Reminiscence…
เทศกาลซากุระหลายปีที่แล้วทำให้ผมเจอใครบางคน
ใครบางคนที่ทำให้ผมรู้จักความรัก
หลายปีก่อน
(ปึก ตุ้บ)
“อ๊ะ โอ๊ย”
“ขอโทษครับเป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมมองหน้าคนที่ผมพึ่งโดนผมชน เพื่อจะขอโทษ แต่เพียงสบตา
ทุกอย่างในโลกก็เหมือนหยุดลง........ คนตรงหน้าผมทำไมถึงน่ารักขนาดนี้
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรคุณครับ คุณ”
“อ๊ะ ครับๆ แต่ต้องขอโทษอีกทีนะครับ”
“อ๊ะ ครับๆ แต่ต้องขอโทษอีกทีนะครับ”
ผมมองสำรวจร่างกายคนตรงหน้าอย่างห้ามไม่ได้
ใบหน้าใสใสที่น่ารักซะจนผมละสายตาไปไหนไม่ได้ แก้มกลมๆที่ขึ้นเป็นลูกอย่างหน้ามอง
ดวงตาสวยรับกับจมูกโด้งทำไมถึงมีคนที่เกิดมาน่ารักขนาดนี้กันนะ
“ไม่เป็นไรจริงๆครับผมไปก่อนนะ”
คนตรงหน้าตอบรับพร้อมปัดร่างกายนิดหน่อย หลังจากเดินออกไป นานหลายนาทีก่อนที่ผมจะรู้สึกตัว ความน่ารักตาตรึงในสายตาผมจนละไปไหนไม่ได้
คนตรงหน้าตอบรับพร้อมปัดร่างกายนิดหน่อย หลังจากเดินออกไป นานหลายนาทีก่อนที่ผมจะรู้สึกตัว ความน่ารักตาตรึงในสายตาผมจนละไปไหนไม่ได้
“อ๊ะ ไปแล้ว จะได้เจอกันอีกมั๊ยนะ ลืมถามชื่อไปซะได้ แบคฮยอนคนเอ๋อเอ้ย
อยากเจออีกสักครั้งจริงๆ”
ผมเดินไปตามทางอย่างเลื่อนลอย การได้เจอใครอีกคนทำให้ผมรู้สึกหัวใจฟูไปหมด
ปีนี้ผมมาเที่ยวเทศกาลชมซากุระคนเดียวพ่อแม่ของผมท่านไม่ว่างที่จะมาเป็นเพื่อนผมได้
ผมเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านที่ไม่เคยมีเลี้ยวแล เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งในบ้านที่เกิดมาเป็นคนสุดท้ายในครอบครัว
อาจจะเป็นเพราะผมไม่ใช่ลูกชายคนเดียวของบ้าน เลยถูกทอดทิ้งแบบนี้
สายลมและกลีบซากุระสีชมพูอ่อนปลิวไปทั่วบริเวณมันช่างดูสวยงาม
เหมือนกับใครอีกคนที่ผมเดินชน ซากุระเหมือนเค้าคนนั้นจัง
อ่อนหวานดูบริสุทธิ์เปาะหักง่าย ผมเจอเค้าคนนั้นเพียงไม่ถึง5นาที แต่ทำไมกับตรึงใจขนาดนี้
“เห้อ อยากเจออีกจริงๆนะ”
สัมผัสเนียนนุ่มยังติดอยู่ที่มือผมอยู่เลย
มือเล็กๆที่ผมฉุดขึ้นมามันสวยซะจนอดชื่นชมไม่ได้….ผมเดินไปเลื่อยพร้อมคิดถึงใครอีกคน
