Depress…/คนไข้พิเศษ
“น้องเป็นแบบนี้มานานหรือยังครับ”
ผมมองไปที่เด็กผู้ชายวัยรุ่นอายุ16อย่างสนใจ หน้าตาขาวๆไร้เดียงสา
ดูดึงดูดทำไมถึงเป็นโรคซึมเศร้าได้กันนะ
“เกือบปีแล้วค่ะคุณหมอ ตั้งแต่พ่อแจฮวานจากไปด้วยอุบัติเหตุรถชน
แจฮวานก็ไม่พูดคุยกับใครอีกเลย ไม่ยอมไปเรียน ไม่ยอมคุยกับเพื่อน
คุณหมอช่วยลูกป้าด้วยนะคะ”
อย่างงี้เองทั้งๆที่น่ารักขนาดนั้นกับทำเหมือนแบกโลกทั้งใบไว้
อยากเห็นรอยยิ้มของเจ้าตัวเล็กจริงๆ
“ผมจะช่วยครับผมจะทำให้น้องดีขึ้นให้ได้”
ผมจ้องมองไปที่คนตัวเล็กกว่าผมด้วยความรู้สึกหลากหลาย
แจฮวานน่ารักแม้กระทั่งตอนนั่งกอดเข่าเอาหัวซุกขาอยู่บนเตียงแบบนั้น
น้องแทบไม่ผิดปกติอะไรเลย แต่กับบอบช้ำทางใจตั้งแต่อายุเท่านี้
เด็กวัยรุ่นช่วงนี้เป็นช่วงปรับฮอร์โมนยิ่งทำให้อารมณ์ดิ่งขึ้นไปอีก
ยิ่งทำให้ผมต้องการที่จะดูแลคนตัวเล็กมากขึ้น
“คุณหมอชื่ออะไรคะ ป้าจะได้เรียกถูก”
ร่างสูงจ้องมองหญิงสาวที่เป็นมารดาของร่างบางด้วยใจเอื้ออารี สองมือหญิงสาวผู้เป็นแม่บังเกิดเกล้าของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงกรอบกุมมือเรียวสวยของคุณหมอตรงหน้าด้วยความหวังให้ลูกชายคนเดียวกลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิม
ร่างสูงจ้องมองหญิงสาวที่เป็นมารดาของร่างบางด้วยใจเอื้ออารี สองมือหญิงสาวผู้เป็นแม่บังเกิดเกล้าของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงกรอบกุมมือเรียวสวยของคุณหมอตรงหน้าด้วยความหวังให้ลูกชายคนเดียวกลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิม
“ผมชื่อแบคฮยอน พยอนแบคฮยอน”
หมอหนุ่มตอบหญิงสาวตรงหน้าอย่างนุ่มนวล
.
.
.
.
ตั้งแต่วันนั้นเค้าดูแลคิมแจฮวานมาเกือบ2เดือนแต่กลับไม่พัฒนาการใดเลย
ทั้งที่รับการรักษาอย่างต่อเนื่อง
ทานยาและอาหารต่างๆที่พอจะหาได้แจฮวานก็ยังไม่หาย
ต่อไปนี้ผมคงต้องพึ่งสัญชาตญาณของตัวเองแทนแล้ว
สุดท้ายคุณหมอหนุ่มผู้ได้รับความไว้วางใจให้แจฮวานย้ายมารักษากับเค้าอย่างใกล้ชิด
วันที่1
ตั้งแต่ที่แจฮวานย้ายมาอยู่ที่ห้องเค้า
แจฮวานนั่งนิ่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่าเม้อลอย
ผมไม่กล้าเข้าไปยุ่งให้น้องได้ปรับตัว
วันที่2
“แจฮวานมาทานข้าวครับ”
“ผมไม่หิว”
“ผมไม่หิว”
อีกแล้วนะตั้งแต่เมื่อวาน แจฮวานแทบไม่กินอะไร กินข้าวเข้าไปแค่2-3คำแล้วก็บอกว่าอิ่ม
จนเค้าปล่อยไปแต่วันนี้ไม่ได้แล้ว ผมต้องทำให้แจฮวานทานข้าวให้ได้
“งั้นมานี้”
ผมดึงร่างบางลุกขึ้นจากข้างหน้าต่างเบาๆ
เดินพาร่างบางมาถึงโซนห้องอาหารตัวเบาขนาดนี้จะไม่กินได้ยังไง
