนี้ไม่ได้ก็ตาม แต่รักนะรักเจ้าเด็กโง่คนนี้
“สัญญากันแล้วนะครับ พรุ่งนี้ตอนขึ้นเวทีผมต้องเห็นฮยองนะ”
“รับทราบครับผม”
“ตลก นี้ก็จะดึกแล้วฮยองจะกลับเลยมั้ยครับ”
ทำท่าแบบนั้นอีกแล้วอยู่ๆก็ยกมือขึ้นมาตะเบ๊ะเหมือนตำรวจน่ารักจนใจสั่นไปหมด
“อื้มกลับเลย วันนี้ดงฮันไม่ต้องไปส่งนะเดี๋ยวฮยองกลับเอง”
“ทำไมหละครับ”
“มีธุระหนะงั้นไปแล้วนะ”
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
“รับทราบจร้าไปแล้ว”
“พรุ่งนี้อย่าลืมสัญญาของเรานะ”
“จร้าไปแล้วไปแล้ว ฝันดีนะ”
ที่วันนี้ไม่อยากให้มาส่งหนะเพราะจะซื้อรางวัลรอไว้ให้พรุ่งหรอกนะไม่งั้นไม่มีทางพลาดหรอก
ก็เค้าหนะชอบเจ้าเด็กตัวสูงนั้นตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว เมื่อก่อนบ้านของเราติดกันเราเล่นด้วยกันทุกวัน
แต่อยู่ดีๆวันหนึ่งที่เค้ากลับมาโรงเรียนดงฮันก็ย้ายบ้านไปแล้ว เจ้าเด็กนั้นไม่เปลี่ยนไปเลยเค้าดีใจมากๆที่ได้มาสอนดงฮัน
แต่ดงฮันกับลืมเค้าไปแล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอกไม่เป็นไรเลยอย่างน้อยๆก็มาเจอคนที่ชอบอีกครั้งแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
ร่างบางเดินไปตามทางที่ใบไม้เริ่มร่วงโรย ถึงถนนเส้นนี้จะดูเศร้าเพียงใดก็ไม่สามารถทำให้แจฮวานเศร้าตามไปได้
ก็ตอนนี้หนะคิดถึงแต่ไอเด็กตัวสูงนั้นตลอดเวลาเลยนิ รอยยิ้มถูกยกขึ้นมาประดับใบหน้าทุกครั้งที่คิดถึงร่างสูง
จนคนที่เดินผ่านไบมายิ้มตามก็น่ารักซะขนาดนั้นนิ
“10โมงแล้วนะออมม่า แจฮวานฮยองยังไม่มาอีกหรอ”
“เดี๋ยวก็มาเราไปหลังเวทีก่อนเถอะนะ”
แจฮวานฮยองสัญญาไว้แล้วนะต้องมาสิ ต้องมาให้ได้นะ
อยากเห็นหน้าก่อนแข่งจังอีก10นาทีก็ต้องขึ้นแล้วนะ ผมหละอยากได้กำลังใจที่สุด
อย่าผิดสัญญานะแจฮวานฮยอง
อีก10นาทีดงฮันก็จะขึ้นเวทีแล้ว
ผิดที่เค้าขาสั้นมากเกินไปจนการเดินจากประตูทางเข้าไปฮอล์ที่ดงฮันแข่งช้าเกินไปทั้งยังเดินหลงอีก
ถ้าไม่ไปตามสัญญาเจ้าเด็กนั้นต้องโกรธเค้ามากแน่ๆ สู้ๆแจฮวาน เมื่อมองนาฬิกาแล้วอีกไม่ถึง5นาทีร่างสูงก็จะแข่งแล้วขอให้ไปถึงเถอะนะ
ไม่มาสินะผมมองหาแจฮวานฮยองแต่กับไม่เห็นเลย เค้าคงไม่รู้สึกอะไรกับผมเลยสินะ
อุส่าเลือกร้องเพลงนั้นให้ร่างบางแต่คนฟังไม่มา ใจเค้าก็เจ็บไปหมด
“แฮ็ก แฮ็ก ดงฮะฮัน”
“ฮยอง ฮยองมาจริงๆสินะ”
ร่างกายที่ชุบไปด้วยเหงื่อทำให้ดงฮันรีบเอาผ้าเช็ดหน้าที่พกติดตัวออกมาเช็ด
ตรงนี้ไม่มีใคร มีแต่พวกเราสองคนฮยองหาเค้าเจอได้ยังไง
อุส่าหลบออกมาทำใจไกลขนาดนี้
“ขอโทษ”
เมื่อร่างบางหายเหนื่อยก็พูดขอโทษออกมาอย่างเสียใจ น้ำตาใสไหลเอ่อขอบตา
เค้าผิดเองที่ช้าตอนมาถึงฮอล์ดงฮันร้องจบเพลงไปแล้ว เมื่อเห็นหลังไวไว
เค้าถึงรีบตามมา รู้สึกผิดจนเจ็บไปทั้งใจแล้ว
“ไม่เป็นไรอย่างน้อยฮยองก็มา ผมดีใจมากๆเลยนะครับ”
“วันหลังจะไม่ทำแบบนี้อีก
เราจะได้เจอกันอีกสินะแจฮวานฮยองจะมาสอนผมร้องเพลงต่อสินะ ดีใจจังดีใจที่สุด
“ครับผมจะรอดูเลยถ้าฮยองผิดสัญญาผมจะทำโทษ”
“ยังไง”
“ยังไม่ได้คิดตอนนี้ ผมว่าเราเข้าไปข้างในกันเถอะจะประกาศผลแล้ว”