ด้านหน้ามีร้านกาแฟอยู่ ตั้งแต่เช้าผมยังไม่ได้กินอะไรด้วยซ้ำ ผมเดินตรงไปที่ร้านกาแฟร้านนั้นเหมือนมีแรงดึงดูด ทั้งๆที่มีร้านค้าในเทศกาลมากมายแต่กับสะดุจใจกับร้านนี้
(กุ๊ก กริ๊ง)
“สวัสดีครับ 0627คาแฟ่ยินดีตอนรับครับ”
ผมหันไปมองตามเสียงคำทักทายแสนไพเราะ ใบหน้าที่แสนน่ารักสะท้อนแสงอาทิตย์อ่อนๆยามบ่าย
มันเป็นภาพที่สวยงามที่สุดที่ผมเคยเห็น
วอร์เปเปอร์ด้านหลังขับให้คนตัวเล็กที่ผมเจอยิ่งน่ารักขึ้นเป็นเท่าตัวร้านตกแต่งไปด้วยสีเขียวเหลืองและฟ้า
มันสวยงามไปหมด
คนตัวเล็กที่ยืนอยู่หลังเคาเตอร์ชงกาแฟนั้นด้วยน่ารักจนผมต้องเดินเข้าไปหาแค่เห็นครั้งเดียว
ก็ตรึงใจผมเกินพอ
แต่ตอนนี้คนตัวเล็กทำให้ผมสายตาไปไหนไม่ได้ แม้แต่น้อย
“อ้าว คุณคนเมื่อเช้านิ สวัสดีครับจะรับอะไรดีครับ”
จำผมได้ด้วย น่ารักจริงๆใจดวงน้อยในอกของผมอดเต้นเร็วไม่ได้เมื่อได้สบตาคนตัวเล็กตรงๆ
จำผมได้ด้วย น่ารักจริงๆใจดวงน้อยในอกของผมอดเต้นเร็วไม่ได้เมื่อได้สบตาคนตัวเล็กตรงๆ
“ครับ ผมอยากได้อะไรรองท้องสักหน่อยน่ะครับ ผมขอเดินดูก่อนนะครับ”
ทั้งๆที่ในใจมันเต้นแรงจนปวดไปหมด ผมกับไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าด้วยซ้ำ
“เอาเค้กมะพร้าวสองชิ้นครับ แล้วก็ลาเต้ร้อนละกันครับ”
“ได้เลยครับคุณลูกค้าจะทานนี่หรือรับกลับบ้านครับ”
“ได้เลยครับคุณลูกค้าจะทานนี่หรือรับกลับบ้านครับ”
“ทานที่นี่ครับ”
ผมสั่งคนตัวเล็กในผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินเข้มเบาๆ
พร้อมเดินหาโต๊ะที่ทำให้ผมได้นั่งมองคนตัวเล็กได้ง่ายๆ
ตอนนี้ในร้านมีเพียงแค่ผม
อาจเป็นเพราะช่วงนี้อากาศกำลังสบายน่าเดินและร้านค้าเต็มข้างทางไปหมดด้วยเลยทำให้ร้านนี้มีเพียงแค่ผมที่หลงเข้ามา
แต่ก็ดีนะผมจะได้มองคนตัวเล็กง่ายๆ
ผมจ้องมองคนด้านหลังเค้าเตอร์ที่ยังขะมักเขม้นทำลาเต้ที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วร้าน
เมื่อทำเสร็จมือเล็กใช้ที่ตักเค้กตักเค้กมะพร้าวสองชิ้นที่ผมสั่งวางบนจานใบเล็กสองใบ
พร้อมวางบนเค้าเตอร์เพื่ออ้อมมายกใส่ถาดมาเสริฟ
ทุกการกระทำของคนตัวเล็กมันน่าหลงใหลจนผมละสายตาไปไหนไม่ได้
“ลาเต้ร้อนกับเค้กได้แล้วครับ ขออนุญาตเสริฟนะครับ”
