Behind…
“อ๊ะๆๆ พอก่อนเดี๋ยวมินฮยอนฮยองออกมาเจอนะครับ”
คนตัวเล็กในอ้อมกอดผมขอร้องอ้อนวอนอย่างไม่จริงจังนัก สะโพกด้านล่างยังรั้งเอวผมให้สอดใส่แกนกายร้อนเพิ่มเข้าไปอีก
หึ คิมแจฮวานนายมันร้าย
“มินฮยอนไม่ออกมาจากห้องตอนนี้หรอกครับ
เวลาแต่งเพลงแจฮวานน่าจะรู้นิครับว่าหมอนั้นจะไม่สนใจใครเลย”
ผมพูดเบาๆข้างหูคนตัวเล็กที่ด้านล่างเปื่อยเปล่าเหลือเพียงเสื้อยืนตัวเล็กประดับอยู่บนตัว
แถมเสื้อยังโดนดันให้ขึ้นไปคาอยู่ปลายคางสวย
“จงฮยอนฮยอง แต่ควานลินอ่านหนังสืออยู่ในห้องนะครับ อ๊ะ”
“อย่าพูดว่ากลัวทั้งๆที่ บีบฮยองขนาดนี้สิแจฮวาน อ้า แน่นจริงรัดอีกสิ รัดให้มันแรงๆ”
“อย่าพูดว่ากลัวทั้งๆที่ บีบฮยองขนาดนี้สิแจฮวาน อ้า แน่นจริงรัดอีกสิ รัดให้มันแรงๆ”
“อ๊ะฮยอง อือ”
ผมเร่งดันแกนกายเข้าออกในช่องแสนรัญจวน สอดใส่แกนกายเข้าออกเร็วๆ
จนคนตัวเล็กต้องปิดปากตัวเอง เพราะกลัวคนอีกสองคนในห้องจะได้ยิน
จะกลัวไปทำไมคิมแจฮวาน แค่มีอะไรกับเพื่อนสนิทแฟนเองนะ
“อ๊ะๆๆๆ ใกล้แล้วฮยอง”
“อ้าดีแน่น”
เมื่อรับรู้ถึงแรงบีบรัดภายในช่องทาง
ร่างสูงยิ่งเร่งกระแทกกระทั้นสอดใส่แกนกายเข้าออกราวกับลูกสูบ สองมือหนายกขาเล็กๆขึ้นเกาะเกี่ยวเอวสอบ
แบกคนตัวเล็กขึ้นนั่งบนอ่างล้างจานพร้อมกระแทกแกนกายรัวเข้าใส่ช่องทางสีแดงสดไม่ยั้ง
สองมือเล็กไม่ต่างกันจิกทึ่งข่วนหลังร่างสูงตามความเร้าร้อนที่ถูกมอบให้
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้องเคล้าไปกับเสียงเฉอะแฉะด้านล่าง
ปากหนาประกบดูดปากบางของแฟนเพื่อนอย่างหลงใหล น้ำหวานรสเลิศภายในปากทั้งสองผสมปนเปกันไปหมด
ลิ้นร้อนดูดดุนหยอกล้อกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“อ๊ะ ฮยองใกล้แล้ว”
“อ้าดี รัดอีกสิแจฮวาน รัดมันให้เยอะๆ”
ยิ่งใกล้ถึงจุดมุ่งหมายร่างสูงยิ่งเร่งสอดใส่รุนแรง
“อ๊ะๆๆๆๆๆอ้า”
“อือ”
“อือ”
น้ำรักสีขาวขุ่นของคนตัวเล็กไหลเปรอะเปื้อนไปทั่วอ่างล่างจาน
ไม่ต่างคนร่างสูงที่อัดกระแทกแกนกายเข้าไปจนสุดเพื่อปล่อยน้ำรักเข้าไปทุกหยาดหยด
เสียงหอบหายใจดังก้องไปห้องเงียบ....
