Enchant...(4/…)

Enchant...(4/…)

“ไปไหนกันมาน่ะแจฮวาน อูจิน รุ่นพี่ซิโค่สั่งอาหารมาตั้งนานแล้วนะ”

แดเนียลดุคนสองคนที่เดินเข้ามาแบบไม่จริงจัง

“ไปสูดอากาศมาครับ เนียลฮยองไม่โกรธสิครับ แจฮวานฮยองเค้าเบื่อๆก็เลยไปสูดอากาศแถวนี้กับผมครับ”
หึ พัคอูจินนายมันร้าย  ทั้งๆที่พึ่งหักหลังฮยองของตัวเองไปกลับโกหกหน้าตาย ไม่พอยังเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย ไม่หันไปมองคนข้างๆเลยเนอะก้มหน้าคางแทบติดอกอยู่แล้ว หน้ารังแกจริงกลัวเป็นตัวหรอทั้งที่ครางลั่นห้องน้ำขนาดนั้น

“จริงหรอแจฮวาน”
“อื้ม เนียลเราหิวแล้วนะ รุ่นพี่ผมขอโทษครับที่เอาแต่ใจตัวเอง”

ตาใสๆที่ตอนนี้แดงกล่ำไปหมดจ้องมองผมอย่างขอโทษ ถ้าเป็นเวลาปกติคงสงสารแหละนะ น่ารักขนาดนี้นิ แต่เวลาแบบนี้ตอนนี้มันทำให้ผมอยากเล่นอะไรสักหน่อย

“หึไม่เป็นไรหรอก แต่เมื่อกี้เดินไปจะเข้าห้องน้ำแต่ห้องน้ำมีป้ายกำลังทำความสะอาดตั้งอยู่  ทั้งๆที่เวลาแบบนี้แม่บ้านน่าจะกลับไปแล้ว...แต่ฮยองได้ยิน...”

“เนียลเราหิวจริงๆนะ!!”
หึ อยู่ๆก็ตะแปงออกมาแบบนั้นเปลี่ยนเรื่องง่ายจริงๆ  ในตาใสที่เบิกกว้างมันทำให้ผมอยากแกล้งมากขึ้นไปอีก ทั้งๆที่เป็นคนมีมารยาท กลับมาพูดแทรกรุ่นพี่แบบนี้ ไม่กลัวคนของตัวเองจะรู้หน่อยหรอแดเนียลไม่ได้โง่นะทำไมผมจะไม่รู้ แต่เลือกระวังคนผิดไปหน่อยมั้ง ......หรือไม่ผิดกันนะแค่ระวังไม่ครบแค่นั้น

อะไรที่มีค่าใครๆก็อยากแย่งทั้งนั้นแหละ.

“แจฮวานทำไมเสียมารยาทกับรุ่นพี่”
“ขอโทษครับรุ่นพี่”
“ผมขอโทษแทนแจฮวานฮยองอีกคนนะครับรุ่นพี่”

ผมยืนนิ่งจ้องมองคนตัวเล็กที่สุดในห้องด้วยสายตาสนุก หึ ขอโทษงั้นหรอ จะยกโทษให้ดีมั๊ยนะ

“อื้มไม่เป็นไรหรอกแจฮวานน่าจะหิวจริงๆ ฮยองไม่โกรธหรอกมาทานกันเถอะ  หิวกันนิ”
“ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ”

อูจินกับแดเนียลขอบคุณเสร็จก็เดินไปนั่งที่โซฟา แต่สายตาที่พัคอูจินที่มองมาที่ร่างบางมันแปลกประหลาดเกินไปมั้ย  มองคนตัวเล็กแล้วกลับจ้องโซฟาที่สองคนนั้นเคยนั่งด้วยกันแบบนั้นมันคืออะไรกัน...ชักสงสัยแล้วสิ

คนตัวเล็กที่ยังไม่เดินไปนั่ง สั่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด  พัคอูจินหรือว่านาย..... หึไอเด็กนี่มันร้ายตรงนั้นคงไม่แคล้วทำอะไรแปลกๆกับคนตัวเล็กนี่

“แจฮวานรีบไปนั่งสิ....ไหนบอกฮยองว่าหิวไง”
คนตัวเล็กหันมาส่งสายตาอ้อนวอนให้ผม   หึ....กลัวสินะ  รู้แล้วสินะว่าผมรู้ สนุกจริงๆ

