Deep Kiss...

Deep Kiss…

ผมรู้จักคนคนนึ่งมาตั้งแต่ผมเกิด เค้าคนนี้อายุเยอะกว่าผม3ปี เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องที่พ่อแม่ของผมรับมาเลี้ยง แต่กับรักพวกเราสองคนเท่ากันมาตลอด พวกท่านเลี้ยงผมให้เคารพนับถือฮยองคนนี้ดุจพี่ชาย แต่มันใช้กับผมไม่ได้ก็ผมน่ะแอบชอบแจฮวานฮยองมานานจนจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อไหร่ วันนี้ผมอายุครบ19ปีแล้ว ผมได้ย้ายมาอยู่หอกับแจฮวานฮยองเพื่อติวหนังสือ  แต่กับผมกับย้ายมาอยู่กับแจฮวานฮยองเพราะผมจะมาดูไงล่ะ ว่าคนที่ผมเฝ้าดูแลมาหลังจากออกจากบ้านมา3ปีมีหมาตัวมายุ่งหรือเปล่า ฮยองของผมยิ่งซื่ออยู่ด้วยโดนหลอกมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วมั้ง  

ร่างสูงของคนเป็นน้องนั่งรอคนตัวเล็กกว่าอยู่ในห้องนั่งเล่นวันนี้วันเกิดเค้า วันที่เค้าจะอายุครบ19ปีบริบูรณ์ ลองมาไม่ทันสิจะทำโทษให้ถึงใจไปเลย

.

.

.

“ขอบใจนะที่มาส่ง เนียลกลับได้แล้วมันดึกแล้วนะ”
หึ ให้ผู้ชายมาส่งถึงห้องเลยงั้นหรอ แปลว่าคงมีคนมาส่งทุกวันสินะ มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ คิมแจฮวาน นายเป็นของฉัน ใครก็มายุ่งกับนายไม่ได้แค่พูดคุยก็ไม่ได้

ร่างสูงยืนแอบฟังคนตัวเล็กอยู่หลังประตูในห้องอย่างหงุดหงิด

“อื้ม ตัวเล็กดูแลตัวเองดีๆนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้มารับมั๊ยจะได้ไม่ต้องนั่งรถไฟใต้ดินไปมหาลัย”
ตัวเล็กงั้นหรอ สนิทกันขนาดไหนกันห่ะ ทำไม่ถึงมีชื่อเล่นที่ไว้เรียกส่วนตัว มันจะมากเกินไปมั้ย เค้าอยู่กับคนตัวเล็กด้านนอกมา19ปีแล้ว ยังไม่เคยเรียกแบบนั้นสักครั้ง

“เนียลไม่ต้องห่วงเค้าหรอก เค้าไปได้เนียลกลับเถอะดึกแล้ว”

“ก็ได้เห็นว่าเป็นเจ้าแก้มฟูนะถึงยอมกลับบ้านแล้วนะเจอกันที่มหาลัยพรุ่งนี้”
“ฝันดีนะเนียล”
ไปบอกฝันดีมันทำไมวะ เมื่อไหร่จะเข้ามาสักทีผมหงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว

“ฝันดีนะ ไปล่ะ”

(แก๊ก)

“อ้าไม่ได้ล็อคนิ อื้มทำไมห้องมือขนาดนี้ จินยองหลับแล้วหรอ”
ใครจะหลับได้ลงล่ะ คนที่เค้ารักยังไม่กลับห้องนะ แล้วยังทำท่าว่าลืมวันเกิดเค้าอีกมันน่าโมโหจนอยากจับร่างบางกดลงเตียงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

(พรึบ)
แสงไฟสว่างไปทั่วห้องหลังจากคนตัวเล็กกดเปิดก็เห็นห้องที่ดูเรียบร้อยเหมือนทุกวัน ร่างบางกวาดสายมองสำรวจในห้องอย่างทุกครั้งที่กลับมาถึงห้อง

“อ๊ะ จินยองนิ ฮยองคิดว่าเรานอนไปแล้วนะเนี้ย ทำไมอยู่ห้องไม่เปิดไฟล่ะ”

“ฮยองไม่รู้หรอว่าผมรออะไร”
ร่างสูงจ้องหน้าคนตัวเล็กอย่างต้องการคำตอบ

“อื้ม กินข้าวหรอ กินข้าวหรือเปล่าฮยองจะได้ไปทำให้”
ลืมจริงๆสินะ หึไม่สำคัญสินะ

“ไม่หิว ฮยองลืมอะไรไปหรือเปล่า”
คนตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้ผมด้วยความรวดเร็ว สองตาเล็กๆเบิกกว้างอย่างช่วยไม่ได้