มือสวยวางแก้วลาเต้ร้อนและเค้กลงบนโต๊ะด้านหน้าผม และละออกไป
“เดี๋ยวก่อนสิชื่ออะไร”
ผมจะไม่ยอมเสียโอกาสเป็นครั้งที่สองหรอก
“ผมหรอ...ถามผมหรอครับ”
“มีแค่นายคนเดียวจะให้ฉันถามใครล่ะ”
“ฮะๆ ลืมไป ชื่อผม อยู่ตรงนี้ครับ”
คนตัวเล็กชี้ที่หน้าอกตัวเองพร้อมยิ้มน้อยๆ
“คิม แจฮวานงั้นหรอ
“ครับผม นั่นชื่อผมเอง ผมไปทำงานต่อแล้วนะครับคุณลูกค้า”
“ครับผม นั่นชื่อผมเอง ผมไปทำงานต่อแล้วนะครับคุณลูกค้า”
น่ารักจริงคิมแจฮวานทำไมถึงน่ารักขนาดนั้นนะ
ร่างสมส่วนสายหน้าไปมาอย่างต้องมนต์
พร้อมตักเค้กคำเล็กๆเข้าปาก กลิ่นหอมหวานเล็กน้อยอบอวนไปทั่วปากสวยเรียกรอยยิ้มของร่างสมส่วนได้ไม่ยาก
คิดไม่ผิดเลยที่สั่งเค้กมะพร้าวนุ่มๆฟูๆหอมๆเหมือนคนเอามาให้เลย
ผมจ้องมองคนตัวเล็กที่เดินไปเดินมาในร้านทั้งวันโดนไม่ไปไหนสองตาสอดส่องการกระทำที่แสนน่ารัก อยากทำความรู้จักมากกว่านี้นะ แต่คนตัวเล็กยังทำงานอยู่
ผมเลยได้แต่นั่งรอใครอีกคนจนหมดเวลาทำงาน
นั่งในร้านนี้ก็ไม่น่าเบื่อสักเท่าไหร่หรอกครับ ร้านนี้ตกแต่งสวยดี
มีกระจกติดกับถนนที่มีคนเดิน ทำให้ไม่น่าเบื่อที่ได้มองคนเดินไปมาทั้งนักท่องเที่ยวแบบผมและคนท้องถิ่นรวมถึงเด็กนั่งเรียนมัธยมที่เดินกันเป็นกลุ่ม
เป็นคู่ หรือเดินคนเดียวก็มี มันทำให้ผมเหงาหน่อยๆนะ
ทำไมกันทุกคนถึงไม่เคยอยู่ข้างผมเลย ทุกคนมักจะทอดทิ้งผม
ผมเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น เหมือนไม่มีใครสนใจด้วยซ้ำ
“คุณครับคุณอย่าเศร้าสิหน้าตาก็ออกจะน่ารักแท้ๆ”
ผมหันไปตามเสียงพูดที่ดังข้างๆ ตอนแรกก็ขัดใจกับคำว่าน่ารักนะ
แต่พอประสานตากับคนที่พูดจาทำให้ผมหงุดหงิด กับใจอ่อนยวบ
คนตัวเล็กที่ผมเฝ้ามองทั้งวันจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ ดวงตาเล็กๆส่องประกายสดใสจนผมรู้สึกมีความสุข
แต่ทำไมถึงใกล้กันขนาดนี้นะ
“คุณครับ ผมจะปิดร้านแล้วนะครับ ขออนุญาตเก็บโต๊ะได้มั๊ย”
คนตัวเล็กกว่าพูดขออนุญาตผมเบาๆ นั่งมากี่ชั่วโมงแล้วนะแบคฮยอน
“ครับ”
ผมลุกออกจากโต๊ะอย่างง่ายด้าย
สองขาผมก้าวออกมายืนรอนอกร้านที่คนตัวเล็กกำลังทำความสะอาดและเก็บของในร้านอยู่
ยังไงผมก็อยากรู้จัก คิม แจฮวาน มากกว่าชื่อนะ
.
.
.