“แจฮวาน จงฮยอนอยู่ไหนกันหมด”
เสียงของเพื่อนรักดังแทรกอากาศขึ้นมาจนทำให้คนตัวเล็กผลักเค้าออกอย่างรุนแรงไม่ลืมวิ่งไปใส่กางเกง
พร้อมวิ่งออกไปรับหน้าคนรักด้านนอกอย่างรวดเร็ว
“อยู่นี้ครับฮยองหิวแล้ว..หรอครับ”
ใบหน้าใสที่ยังแดงไปทั่วจากอาการหอบเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อสักครู่มองหน้าคนรักอย่างสดใส
แก้มสองด้านที่เป็นก้อนยกยิ้มให้เพื่อนรักเค้าอย่างไม่มีพิรุจ แต่คนตัวเล็กคงลืมไปว่าเค้าปล่อยในล่ะมั้ง
น้ำรักเค้าถึงแฉะเป็นวงด้านหลังกางเกงสีน้ำตาลจนเป็นวง ยังไม่พอเมื่อน้ำด้านในไหลที่ย้อนออกมาตามแรงโน้มถ่วงโลก
กลับไหลลงมาด้านหลังขาเป็นทางจนผมอดยิ้มออกมาไม่ได้ ยืนคุยกับคนรักหน้าตาเฉยทั้งๆที่มีน้ำรักของชู้คาอยู่นี่มันสุดยอดจริงๆ
“เปล่า แค่จะมาหาตัวดื้อ คิดเนื้อเพลงไม่ออกเลย เผื่อเห็นหน้าตัวดื้อแล้วจะคิดอะไรออก”
“แจฮวานนี่อเนกประสงค์จังนะ
พ่อนักแต่งเพลงเมื่อก่อนเห็นต้องแต่งแค่กับฉัน แต่เดี๋ยวนี้แค่เห็นหน้าเจ้าเด็กนี่ก็คิดเพลงออกแล้ว
ก็ว่าทำไมช่วงนี้มีแต่เพลงรักหวานเลี่ยน
ฉันชักอยากยืมแจฮวานไปช่วยแต่งเพลงบ้างแล้วสิ”
ใช่ครับเพื่อนผมเป็นโปรดิวส์เซอร์เพลงให้นักร้องและไอดอลครับ
เช่นเดียวกันกับจะว่าเราเป็นคู่หูกันก็ได้
เลยทำงานด้วยกันมาตลอด แต่วันนึ่งมินฮยอนไปเจอแจฮวานเข้าเลยจีบมาเป็นแฟน
แล้วมาอยู่ด้วยกัน ผมอดอิจฉาความสมบูรณ์แบบของมินฮอนไม่ได้ แจฮวานแสนน่ารัก
ที่มันได้ครอบครองมีผู้คนมากมายต่างแย่งชิงแต่สุดท้ายคุณชายบ้างานอย่างมันกับได้ไป
แต่ก็ไม่ดูแลอยู่ดี เพราะอะไรน่ะหรอก็มันมั่วแต่ทำงานไง
“ไม่ให้ เมื่อไหร่จะกลับไปสักทีจงฮยอน เบื่อหน้านายชิบ”
“ไม่กลับ จะอยู่โว้ย รอกินข้าวเย็นฝีมือแจฮวานก่อน ฮ่าฮ่าฮ่า”
“เรื่องของนายเถอะ เบื่อขี้เกียจเถียง”
“มินฮยอนฮยองผมขอเข้าห้องก่อนนะครับปวดท้อง”
“อื้มไปเถอะ”
หึปวดท้องหรือปวดอะไรกันแน่ เหนียวสินะ ผมปล่อยน้ำเข้าไปเยอะขนาดนั้น
จะไหลออกมาก็ไม่แปลกหรอก
ผมมองตามแฟนเพื่อนไปจนสุดสายตา
จนหันมาเจอสายตาสงสัยของเพื่อนสนิท
“มีอะไรมองฉันทำไม”
“ฉันสิต้องถาม
ว่ามองเมียฉันทำไม”
หึ เมียมึงก็เมียกูเหมือนกัน ผมแทบจะได้แจฮวานหลังจากมินฮยอนด้วยซ้ำ
มันนั้นแหละที่โง่ไม่รู้เอง ก็มั่วแต่ทำงานนิ
“น่ารักดี”
“ของกูโว้ย มึงหยุดคิดเลย”
หลุดหยาบจนได้นะ พ่อคนเรียบร้อย
“คิดมากน่ามินฮยอน ฉันธรรมะจะตายนี่ก่ะจะไปเข้าวัดแล้ว
อยู่กับนายจนเค้าคิดกันว่าฉันกับนายคบกันอยู่แล้ว”