 หึจำได้แล้วหรือยังไงทำไมทำหน้าตกใจอย่างงั้น

“วันนี้วันที่10นิ จินยองวันนี้วันเกิดเรานิ”
“จำได้ด้วยหรอครับ ผมคิดว่าฮยองจะลืมจนถึงปีหน้าหรือปีต่อๆไปมันไม่สำคัญเลยสินะ ก็ แค่วันเกิดของน้องไม่แท้”

อย่างแจฮวานอ่ะนะ ไม่ต้องตะคอกหรือข่มขู่หรอก แค่ทำเป็นน้อยใจคนตัวเล็กตรงหน้าก็อ่อนยวบยิ่งกว่าขี้ผึ้งร้นไฟแล้ว วันนี้แหละผมจะทำให้คนตัวเล็กตกเป็นของผมให้ได้

“จินยอง ฮยองขอโทษจินยองจะให้ฮยองทำอะไรก็ได้เพื่อให้จินยองหายโกรธ”

หึเท่านี้ก็ลงล็อค

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมมันไม่สำคัญอะไรกับฮยองนิ”
ร่างสูงหลบสายตาจากคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว จนคนตัวเล็กต้องย่อตัวลงให้เสมอคนกับโซฟาที่ร่างสูงนั่งอยู่

“จินยองไม่โกรธสิ ให้ฮยองทำอะไรก็ได้จริงๆนะ”

คนตัวเล็กจ้องตาน้องชายอย่างรู้สึกผิดในตาเล็กสั่นระริกของคนเสียใจ น้ำตาใสคลอดวงตาสวย รอเวลาที่มันจะลงมาอาบแก้มแสนน่ารักที่เค้าชอบมอง

“ไม่ร้องสิ ถ้าร้องผมจะโกรธกว่านี้นะ”
“จินยอง หงือฮยองขอโทษจริงๆนะ”

คนตัวเล็กจับมือใหญ่ขึ้นมาแตะใบหน้าแสนน่ารักอย่าง ออดอ้อน

มากไปแล้วคิมแจฮวาน ผมไม่อยากตบะแตกตอนนี้หรอกนะ ตากลมๆที่มีน้ำตาคลอ ไหนจะแก้มแดงๆ ปากแดงๆที่กำลังเปะอย่างน่ารักอีกมันจะมากไปแล้วนะคิมแจฮวาน

“ฮยองปล่อยเถอะ ในตู้เย็นมีเค้กผมซื้อมาเมื่อเย็น แค่ร้องเพลงวันเกิดให้ผม  และให้ของขวัญเกิดที่ผมขอสักอย่างก็พอ”
“ได้ได้ทุกอย่างเลย ไม่ว่าจะอะไรฮยองจะให้จินยองทุกอย่างเลย”
“ดีครับ ไปห้องครัวเถอะ เค้กอยู่ในตู้เย็น เราเป่าเทียนด้วยกันนะครับ”
รอยยิ้มเล็กประดับใบหน้าสวย พยักหน้าน้อยๆอย่างน่ารักเดินนำร่างสูงของน้องชายพร้อมดึงมือที่ประสานไว้ไปด้วยลากอีกคนให้ไปด้วยกัน

น่ารักจริง คนอายุจะ22น่ารักขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ

“จินยองเทียนอยู่ไหนฮยองหาไม่เจอ”

เมื่อถึงห้องครัวคนตัวเล็กก็วิ่งหาเทียนให้เจ้าของวันเกิดไปทั่ว จนเจ้าของวันเกิด อดยกยิ้มไม่ได้ ทั้งๆที่ในใจเค้ายังโกรธที่ร่างบางลืมวันเกิดทั้งยังมีผู้ชายมาส่งที่ห้องอีก ตอนนี้ผม แค่สงบก่อนพายุจะมา พายุของผมจะสาดใส่ร่างบางจน แหลกสลายรวมเป็นเนื้อเดียวกับผมเลย

“อยู่ในลิ้นชักขวาข้างซิ้งครับ”

“เจอแล้ว เดียวปลักก่อน”

“ผมทำเองดอกเดียวก็พอแล้วเค้กอันนิดเดียวเอง”

ผมซื้อเค้กช็อคโกแลตมาคาปอนด์เดียวเพราะเราสองคนไม่ค่อยชอบของหวานแต่ที่ซื้อมาแค่อยากให้คนตรงหน้ารู้สึกผิดเท่านั้น