ร่างสูงของคนอายุเยอะที่สุดในห้องเดินไปลากเก้าอี้เลื่อนมาให้คนตัวเล็กนั่งแทนโซฟาที่ร่างบางไม่กล้าเข้าไปนั่ง

“นั่งลงสิแจฮวาน”

ผมสั่งร่างบางให้นั่งลงบนเก้าอี้ทั้งๆที่ยังลากไปไม่ถึงโต๊ะ  ที่มีพิซซ่าและอาหารหลายอย่างว่างเกลื้อนไปหมดรวมถึงเพื่อนสนิทและน้องชายตัวร้ายของร่างบางนั่งอยู่ด้วย

คังแดเนียลและพัคอูจินไม่มีท่าทีสนใจคนที่อยู่ด้านหลังแม้แต่น้อยเมื่ออาหารเข้าปาก หิวสินะ ไม่แปลกหรอกแทบไม่ได้กินอะไรทั้งวัน  ทั้งๆที่ทำงานหนักขนาดนั้นนิ

“ครับ”
เมื่อคนตัวเล็กนั่งลงบนเก้าอี้เลื่อน   ผมไม่รอช้าโค้งตัวลงให้ใกล้หูคนตัวเล็กมากที่สุดพร้อมใช้มือสองด้านดันเก้าอี้ไปข้างหน้าช้าๆ

“พรุ่งนี้ไปหาฉันที่ห้องหน่อยสิ”
“มะ...”
“ปฎิเสธเรื่องนั้นที่ฉันได้ยินอาจจะถึงคังแดเนียลนะ  พัคอูจินอาจจะตายก็ได้นะ...หรือนายอยากให้น้องชายที่นายรักโดนแดเนียลกระทืบก็ได้นะ....”

“ได้ครับ...ผมจะไป”

ผมดันเก้าอี้ไปจนถึงโต๊ะที่สองคนนั้นนั่งอยู่  สองคนนั้นหันมามองเล็กน้อยแล้วก้มลงไปกินต่อ เพราะอยู่กันเยอะสินะถึงไม่สงสัยไม่ระแวง ผมไม่ได้มีท่าทีใกล้ชิดเหมือนแรกๆด้วยมั้งเลยไม่สนใจ

เสียงพูดคุยในห้องนี้แทบไม่มี คนตัวเล็กนั่งก้มหน้ากินพิซซ่าเพียงชิ้นเดียวตั้งแต่เริ่มมื้ออาหารจนถึงตอนนี้ ผมรู้ว่าสิ่งที่ทำมันทำให้ร่างบางทรมานแค่ปิดบังเรื่องพัคอูจินตัวร่างบางคงจะตายอยู่แล้ว........ แต่จะให้ทำยังไงของมันน่าแย่ง ถ้าไม่แย่งผมคงเสียใจไปตลอดชีวิต...

.

.

.

“ขอบคุณครับรุ่นพี่จะมีนัดอัดเสียงอีกมั้ยครับ”

คังแดเนียลถามผมพร้อมมองไปที่คนตัวเล็กที่ไม่มีปฏิสัมพันธ์กับใครตั้งแต่กินข้าวจนถึงตอนนี้

“ถ้ามีแก้จะโทรไปหาล่ะกัน แล้วกลับกันยังไงเนี้ย รถไปไหนล่ะ”
ผมมองไปรอบๆด้วยความสงสัยตอนนี้จะเที่ยงคืนอยู่แล้วแต่ไม่มีรถมารับไอดอลที่ดังที่สุดในเกาหลีตอนนี้เลยหรือไง

“แจฮวานฮยองกับผมขับรถกันมาเองครับเดี๋ยวพวกเราสามคนจะกลับพร้อมกัน”

“งั้นก็ดี ดูแลตัวเองนะ”

ผมยืนส่งเด็กทั้งสามที่เดินไปที่รถด้วยอารมณ์หลากหลาย แดเนียลนายมีความสัมพันธ์แบบนี้กับคนตัวเล็กตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ  พัคอูจินนายทำแบบนี้ลับหลังคังแดเนียลมานานแค่ไหนแล้ว  แล้วคนตัวเล็กเป็นคนยังไงกันแน่ แต่ทุกๆเรื่องกับพ่วงไปหาคนตัวเล็กซะหมด....อยากได้จริงๆสินะคนคนนี้

ผมคืออูจีโฮถ้าผมอยากได้...ผมก็จะแย่งไม่ว่าต้องทำวิธีที่เลวทรามขนาดไหนก็ตาม

.

