Pheromone….(3/3)[OngNielHwan]
{179+181&175}
“อืออึก ซองอูฮยองนะ นี้ มันต๊ะโต๊ะ กินขะข้าว”
ร่างบางพูดขณะถูกร่างสูงอีกคนกระแทกกระทั้นเข้าออกในช่องทางรักที่รัดแน่น
เสียงโต๊ะกินข้าวครูดพื้นดังเอี๊ยดอ๊าด วันนี้พวกเรามาถ่ายงานที่ต่างจังหวัด3วัน
เป็นงานของร่างบางซองอูและแดเนียล แต่หลังจากถ่ายงานกับถูกมาทำแบบนี้อีก ร่างกายก็กลับตอบสนองอย่างไม่น่าให้อภัย
“ฮยองทำอะไรอยู่
เอาอีกแล้วนะไม่เคยชวนผมเลย”
แทนที่จะช่วยกันกับมาน้อยใจไปซะอีกแดเนียลชอบทำแบบนี้ตลอด เลย
“ก็มาสิจะรออะไรหละ”
“พออ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆ”
พอจะห้ามกับใส่แรงมาแบบนี้อีกจะให้ทำยังไงเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว
ทำงานทั้งวันพอกลับห้องมาโดนแบบนี้จะไม่ให้พักเลยหรือไงกัน
“กลิ่นแรงกว่าเมื่อก่อนอีกนะแจฮวานของฮยอง”
“ของผมด้วย”
กลิ่นอีกแล้วเวลามีอะไรกัน หรือตอนจะทำชอบมาอ้างเรื่องนี้
ถ้าไม่มีกลิ่นนี้พวกเค้าจะทำแบบนี้กับผมหรือเปล่า
เมื่อท่อนล่างไม่ว่างแดเนียลจับมือร่างบางมาลูบไล้แกนกายใหญ่ที่แข็งขืนเต็มที่
มือเล็กๆแสนสวยขยับขึ้นลงอย่างรู้งาน
“อือ ดีแจฮวาน ดีมากๆมือโครตนิ่มเลยรู้ตัวมั้ย”
“หยุดรัดฮยองซักทีจะแตกอยู่แล้ว”
“อ๊ะ อือ ฮะ.....ยองฮยองอ่ะๆๆ ระแรงไปแล้ว จะตะแตกแล้ว”
ยิ่งร่างสูงสูงได้ยินเช่นนั้นยิ่งกระแทกกระทั้นเข้าออกแรงขึ้นไปอีก เสียงโต๊ะกินข้าวถอยครูดไปกับพื้นเสียงดังลั่นห้อง จนแดเนียลต้องหยุดยืนดูการกระทำของทั้งสองพร้อมซักแกนกายของตังเองไปด้วย แจฮวานเวลาบิดเร้าร่างกาย
ตอนจะใกล้จะเสร็จเป็นภาพที่เค้าชอบดูมากที่สุด มือเล็กที่จับขอบโต๊ะแน่นไหนจะขาเล็กๆนั้นอีกที่โอบรอบตัวของซองอูฮยองไว้อีก
แจฮวานจะรู้มั้ยนะว่าตัวเองเวลามีเซ็กส์มันสวยงามขนาดไหน ไหนจะกลิ่นหอมๆนี้อีก
ไม่ปล่อยไปให้ใครแน่
“อ่า....ฮยองเสร็จแล้ว”
“ผมอือด้วย”
เมื่อคนนึ่งเสร็จแจฮวานก็ไม่ได้พักเหนื่อยนานถูกอุ้มขึ้นจนแกนกายที่พึ่งปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในร่างกายหลุดออกจากช่องทางด้านหลังจนน้ำรักหยดตามทางที่แดเนียลอุ้มมาจนมาถึงโซฟากลางห้อง
เมื่อคนนึ่งเสร็จแจฮวานก็ไม่ได้พักเหนื่อยนานถูกอุ้มขึ้นจนแกนกายที่พึ่งปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในร่างกายหลุดออกจากช่องทางด้านหลังจนน้ำรักหยดตามทางที่แดเนียลอุ้มมาจนมาถึงโซฟากลางห้อง
“แดน แจนเหนื่อยมากๆเลย รอบเดียวได้มั้ย”