“งั้นก็แล้วไป...แล้วหยุดมองเมียฉันแบบนั้นซะด้วย
คงยากแล้วล่ะ ก็อยากแย่งมาเป็นของตัวเองเหมือนกัน
แต่ผมยังชอบลักกินขโมยกินแบบนี้อยู่ มันสนุกดี
“เออ นั่งเถอะจะยืนคุยกันทำไม”
“ไม่นั่งนายนั่งไปคนเดียวเถอะ
ฉันคิดเนื้อเพลงออกแล้วจะกลับเข้าห้องแล้ว”
“บ้างานมากระวังเมียมีชู้นะ”
“แจฮวานไม่มีหรอก ฉันมั่นใจ”
ตลกจริง แล้วเมื่อกี้ผมเอากับเมียใครว่ะ สงสัยจะเมียผม
“เรื่องของนายเถอะ ที่ออกมานี่ออกมาแค่มองหน้าเมียแค่นั้น”
“เออสิ”
ร่างสูงของเพื่อนสนิทเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานตัวเองต่อ
โปรเจคเพลงครั้งนี้เป็นโปรเจคของมินฮยอนคนเดียว ผมเลยไม่มีส่วนเกี่ยวของใดๆ
ที่มาเนี้ยยอมรับตามตรงว่ามาหาเมียเพื่อน
แล้วห้องนี้ก็สบายดี มีข้าวปลาให้กินครบ มินฮยอนมันก็ใจดี เห็นผมมาคุยเล่นกับแฟนมันแล้วแฟนมันชอบมันยิ่งไม่ไล่ผม
เพราะมันไว้ใจด้วยล่ะมั้ง แต่คิดผิดแล้วมินฮอยนแฟนนายน่ารักน้อยซะที่ไหนล่ะ
ผมจะไม่เอามาเป็นของตัวเองได้ไง
.
.
.
.
.
.
หลายเดือนก่อน
“จงฮยอนฮยองผมอยากเลิกกับมินฮยอนฮยองจัง”
“อ้าวทำไม”
“อ้าวทำไม”
ผมรีบกุมมือคนตัวเล็กไว้เพื่อทำให้คนตัวเล็กพูดกับผม และหลักๆเลยไม่ให้หนีนั้นแหละ
“มินฮยอนฮยอง ไม่มีเวลาให้ผมเลยครับ วันครบรอบสองปีที่เค้าขอครบก็ปล่อยให้ผมนั่งฉลองอยู่คนเดียว
วันเกิดผมเค้าก็จำไม่ได้ ผมว่าผมใจกว้างมากๆแล้วนะ ไม่อยากงี้เง้า
แต่ผมมาอยู่ที่ห้องนี้สองปีกว่าแล้ว มันทำให้ผมรู้สึกเหงามากๆ จะไปทำงานมินฮยอนฮยองก็ไม่ยอม
ผมเหงาผมน้อยใจมากๆ ฮรืออ”
แฟนเพื่อนสนิทพรั่งพูความในใจให้ผมฟังพร้อมสองแก้มที่เต็มไปด้วยน้ำตา
ผมจ้องตาคนตัวเล็กที่รูปหน้าประกอบไปด้วยความน่ารักคนๆนี้เหมาะกับรอยยิ้มมากกว่า
หน้าตาน่ารักขนาดนี้ไม่ควรประดับไปด้วยน้ำตา
ชั่ววูบนึ่งของความคิดผม ผมอยากเป็นคนดูแลคนตัวเล็กเอง แต่ที่มันทำไม่ได้เพราะคนตัวเล็กเป็นแฟนเพื่อนสนิทผมไง
แค่แจฮวานขอมาหาที่ห้องผมก็มากเกินทนไปแล้ว
“มินฮยอนเป็นแบบนี้แหละเดี๋ยวมันก็หาย
งานเสร็จเดี๋ยวมินฮยอนก็มาอยู่กับเรานิ”
“ไม่ครับมิยฮยอนฮยองแทบไม่สนใจผม แค่ออกมากินข้าวแล้วเข้าไปในห้อง จนผมเจอควานลินมากกว่าเค้าอีกทั้งๆที่น้องนานๆจะกลับมาห้องสักที”
“ไม่ครับมิยฮยอนฮยองแทบไม่สนใจผม แค่ออกมากินข้าวแล้วเข้าไปในห้อง จนผมเจอควานลินมากกว่าเค้าอีกทั้งๆที่น้องนานๆจะกลับมาห้องสักที”
“แจฮวานต้องใจเย็นๆ นะ”
ผมพูดเตือนคนตัวเล็กก่อนที่เรื่องมันจะไปไกลถึงขั้นเลิกกัน
ผมไม่อยากให้เพื่อนรักเสียของมีค่าไปหรอกนะ
