Regularly……
For. #พี่แมวน้ำกับน้องโมจิ
[179&175]
Kim jae Hwan&
Ong SeongWu
“พี่ซองอูผมอยากเป็นสัตวแพทย์ พี่องคิดว่าผมจะเป็นได้มั๊ย”
เด็กชายเจ้าประจำร้านเค้กของเค้าถามขึ้น
คิมแจฮวานเด็กชายน่ารักนุ่มนิ่มที่ชอบมาอ่านหนังสือสอบที่นี้
เพราะมาที่ไรเค้าก็อดไม่ได้ที่จะแถมขนมให้ ก็น้องน่ารักจนพี่อยากให้มาทุกวัน
เลยต้องซื้อใจไง
“ทำไมจะเป็นไม่ได้หละ แจฮวานน่ารักเฮ้ย.... เก่งจะตายไปเทอมที่แล้วก็ได้เกรด4แทบหมดเป็นได้อยู่แล้ว”
ร่างสูงนั่งลงตรงข้ามร่างบาง
ในร้านตอนนี้เหลือเพียงเค้าและแจฮวาน
มันดูเหมือนเป็นหน้าที่ไปแล้วที่เค้าต้องกลับบ้านพร้อมเจ้าเด็กน่ารักนี่ แจฮวานก็นั่งรอเค้าปิดร้านทุกวันจนเป็นความเคยชิน
“จริงหรอ ถ้าน้องได้เป็นสัตวแพทย์น้องจะได้ดูแลแมวน้ำ
น้องชอบแมวน้ำมากๆเลยมันน่ารัก ชอบๆๆๆๆที่สุดอ๊ะ”
อยู่ๆพี่ซองอูก็ยืนหน้าเข้ามาหาเค้าทำไม
ตกใจหมด
“พี่ยืนหน้าเข้ามาทำไม”
“เอ้าพี่อยากให้น้องมองหน้าพี่ชัดๆ”
“ทำไม”
ไม่ค่อยเข้าใจพี่ซองอูเลย
พี่ซองอูชอบแกล้งเค้าตลอด แล้วตอนนี้ก็ยังให้มามองหน้าอีก เขินนะครับ
แอบชอบพี่เค้ามาตั้งนาน ไม่งั้นไม่มานั่งกินเค้กของที่ทำให้อ้วนขึ้นบ่อยๆหรอก
ตอนนี้แทบกลิ้งได้อยู่แล้ว
แต่แค่ได้คุยกับพี่ซองอูได้เล่นด้วยได้เห็นหน้าก็ยอมอ้วนหละครับ ตอนนี้แก้มย้วยไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
นี่ยังเอาหน้ามาใกล้ขนาดนี้อีก ใจเต้นแรงไปหมดแล้ว
ใจจ๋าเต้นเบาหน่อยนะเดี๋ยวพี่ซองอูรู้ว่าเราคิดกับเค้าเกินพี่ชาย
“มองหน้าพี่ดีๆซิ หน้าพี่ไม่เหมือนแมวน้ำหรอ”
“ไม่เห็นเหมือนเลย คนเราจะไปเหมือนแมวน้ำได้ไง”
ไม่กล้าบอกหรอกที่อยากเป็นสัตวแพทย์เพราะเห็นพี่ซองอูเหมือนแมวน้ำ
ถ้าบอกไปพี่ซองอูต้องหัวเราะเค้าแน่
“จริงหรอ พี่จะเชื่อดีมั๊ยนะ”
“จริงๆครับ”
“แล้วถ้าพี่บอกว่าคนเราหน้าเหมือนโมจิได้เหมือนกันจะเชื่อมั๊ย”
“ใครจะไปหน้าเหมือนขนม บ้าหรือเปล่าพี่”
“เราไง แจฮวานหนะเหมือนโมจิขาวๆนุ่มๆน่ากิน”
“ผมไม่คุยกับพี่แล้ว จะกลับบ้าน จะไปส่งมั๊ย ถ้าไม่ไปจะกลับเอง”
“ได้ไงรอพี่ก่อนขอปิดร้านแป๊บนึง”
เขินๆๆๆๆๆๆๆๆต้องสงบสติอารมณ์พี่ซองอูอ่ะชอบแกล้งเค้า
หน้าร้อนไปหมดแล้วหัวใจดวงน้อยจะเป็นของพี่ซองอูหมดใจแล้วนะ เจ้าแมวน้ำบ้า
“ป่ะกับบ้าน”
ตลอดทางพี่ซองอูจับมือเค้าไว้แน่น
มันเป็นแบบนี้ทุกวัน นานมากแล้วที่ไม่ต้องกับบ้านคนเดียว
โชคดีที่ซอยบ้านพี่ซองอูถัดจากบ้านเค้าไม่กี่ซอย เลยไม่ต้องเดินทางรำบาก
“นี่แจฮวาน ถ้าสอบติดแล้วต้องไปอยู่หอหรือเปล่า”
“คงต้องไปแหละพี่ มหาลัยไกลอยู่ถ้าไปกลับผมคงไม่ไหวเหนื่อยตาย”
“งั้นก็ไม่ได้มากินเค้กร้านพี่แล้วซิ”
ทำไมเสียงพี่ซองอูดูเหงาๆยังไงไม่รู้
เห้อก็คงเหงาจริงขนาดเค้ายังสอบไม่ติด แค่คิดถึงตอนนั้นก็เหงาแล้ว
