Enchant...(3/…)

Enchant...(3/…)

“แจฮวานฮยองวันนี้เรามีนัดอัดเสียงนิครับ  ฮยองจะไปพร้อมผมหรือเปล่าแดเนียลฮยองไม่อยู่นะครับ”

ผมยืนมองคนตัวเล็กกว่าผมอยู่หน้าห้องส่วนตัวของเจ้าของร่างเล็กภายในหอ วันนี้แจฮวานฮยองใส่เสื้อกินมืออีกแล้ว มันทำให้คนตัวเล็กน่าเอ็นดูขึ้นอีกเป็นเท่าตัว  แฟนบอยฮยองคนนี้ตอนเดบิวส์แรกๆไม่เยอะขนาดนี้ แต่ตอนนี้กับเพิ่มขึ้นมากมายจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าคนตัวเล็กจะหวั่นไหวกับใครสักคนไปก่อนหรือเปล่า แต่ผมคงระวังคนไกลตัวมากไปเพราะคนน่ารักกับตกเป็นของฮยองที่ผมไม่คิดว่าจะทำแบบนี้กับเพื่อนสนิทของตัวเอง  

ใครใครก็ชิบคังแดเนียลกับคนอื่น แต่คังแดเนียลกับแอบคบกับคนที่ผมชอบ

 หึผมไม่ยอมหรอก ยังไงผมก็จะเอาแจฮวานฮยองมาเป็นของตัวเองให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

“เอาสิ ฮยองไปกับอูจินนี่ก็ดีนะ จริงๆแล้วตอนนี้หิวมากๆเลยหาเพื่อนกินข้าวแหละ ไม่งอนฮยองนะ”

ทำท่าน่ารักขนาดนั้นจะงอนได้ยังไง ฮยองที่แสนน่ารักขนาดนี้ผมงอนไม่ลงหรอก

“ไม่หรอกครับ ดีจะตายผมชอบดูตอนฮยองกินข้าวนะ...เราจะไปที่ไหนดีล่ะครับ”

ผมดีกว่าแดเนียลฮยองตั้งเยอะเห็นมั้ยไปไหนกับผม  ผมก็ฮยองเป็นคนเลือกตามใจฮยองทุกอย่างเลย   เมื่อไหร่ฮยองจะหันมามองผมบ้าง มองมาที่ผมมากกว่าแดเนียลฮยอง

“อื้ม....จริงๆฮยองอยากได้อะไรร้อนๆนะ ช่วงนี้เจ็บคอ”
หึไม่ให้เจ็บได้ยังไงครางทุกคืนซะขนาดนั้นแดเนียลฮยองกลับถึงหอทีไรก็พุ่งเข้าในห้องคนตัวเล็กตรงหน้าทุกทีอ้างตลอดว่าอยากคุยเรื่องคอนเซ็ปเพลง   แต่พอออกผมออกมายืนที่ระเบียงห้องผมทีไร กับได้ยินเสียงคนตัวเล็กที่อยู่ห้องติดกันครางหวานทุกคืน ไม่เจ็บคอซิแปลก

“อูดงม่ะ แถวห้องอัดมีอยู่ร้านนึงผมไปกินกับจีฮุนมาอร่อยดี”

ผมมองใบหน้าหวานที่แย้มยิ้มออกมาอย่างถูกใจ น่ารักจริงไหนจะสองข้างแก้มที่ยกจนเป็นซาลาเปานั่นน่าบีบนั้นอีก แต่ไม่ได้สิถ้าผมเผลอทำอะไรตอนนี้ไก่ตื่นหมด

“โอเคอูดงก็ดี แล้วจะไปยังไง บอกเมเน่ม่ะ”
“ไม่ต้องครับ ฮยองขับรถเป็นนิเราไปกันเองเถอะสะดวกกว่า ร้านนั้นไม่ค่อยมีคนเวลานี้ด้วย”

ผมไม่ยอมให้ใครมาเป็นก้างผมกับคนตัวเล็กหรอก ได้อยู่กับแจนฮวานฮยองสองคนมันเป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้ว ปกติเราแทบจะแยกกันตลอดมีงานกลุ่มที่ไรก็นั่งกับแดเนียลฮยองตลอด   ไม่มีโอกาสสักนิดที่ผมจะแทรกกลางได้วันนี้แหละ ผมจะทำให้แจฮวานฮยองติดใจผมให้ได้  ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม…

.