.
.
30นาทีผ่านไป
“อ๊ะ คุณทำไมยังไม่ไปผมปิดร้านแล้วนะ”
“ผมแค่อยากรอชวนคุณ ไปเดินเที่ยวเป็นเพื่อนผมหน่อยน่ะ”
ผมยืนรอคนตัวเล็กจริงๆ อยากทำความรู้จักมากกว่านี้นะ
“ฮ่าฮ่าฮ่า รอแบบนี้เนี้ยนะ
ถ้าผมปฏิเสธล่ะ รอเก้อเลยนะ”
สองแก้มอวบยกยิ้มล้อเลียนผม จะแกล้งกันหรอห่ะ แจฮวานยังไม่สนิทกันเลยนะ
“แล้วจะไปไหม”
“ไปสิ นี่ก็เหงาต้องเดินเที่ยวคนเดียวเหมือนกันเห้ออออ”
ขี้เหงาเหมือนกันเลยนะ
“ไว้ใจคนง่ายจัง
“ไม่นะ แต่เห็นคุณนั่งจ้องผมมาทั้งวันแล้ว ถ้าจะทำคงทำตั้งแต่ในร้านแล้วล่ะเงียบขนาดนั้น”
“ไม่นะ แต่เห็นคุณนั่งจ้องผมมาทั้งวันแล้ว ถ้าจะทำคงทำตั้งแต่ในร้านแล้วล่ะเงียบขนาดนั้น”
น่ารัก แถมฉลาด บวกตลกอีกคนอะไรจะครบเครื่องขนาดนี้
“ฮ่าฮ่าฮ่า อื้ม ไปเถอะน่าเที่ยวนะเดินเล่นกัน ผมชื่อ พยอน แบคฮยอนนะ
คุณคิมแจฮวาน”
“โอเค เรียกแบคฮยอนได้มั๊ยเรียกผม ว่าแจฮวานก็ได้”
“โอเค เรียกแบคฮยอนได้มั๊ยเรียกผม ว่าแจฮวานก็ได้”
“โอเคแจฮวาน
สองคนแปลกหน้าที่รู้เพียงชื่อของกันและเดินเคียงคู่กันไปตามทาง
กลีบดอกซากุระโปรยปรายต่อเนื่องแต่ความเหงากับถูกกลืนกินจนหมดสิ้น
“แจฮวานทำไมถึงดูไม่สดใสเลยครับ”
“เพราะวันนี้เป็นวันเกิดมั้ง วันเกิดที่ไม่มีใครมาอวยพร”
เหมือนมีดกีดลงบนดวงใจเค้า วันเกิดเค้าก็พึ่งผ่านมาเช่นกัน
แต่พ่อแม่และพี่ชายกับหลงลืม มีเพียงคนงานในบ้านที่ซื้อเค้กมาให้เค้าเป่า
คนในครอบครัวกับลืมไปหมดสิ้น มีเพียงของขวัญที่ถูกเลขาของทุกคนส่งมาให้
แต่มันน่าขำนะ น่าขำตรงที่ ทุกๆชิ้นมันเหมือนเดิมทุกปี กีต้าตัวเดิมสีเดิมถูกส่งมาให้พร้อมกับการ์ดเพลง
3ปีมาแล้วที่มีแต่ของขวัญแบบนี้
“อื้มฉันด้วย”
“แบคฮยอนด้วยหรอ”
“อื้ม”
มือเล็กประสาทเข้ากับมือที่ขนาดไม่ต่างกัน
พร้อมมอบความอบอุ่นเพียงเล็กน้อยที่ตัวเองมีให้กับใครอีกคนที่เศร้าไม่ต่างกัน
วิวรอบด้านดูสวยน้อยลงไปเมื่อสบเข้ากับดวงตาใสที่แสนซื่อ คนตัวเล็กพยายามมอบความอบอุ่นให้เค้า
ทั้งๆที่ไม่สนิท ทั้งที่พึ่งเจอกันแต่กับใจดีกับเค้าขนาดนี้
“สุขสรรค์วันเกิดย้อนหลังนะแบคฮยอน
ขอให้ใช้ชีวิตเดินไปข้างหน้าอย่างมีความสุขนะ”
ริมฝีปากเล็กเอ่ยคำที่เค้าอยากได้ยินจากครอบครัวมากที่สุดออกมา