.

.

.

((มาหาฉันที่คอนโดxxxชั้นxxห้องxxxภายใน10โมงฉันรู้ว่านายไม่มีงาน...ไม่งั้นเรื่องที่ฉันรู้จะถึงหูคังแดเนียลทันที))

ส่งถึง คิมแจฮวาน

วันนี้แหละคือวันของผม  คิมแจฮวานต้องเป็นของผม แต่ก้างชิ้นโตสองชิ้นนั้นก็น่ากลัวไม่ใช่เล่นเอาให้ได้ก่อนละกัน ที่เหลือค่อยว่ากัน

กี่โมงแล้วนะ...เก้าโมงแล้วนิรออีกแค่หนึ่งชั่วโมงเหยื่อก็มาถึงห้องซักที

.

.

.

.

.

.

(กริ๊ง กริ๊ง)

มาแล้วสินะ  เหยื่อของผม

ร่างสูงเดินทิ้งร่างกายไปตามทางอย่างไม่รีบร้อนตอนนี้เก้าโมงห้าสิบนาที  ถือว่ามาเร็วนะ มาก่อนเวลาอีกทำไมน่ารักน่ารังแกขนาดนี้ สะดุดตาตั้งแต่แรกเห็น ถูกใจตั้งแต่แรกเจอ นิสัยกวนประสาทถึงหลังๆจะเงียบเป็นพิเศษ แต่พอรู้เหตุผล ขาวไปทั้งตัว ผิวนุ่มลื่น มือเล็กเท้าเล็ก มีเขี้ยวบนและล่าง มีแก้มที่อวบน่ารักๆ บอกหน่อยว่ามีส่วนไหนที่ไม่น่ารักบ้าง ไหนจะขนตาที่งอนยาวสวยขนาดนั้น ทำไมไม่เจอเร็วกว่านี้นะ

(แกร๊ก)

“สวัสดีครับรุ่นพี่”

“อื้ม”
ผมมองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า วันนี้ก็น่ารักเหมือนเดิม แต่ดูท่าจะเพลียๆ  เพลียเพราะคิดมากหรือเพลียเพราะใครทำอะไรกับร่างกายนี้กันแน่นะอยากพิสูจน์จริงๆ

ผมเดินนำเข้ามาในห้องแต่ร่างบางกับยืนอยู่กับที่ไม่ตามผมเข้ามาในห้อง

“เข้ามาสิแจฮวาน   รออะไร”

“ครับ”

กลัวอะไรขนาดนั้นตัวสั่นขนาดนั้นได้ยังไง ขนาดเดินไปถอดรองเท้าวางเพื่อเปลี่ยนเป็นร้องเท้าในห้องมือยังสั่นขนาดนั้น กลัวงั้นหรอ

หึ....ฉันรู้ว่านายมันไม่ธรรมดาคิมแจฮวาน ผู้ชายสองคนรุมล้อมขนาดนั้นจะธรรมดาได้ยังไงแถมยังมีอะไรกับผู้ชายพวกนั้นด้วยคนธรรมดาที่ไหนเค้าทำกัน

“ตามฉันมา....แล้วอยู่ที่นี่เรียกฉันว่าจีโฮฮยองละกัน”

“ครับ”

นายเป็นคนเงียบขนาดนี้เลยหรือไงคิมแจฮวาน ปกตินายพูดเยอะกว่านี้นายเป็นคนสร้างความสุขให้ทุกคนแต่วันนี้กับเอาแต่ก้มหน้า

ผมเดินไปนั่งที่โซฟากลางห้อง มองคนตัวเล็กที่เดินตามเข้ามาช้าเหลือเกิน

“เร็วๆสิ”
สุดท้ายก็ต้องเร่งอุส่าห์จะคุยกันดีๆ

“ครับๆ”
“มานั่งข้างๆฉันไปนั่งตรงนั้นทำไม”