ผอมบางจนเค้ากระชากเบาๆก็ติดมือขึ้นมา ทั้งๆที่ตัวเราสองคนแทบจะเท่ากัน
แต่ตอนนี้แจฮวานกับตัวบางกว่าเค้ามาก ไม่ชอบเลย
“หมอจะพาผมมาทำไม ผมไม่อยากทาน”
“ไม่ได้พามากิน หมอแค่พามาดูหมอกิน”
ใช่แล้วอย่างน้อยการมองคนรับประทานอาหาร อาจทำให้ร่างเกิดความอยากอาหารขึ้นมาได้บ้าง
“ไม่ได้พามากิน หมอแค่พามาดูหมอกิน”
ใช่แล้วอย่างน้อยการมองคนรับประทานอาหาร อาจทำให้ร่างเกิดความอยากอาหารขึ้นมาได้บ้าง
“อ๊ะ หมอครับทำไม”
“ก็มองหมอทานไงครับ”
แก้มใสสองข้างที่ดูดซีดเซียวมีเลือดแดงฝาดไปทั่วหลังจากโดนดึงมานั่งตักของคุณหมอที่ดูแลตัวเอง ถึงจะเล็กน้อยแค่ไหนแต่กับเห็นชัด อย่างน้อยก็มีอารมณ์ร่วมขึ้นมาบ้างแล้ว
“ก็มองหมอทานไงครับ”
แก้มใสสองข้างที่ดูดซีดเซียวมีเลือดแดงฝาดไปทั่วหลังจากโดนดึงมานั่งตักของคุณหมอที่ดูแลตัวเอง ถึงจะเล็กน้อยแค่ไหนแต่กับเห็นชัด อย่างน้อยก็มีอารมณ์ร่วมขึ้นมาบ้างแล้ว
“หมอครับ ปล่อยผมเถอะ”
“ถ้าปล่อยเราก็ตกสิ”
“ถ้าปล่อยเราก็ตกสิ”
หมอหนุ่มโอบเอวเล็กด้วยแขนอีกข้างที่ไม่ได้ใช้ตักข้าว
ที่ผมรีบร้อนทำให้ร่างบางหายขนาดนี้เพราะผมมีเวลาเพียง1สัปดาห์ที่ร่างบางจะมาอยู่ที่คอนโดผม
ก่อนที่แม่ของร่างบางจะส่งไปรักษาที่ต่างประเทศ ผมไม่ยอมหรอก
ก็ชอบแจฮวานตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้วนิ จะให้ผมปล่อยไปได้ยังไง
“อือหมอ ทำอะไรผม”
“เปล่านิทำไมหรอ”
คนตัวใหญ่กว่าแอบสูดดมกลิ่นหอมจากต้นคอขาวเบาๆพร้อมเป่าลมไล้ความเขินอายให้แกะกุมบนใบหน้าเล็กที่โดนความซึมเศร้ากลืนกินเป็นเวลานาน อย่างน้อยๆก็มีสีหน้าแบบอื่นบางล่ะ วันนี้พอแค่นี้ละกัน
“เปล่านิทำไมหรอ”
คนตัวใหญ่กว่าแอบสูดดมกลิ่นหอมจากต้นคอขาวเบาๆพร้อมเป่าลมไล้ความเขินอายให้แกะกุมบนใบหน้าเล็กที่โดนความซึมเศร้ากลืนกินเป็นเวลานาน อย่างน้อยๆก็มีสีหน้าแบบอื่นบางล่ะ วันนี้พอแค่นี้ละกัน
“แจฮวานทานผลไม้หน่อยได้มั้ย อย่างน้อยก็ทานจะได้กินยาได้”
หมอหนุ่มกระซิบถามใกล้ๆใบหูเล็กของร่างบาง
“ได้สิครับ”
“ได้สิครับ”
“ดีเดี๋ยวหมอเอามาให้นะ”
อย่างน้อยก็ทานสักเล็กน้อยก็ยังดี
วันที่3
แจฮวานนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดส่วนตัวของผม ตอนที่ผมจ้องมองใบหน้าแสนน่ารัก
ผมแอบเห็นรอยยิ้มเล็กๆประดับบนใบหน้าใส มันช่างน่ารักจนอยากเก็บไว้กับตัว
ผมอยากเห็นวันที่ร่างบางยิ้มเต็มใบหน้าจริงๆ
“อ่านอะไรน่ะแจฮวาน”
ผมเห็นแหละว่าอ่านอะไร นิทานกริมที่ร่างบางอ่านอยู่คงทำให้ร่างบางมีความสุข
จนมีรอยยิ้มประดับใบหน้าก็ดีแล้ว
“นิทานครับหมอ หมอมีอะไรหรือเปล่า”
สองตาแป๋วจ้องมองมาที่ผมอย่างต้องการคำตอบ ใบหน้าใสๆแสนน่ารักเอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัย ทำไมน่ารักขนาดนี้วะ