รู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางห้ามได้ แต่ขอแค่รอบเดียวเพราะเหนื่อยเกินไป
ไม่งั้นพรุ่งนี้ทำงานต่อไม่ได้แน่ ทั้งแดเนียลทั้งซองอูฮยองเซ็กส์จัดมากๆ
จนเค้าโดนที่ไรสลบไปก่อนทุกที
“ได้แต่แจนต้องขย่มเองนะ ไม่งั้นแดนไม่หยุดแน่ๆ”
“อ่ะ อือ อยากพึ่ง”
ยังไม่ทันได้ปฏิเสธร่างสูงของเพื่อนสนิทก็อุ้มร่างบางขึ้นคร่อมตัวเอง
“เดี๋ยวนี้ร้ายนะแจฮวาน
แดเนียลฮยองลงไปข้างล้างไปซื้อของนะจะเอาอะไรหรือเปล่า แจฮวานด้วย”
“ผมไม่เอาแจฮวานหละ”
“ของยาแก้ไขอึก”
ทำไมแดเนียลชอบแกล้งจังอยู่ๆก็ดันเข้ามา จุกไปหมดแล้ว
“โอเค แต่รีบๆทำนะ ไม่งั้นขึ้นมาฮยองจะมาต่อ
แจฮวานต้องทำให้แดเนียลเสร็จก่อนฮยองขึ้นมาหละไม่งั้นทั้งคืน”
เห็นแก่ตัวจัง ทำไมทั้งแดเนียลทั้งซองอูฮยองเห็นแก่ตัวขนาดนี้
ถ้าทำถึงเช้าเค้าต้องถ่ายงานไม่ได้แน่ๆ ยังชอบทำแบบนั้นทั้งๆที่รู้
“แจฮวานได้ยินที่ฮยองพูดแล้วนะ รีบๆทำเข้าสิไม่งั้นมีต่อแน่ๆ”
“ดะ แดน อึก ...จะใจร้าย”
“ใจร้ายได้มากกว่านี้อีกถ้าเห็น แจนไปอ่อยใครเข้าใจมั้ย”
พูดเสร็จร่างสูงของเพื่อนสนิทก็เด้งเอวเข้าใส่ช่องทางรักของร่างบางจนสุดจนร่างบางผวากอดคอแน่น น้ำตาใสไหลออกจากดวงตาเพราะความเสียวที่ได้รับแบบไม่ได้ตั้งตัว
“อือ อ่ะ มะ..ไม่...เคย อ่ะเลยนะ”
“เตือนไง รีบทำเข้าสิไม่งั้นยันเช้านะ”
“อือ อ๊ะๆๆๆ อึก ดะ แดน นะแน่น”
“ดีแจฮวาน ดีที่สุด หอมมากๆ”
ร่างบางขยับร่างกายขึ้นลงไปตามจังหวะที่โดนคนทั้งสองสอนสั่งมาตลอดสัปดาห์รอยรักประปรายทั่วทั้งตัวมันช่างเป็นภาพที่งดงามขึ้นไปอีกในสายตาแดนียล
ร่างกายที่ซื่อตรงและความรู้สึกแสนรัญจวนจนต้องขยับขึ้นลงเร็วขึ้น เพราะอยากให้ตัวเองและร่างสูงตรงหน้าเสร็จสมสักทีทั้งยังไม่อยากทำต่อแล้วเพราะเหนื่อยมาทั้งวันจะไมไหวอยู่แล้ว
จึงรีบทำ ยิ่งรีบยิ่งเร่งเคลื่อนกายเร็วเท่าไหร่ยิ่งสุดเสียวเท่านั้น อย่างน้อยก็ได้มอบความสุขแก่อีกฝ่ายถือว่าเกิดมาทำตามน่าที่แล้วกัน
“อ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ แดน อะ อย่า...ดะเด้ง อ้า”
เมื่อใกล้สู่จุดหมายปลายทางร่างสูงยิ่งเด้งแกนกายเข้าใส่ร่างบางอย่างรุนแรง
ไม่ถนอมกันเลยทั้งคู่ แต่ร่างกายบ้านี้กับสุขสมขนาดนี้ ชอบจังชอบที่สุด
“จะเสร็จแล้ว จับไหล่แน่นๆ”
“อ๊ะๆๆๆๆๆๆ ระ เร็วอ๊ะๆๆๆๆ”
“อืออออออออออออ”
“อ่า”
“เหนื่อยจังแดนพาแจนไปล้างออกหน่อย ไม่ไหวแล้ว”
“ได้ครับ”