.

.

.

“ร้านนี้แน่นะ”

“ครับผม”

ร้านตรงหน้าตกแต่งสไตล์วินเทจดูไม่หน้านั่ง ด้านในแทบไม่มีคนเลยมองเข้าไปก็เห็นแค่คุณเจ้าของร้านแก่ๆคนหนึ่ง ผมเจอร้านนี้เพราะหลบแฟนคลับกับจีฮุน เลยบังเอิญเจอที่ที่ดีขนาดนี้  ป้าเจ้าของร้านใจดีให้หลบไม่พอยังแนะนำอาหารให้อีกอาหารก็อร่อยซะ ทั้งอาหารอร่อยแถมไม่มีแฟนคลับอีก ลงล็อคจริงๆ

ผมพาร่างบางเดินเข้าไปที่นั่งลึกสุดเพื่อกันใครบังเอิญมองเข้ามาแล้วรู้จักพวกเรา เมื่อถึงโต๊ะมือเล็กแสนสวยรีบหยิบเมนูอาหารขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนตัวเล็กหิวแค่ไหน

“โห้ฮยองสั่งเยอะมากๆเลยหิวอะไรขนาดนั้น”
“เมื่อคืนนอนดึกน่ะ”
“หึ..”

“ทำไมหรอ”
“เปล่าครับ”
“อื้มแต่ง่วงจัง...ทำไมง่วงขนาดนี้ ขอฮยองพักสายตาหน่อยนะ”
“ครับผม”
ผมนั่งมองคนฝั่งตรงข้ามอย่างหงุดหงิด  รู้เหตุผลที่คนตัวเล็กด้านหน้าเป็นแบบนี้ดี รอยแดงที่คอเป็นหลักฐานสำคัญของคนทั้งคู่ แดเนียลฮยองหวงของแค่ไหนทำไมเค้าจะไม่รู้ยิ่งเป็นคนตัวเล็กคนนี้คงหวงน่าดูสินะ ก็มีคนอยากแย่งเต็มไปหมดนิ ไม่เว้นแม้แต่ผม

อาหารเต็มโต๊ะแล้วคนตัวเล็กก็ยังหลับตาอยู่ น่าจะหลับจริงล่ะมั้ง ผมอยากปล่อยให้แจฮวานฮยองหลับนะ แต่ร่างกายคนตัวเล็กก็ต้องการอาหารเช่นกัน ต้องปลุกแล้วสิ  เวลาแจฮวานฮยองหลับมันน่ารักชะมัดเลยจนไม่อยากปลุกเลย แต่ความเป็นห่วงร่างบางมันมากกว่าเดี๋ยวไม่ได้กินข้าวจะปวดท้องเอา

มือใหญ่ยื้นไปสะกิดร่างเล็กเบาๆ กลัวคนตรงหน้านี้จะแตกหักไปซะจริง แจฮวานฮยองตัวเล็กขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหนนะ

“ฮยองๆ”
มือใหญ่เขย่าเบาๆเมื่อคนตรงหน้าไม่ขยับไปไหนเลย เปลือกตาเล็กยังหลับพริ้มอยู่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง จนต้องเขย่าแขนบางนี้แรงขึ้น หลับลึกเชียวนะตัวเล็ก

 “ฮยองๆ แจฮวานฮยองครับ”
“อือ อูจินหรอ อือ ข้าวมาแล้วหรอ...”
ขอซื้อได้มั้ยท่าขยี้ตาสองด้านเนี้ยมันน่ารักจนผมอดหน้าร้อนๆไม่ได้ คนตื่นมาแล้วขยี้ตาต้องน่ารักขนาดนี้ด้วยหรอ...