อย่างไม่ต้องเอ่ยของ น้ำตาใสไหลออกจากดวงตาของเค้าอย่างอดกั้นต่อไปไม่ได้
เค้ามันแค่เด็กขาดความอบอุ่น ไม่มีใครสนใจไม่มีใครสนใจ เพียงคนตัวเล็กเอ่ยคำง่ายๆออกมา
มันทำให้เค้าอดจะมีความสุขไม่ได้
“แจฮวานสุขสรรค์วันเกิดเหมือนกันนะ ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็ง ขอกอดได้มั๊ยแจฮวาน”
“อื้ม”
สองร่างเล็กโผเข้าหากันตามความต้องการของทั้งสองคน กอดนี้มันอบอุ่นที่สุด
กอดเหมือนเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายของทั้งสองคน แค่แบ่งปันความอบอุ่นเล็กๆ
จากคนสองคนที่ไม่มีใครต้องการกับอุ่นขนาดนี้เลยหรือ
“แบคฮยอนดึกแล้วนะกลับกันเถอะ”
คนตัวเล็กพูดออกมาเบาๆตอนนี้มือแล้วร้านค้าต่างเริ่มเก็บร้านไปแล้ว
คนในงานก็ก็เพียงพวกเค้าและนักท่องเที่ยวเล็กน้อย ถ้ากลับช้ากว่านี้คงอันตราย
“อื้มก็ได้ บ้านแจฮวานอยู่ไหนหรอจะเดินไปส่ง”
“ไม่ไกลหรอก บ้านแบคฮยอนน่าจะไกลนะ รีบกลับไปก่อนเถอะ”
“ไม่ไกลหรอก บ้านแบคฮยอนน่าจะไกลนะ รีบกลับไปก่อนเถอะ”
“งั้นก็ได้ พรุ่งนี้.....”
ผมหันไปมองด้านหลังเพียงครู่เดียวพอหันกลับมามองรอบด้านก็มีเพียงทางเดินโล่งๆ
จนเห็นคนตัวเล็กเดินหลังไวไวไปอีกทาง ยังไม่ได้ลากันเลยนะ ทำไมรีบไปจัง
พรุ่งนี้คงได้เจอกันอีกนะคิมแจฮวาน
.
.
.
“ลาออกไปแล้วรอครับ”
“ใช่ครับแจฮวานไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วครับเมื่อวานเป็นการทำงานวันสุดท้าย”
“มีช่องทางการติดต่ออีกมั๊ยครับ”
“ใช่ครับแจฮวานไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วครับเมื่อวานเป็นการทำงานวันสุดท้าย”
“มีช่องทางการติดต่ออีกมั๊ยครับ”
“ไม่เลยครับคุณลูกคร้า แจฮวานไม่ค่อยสนิทกับใครและพ่อแม่ของเค้าด็พึ่งเสียไปไม่นาน
ผมคงช่วยไม่ได้มาก
ผมมีเพียงเบอร์บ้านของเค้าที่เค้าย้ายออกไปเมื่อวานคงช่วยไม่ได้”
ชีวิตผมทำไมต้องเป็นแบบนี้
เวลาเพียงน้อยนิดที่ได้อยู่กับใครอีกคนมันมีความสุขมากๆ แต่เค้ากลับหายไป
ผมอยากเจอเค้าอีกครั้ง ครั้งนี้จะทำความรู้จักกันมากกว่านี้ พระเจ้าได้โปรดเมตตาลูกด้วย
ให้ลูกได้เจอกับคิมแจฮวานอีกสักครั้งเถิด ครั้งนี้ลูกจะไม่ปล่อยให้เค้าหลุดมือไปแน่นอน.....