ร่างสูงอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวเข้าไปในห้องน้ำ
พร้อมเอาน้ำรักของทั้งตัวเองและฮยองอีกคนออกจากช่องทางแสนสวย
จนร่างเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ กลิ่นหอมอ่อนๆแพร่กระจายไปทั่ว ต้องห้ามใจขนาดนี้เลยนะแจฮวานดันมาหลับแถมยังอ้อนขอแค่รอบเดียวอีก
ต้องอดทนให้ได้สิแดเนียล ทำมากว่านี้แจฮวานต้องไม่สบายแน่ๆ
หลังจากอาบน้ำให้คนที่หลับอยู่ในอ้อมกอดอีกเที่ยวเสร็จก็อุ้มร่างบางมาที่เตียงนอนขนาดคิงค์ไซต์ที่พวกเค้า3คนนอนด้วยกัน
ไม่ใช่รายการประหยัดแต่อย่างใดแต่ทั้งสองไม่อยากแยกจากแจฮวานเอง ก็น่ารักซะขนาดนี้
ถึงไม่มีกลิ่นหอมๆแต่อยากครอบครองอยู่ดีแหละ
ร่างสูงยืนมองร่างบางที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยความรักก็รักไปแล้วรักไปตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเลยจะไม่ปล่อยไปหรอกถึงต้องบังคับให้ร้องไห้อีกกี่ครั้งก็ไม่ยอม
“แดเนียล แจฮวานหลับไปแล้วหรอ”
“หลับไปแล้ว ฮยองปลุกขึ้นมาป้อนยาหน่อยสิ”
“โอเค”
“แจฮวาน ตื่นมากินยาหน่อยสิ แจฮวาน”
“อือ ผมเหนื่อยไม่เอาแล้ว”
“ไม่ได้จะเอา ปลุกให้กินยา”
เมื่อได้ยินดังนั้นร่างเล็กรุกขึ้นมากินยาอย่างไม่อิดออด แล้วนอนต่อ จนไม่ได้เห็นสายตาเจือไปด้วยด้วยความรักของคนทั้งสอง
“ฮยองถ้ากลับไปโซล แจฮวานต้องกลับห้องแล้วนะ
ครั้งนี้ย้ายไปนอนคนเดียวด้วย แจฮวานจะกลับมาหาพวกเรามั้ย”
“อันนี้ฮยองก็ไม่รู้แค่ภวานาให้แจฮวานมีใจให้พวกเราบ้าง
ถ้ามีใจแจฮวานต้องกลับมาหาเรา”
“ถ้าไม่มีหละ ถ้าแจฮวานไม่กลับมาหละ จะทำยังไงดี
ผมติดแจฮวานแล้วผมรักแจฮวานไปแล้ว ผมไม่อยากให้แจฮวานไปเป็นของใครอีก
ผมทนไม่ได้จริงๆ”
“ฮยองจะให้แจฮวานแค่3วันให้แจฮวานได้ตัดสิ้นใจ ถ้าไม่กลับมา ก็จีบแบบที่คนอื่นเค้าจีบกันอาจจะยากหน่อยแต่เป็นวิธีเดียวแล้วที่จะทำให้แจฮวานกลับมาอยู่กับพวกเรา
เข้าใจใช่มั้ยว่าเราผิดตั้งแต่ไปข่มขืนแจฮวานแล้ว”
“เข้าใจครับผมจะพยายามอดทนให้ได้มากที่สุด”
“ทุกอย่างมันเป็นเรื่องของอนาคต นอนได้แล้ว”
“ครับผม”
ร่างสูงทั้งสองนอนลงตรงข้ามร่างบางคนละด้านพร้อมภวานาให้คนตัวเล็กมีใจให้พวกเค้าบ้างถึงมีอะไรมากันมาแล้ว
แต่ใจแจฮวานหละให้พวกเค้ามาบ้างหรือยัง
พวกเค้าทำขนาดนี้มันคงยากมากๆนอนคิดไปคิดมาจนทั้งสามคนเข้าสู่ห่วงนินทา
ไปพร้อมเรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามา แต่กับฝันถึงกันและกันในคำคืนนั้น
3วันต่อมา