สองตาแป๋วจ้องมองมาที่ผมอย่างต้องการคำตอบ ใบหน้าใสๆแสนน่ารักเอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัย ทำไมน่ารักขนาดนี้วะ
“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะถามว่าจะไปทานข้าวด้วยกันหรือเปล่า”
กินสิ กินเถอะนะ
“เอาสิ”
กินแล้วสินะ
“หมออะไรยิ้มครับ”
“ก็หมอมีความสุขที่แจฮวานมาทานข้าวกับหมอไง”
มีความสุขมากๆเลย
“ก็หมอมีความสุขที่แจฮวานมาทานข้าวกับหมอไง”
มีความสุขมากๆเลย
“แต่ผมจะยอมทานข้าวถ้าหมอให้ผมนั่งตักอีก”
“ว่ายังไงนะ
“นั่งตักไงผมชอบมากๆเลยตักหมอมันอุ่นมากๆ”
อาการของคนขาดความอบอุ่นจากพ่อสินะแค่นี้เค้ารับไหวนะ
“ว่ายังไงนะ
“นั่งตักไงผมชอบมากๆเลยตักหมอมันอุ่นมากๆ”
อาการของคนขาดความอบอุ่นจากพ่อสินะแค่นี้เค้ารับไหวนะ
“ได้สิป่ะๆ”
วันที่4
เมื่อวานแจฮวานกินข้าวหมดทุกมื้อ และทุกมื้อต้องนั่งบนตักผมถึงจะยอมกิน
มันทำให้ผมเหมือนได้กำไร ทั้งๆที่ตลอด2เดือนที่ผ่านมาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยแต่แค่3วันกลับเปลี่ยนไป
มันทำให้ผมสงสัยแต่กับดีใจมากกว่า
การที่ได้ใกล้ชินร่างบางมันทำให้ผมเป็นคนเห็นแก่ตัว
ยิ่งอยากจะเก็บแจฮวานไว้กับตัวเองเข้าไปอีก
ร่างสูงนั่งวิเคราะห์อาการของร่างบางอยู่ในห้องนั่งเล่นโดยไม่สนใจคนอีกคนที่มาอาศัยรวมห้องของเค้ามามาสามวันแม้แต่น้อย
ร่างกายเล็กๆแสนผอมบางก้าวเดินช้าๆเพื่อเข้าใกล้หมอหนุ่มที่มีไม่รู้ตัว
“พี่หมอครับ น้องแจนหิว”
“อะไรนะ แจฮวานเป็นอะไร”
หมอหนุ่มจ้องมองร่างบางอย่างต้องมนต์ร่างกายเล็กถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อกาวน์หมอของเค้าเพียงตัวเดียว มันทั้งทำให้เค้าตกใจ และถูกใจ
หมอหนุ่มจ้องมองร่างบางอย่างต้องมนต์ร่างกายเล็กถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อกาวน์หมอของเค้าเพียงตัวเดียว มันทั้งทำให้เค้าตกใจ และถูกใจ
“พี่หมอครับ น้องแจนรู้นะว่าพี่หมอต้องการอะไร”
“หมอแค่ต้องการรักษาเราไง”
“หมอแค่ต้องการรักษาเราไง”
ผมจ้องมองร่างกายแสนยั่วยวนตรงหน้าทำไมถึงได้ทำแบบนี้ หรือนี้จะเป็นอาการแทรกซ้อนของโรกซึมเศร้า
“ไม่จริง คุณหมอต้องการแจน
ไม่งั้นคุณหมอไม่มองแจนด้วยสายตาต้องการแบบนั้นตั้งแต่ต้นหรอก”
ร่างบางมองหมอหนุ่มอย่างต้องการคำตอบ ไม่รอช้าคนตัวเล็กขึ้นคร่อมต้นขาแกร่งที่ดูแน่นมากกว่าภายนอกอย่างไม่น่าเชื่อเลย
ว่าคนตรงหน้าจะซ่อนร่างกายกำยำไว้ดีขนาดนี้
“หมอแค่อยากรักษาเรา อยากเห็นแจฮวานยิ้มแค่นั้น เราเป็นโรคซึมเศร้าเราไม่ควรทำแบบนี้นะ
มันเป็นอา....”