“ครับฮยองรีบทานเถอะ รุ่นพี่ใกล้มาแล้วนะครับ”

อ้างไปงั้นตอนนี้แค่9โมงเองซิโค่ฮยองนัด11โมงจะเอาอะไรไปรีบกัน

“โอเครับทราบ”
มีใครเคยบอกมั๊ยว่าเวลาตื่นแจฮวานฮยองน่ารักขนาดไหน มาทำตะเบ๊ะใส่ซะน่ารักแบบนี้จะให้ผมใจเต้นแรงขนาดไหนกัน....

แบบนี้แหละผมถึงอยากได้

“ทานเยอะๆนะครับ”
ผมบอกคนตัวเล็กด้านหน้าอย่างอ่อนโยน นั่งมองฮยองคนนี้กินข้าวมันดีจริงๆ แก้มใสที่อวบอ้วนพองขยายทุกครั้งที่เคี้ยวข้าวเหมือนหนูแฮมเตอร์เลย แต่บางอย่างมันทำให้เค้าขัดใจและหงุดหงิดไปหมด  รอยแดงๆที่โผล่พ้นเสื้อยืดคอวีนั่น รอยที่ท่าทางจะมีทั้งตัวมันทำให้ผมหงุดหงิดจนหลุดถามบางอย่างออกไป

“ฮยองทำไมมีรอยเต็มตัวแบบนั้นครับ”
อาการสะดุ้งอย่างรุนแรงของคนตรงหน้ายิ่งทำให้ผมหงุดหงิดยิ่งขึ้นไปอีก

“ตอบมาเถอะผมสงสัยจริงๆนะ”

“รอยยุงกัดน่ะฮยองลืมปิดหน้าต่างเมื่อคืน”
แม่ง มันเป็นคำแก้ตัวที่ปัญญาอ่อนที่สุดในโลกเลย ฮยองยังเอามาใช้อีกคิดว่าผมโง่หรือไงวะ

“ยุงชื่อคังแดเนียล ที่ฮยองครางชื่อทุกคืนหรือเปล่า”
“อูจิน!!!”

“จริงสินะ ผมได้ยินทุกคืนเลยนะเสียงฮยองเพราะมากๆ”

“อูจินนายกำลังพูดอะไรอยู่”

ช้อนกินข้าวถูกทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี เมื่อคนตัวเล็กกำลังลุกหนี

“ฮยองอย่าพึ่งไปสิอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนผมก่อน”
“อูจินนายต้องการอะไร”

ดวงตาใสสั่นระริกอย่างต้องการคำตอบ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกันนะ  ทำไมต้องเป็นอูจิน น้องชายที่เค้ารักด้วย

“ผมแค่ต้องการแบบที่ฮยองทำกับแดนียลฮยอง”
ผมจ้องหน้าคนตัวเล็กอย่าง...เหนือกว่า

“อูจินทำไมถึง”

“ก็ไม่ทำไมแค่ผมอิจฉาทุกอย่างที่แดเนียลฮยองได้ไป แค่ดังยังไม่พอใช่มั้ย ต้องมาแย่งคนที่ผมชอบไปอีก”

“อูจิน...ฮยอง...”

“ไม่ต้องพูดครับ ฮยองทานข้าวไปเถอะ”
ผมกำมือแน่นด้วยความแค้นทั้งชีวิตผมไม่เคยต้องการอะไรขนาดนี้เลย  มีแต่คนตัวเล็กคนนี้แหละที่ทำให้คลั่งขนาดนี้ได้

“อูจิน..”