ทำให้ผมหงุดหงิดอีกนะ เดินไปนั่งไกลขนาดนั้นรังเกียจกันงั้นหรอ หึ ได้รังเกียจไม่นานหรอก....เดี๋ยวฉันก็มีสถานะไม่ต่างจากสองคนนั้นของนาย

“ครับ”
เบื่อคำนี้ที่สุดเลย  หัดพูดคำอื่นได้ไหม คนตัวเล็กขยับตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น แต่มันก็ยังห่างอยู่ดี จนสุดท้ายผมต้องลากคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ๆเอง

“อ๊ะรุ่นพี่”
“ฉันสั่งว่าให้เรียกฉันว่าอะไรคิมแจฮวาน”
“จีโฮฮยองครับ”
“ก็รู้นิ ทำไมชอบขัดคำสั่ง ชอบกวนโมโหฉันหรอ ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกนายกวนโมโหฉันตลอดเลยนะ”
“ผมขอโทษ”
ผมไม่ได้อยากได้คำว่าขอโทษจากคนตัวเล็กเลยนะ ทำไมชอบพูดคำนี้จัง

“ถ้านายไม่รู้ความหมายของมัน นายก็อย่าใช้มันบ่อยๆได้มั๊ย”
ผมดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด เด็กคนนี้ทำให้ผมหงุดหงิด ทำให้ผมอยากได้ ทั้งๆที่ปกติผมไม่ชอบอยากได้ของของใครแต่กับเด็กคนนี้กับเป็น อยากได้ซะจนต้องทำเรื่องเลวทราม

“ฮยองหมายถึงอะไรครับ”

“นายไม่ได้อยากขอโทษฉันหรอกคิมแจฮวาน”
ผมจ้องดวงตาเล็กที่สั่นกลัวอย่างคนโดนจับได้ คิมแจฮวานทำไมฉันจะไม่รู้ว่าที่นายกำลังทำอยู่คืออะไร

“ฮยองครับปล่อยผมเถอะ ฮยองเรียกผมมาทำไมกัน”
หึ โดนจับได้ก็เปลี่ยนเรื่องตลอดทำไมถึงเป็นคนน่าจับตีให้ตายแบบนี้

“ไม่ปล่อยคุยกันแบบนี้แหละ”
ถ้าผมปล่อยผมก็ไม่ได้จ้องตาคนตัวเล็กแบบนี้สิ เค้าว่าจับคนโกหกให้ดูตา งั้นผมขอดูใกล้ๆหน่อยได้มั๊ย ตาใสซื่อที่ไว้ใช้หลอกผู้ชายให้ติดกับรวมถึงผมด้วย

“ฮยองต้องการอะไร”

เข้าเรื่องแบบนี้ก็ดีนิ

“ต้องการนายจะได้มั๊ยล่ะ”

ผมพูดอย่างตรงไปตรงมา จนคนตัวเล็กในอ้อมกอดขัดขืนเบาๆเพื่อออกจากอ้อมกอดของผม ยิ่งทำแบบนั้นผมยิ่งกอดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้นอีก

“ฮยองอย่ามาพูดเล่นแบบนี้สิ”
“ไม่ได้เล่น อยากได้จริงๆ มันคงไม่หนักหนาเกินไปหรอกมั้ง แค่ฉันอีกคน นายมีความสัมพันธ์ทั้งกับคังแดเนียลแล้วก็พัคอูจิน นายจะมีอูจีโฮเพิ่มอีกคนไม่ได้หรือไง”

“ฮยอง”

ผมบอกความต้องการไปหมดแล้วนะ อุส่าห์พูดตรงๆ ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย น่าจะเป็นของเคยเคยไปแล้วไม่ใช่หรอ

“ให้ไม่ได้หรอแจฮวาน แค่ฮยองอีกคนเอง ฮยองไม่ไปวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของนายหรอกนะ”
ผมจับมือเล็กๆที่พยายามดันผมออกขึ้นมาจับไว้  สายตาผมไม่ละสายตาจากดวงตาคู่สวยที่เอ่อไปด้วยหยาดน้ำตา ของแบบนี้มันใช้กับผมไม่ได้แล้วล่ะ จะบีบน้ำตาไปทำไม ทั้งๆที่นายมีผู้ชายไม่รู้อีกกี่คน อาจจะมีมากกว่า2คนนั้นก็ได้