“ผมหายแล้วหมอ หายเพราะหมอดูแลผม หายตั้งนานแล้ว ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
“ผมหายแล้วหมอ หายเพราะหมอดูแลผม หายตั้งนานแล้ว ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
อะไรนะทำไมคนตรงหน้าถึงทำแบบนี้
“ทำไมถึง”
“ก็ผมชอบหมอ ผมชอบพี่แบค ถ้าผมหายเราก็ไม่ได้เจอกันอีกสิ”
น้ำตาใสไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย เวลาที่ไม่ได้เจอใครอีกคน
น้ำตาใสไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย เวลาที่ไม่ได้เจอใครอีกคน
“ทำไมไม่บอกพี่ล่ะ แค่เราบอกพี่ พี่พร้อมจะดูแลเราไปตลอดชีวิต”
“จริงนะ จริงนะครับพี่จะดูแลผมใช่มั้ย”
ร่างบางโถมร่างกายเข้าหาหมอหนุ่มอย่างรวดเร็วปากบางเลียหยอกล้อริมฝีปากที่สวยไม่แพ้กัน
จนหมอหนุ่มอดไม่ได้ที่จะตอบรับสัมผัสที่แสนน่าหลงใหลตรงหน้า
ไม่คิดเลยว่า2เดือนที่ดูแลร่างบางจะแลกมาด้วยรางวัลที่คุ้มค่าขนาดนี้
ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปเลียชิมน้ำหวานรสเลิศในโพรงปากบางที่อ้าออกรับลิ้นนุ่มเข้าพัวพัน
มือหมอหนุ่มไม่หยุดนิ่งลูบไล้ไปทั่วร่างกายกายเปื่อยเปล่าที่อยู่ภายในเสื้อกาวน์ของตัวเองที่ร่างบางขโมยมาใส่
“อือ อ๊ะ พี่หมอ”
“พี่แบค พี่แบคก็พอ”
“อือพี่แบคซนจัง”
ยังมีหน้ามาว่าเค้าอีกนะทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนยั่วเค้าเองแท้ๆ
ยังมีหน้ามาว่าเค้าอีกนะทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนยั่วเค้าเองแท้ๆ
“ซนก็ได้ครับ แต่ตัวเรานิ่มไปหมดเลย”
สองมือใหญ่นวดเฟ้นไปทั่วตัวร่างด้านบนอย่างต้องการ ปากอุ่นเริ่มดูดชิมเนื้อนุ่มจากปลายคางสวยไล้ลงมาที่ต้นคอระหก ดูดุนสร้างรอยรักจางๆเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ มือของร่างด้านบนจิกทึ่งหนังศีรษะเค้าตามอารมณ์ที่พุ่งสูง
สองมือใหญ่นวดเฟ้นไปทั่วตัวร่างด้านบนอย่างต้องการ ปากอุ่นเริ่มดูดชิมเนื้อนุ่มจากปลายคางสวยไล้ลงมาที่ต้นคอระหก ดูดุนสร้างรอยรักจางๆเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ มือของร่างด้านบนจิกทึ่งหนังศีรษะเค้าตามอารมณ์ที่พุ่งสูง
“หน้าแดงจังเลย พี่ไม่คิดว่าจะได้เห็นแจฮวาน สีหน้าแบบนี้ด้วยซ้ำ”
หมอหนุ่มละฝีปากออกมาจากคนตรงหน้า มือด้านในยังเคลื่อนไหวต่อไปถึงรอยจีบที่ยังปิดสนิทด้านหลังของร่างบาง
หมอหนุ่มละฝีปากออกมาจากคนตรงหน้า มือด้านในยังเคลื่อนไหวต่อไปถึงรอยจีบที่ยังปิดสนิทด้านหลังของร่างบาง
“พี่แบคน้องไม่เคย”