“แจฮวานได้ห้องเดียวซักทีสินะ
ตอนแรกฮยองก่ะจะเอาห้องนั้นทำห้องแต่งตัว แต่คนอื่นๆอยากให้นายอยู่คนเดียวแบบความฝันนายบ้างเลยย้ายข้าวของนายไปในห้องนั้น ฮยองเลยต้องนอนคนเดียว
แต่ก็ดีจะได้ไม่มีคนมาร้องเพลงเสียงดังโว้ยวาย”
“ฮยองอ้า ผมไมได้โว๊ยวายสักหน่อย”
“แจฮวานฮยองโว๊ยวายเยอะเลยต่างหาก”
“ไลควานลินฮยองจะฆ่านาย”
ร่างเล็กวิ่งไล่มักเน่ของวงไปรอบห้อง
โดยไม่สนใจเพื่อนสนิทและฮยองอีกคนที่เคยไปขออาศัยห้องเลยแม้แต่น้อย พวกเค้าคงต้องทำใจซินะ
ตั้งแต่กลับมาห้องแจฮวานก็เสร็จแล้ว
ทั้งยังจีซองฮยองทำห้องแจฮวานไปอยู่คนเดียวจะได้มีเวลาแต่งเพลงมากขึ้นไปอีก
แจฮวานคงไม่สนใจพวกเค้าทั้งสองคนแล้วแหละได้แต่ภวานาให้2วันที่เหลือแจฮวานจะมาหาพวกเค้า
วันที่2
กับการที่ต้องรอค่อยแจฮวาน ร่างเล็กไม่แม้แต่พูดกับพวกเค้าสักคำเดียว
แจฮวานเจอพวกเค้าก็เดินหนีไปเหมือนคนไม่รู้จักกันแต่เวลาอยู่กับคนอื่นในวงกับพูดคุยปกติหรือบนเวทีทั้งรายการต่างๆที่ไปอัดก็พูดเท่าที่จำเป็น
มันปวดใจมากๆเลยนะที่แจฮวานทำแบบนั้นแต่พวกเค้าผิดเอง
ทุกอย่างที่พวกเค้าทำแจฮวานคงไม่ให้อภัยง่ายๆ ต้องรอพรุ่งนี้ขอเถอะให้แจฮวานคุยกับพวกเค้าสักประโยคก็ยังดี
วันที่3
วันนี้ไม่มีใครอยู่หอเป็นวันหยุดเหลือแค่พวกเค้ากับแจฮวานที่ไม่ยอมกลับบ้านเพราะพ่อแม่ไม่อยู่แต่กับพวกเค้าที่ไม่กลับเพราะรอใครบางคน
ถ้าเที่ยงคืนไม่มาพวกเค้าคงต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่แรกสินะ
“ฮยองเย็นแล้วทำไมแจฮวาน ไม่ออกมากินข้าวเลย เราโทรไปสั่งอาหารดีมั้ย”
แดเนียลพูดพร้อมมองไปที่ห้องของร่างเล็ก จะไม่ออกมากินข้าวจริงๆหรอจะไม่ออกมาหาพวกเราจริงๆหรอ
อยากคุยด้วยอยากได้ยินเสียงเพราะๆเรียกชื่อเค้าอีกสักครั้งจะได้มั้ยนะ
“เราไปเรียกกันเถอะ ฮยองห่วงแจฮวานจริงๆ ถึงจะถูกเกลียดไปแล้วแต่ไม่ยอมให้แจฮวานเป็นอะไรไปหรอก”
“ใคร”
“แจฮวาน”
“ผมถามว่าใครบอกว่าผมเกลียดฮยองกับแดน”
“แจฮวาน พูดกับพวกเรางั้นหรอ”
“ผมพูดว่าฮยองกับแดนแล้วจะใคร ผมถามว่าใครบอกว่าผมเกลียด”
“ก็แจนไม่คุยกับแดนกับซองอูฮยองมา3วันแล้วนะ”
“ก็พวกนายไม่เหมือนเดิม หลังจากวันนั้นที่ผมขอให้ทำแค่รอบเดียว
ก็ไม่คุยกับผมเลยจะให้ผมทำยังไง คิดว่าจะทิ้งกันไปแล้ว คิดว่าจะไม่คุยกันอีกแล้ว
เพราะผมอีก ฮรือออ มะ ไม่ยอม ให้อึกทำต่อ”
ทำไมน่ารักขนาดนี้ ที่ไม่คุยด้วยคิดว่าพวกเราโกรธงั้นหรอ
น้อยใจขนาดนี้เลย
“ฮยองมันโง่ๆๆ”
“แดนก็โครตโง่เลย”