“ปล่อยผม”

“ฮยองไม่ปล่อย”
“ฮยองครับปล่อยไปเถอะที่ผมทำกับเนียลแบบนั้นมันก็แย่เกินไปแล้ว”
คนตัวเล็กพยายามดิ้นขัดขืนผมรุนแรงมากขึ้น มันทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

“แจฮวาน หยุดสิ”
“ปล่อยผมเถอะ ฮยองไม่อยากทำแบบนี้หรอก”

ผมน่ะอยากทำทุกอย่างที่พูดไปเลย ไม่ได้ล้อเล่นแม้แต่คำเดียว

“หยุดแจฮวาน หยุดนะ”
คนตัวเล็กกว่าพยายามลุกขึ้นเพื่อให้หลุดจากวงแขนของผม แรงขัดขืนมีเพียงน้อยนิดเมื่อเทียบกับคนตัวใหญ่แบบผม

(ปั้ง...แก๊ก)
ร่างทั้งร่างของผมถูกคนตัวเล็กดันจนล้มลงไปกระแทกโต๊ะไม้หน้าโซฟาอย่างรุนแรง เพียงเฮือกเดียว   ที่คนตัวเล็กดันผมล้มในจังหวะที่ผมเผลอ แต่อ้อมแขนผมยังกอดคนตัวเล็กกว่าไว้แน่น ถ้าปล่อยไปจะต้องวิ่งไปถึงหน้าประตูแน่ๆ ไม่มีทางหรอที่ผมคนๆนี้ไปจากผม

“ฮยองผมขอโทษ ปล่อยผมไปเถอะ”

คนตัวเล็กดิ้นรนขัดขืนอยู่บนตัวผมเบาๆ เพราะกลัวเจ็บงั้นหรอ น้ำตาใสไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตก ผมไม่เจ็บสักนิดเสื้อที่ผมใส่อยู่หนาพอตัว ประกอบกับบังเอิญลงถูกท่า ร่างกายผมเลยไม่เจ็บสักนิดเดียว แต่โต๊ะไม้กับขาหักไปถึงสองข้าง คนตัวเล็กคงกลัวว่าผมจะเจ็บล่ะมั้ง

“แจฮวานอยู่เฉยๆสิฮยองเจ็บอยู่นะ”
ผมแกล้งบอกคนที่นั่งอยู่บนตัว ทั้งๆที่ไม่เจ็บเลยสักนิดแค่ชาๆ

“ฮยองป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ...ลุกก่อนเถอะนะ”

“ไม่อ่ะ นั่งท่านี้ก็ดีนิ..ฮยองชอบ”
คนตัวเล็กกว่านั่งอยู่พอดีจุดกลางกายคนตัวสูงกว่าพอดี    สองมือใหญ่เลื่อนลงมาจับเอวบางอย่างรวดเร็ว ไม่ให้ร่างบางขัดขืนไปไหนได้

ท่านี้ก็ไม่เลวนะแต่คงต้องระวังเสี้ยนหน่อยแค่นั้น

“ฮยองปล่อยผมไปเถอะ ...ฮรืออึก”
“จะรีบไปทำไมอยู่กับฮยองมีเรื่องสนุกให้ทำตั้งเยอะแยะ”
จริงๆแล้วผมไม่อยากทำแบบนี้เลยนะ ไม่อยากข่มเหงน้ำใจคนตัวเล็กที่เรียกมาคุยเพราะจะหาข้อตกลงดีๆ แต่ถ้าขัดขืนแบบนี้อีกคงต้องทำอะไรรุนแรงสักที

“นิ่มจริงๆนิ่มไปทั้งตัวเลยนะ”
มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วร่างกายเล็กๆ ในท่าเดิม

“ฮยองอึก”

ลูบนิดลูบหน่อยก็มีอารมณ์ร่วมขนาดนี้แล้ว จะขัดขืนทำไมกันนะ

“เขยิบไปหน่อยดีมั๊ยตรงนี้คงไม่ดี”

“อือ ฮรือ อึกปล่อยผมไปเถอะ”