หมอหนุ่มยิ้มร้ายให้ร่างด้านบน มือด้านหนึ่งละออกมาจากช่องทางด้านหลังดึงลิ้นชักข้างโซฟาออก หยิบสารหล่อลื่นออกมา
หมอหนุ่มยิ้มร้ายให้ร่างด้านบน มือด้านหนึ่งละออกมาจากช่องทางด้านหลังดึงลิ้นชักข้างโซฟาออก หยิบสารหล่อลื่นออกมา
“อ้าเย็นจัง”
เมื่อร่างเล็กสับผัสกับมือของหมอหนุ่มที่จะชโลมไปด้วยสารหล่อลื่น ก็กระตุกเกร็งอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อร่างเล็กสับผัสกับมือของหมอหนุ่มที่จะชโลมไปด้วยสารหล่อลื่น ก็กระตุกเกร็งอย่างช่วยไม่ได้
“จะได้ไม่เจ็บไงแจฮวานพี่ขอเข้าไปหน่อยนะ”
นิ้วเรียวสวยแหวกก้อนเนื้อนุ่มสองก้อนเข้าไปเพื่อสัมผัสช่องทางที่ปิดสนิทของร่างบาง
แขนแกร่งดันร่างที่เล็กกว่าลงนอนราบกับพื้นโซฟา หน้าตาแสนสวยของหมอหนุ่มอาบไปด้วยความต้องการตรงหน้า
“อ้าแน่นจริงๆแจฮวาน แค่นิ้วก็ก็แน่นขนาดนี้แล้วนะ”
“อ้าพี่แบค”
นิ้วยาวสอดแทรกชักเข้าออกพาร่างบางไปสู่ความสุข ปากอิ่มก็ไม่วางเว้นดูดดุนผิวกายสวยจนเป็นรอยสีกุหลาบปะปราย
“หายแล้ว แต่กับไม่บอกพี่มันน่ากัดให้เป็นรอยทั้งตัวจริงๆ”
“อ้า พี่แบคก็ทำอยู่นิ”
นี่หรอเด็กที่เคยเป็นโรคซึมเศร้า นี้หรอเด็กที่ไม่เคยยิ้ม
ทำไมมันยั่วขนาดนี้
หมอหนุ่มใช่นิ้วแหวกช่องทางด้านหลังมากขึ้นเพื่อเพิ่มนิ้วมือจากหนึ่งเป็นสองและสามตามลำดับจนร่างด้านล่างบิดเร้า
มือที่ว่างของหมอหนุ่มลูบไล้ไปทั่วผิวเนื้อนิ่มจนเกิดรอยแดงช้ำ
“อ้าพี่แบคน้องแจนอ๊ะ จะไม่ไหวแล้วอือ ใส่เข้ามาสักอ๊ะที”
ยิ่งขยับนิ้วเข้าออกในช่องทางมากแค่ไหน ร่างกายที่เล็กกว่าเค้ายิ่งต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ ต้องทำให้เข็ด ที่หลอกเค้ามา
ยิ่งขยับนิ้วเข้าออกในช่องทางมากแค่ไหน ร่างกายที่เล็กกว่าเค้ายิ่งต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ ต้องทำให้เข็ด ที่หลอกเค้ามา
“ยังก่อน”
“อ้า พี่แบค แต่น้องแจนไม่ไหวอ๊ะ แล้วนะ”
“อ้า พี่แบค แต่น้องแจนไม่ไหวอ๊ะ แล้วนะ”
สงสารจริง สุดท้ายหมอหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะปลดกางเกงออกจากเอว
ชักรูดแกนของตัวเองสองสามที ดึงร่างบางอ้าขาออกกว้าง จับขาสองด้านขึ้นพาดบ่า จ่อแกนกายใกล้ช่องทางที่ยังมีนิ้วคาอยู่
“อยากได้หรอแจฮวาน อยากได้นี่หรอ พี่จะให้ดีมั้ยนะ”
“พี่แบค อย่าแกล้งน้องแจน”
ดวงตาที่มีน้ำตาใสคลอด้วยความต้องการมันช่างน่ารักจริงๆ เค้าคิดไม่ผิดเลยที่อยากดูแลคนๆนี้
ดวงตาที่มีน้ำตาใสคลอด้วยความต้องการมันช่างน่ารักจริงๆ เค้าคิดไม่ผิดเลยที่อยากดูแลคนๆนี้