“โอเคร ร้องเพลงแล้วนะ”

“happy…….to you”

((ขอให้ผมได้อยู่กับคนตรงหน้าทุกชาติทุกภพ))

(ฟู่)

“อธิฐานว่าอะไรอ้าจินยอง”

“ถ้าบอกมันก็จะไม่เป็นจริงน่ะสิ”

“จริงด้วยฮยองไม่ถามแล้วก็ได้ ว่าแต่จินยองอยากได้อะไรจากฮยอง เดี๋ยวพรุ่งนี้ฮยองจะไปหามาให้”

“ผมไม่อยากได้สิ่งของ ผมแค่อยากได้deep kissจากฮยองเฉยๆ ฮยองจะให้ผมได้มั้ย”

คนตัวเล็กตกใจจนเดินถอยหลังจนติดขอบโต๊ะสองมือเล็กกำโต๊ะไว้แน่น แก้มใสขึ้นสีแดงเป็นลามไปจนถึงใบหู

“ล้อเล่นใช่มั้ยจินยอง ฮยองทำไม่เป็นหรอกนะ”

น่ารักชิบอยู่ดีๆก็บอกว่าทำไม่ เป็นแปลว่าจะยอมสินะ ทำไมน่ารักขนาดนี้

ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้จนประชิดตัวฮยองสุดที่รักสองมือเท้าแขนคร่อมคนตัวเล็กที่เอามือเกาะขอบโต๊ะแน่น

“ไม่เป็นไรผมทำเองฮยองแค่อยู่ๆเฉยๆก็พอ”

ร่างสูงโน้มตัวเข้าหาคนตัวเล็กด้านหน้า ที่ตาปิดสนิทอย่าคนขี้กลัว

“จะไม่ห้ามผมหน่อยหรอครับฮยอง”

ผมถามคนตรงหน้าหลับตาแน่นอย่างต้องสงสัย

“วันนี้วันเกิดจินยองนิ ฮยองรับปากไว้แล้วไม่ว่าอะไรก็ยอม ถ้าเป็นจินยองฮยองยอมทุกอย่าง....อือ”

ปากเล็กถูกประกบพร้อมสอดลิ้นเข้าไปอย่างรวดเร็ว ลิ้นร้อนกวาดต้อนทั่วโพรงปากเล็ก ความเงอะงะของคนตัวเล็กทำให้ร่างสูงพอใจ ไม่เคยจริงๆสินะ สองมือใหญ่ลูปไล้ทั่วร่างกายเล็กยก บีบไปทุกส่วนจนอดไม่ได้ยกคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนโต๊ะกินข้าว สองมือเล็กโอบกอดรอบคอร่างสูงไว้แน่น เล็บแหมจิกเข้าเนื้อร่างสูงอย่างรุนแรงเพื่อระบายความแปลกใหม่ทีได้รับ กระดุมเสื้อของคนตัวเล็กถูกปลดออกอย่างชำนาญจนหลุดหลุ่ยไปทั้งตัว มือใหญ่ไม่รอช้าปลดกลุ่มกางเกงตัวเล็กแสนเกะก่ะด้านล่าง

“พอก่อน จินยอง มันไม่ดีแล้วนะ อือ”

เมื่อละออกมาจากโพรงปากแสนหวานร่างสูงไม่รอช้าไล้ดูดดุนบดกัดแสดงความเป็นเจ้าของคนตัวเล็ก

“ไม่ดีตรงไหนครับ มันต่างหากดูสิทั้งของผมทั้งของฮยองมีอารมณ์ขนาดนี้แล้ว”
มือใหญ่ลูบไล้ท่อนเนื้อภายในกางเกงของร่างบางเบาๆเพื่อยืนยันไม่ลืมที่จะจับมือของคนตัวเล็กที่โอบกอดเค้าอยู่ลงจับแก่นกายของตัวเอง

“อ๊ะ อือ จินยองมันอึกกลัวเจ็บอ้ะ”

“น่ารักจริง งั้นผมจะทำให้ฮยองติดใจจนไปไหนไม่ได้เลย”
มือใหญ่ส่งนิ้วเข้าไปในปากตัวเองถมน้ำลายใส่อย่างรวดเร็ว อีกมือไม่รอช้าดึงกางเกงที่ถูกปลดออกมากองบนพื้นอย่างรวดเร็ว นิ้วมือใหญ่เปียกลื่นถูกสอดเข้าไปในช่องทางที่ปิดสนิท ร่างสูงก้มลงดูดดุนโพรงปากเล็ก อย่างต้องการ นิ้วมือด้านล่างชักเข้าชักออกช่องทางจากหนึ่งเป็นสองและสาม  มืออีกด้านลูบไล้ไปทั่วผิวขาวที่รอยรักของเค้ากระจายไปทั่ว