“ผมขอกอดฮยองหน่อยได้มั๊ย ตอนนี้ผมไม่รู้จะไปพึ่งใครตอนนี้ผมมีแต่ฮยอง”
คนตัวเล็กอ้อมแอ้มขอผมเบาๆ
ตอนนี้ผมคงเป็นที่พักพิงที่ดีที่สุดของน้องตอนนี้แล้วล่ะ
ผมอ้าแขนออกกว้างพร้อมเก็บ ความคิดชั่ววูบที่ผมคิดว่าอยากขย้ำคนตรงหน้านี้ให้เข้าไปให้ลึกที่สุด
ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ คนตัวหอมๆแบบนี้ทั้งรูปร่างหน้าตาก็แสนน่ารักมาอยู่ในอ้อมกอดมันต้องรู้สึกอะไรบ้างสิครับ
“ขอบคุณครับ ฮยอง ทำไมฮยองใจดีกับผมจัง”
เพราะฉันอยากได้นายไง
ถ้าเจอแจฮวานก่อนมินฮยอนผมคงไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กเป็นของมันหรอก
“ก็นายน่ารัก”
“งั้นหรอครับ”
ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วห้องกว้างในห้องส่วนตัวผม
มีเพียงความอบอุ่นที่อยู่ในอ้อมอกให้รับรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว
“ถ้าผมให้ฮยองรัก ฮยองจะรักผมมั๊ย”
เสียงพูดเบาๆดังออกมาคนตัวเล็กที่ซุกหน้าอกผมอยู่ ทำให้ผมมึนงงไปชั่วครู่
“นายว่าอะไรนะ”
ผมไม่ได้หูฝาดใช่มั๊ย เมื่อกี้แจฮวานเชิญชวนผมอยู่ใช่มั๊ย
“ผมบอกว่าฮยองอยากรักผมมั๊ย”
ดวงตาใสที่แดงกร่ำเงยขึ้นมาสบตาผม
ในสายตาคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวที่ผมไม่เคยเห็น
เมื่อผมเห็นแบบนั้นความคิดชั่ววูบที่ผมพับเก็บเข้าไปถูกดันออกมาจนหมด
แฟนเพื่อน ไม่แฟนเพื่อนไม่สำคัญหรอกแค่ตอนนี้ผมอยากได้คนตัวเล็กจะบ้าตายอยู่แล้ว
“นายอยากให้ฉันเป็นชู้งั้นหรอแจฮวาน”
ผมหยังเชิงถามคนตัวเล็กเพื่อความแน่ใจ
“ไม่เชิงหรอกฮยอง แค่เราแลกเปลี่ยนที่ต้องการแค่นั้น”
“ทำไม”
“ก็มินฮยอนฮยองแทบไม่แตะต้องผมเลยครับ”
หึ ไอโง่มินฮยอนเอ้ย มีของน่ารักอยู่กับตัวขนาดนี้เสือกโง่ไม่ฟัดให้แหลกไปเลยว่ะ
เป็นผมคนตัวเล็กคงไม่มีแรงออกมาเดินเล่นแน่ๆ
“แล้วนายไม่คิดจะเลิกกับมินฮยอนหรอ”
“ฮยองคงไม่อยากคบแฟนเก่าเพื่อนใช่มั้ยล่ะ”
คนตัวเล็กผละออกจากอกผมพร้อมจ้องตาของผม
“แล้วผมก็ยอมรับตามตรงว่ายังไม่หมดรักมินฮยอนฮยอง
ผมเลยคิดว่าเราคงจะคิดอะไรบางอย่างตรงกัน”
หึ แจฮวานนายมันร้าย หน้าตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของนายมันหลอกผมได้มานานชิบ
“หึ แจฮวานนายมันร้าย”
“ผมไม่ได้ร้ายครับผมแค่เหงา หรือฮยองไม่ต้องการ”
“ไปอาบน้ำกับฮยองเถอะเราจะได้มาหาอะไรสนุกๆทำกัน”
หึมีหรือผมจะไม่ต้องการ ลูกแมวน้อยมาหาผมถึงห้องขนาดนี้แล้ว
ถึงจะเป็นเมียเพื่อนแต่ของมันน่ากินขนาดนี้ใครจะปล่อยไว้ล่ะ
.