“ผมบอกให้ฮยองกินข้าวไง หรือจะให้ผมจับฮยองกดโต๊ะตอนนี้”

คนตัวเล็กตรงหน้ารีบตักข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็ว ทั้งอูด้งที่เริ่มอุ่นก็ถูกซดจนแทบหมด ตอนนี้ผมแทบควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว เรื่องทุกอย่างที่ผมรับรู้มันทำให้ผมเจ็บปวด คนตัวเล็กยังไงก็ต้องเลือกแดเนียลฮยองอยู่แล้ว ยังไงก็ตาม ถึงต้องใช้วิธีเลวทรามต่ำช้าแค่ไหนผมก็จะทำเพื่อให้จุดจบของผม....ได้อยู่ข้างๆคนตรงหน้านี้

.

.

.

.

.

ความเงียบเข้าปกคลุมเป็นเวลานานเราสองคนขับรถมาถึงบริษัทอย่างรวดเร็ว แจฮวานฮยองไม่พูดอะไรเลยขณะขับรถ สองมือเล็กกำพวกมาลัยรถแน่น ดวงตาเล็กทั้งสองจ้องมองถนนเบื้องหน้า ไม่ต่างจากผมที่ภายในหัวสมองคิดวิธีการมากมายว่าทำยังไงคนตัวเล็กถึงจะกลายเป็นของผมให้ได้จนมาถึงที่หมาย

รถถูกจอดห่างจากบริษัทไปนิดเดียว เราสองคนเอาผ้าปิดปากขึ้นมาบังหน้าอย่างเคยชิน

คนตัวเล็กรีบก้าวเข้าบริษัทด้วยความรวดเร็วแต่สุดท้าย ก็ต้องมายืนรอลิฟท์อยู่ดี ผมเดินไปประกบหลังร่างบางอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมที่จะดึงมือร่างบางมากอบกุมไว้พอประตูลิฟท์ถูกกดเปิดออกผมรีบกระชากคนตัวเล็กเข้าไปด้านใน ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะทำวิธีสกปรกที่สุดเพื่อทำให้คนตรงหน้ามาเป็นของผมให้ได้ ลิฟท์ตัวนี้กล้องวงจรปิดเสียมาเป็นอาทิตย์แล้ว วันจันทร์หน้าคนถึงมาซ้อม ผมมีเวลา3นาทีที่จะได้อยู่กับร่างบางสองต่องตอนนี้ผมจะทำอะไรก็ได้

“อูจิน อืออออ”
ร่างหนาดันร่างเล็กชิดพนังอย่างรวดเร็วสองแขนใหญ่กักกันคนตัวเล็กไว้ในอ้อมอก ปากหนาไม่รีรอรีบประกบเข้าไปอย่างรวดเร็ว...ในเมื่อคิดจะร้ายแล้วมันต้องร้ายให้ถึงที่สุดจริงมั้ย

“อึก อือ”

ปากเล็กแสนหวานไม่มีทางที่จะเปิดตอนรับลิ้นร้อนที่เลียไปทั่วกลีบปากเล็กแม้แต่น้อย สุดท้ายผมก็ต้องทำวิธีนี้สินะ มือใหญ่ที่ดันอยู่กับพนังลิฟท์ละออกมาอย่างรวดเร็ว ยกคนตัวเล็กที่ไม่ยอมให้เค้าลุกล้ำเข้าไปขึ้นเกาะเอวตัวเอง ตอนนี้เหลือเพียง2นาที สองมือใหญ่ไม่รอช้าบีบก้อนนุ่มสองข้างด้านล่างอย่างรุนแรงจนคนตัวเล็กเผลอเปิดปากอย่างตกใจลิ้นร้อนถึงแทรกเข้าไปได้

“อึก อือ”