“อือ จินยองอ่ะ”
“ฮยอง แน่นชิบ ผมอยากเข้าไปแล้ว”
เมื่ออดทนมาถึงขีดสุดความต้องการ ร่างสูงถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างรวดเร็ว สองมือจับขาเล็กแหวกออกจากกันแทรกเข้าไปใกล้ช่องทางด้านหลังที่เค้ารับรู้ถึงแรงตอดรัด ประคองทอนเนื้อร้อนถูไถรอบๆช่องทาง

“อือ จินยองเข้ามาเถอะฮยองไมไหวแล้ว”

รอยยิ้มร้ายถูกยกขึ้นมาประดับบนริมฝีปากอย่างรวดเร็ว พร้อมจับแกนกายขนาดจ่อช่องทางด้านหลังคนตัวเล็กที่เค้าแสนรักอย่างรวดเร็ว

“อือจินยองจะไม่ไหวแล้วเข้ามาเถอะ”

ร่างสูงจ้องมองคนตัวเล็กเรียกร้องอย่างต้องการ ร่างกายเปื่อยเปล่าอยู่บนโต๊ะไม้ขัดเงาสีน้ำตาลเข้มมันยั่วยวนจนเค้าทนไมไหว ดันแกนกายเข้าไปด้านในจนสุดอย่างรวดเร็ว

“อึก จินยอง มันนะแน่น”

“นิดนึง แป๊บเดียวต่อไปนี้ก็จะสนุกแล้ว”

แน่นชิบไม่อยากจะเชื่อว่าคนตรงหน้าจะยอมผมขนาดนี้ เมื่อคนตัวเล็กปรับตัวได้ร่างสูงเริ่มชักแกนกายเข้าออกเบาๆ

“อือ จินยอง อ่ะ”
เสียงร้องครางเป็นชนวนแห่งอารมณ์ได้อย่างดี พายุที่แสนรุนแรงในกายชายหนุ่มรำร้องให้กระแทกกระทั้นคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนโต๊ะตามความต้องการ

“ฮยอง ผมเริ่มแล้วนะ”
“อืออ”
เมื่อรับครับร่างสูงรับฝังแกนกายชักเข้าออกอย่างรุนแรงร่างเล็กบนโต๊ะ หัวเล็กสั่นค่อนไปหมด

เสียงโต๊ะไม้ดังกระแทกพื้นไม่หยุดจนร่างสูงจับขาโอบกอดร่างกายตัวเองยกขึ้นเดินมุ่งเข้าห้องนอนที่ใกล้สุด

“อ๊ะๆๆๆ จินยองอือ”

“ทำไมถึงยอมผมขนาดนี้”
“อือ อ๊ะ รักไงเพราะรัก”
เมื่อได้ยินคำที่ต้องการร่างสูงยิ่งเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นอย่างยินดี สองขาเล็กถูกพาดคอหลังจากหลังถึงเตียง ร่างสูงแรงไม่ยั่งแรง  แจฮวานรักผม  ตอนนี้แจฮวานเป็นของผมแล้วผมจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งมาแตะต้องคนๆนี้แน่

“อือ จินยองใกล้แล้ว”

“ผมด้วย”

ร่างสูงเร่งกระแทกแกนกายข้าออกอย่างรวดเร็วเพื่อส่งร่างบางเละเค้าไปสู้จุดมุ่งหมาย

“อ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ อือ อึกเร็จอ้า”
“อ้า”
คนตัวเล็กปลดปล่อยกระเด็นไปทั่วหน้าอกของร่างสูง  จนน้ำรักไหลย้อนเปลียกทั่วตัวร่างบาง

“อ้า แจฮวานของผม”
ร่างสูงปลดเข้าไปด้านในร่างบางจนอุ่นร้อนไปทั่วร่างกาย

“จินยองเป็นของแจฮวานเหมือนกัน สุขสรรค์วันเกิดนะแพจินยอง”
“งั้นผมขอของขวัญวันเกิดทั้งคืนนะ”
“อือ อ๊ะ”

แพจินยองนายไม่รู้เลยหรือไงว่าฉันรักนายแค่ไหน รอมาทุกวันรอวันที่เราจะเป็นของกันและกันสุดท้ายก็มาถึงสักที พายุของฉัน...

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------