คนตัวเล็กกว่ากับตอบอีกเรื่องมันน่าหงุดหงิดจริงๆ

สองมือใหญ่ผลักคนตัวเล็กไปด้านข้างอย่างรวดเร็วในเมื่อขัดขืนก็คงทำแบบนี้แล้วล่ะ

“อือ อึก”
ร่างสูงขึ้นคร่อมร่างบางอย่างรวดเร็วปากอุ่นรีบประกบปากบางๆเพื่อไม่ให้ร่างบางขัดขืน น้ำตาใสยังไหลออกมาจากดวงตาเล็กๆไม่ขาดสายสองมือเล็กยังดันคนตัวใหญ่กว่าอออกจากร่างกาย

“อือ”

มือใหญ่หนึ่งด้านจับมือสองมือเล็กที่พยายามดันตัวเค้าออกไว้  มืออีกด้านเลื่อนลงไปปลดกางเกงร่างเล็กให้ออกจากร่างกาย ด้วยขนาดร่างกายที่แตกต่างกันคนตัวเล็กไม่สามารถขัดขืนได้

“นิ่งๆสิแจฮวาน ของเคยๆนิ”

“ฮยอง ฮรืออึก”
ร่างสูงดึงกางตัวเล็กออกจากร่างกายสวยพร้อมชั้นใน เมื่อด้านล่างหลุดออกไป มือใหญ่ก็ไม่เว้นว่างเลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่คนตัวเล็กใส่อยู่ให้พ้นจากร่างกาย แต่เมื่อผิวที่ควรจะเนียนขาวใสไร้ร่องรอยกับประดับไปด้วยรอยดูดกัดเต็มผิวสวยไปหมด เจ้าของคงหวงมากสินะ ว่าแต่จะเป็นรอยของใครกันนะ พัคอูจิน หรือ คังแดเนียล

“รอยสวยนะขอชิมหน่อยสิ”
สองมือเล็กถูกกรอบกุมไว้เหนื่อยหัวด้วยมือ เพียงหนึ่งด้าน ร่างกายแทบจะเปื่อยเปล่า เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตที่คาอยู่ที่ข้อศอกและกระดุมเม็ดสุดท้ายยังไม่ถูกปลดออก ลิ้นร้อนเลียชิมตั้งแต่ใบหน้าแสนน่ารักดูดซับน้ำตา  เลียชิมไปเรื่อยๆไล่ลงมาจนถึงต้นคอ พร้อมฝากรอยรักเพิ่มเข้าไป เมื่อพอใจ ก็เลื่อนลงมาเลียชิมลิ้มรสเม็ดทับทิมสีแดงที่น่าจะพึ่งผ่านการใช้งานมาดูดุนหยอกล้อเบาๆ

“อือ อึก ฮยอง อือ อึก”
“หวานจริงๆ รอยเต็มตัวแบบนี้ใครทำล่ะ”
“อือ ฮรือ อึก”
คนตัวเล็กปล่อยน้ำตาใสลงมามากกว่าเดิม เมื่อถูกถามคำถามที่ตัวเองไม่อยากตอบ

“ไม่ตอบก็ได้นะ พอเดาได้ว่าทั้งสองคนสินะ”
“ฮรือ”
ร่างสูงเลียชิมไปทั่วร่างกายเล็กจนพอใจจนมาถึงต้นขาขาวที่มีรอยรักเต็มไปหมด

ขนาดขาพวกนายก็ยังไม่เว้นเลยนะ

ร่างสูงเลียชิมไปทั่วแม้กระทั่งต้นขาด้านใน พร้อมสำรวจช่องทางด้านหลังที่ยังอ้าออกเล็กน้อย

“เมื่อคืนโดนเพิ่มสินะแจฮวาน อ้าขนาดนี้ฮยองคงไม่ต้องขยายให้แล้วมั้ง”
มือใหญ่ลูบไล้ช่องทางด้านของร่างบางเบาๆ จนสะโพกเล็กเด้งขึ้นตามสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้ มือใหญ่ล่ะออกจากการเล่นกับช่องทางที่แสนน่าสนใจ มาเล่นแกนกายสีหวานที่เริ่มมีอารมณ์ร่วมแทน