ตาเล็กเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิมแต่ร่างหนาหาสนใจไม่ในเมื่อเวลาเหลือไม่ถึงนาทีเค้าต้องรีบกอบโกยทุกอย่าง ทั้งๆที่น้ำหวานภายในกลีบเนื้อนุ่มมันน่าหลงใหลขนาดนี้ คนตัวใหญ่กว่ายิ่งกดคนตัวเล็กดันเข้ากำแพงลิฟท์เข้าไปอีก ลิ้นร้อนยังสำรวจไปทั่วโพรงปากเล็ก จนร่างบางแทบจะหายใจไม่ออก ไม่กลัวใครมาเห็นด้วยซ้ำนี่มันลิฟท์ศิลปินใครจะมาเห็นกัน เหลือเวลาไม่ถึง10วินาทีคนตัวใหญ่กว่ายังตักตวงจากร่างเล็กยังดูดกลืนแลกเปลี่ยนน้ำหวานในโพรงปากเล็กไม่หยุด

“อือ อึก อูจิน”
“จัดเสื้อผ้าซะ ฮยองคงไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าฮยองโดนรุมโทรมมานะ”
เมื่อร่างหนาปล่อยตัวคนตัวเล็กกว่าลง ปากเล็กเจ่อแดงอย่างเห็นได้ชัดเสื้อผ้ายับย่นจนไม่เป็นทรง ประตูลิฟท์กำลังจะเปิดคนตัวเล็กไม่มีเวลามากนักจึงต้องสำรวจตัวเองอย่างรวดเร็วถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้เข้า เค้าต้องตายแน่ๆ ยิ่งถ้าเนียลรู้...เค้าคงไม่เหลือชิ้นดี อูจินคงไม่หยุดแค่นี้แน่ๆเค้าจะทำยังไงดี

“เร็วสิฮยองเหม่ออะไรรีบตามมา”
ประตูลิฟท์เปิดออกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เค้าเหม่อไปหน่อยเดียวเองแค่คิดว่าเนียลจะรู้เค้าก็อยากจะร้องไห้แล้ว

ผมยืนมองคนตัวเล็กที่เหม่ออย่างเห็นได้ชัดมาเกือบทั้งวัน ถึงจะเครียดแค่ไหนพอเข้าห้องอัดคนตัวเล็กกับทำได้ดีเหมือนเดิม นี่คือพรสวรรค์สินะ ไม่ว่าจะเครียดแค่ไหนกับทำสิ่งที่ชอบออกมาได้ดีขนาดนี้ ตกหลุมรักรอบที่เท่าไหร่แล้วนะพัคอูจิน

การอัดเพลงเป็นไปอย่างราบลื่น แต่มีหลายอย่างทำให้ผมหงุดหงิด ซิโค่รุ่นพี่ที่ผมเคารพและภาวนาทุกลมหายใจเข้าออกว่าอยากทำงานด้วย มีท่าทีสนใจแจฮวานอย่างของเห็นได้ชัดมันทำให้ผมหงุดหงิดไปอีก คนตัวเล็กกับไม่รู้อะไรเลย วันนี้คนตัวหวาดระแวงผมแทบทั้งวันเลย  ตัวติดกับรุ่นพี่ซิโค่อย่างตลอด มันยิ่งทำให้ผมอยากระเบิดอารมณ์แต่....ผมต้องรอเวลาก่อน เวลาที่ผมจะชนะ

“แจฮวานตรงนี้ดีแล้วนะ ร้องตรงนี้เพิ่มให้ฮยองหน่อย ฮยองอยากให้มันสนุกยิ่งกว่านี้เข้าใจมั้ย”
“ครับผม...งั้นร้องอีกรอบนะครับ”
รอยยิ้มเล็กถูกส่งไปให้รุ่นพี่ตรงหน้าอย่างไร้เดียงสาทั้งๆที่ในใจคนตัวเล็กวุ่นวายไปหมด

หึยิ้มให้งั้นหรอ จับมือโอบเอวอีกมันจะมากไปมั้ย แต่ผมไม่โง่หรอกไม่โง่ไปเป็นอริกับรุ่นพี่หรอกผมมีวิธีดีกว่านั้น วิธีที่ผมแทบไม่ต้องทำอะไร เลย