ใครจะมาส่งเค้ากับบ้าน ใครจะแถมเค้กให้เค้ากินบ่อยๆ
ใครจะยอมให้เค้าอยู่ร้านดึกๆเพื่ออ่านหนังสือ และสุดท้ายใครจะเป็นกำใจให้เค้า
พี่ซองอูหนะเค้าชอบที่สุด แค่เห็นหน้าก็มีความสุขแล้ว
“ถ้าผมหยุดผมจะกับมาหาครับ”
“มันไม่เหมือนกัน อยู่มหาลัยก็คงมีหนุ่มๆมาจีบเยอะแยะ”
“บ้าหนาพี่ หน้าอย่างผมเนี่ยนะ ทุกวันนี้ยังไม่มีแฟนเลย”
ไม่ยอมบอกหรอกว่าที่โรงเรียนมีคนมาจีบเค้าเยอะแค่ไหน
ไม่ยอมบอกหรอกว่าไม่คบกับใครเพราะชอบพี่
ถ้าบอกไปกลัวพี่คิดไม่เหมือนกันพี่แมวน้ำที่แสนน่ารักของน้อง
“เราไม่คบเพราะมีใครอยู่ในใจหรือเปล่า”
“พี่ซองอู”
พวกเราหยุดเดินแล้วหันมาประจันหน้ากัน
อีกนิดเดียวก็จะถึงบ้านเค้าแล้ว แต่ความรู้สึกตอนนี้คือไม่อยากจากคนตรงหน้า
ความรู้สึกที่บังเอิญตรงกันอย่างหน้าแปลกใจของคนทั้งสอง
“แจฮวานรู้ใช่มั๊ยว่าพี่คิดยังไงกับเรา”
ทำไมจะไม่รู้หละแต่แค่ไม่มั่นใจ
พี่ซองอูหล่อจะตายจะมาชอบเค้าได้ยังไง
“อะไร ผมไม่รู้”
“พี่รู้ว่าน้องรู้แต่น้องไม่มั่นใจในตัวพี่”
“ถ้าพี่อยากให้ผมรู้ช่วยบอกมาชัดๆได้มั๊ยครับ”
กลั้นใจพูดไปแล้วนะ
ถ้าพี่ซองอูความรู้สึกตรงกับเค้า จะไม่ปฏิเสธเลย
หัวใจนี้จะเต้นแรงไปมั๊ยเค้ายังไม่ตอบเลยนะคิมแจฮวาน
“พี่ชอบเรา ไม่ซิพี่รักเรา พี่รักคิมแจฮวาน”
“พี่ไม่ได้ล้อเล่นใช่มั๊ย”
“ไม่นั่นคือความจริง พี่ทนไม่ได้แค่คิดว่าจะไม่มีเรามานั่งมองพี่ทำงาน
เก็บร้าน กินขนม คุยกับพี่ เดินกลับบ้านพร้อมพี่ แค่คิดพี่ก็ปวดใจแล้ว”
หัวใจดวงน้อยของผมมันเย็นสดชื่นเหมือนได้รับน้ำฝนชุ่มฉ่ำ
พี่ซองอูคิดเหมือนผมงั้นหรอ ดีใจดีใจจัง
“แล้วแจฮวานหละคิดยังไงกับพี่”
ดวงตาสีดำจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม
พี่เค้าอ่านผมออก พี่เค้ารู้มาตลอดความรู้สึกเราตรงกันดีใจจัง
“ผมรักพี่ครับ ผมรักพี่ซองอู”
รอยยิ้มของพี่ซองอูปรากฏขึ้น
ตาปิดจากการยิ้มกว้างเต็มใบหน้า
“คบกับพี่นะน้องโมจิ”
“ครับพี่ซองอู”
“อะไรอ่ะพี่ยังเรียกเราว่าโมจิเลยทำไม ไม่เรียกพี่ว่าแมวน้ำบ้าง”
ตลกพี่ซองอูกำลังซึ้งเลยทำไมชอบทำตลก ขี้น้อยใจด้วยคนแก่เดี๋ยวนี้
“5555+ก็ได้พี่แมวน้ำ ถ้าผมสอบติดแล้วเรียนจบจะกับมาดูแลพี่แน่นอน”
“ดีมากเจ้าโมจิน้อยๆของพี่”
มือใหญ่เอื้อมมาลูบหัวคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา
“กลับบ้านเราเถอะ ป่ะพี่ไปส่ง”
สองมือสอดประสานกันไม่มีที่ว่างอีกต่อไป
รอยยิ้มประดับบนหน้าทั้งคู่ ความสุขแบบนี้จะจดจำตลอดไป ไม่ต้องพิเศษ ไม่ต้องมากมาย
แต่เป็นความเคยชินของกันและกัน ก็พี่แมวน้ำหนะรักน้องโมจิขนาดนี้
น้องโมจิจะไม่รักพี่แมวน้ำได้ไง.
...............................................THE END........................................
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น