“อือ อึก ฮยอง ตรงนั้นไม่ได้นะ”
รอยยิ้มร้ายประดับบนใบหน้าหล่อเหลาเมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้น มือใหญ่เร่งเข้าไปจับพร้อมลูบไล้ไปทั่วแกนกายสีหวาน ปากหนาที่มีรอยยิ้มประดับไม่ช่างใจแม้แต่นิดเดียว ที่จะเลื่อนลงไปครอบครองแกนกายเล็กพร้อมดูดเลียเข้าออกในปาก

“อือ ฮยอง สกปรก พอเถอะ อ่ะ”
มือเล็กพยายามบิดออกจากอุ้มมือใหญ่แต่ไม่เป็นผล สองขาเล็กไม่ยอมแพ้พยายามหนีบเข้าหากัน เพื่อให้ร่างสูงเลิกเล่นกับร่างกายตัวเองสักทีแต่ก็ทำอะไรร่างสูงไม่ได้ เพราะมือใหญ่อีกด้านจับขาเล็กให้แหกออกกว้างยิ่งขึ้นไปอีก

“อือ อึก ฮรือ”

“หึชอบมั๊ยแจฮวาน ติดใจหรือเปล่า”

ร่างสูงล่ะ ออกมาจากแกนกายเล็ก จ้องมองใบหน้าของคนตัวเล็กอย่างหลงใหล หน้าแดงๆจากอารมณ์ที่กำลังปะทุกับน้ำตาใสๆที่ยังไหลอยู่ตลอดเวลา เพื่อให้เค้าใจอ่อนแต่มาถึงขนาดนี้แล้วใครมันจะปล่อยไปล่ะ

“ตอบสิ”
“ฮรื่อ ไม่ไม่ อึก ไม่ชอบ”
“หึ ไม่ชอบปากใช่มั้ยคงอยากได้ไอนี่มากกว่าสินะ”

ร่างสูงดึงกางเกงตัวเองออกอย่างรวดเร็วพร้อมสอดใส่แกนกายใหญ่เข้าไปในร่างกายเล็กโดยไม่ขยายให้แม้แต่น้อย

“อือ ฮรือ จุก ฮยอง”
“ไม่ต้องขยายหรอกเข้าง่ายขนาดนี้นิ”

“แน่นดีนะ บีบเก่ง”
“ฮรือ”
ใบหน้าแสนน่ารักที่เค้าชื่นชอบยังปล่อยน้ำตาลงมาอีก อย่างห้ามไม่ได้  ร้องไปสิร้องให้มันเยอะๆ

“ร้องทำไม อยากขึ้นเองใช่มั้ย”
ร่างสูงไม่รอช้านอนลงบนพื้นพรมข้างๆโต๊ะที่ยังหักกระจายไปทั่ว พร้อมดึงร่างบางขึ้นนั่งบนตัวแทน

“ฮรือ ไม่เอา”
“ไม่เอาก็ต้อง เอา”
ร่างบางไม่ขยับร่างกายแม้แต่น้อยเมื่อขึ้นมานั่งแทนที่  แกนกายใหญ่ยิ่งแทงเข้าไปเยอะมากขึ้น จนเกิดรอยบุ่มออกมาที่ท้องเล็ก

“อ๊ะๆๆๆๆๆ ฮรือ อึก”

“ร้องไปนะร้องเข้าไป ฉันชอบ”
ร่างสูงดันสะโพกตัวเองขึ้นกระแทกส่งแกนกายใหญ่เข้าใส่ร่างบางอย่างรุนแรง ด้านในช่องทางแทบไม่มีสารหล่อลื่น จึงดันเข้าออกลำบาก

“อ๊ะๆๆๆๆ ฮยอง อือ จุก”

“งั้นก็ทำเองซะ”
“ฮรือ”
“ทำสิ”
ร่างสูงหยุดกระแทกเข้าออกในช่องทางที่แสนรัญจวน ที่ตอนนี้ตัวเค้าได้ครอบครองแล้ว ในใจมันฟูไปหมด มีความสุขจริงๆ หรือเค้าจะหลงรักคนตัวเล็กไปแล้วนะ

“อ๊ะ อือ อึก”
“เคยทำแล้วสินะคล่องขนาดนี้”