หมอหนุ่มดึงนิ้วทั้งสามออกมาจากช่องทางด้านหลังที่บีบรัดอย่างหลักหน่วง
ช่องทางขมิบถี่ยิบเหมือนต้องการให้อะไรที่ใหญ่กว่านิ้วแทรกเข้าไป
“อ้า ทดนะน้องแจน”
“อือ อ๊ะ อึดอัด”
แน่นชิบ ไม่คิดเลยว่าจะได้ครอบครองเร็วขนาดนี้ ร่างกายที่แสนหวาน
“อือ อ๊ะ อึดอัด”
แน่นชิบ ไม่คิดเลยว่าจะได้ครอบครองเร็วขนาดนี้ ร่างกายที่แสนหวาน
หมอหนุ่มรอให้คนตัวเล็กได้ปรับตัวถึงเริ่มขยับแกนกายเข้าออกช้าๆ
“อ้า พี่แบค แรงกว่านี้ก็ได้ผมไหว”
เมื่อจบประโยค หมอหนุ่มใส่แรงไม่ยั้ง กระแทกทอนลำเข้าออกอย่างรุนแรง ดึงรั้งสะโพกสวยเข้าหาตัวเองราวกับลูกสูบ
เมื่อจบประโยค หมอหนุ่มใส่แรงไม่ยั้ง กระแทกทอนลำเข้าออกอย่างรุนแรง ดึงรั้งสะโพกสวยเข้าหาตัวเองราวกับลูกสูบ
“อ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ”
“แรงแค่นี้พอมั้ย”
ร่างกายขาวกระเด็นกระดอนขึ้นลงอย่างรุนแรงจนเสื้อกาวน์หมอหลุดออกจากร่างกายเล็ก หมอหนุ่มยิ่งเห็นแบบนั้นยิ่งเร่งเครื่องเพื่อไปถึงจุดหมาย
ร่างกายขาวกระเด็นกระดอนขึ้นลงอย่างรุนแรงจนเสื้อกาวน์หมอหลุดออกจากร่างกายเล็ก หมอหนุ่มยิ่งเห็นแบบนั้นยิ่งเร่งเครื่องเพื่อไปถึงจุดหมาย
“พี่อ๊ะ น้อง อ๊ะ จะอึกถึงแล้ว”
ทั้งๆที่เป็นครั้งแรกกับชอบให้รุนแรงขนาดนี้ น่ารักจริง คนไข้พิเศษของผม
ทั้งๆที่เป็นครั้งแรกกับชอบให้รุนแรงขนาดนี้ น่ารักจริง คนไข้พิเศษของผม
“อ้าพี่ด้วย”
หมอหนุ่มกระแทกทั้นแกนกายเข้าออกอย่างรุนแรง ช่องทางสีแดงสวยบีบรัดท่อนเนื้อแน่น สองมือจับเอวเล็กเด้งเข้าหาตัว
หมอหนุ่มกระแทกทั้นแกนกายเข้าออกอย่างรุนแรง ช่องทางสีแดงสวยบีบรัดท่อนเนื้อแน่น สองมือจับเอวเล็กเด้งเข้าหาตัว
“อ๊ะ อึก เสร็จแล้วอ๊ะ”
“อ้า”
“อ้า”
ร่างบางฉีดพ่นน้ำรักสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนไปทั่ว ไม่ต่างกับหมอหนุ่มที่ฉีดพ่นน้ำรักเข้าในช่องทางรักที่บีบแน่น
เสียงหอบหายใจดังไปทั่วห้องกว้าง แต่ความสุขกับล้นออกมาจากใจหมอหนุ่ม
“หายแล้วจริงๆนะ”
“หายแล้วครับ หายเพราะพี่”
“พี่จะไปขอเรากับแม่”
“พี่จะไปขอเรากับแม่”
“จริงหรอ”
“จริงสิ พี่ไม่ยอมปล่อยเราไปให้ใครแน่”
“พี่แบคงืออออ”
“พี่แบคงืออออ”
“อยากอีกแล้วเหลือตั้ง3วันคอยดูพี่จะทำให้เราลุกไม่ขึ้น”
หมอหนุ่มอุ้มร่างบางเข้าสู้ห้องนอนของตน
ในสมองคิดขอบใจโรคซึมเศร้าที่ดีด คนน่ารักมาหาเค้า
จะไม่มีทางปล่อยไปหรอกน่ารักขนาดนี้ รักขนาดนี้
มีความสุขขนาดนี้แล้ว ไม่ทางทำให้หลุดมือไปหรอก.....
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น