“แดนก็โครตโง่เลย”
“ทำไมถึงไม่คุยกับเราอึก”
ทั้งเพื่อนสนิทและฮยองรีบเข้าไปกอดปลอบร่างบางจนน้ำตาของร่างบางซึมไปในเสื้อของทั้งสองคนเข้าใจผิดไปขนาดนี้เลยหรอ
พวกเค้าผิดเองที่ไม่พูดกับร่างเล็ก”
เมื่อแจฮวานหยุดร้องไห้ก็ถูกพามานั่งที่ห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้มีแค่พวกเค้าทั้ง3คน
“แจฮวานถ้าฮยองถามอะไรไปช่วยตอบได้มั้ยเอาแบบที่ออกมาจากใจ”
“อื้มเอาแบบไม่ต้องคิดไม่ต้องปิดบังอะไรแดนกับฮยองจะเคารพการตัดสินใจของแจน”
“อื้ม”
“สัญญาแล้วนะ”
“สัญญา”
“แจฮวานรักพวกเราบ้างมั้ย”
ร่างเล็กก้มหน้าลงหลังจากได้ยินคำถาม จนคนทั้งสองอยู่ไม่สุข
อย่างน้อยของแค่อย่าเกลียดก็พอ ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอะไร พวกเราขอแค่อยู่ข้างๆก็ยังดี
“รักสิ”
“อะไรนะ/อะไรนะ”
“อะไรนะ/อะไรนะ”
อยากได้ยินชัดกว่านี้ เมื่อกี้ร่างเล็กพูดว่าอะไรนะ
“รักสิ”
“รักแบบไหน รักแบบเพื่อนแบบฮยองในวงหรือเปล่า”
“อื้มรักแบบไหน”
“รักแบบคนรัก”
ร่างสูงทั้งสองเหมือนโดนสตราฟไว้ชั่วขณะ คำตอบนี้ที่อยากได้ยิน
คำตอบนี้แหละที่ต้องการ สุดท้ายก็ได้มาจนได้
“รู้ตัวเมื่อไหร่ว่ารักพวกเรา”
“ก็ตอนที่แดนกับฮยองไม่คุยด้วยมันทรมานมากๆเลย เดินเข้าไปหาก็มองมาแต่ไม่คุยด้วยจนต้องเดินหนี
มันทนไม่ได้เลย แล้วผมยังไปทนลองกอดกับหอมกับจินยองควานลินแล้วก็อูจินก็ไม่รู้สึกแบบที่ทำกับแดนกับฮยอง
มันทำให้ผมรู้ตัวว่าถ้าไม่ใช่แดนกับฮยองก็ทำแบบนั้นไม่ได้ พอเราห่างกันไม่คุยกันก็ได้ถามตัวเองว่าที่ผ่านมาทำไมถึงยอมไปขนาดนั้น
สุดท้ายคำตอบก็คือรัก ผมรักแดนกับฮยอง”
ร่างสูงทั้งนั่งมองหน้าร่างบางที่ตัวกลายเป็นสีแดงด้วยความสุข
เขินขนาดนี้น่ารักขนาดนี้ถึงไม่มีกลิ่นหอมๆแบบนั้นก็ยังอยากได้อยู่ดี น่ารัก
น่ารักไปหมด
“แต่แจฮวานเมื่อกี้ฮยองได้ยินว่าไปกอดไปหอมกับควานลินจินยอง”
“อูจินด้วยฮยอง”
แดเนียลรีบเสริม
“ฮยองกับแดนเคยเตือนแล้วนะว่าห้ามไปอ่อยใคร”
“นั้นเพื่อนในวงนะ”
“เพื่อนในวงก็ไม่ได้แดนไม่ชอบ”
“แล้วทำยังไงดีฮยอง”
“ลงโทษ หยุด2วันจะไม่ให้ได้พักเลย”
“ผมอุ้มเอง”
“ไม่เอา อือออออ”
สุดท้ายแจฮวานก็เป็นของพวกผม จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปแน่ๆ ก็รักไปซะขนาดนี้แล้วนิ
----------------------------------------------THE END-------------------------------------------------
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น