ดงฮันชวนฮยองของเค้าไปที่ฮอล์ อยากรู้ผลจัง แต่ตอนนี้ใจเค้าไม่ได้เต้นแรงจากการรอผลแข่งแล้ว กับใจเต้นแรงที่มือเล็กๆอยู่ๆมาประสานกับเค้าแล้วเขย่าไปมา
เหมือนอ้อนขอโทษกับความผิดของตัวเอง น่ารักไปแล้วโว้ยแจฮวานฮยองช่วยหยุดน่ารักได้มั้ย
“ขอจับนะ ครั้งนี้จะเดินตามดงฮันไปทุกที่เลย ไถ่โทษที่มาช้า”
“จับทั้งชีวิตก็ได้นะครับ”
“พูดว่าอะไรนะ”
“เปล่าครับ เราไปกันเถอะ”
อยากจับมือนิ่มๆเล็กนี้ไปทั้งชีวิตเลย
อยากจับมือของดงฮันไปทั้งชีวิตจัง คนสองคนที่บังเอิญมีความคิดตรงกันอย่างหน้าประหลาด
“ได้ที่2ไม่เป็นไรหรอกประกวดครั้งแรกเอง เก่งแล้ว”
“แต่อดได้รางวัลจากฮยองเลย”
“ใครบอกนี้ฮยองไปดูมาให้เมื่อวาน”
หูฟังสีดำที่เค้าไปเดินดูเมื่อวานสุดท้ายก็ได้มาจนได้ มันเหมาะกับดงฮันมากๆเลยนะ
เห็นครั้งแรกก็คิดถึงเจ้าเด็กสูงนี้
“ฮยองใจดีจัง แต่ผมอยากได้อย่างอื่นอีกจะหาว่าผมโลภเกินไปมั้ย”
“ต้องดูก่อนว่าอยากได้อะไร”
“ผมอยากขอฮยองเป็นแฟนได้มั้ยครับ”
หลังจากพูดจบร่างสูงก็ก้มหน้าลง เขินที่สุด เขินมากๆแจฮวานฮยองอย่าปฏิเสธเค้าเลยนะ
ร่างบางมองดูเจ้าเด็กตัวสูงที่สูงกว่าเค้ามากจนเห็นหูที่แดงก่ำ
ตัดกับหน้าขาวๆทำให้เค้ารู้ว่าตอนนี้ร่างสูงรู้สึกยังไง
มันไม่ต่างจากเค้าตอนนี้เลย ใจมันเต้นแรงไปหมดความรู้สึกเรามันตรงกันสินะ
“เงยหน้าขึ้นมาดงฮัน”
อยากเห็นหน้าอยากเห็นหน้าที่สุดอยากรู้ว่าหน้าตาดงฮันนี้ตอนนี้เป็นยังไง
“ไม่เอาฮยองจะปฏิเสธผมใช่มั้ย”
“ใครเค้าบอกกันเงยหน้าสิ ถ้าไม่เงยฮยองไปแล้วนะ”
ร่างบางแกล้งหันหลังจะออกเดินแต่ไปไม่ได้เมื่อร่างสูงโถมตัวมากอดจากด้านหลัง
แต๊ะอั่งอีกแล้วยังไม่เป็นไรกันเลยนะไอโย่ง
“แปลว่าฮยองยอมเป็นแฟนผมใช่มั้ย”
“อื้ม”
ร่างสูงกอดร่างบางเต็มแรง จนร่างบางเซไปข้างหน้า
เจ้าเด็กโง่ทำไมไม่ให้จ้องตานะ
“อย่าหันมานะครับ”
“ทำไมฮยองจะหันไม่ได้”
“หน้าผมแดงมากๆเลยผมอายฮยอง”
ทำตัวเป็นเด็กเหมือนตอนนั้นเลยนะตัวใหญ่ซ่ะเปล่า
“งั้นฮยองขอถามหน่อยทำไมถึงมาชอบฮยองได้”
ไม่ให้หันก็ถามแบบนี้แหละ แปลกๆดีหันหลังคุยกัน
“ตั้งแต่6ปีที่แล้ว”
“จำได้ตั้งแต่แรกแล้วสิ”
“ครับ”
“เจ้าเด็กนี้ทำให้ฮยองงอลไปตั้งนาน”
ผมรีบหันหน้าไปหาดงฮันเมื่อเจ้าเด็กเผลอปล่อยมือ
รอยยิ้มประดับหน้าหล่อเหลา จนรู้สึกหมั่นใส้ แกล้งเค้ามาตั้งนาน
“แล้วฮยองหละชอบผมตั้งแต่ตอนไหน"
"ชอบตั้งแต่6ปีที่แล้วเหมือนกัน”
"ชอบตั้งแต่6ปีที่แล้วเหมือนกัน”
“55555/55555”
“ผมคิดไว้ไม่ผิด กลับบ้านกันเถอะคุณแฟน”
“ต่อไปนี้ไม่ใช่ฮยองแล้วนะ”
“5555/55555”
เสียงหัวเราะเบาๆของคู่รักคู่ใหม่ที่เดินไปตามถนนเส้นเดิมทุกวัน แต่วันนี้ความรู้สึกแตกต่างออกไปเมื่อมือเล็กๆที่กุมมือใหญ่ๆไว้แน่นเพื่อให้ความอบอุ่นกันและกันช่างเป็นภาพที่น่ามอง
ทั้งๆที่ใบไม้ยังร่วงโรยเช่นเดิม แต่ไม่สามารถทำให้คนสองคนเศร้าตามไปได้ก็พวกเค้ามีความสุขขนาดนี้นิ
................................................THE END...................................................
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น