ร่างเล็กที่มีเพียงเสื้อประดับอยู่บนตัวขยับรับแกนกายใหญ่เข้าออกอย่างรุนแรง จนแกนกายเล็กตีขึ้นลงกับหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของร่างสูง

เสื้อเชิ้ตที่เหลืออยู่บนร่างกายเล็กมันช่างยั่วยวนประกอบกับรอยรักมากมาย บนผิวสวยยิ่งทำให้เค้าอยากได้มากกว่านี้อีก สองมือใหญ่จับเอวเล็กไว้ขณะที่ร่างเล็กขยับขึ้นลง ดึงตัวเองขึ้นมานั่งสบตากับคนตัวเล็ก พร้อมเด้งสะโพกเข้าใส่ช่องทางไม่ยั้ง หน้าใสที่ยังมีน้ำตาคลอ บิดเบี้ยวไม่เป็นรูปเมื่อความรู้สึกด้านล่างตีตื้นไปทั่วตัว

“อ๊ะๆๆๆๆๆ ฮยองแรงอีกอ๊ะใกล้แล้ว”
หึ ชอบแล้วสิ ได้สิแจฮวานฉันจะทำให้นายไปไหนไม่ได้ ตอนนี้ฉันอยากครอบครองนายซะแล้วสิ

“ได้สิ แน่นดีจัง”

ร่างสูงผลักร่างบางลงแทนที่ พื้นพรมนิ่มรับร่างกายสวยไว้ ผิวขาวที่มีรอยแดงไปทั่ว ตัดกับพื้นพรมสีดำ ยิ่งเพิ่มความยั่วยวนเป็นเท่าตัว เสื้อเชิ้ตตัวเล็กถูกถอดออกไปจนหมด  เหลือเพียงร่างเล็กเปื่อยเปล่าที่ถูกกระแทกเข้าออกอย่างรุนแรงอยู่บนพื้นพรม

“อ๊ะๆๆๆๆๆ แรงอีกฮยองอ๊ะๆๆๆๆ”
“ฮือ อ้า  บีบชิบ แน่นอ้า”
“อ้า อึก”

แก่นกายเล็กฉีดพ่นน้ำรักใส่เสื้อที่ร่างสูงที่ยังไม่ถอดออกเปรอะเปื้อนไปทั่ว ไม่ต่างจากร่างสูงที่อัด แกนกายใหญ่เข้าใส่ร่างเล็กฉีดพ่นน้ำรักจนหยดสุดท้ายเข้าใส่ช่องทางแสนสวย

“ดีมั้ยแจฮวาน”
“อือ อึกฮรือ”
คนตัวเล็กไม่แม้จะหันมาสบตาเค้า ร่างกายที่เล็กกว่าสั่นน้อยๆ จนเค้าต้องถอดแกนกายออกจากช่องทางพร้อมอุ้มคนตัวเล็กที่ไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย เดินข้ามโต๊ะที่หักคาอยู่ไปที่ห้องนอน

“ไม่เอาแล้วอือ”
“ไม่ทำอะไรแล้วจะพาไปอาบน้ำ”
“อือ”
รอยยิ้มประดับบนใบหน้าหล่อเหลาไม่ยาก ได้มาแล้วนะคนตัวเล็ก แต่จะให้ทำยังไงดีชักอยากได้ไว้คนเดียวแล้วล่ะ ก็น่ารักขนาดนี้นิ

.

.

.

.

.

.

“เดี๋ยวฮยองไปส่งที่ห้อง....นายมาแท็กซี่นิ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“จะไม่เป็นอะไรได้ไง นี่มันจะค่ำแล้วนะ”
ผมดุคนตัวเล็กอย่างหงุดหงิด

“ที่ห้องนายยังไม่ใครกลับมาหรอก คนอื่นกลับบ้านนิก่อนโปรโมทบริษัทปล่อยไปพักไม่ใช่หรอ”

ผมพูดให้คนตัวเล็กสบายใจ

“ก็ได้ครับ”

กลัวคนอื่นมาเจอสินะ หึเดี๋ยวรู้กัน ชักอยากลองโซฟาที่ซื้อให้แล้วสิ

ร่างสูงจ้องมองคนตัวเล็กที่เดินนำไปที่ประตูพร้อมรอยยิ้มร้าย………

 .......................................................................(4/...)...................................................