ปีแล้วปีเล่าที่ผมกลับมาที่เมืองนี้ทุกเทศกาลซากุระหวังเพียงพบกับใครคนนั้น
คิมแจฮวาน ที่มอบความอบอุ่นให้ผม
คิมแจฮวานที่ต่อลมหายใจให้ผม
จนสุดท้ายผมหลีกหนีจากครอบครัวและเมืองใหญ่เพื่อมาปลักหลัก ณ เมืองแห่งนี้
ผมซื้อร้านกาแฟร้านนี้ต่อจากเจ้าของเดิมที่จะย้ายไปอยู่เมืองอื่นเพื่อรอใครบางคนกลับมา
5ปีผ่านไปแล้วผมยังจำความอบอุ่นที่มือเล็กๆมอบให้ผมได้อยู่เลย ทุกวันที่27เดือน5ผมอวยพรให้ทั้งตัวเองที่เกิดวันที่6เดือน5
พร้อมๆกับใครอีกคน พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าแล้วนะ วันนี้ไม่ใช่เพียงวันเกิดแต่เป็นวันครบรอบ5ปีที่ผมได้เจอกับคิมแจฮวานคนนั้น
คงต้องปิดร้านเร็วขึ้นสักนิดมั้ง
((กรุ๊ง กริ๊ง))
“ร้านจะปิดแล้วครับ”
“มาสมัครงานครับ”
เสียงนี้มัน ผมเงยหน้าจากอ่างล้างจานเพื่อมองหน้าใครอีกคน
หน้าแบบนี้เสียงแบบนี้คิมแจฮวานสินะ คนตัวเล็กยังเหมือนเดิมอาจจะผอมลงหน่อยๆแต่ผิวที่ขาวอมชมพูขึ้นทำให้ผมล่ะสายตาไปไหนไม่ได้
“แจฮวาน
“ไปเดินเที่ยวเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ วันนี้วันเกิดผมนะ”
“ไปเดินเที่ยวเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ วันนี้วันเกิดผมนะ”
กลับมาแล้วจริงๆสินะ คิม แจฮวาน
สุดท้ายก็ได้เจอขอบคุณพระเจ้าที่เมตตาลูก
“เดินแค่วันนี้วันเดียวหรอ”
“เดินด้วยกันตลอดชีวิตก็ได้นะ ผมโสดมา 5ปีมานี้ผมคิดถึงคนๆเดียวตลอดเลย”
“เดินด้วยกันตลอดชีวิตก็ได้นะ ผมโสดมา 5ปีมานี้ผมคิดถึงคนๆเดียวตลอดเลย”
ขอให้เป็นผมเถอะ
“ใครครับ”
“คุณรู้จักดีเลยล่ะ”
“.....”
“คุณรู้จักดีเลยล่ะ”
“.....”
“เค้าชื่อพยอน แบคฮยอน”
หัวใจดวงเล็กในอกเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
“ต้องเดินด้วยกันไปตลอดชีวิตแล้วล่ะคิม แจฮวาน”
รอยยิ้มสวยประดับใบหน้าแสนน่ารักพร้อมพยักหน้าขึ้นลง ไม่ต่างจากอีกคน
“อื้มตลอดชีวิต”
ผมเดินออกมาจากหลังเคาเตอร์เพื่อกอดคนตัวเล็กที่แสนคิดถึงยังอุ่นเหมือนเดิมเลยนะขอบคุณที่กลับมานะคิมแจฮวาน..... จะไม่ปล่อยไปแล้วล่ะ จะตามติดเหมือนวิญญาณเลย
ก็รักขนาดนี้แล้วนิ.
.............................................................................................................................
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น