.
.
.
.
“อ๊ะ “
“เป็นอะไรแจฮวาน”
“เปล่าครับ แค่คิดว่าลืมใส่น้ำปลาในแกงจืด”
ตลกจริงตัวเล็ก ผมแค่เอาเท้าเขี่ยจุดกลางกายของคนตัวเล็ก ก็สะดุ้งขนาดนี้แล้ว
แถมยังโกหกหน้าตายอีก
“อร่อยแล้วครับตัวดื้อ”
เพื่อนสนิทของผมชิมแกงจืดพร้อมหันไปลูบหัวชมคนตัวเล็กอีกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเดียวกัน
“หยุดหวานเถอะ กูจะกินข้าว”
ผมพูดออกไปอย่างหงุดหงิด
“เออ มึงทำไมไม่หาบ้างห่ะ ถ้าอิจฉานัก”
“เรื่องของกูเถอะ”
ผมหันไปจ้องคนตัวเล็กที่นั่งอยู่อีกด้านเพื่อกวนประสาน
“จ้องเมียกูอีกแล้ว”
“มองนิดเดียวเองโว้ย ว่าแต่ควานลินไม่ออกมากินข้าวไง”
ผมรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ผมยังไม่อยากให้มินฮยอนสงสัยผมไปมากกว่านี้หรอกนะ เดี๋ยวจะทำอะไรไม่สะดวกเอา
“ควานลินกลับไปมหาลัยแล้ว”
“ตอนไหน
ผมถามอย่างแปลกใจ ก็ผมอยู่นี่ทั้งวันนิ หรือตอนที่ผมตามคนตัวเล็กที่บอกว่าปวดท้องเข้าไปในห้องน้ำกันนะ ไม่มีอะไรหรอกแค่ไปช่วยเพิ่มน้ำนิดๆหน่อยๆ
ผมถามอย่างแปลกใจ ก็ผมอยู่นี่ทั้งวันนิ หรือตอนที่ผมตามคนตัวเล็กที่บอกว่าปวดท้องเข้าไปในห้องน้ำกันนะ ไม่มีอะไรหรอกแค่ไปช่วยเพิ่มน้ำนิดๆหน่อยๆ
“ไม่รู้สิ ตัวดื้อรู้มั๊ย”
“ไม่ครับ”
“แล้วนายรู้ได้ไง”
“โพสต์อิทที่ตู้เย็น แล้วนานหายไปไหนมาตอนที่น้องฉันออกไป”
“เข้าห้องน้ำมั้ง ช่างมันเถอะรีบๆกิน นายยังทำงานไม่เสร็จนิ”
ผมต้องเปลี่ยนเรื่องเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันกันนะ
“อื้ม พวกฮยองรีบกินกันเถอะ ผมอิ่มแล้วขออนุญาตเข้าไปเก็บครัวก่อนนะครับ”
รีบหนีจริงนะแจฮวานทั้งๆที่แอบยิ้มขนาดนั้น ชักอยากอีกแล้วสิ จะแอบกินที่นี่หรือพากลับห้องดีนะ เพื่อนเค้าไม่ว่างซะด้วย
หลินก็ไม่อยู่ทางสะดวกชิบ
(((คืนนี้เดี๋ยวผมไปหานะครับ)))
จาก ตัวเล็ก
หึ แสบจริงๆ ให้ผัวทำงานแต่ตัวเองไปหาชู้ ยกนิ้วให้เลย แต่ก็ดีที่ห้องผมจะครางดังแค่ไหนก็ได้
คืนนี้จะทำจนเช้าเลยล่ะค่อยดู ผมหันไปยิ้มให้คนในห้องครัวอีกครั้ง
ไม่ต่างจากคนตัวเล็กที่ที่ยิ้มพร้อมเก็บมือถือที่พึ่งส่งข้อความลงกระเป๋ากางเกงแล้วหันกลับไปทำงานเช่นเดิม....
....................................................................................................................................
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น