((ฮยองเสร็จงานยังครับ วันนี้มาอัดเพลงแหละ รุ่นพี่ซิโค่ใจดีมากๆเลยนะครับเอ็นดูแจฮวานฮยองมากๆทั้งจับมือโอบเอว ดูน่ารักมากๆเลยครับฮยองจะมากี่โมงครับ))

ส่งถึง คังแดเนียล

((จะไปเดี๋ยวนี้))

ข้อความเข้าคังแดเนียล

จากนี้ก็แค่รอสินะ น่าสนุกจริง

ร่างหนามองสบตาคนในห้องอัดอย่างรวดเร็วไม่ลืมกวาดตามองใครอีกคนที่อยู่ในห้อง  เดี๋ยวก็มาแล้วสินะความสนุกรอยยิ้มร้ายประดับบนใบหน้าอย่างรวดเร็วและหายไปเมื่อถึงตาตัวเองเข้าไปอัดเสียง

.

.

.

(ปั้ง)
แดเนียลฮยองมาถึงภายในครึ่งชั่วโมงหลังจากส่งข้อความไป หวงแจฮวานฮยองขนาดนี้เชียว

“ฮยองมาแล้วหรอครับตอนนี้เหลือแต่ของฮยองแล้ว ของผมกับแจฮวานฮยองเสร็จแล้วนะครับ”
ใช่ครับของพวกเราสองคนเสร็จก่อนแดเนียลฮยองมาเพียง10นาที แต่เหมือนคำพูดของผมคงไม่เข้าหูแดเนียลฮยองแม้แต่น้อย ก็ดูสิพุ่งเข้าไปหารุ่นพี่ขนาดนั้น ก็ไม่แปลกหรอก  คนตัวเล็กนั่งอยู่ตรงนั้นนิ แล้วรุ่นพี่ก็ใช่เล่น โอบขนาดนั้นแดเนียลฮยองคงทนได้หรอก ผมก็เกือบทนไม่ได้เหมือนกัน แต่ผมไม่ชอบออกโรงเรื่องพวกนี้เองเลยหลอกให้ใครอีกคนมาแทนยังจะดีซะกว่า

“แจฮวานทำอะไร”
เริ่มแล้วสินะ

“ลองฟังเพลงส่วนของเราน่ะ เนียลเหนื่อยมั้ย”
คนตัวเล็กตอบอย่างไม่รู้อะไรเลยว่าแดเนียลฮยองหงุดหงิดขนาดไหน แถมยังส่งความห่วงใยไปให้อีกไม่รู้เลยสินะว่ากำลังโดนคาดโทษจากทั้งผมและแดเนียลฮยอง ตอนนี้คงแค่กลัวผมล่ะมั้งสิ่งที่คนตัวเล็กคิดตอนนี้

“อื้มไม่เหนื่อย ของผมตรงไหนครับรุ่นพี่”
แม้จะหงุดหงิดแค่ไหนแดเนียลฮยองยังเป็นงานเป็นการสินะ เก็บอารมณ์เก่งดี มีแต่คนตัวเล็กแหละที่เก็บอะไรไม่ได้เลย

“ของนายเยอะอยู่นะ เอาไปดูก่อนเคยฟังเมมโม่แล้วนิ เอาอารมณ์สนุกสนานนะ แต่นายจะไม่พักหน่อยหรือไง”
รุ่นพี่ซิโค่แสดงความห่วงออกมาอย่างจริงใจ ก็ตอนนี้แดเนียลฮยองตัวชื้นเหงื่อขนาดนั้นท่าทางจะรีบมาจริงๆเลยนะ ใครบ้างจะไม่ห่วง

“ไม่เป็นไรครับ ผมพักบนรถมาแล้ว ให้ผมอัดเถอะเผื่อแก้เยอะรุ่นพี่จะได้ไม่เสียเวลา”
“อื้มก็ดีงั้นคืนนี้ฉันเลี้ยงพิซซ่าละกันจะได้ไม่ต้องออกไปกิน นายจะได้ไม่เหนื่อยเพิ่ม”

“ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ”
“อื้ม ไม่เป็นไรฉันบอกแล้วไงว่าจะดูแลพวกนาย”
“แดเนียลเข้าห้องอัดได้เลย”

“ครับผม แจฮวานไปนั่งกับอูจินไป ตรงนี้แอร์ตกเยอะนายขี้หนาวนิ”
หึ แดเนียลฮยองนี่พึ่งพาได้จริงๆ ผมเรียกแจอวานฮยองเป็นสิบครั้งก็ยังไม่มา แต่แดเนียลฮยองสั่งมาทีเดียวก็เดินมาแล้ว

“อือ ก็ได้”
ร่างบางสอดส่ายสายตามองน้องในวงตัวเองอย่างหวาดระแวง  พยายามเดินไปไกลที่สุดห่างที่สุดเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง

“อ๊ะ...อูจิน”
“จะได้อุ่นๆไงล่ะครับ ผมมีผ้าห่มนะคุมเราสองคนได้หมดเลย”

ผมดึงคนตัวเล็กมานั่งตักตัวเองอย่างรวดเร็วตอนนี้แดเนียลฮยองไม่สนใจอะไรหรอก เวลางานแบบนี้แดเนียลฮยองจริงจังจะตายไป    ยิ่งแดเนียลฮยองก็ไว้ใจผมจะตายไป ตอนนี้คงวางใจไปแล้วที่ดึงรุ่นพี่ไปได้...แต่ปีศาจตัวจริงมันอยู่ตรงนี้ครับฮยอง

“อูจิน เนียลอยู่นะ อึก”
“เนียลฮยองไม่สนใจหรอกตอนนี้เค้าอัดเพลงอยู่นะ ฮยองก็รู้นิ”
ผมดึงแจฮวานฮยองมานั่งตักตัวเองสองแขนใหญ่รัดเอวเล็กแน่นขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

“อูจิน อึก นายจะทำอะไร”
“หาอะไรสนุกๆทำไง”
มือใหญ่ลูบไล้ต้นขาเนียนผ่านกางเกงขายาวที่คนตัวเล็กใส่อยู่ บีบขยำเนื้อนิ่มไปเรื่อยๆจนสุดท้ายก็สอดมือเข้าไปในกางเกงเนื้อบางที่ร่างบางใส่อยู่ ดึงมันออกจากร่างกายเล็กเบาๆ

“อูจิน...เนียลกับรุ่นพี่อยู่นะ”
“ตื่นเต้นดีออก ฮยองต้องชอบแน่ๆ เนียลฮยองคงไม่เคยทำแน่นอน”

มือใหญ่อีกด้านที่ว่างอยู่เลื่อนขึ้นมาลูบไล้หน้าอกบาง บีบเค้นยอกดอกเล็กอย่างมันมือ ด้านล่างก็ลูบไล้แกนกายเล็กที่เปื่อยเปล่าภายในผ้าห่มผืนบาง

“อ๊ะ อือ”
“อย่างเสียงดังสิฮยอง เดี๋ยวสองคนนั้นก็มาร่วมด้วยแหละ”
ใครจะไปได้ยินล่ะ รุ่นพี่ซิโค่ก็ใส่หูฟังอันใหญ่อยู่ เนียลฮยองก็อยู่ในห้องอัดมองไม่เห็นพวกเราแน่ๆ มีแต่คนตัวเล็กนี้แหละที่ชอบคิดไปเอง

“อูจินพอเถอะ อือ”
นิ้วยาวสะกิตช่องทางด้านหลังเบาๆหยอกล้อราวกับเป็นของเล่น

“อึก อูจิน”
“แดเนียลฮยองรุนแรงสินะ มันยังไม่หุบเลยนิ”
แก้มใสลามแดงไปถึงใบหูเล็ก หึทำแทบทุกคืนแบบนั้นจะหุบก็แปลกแล้ว มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดนะรู้มั๊ย เขินเพราะผมรู้งั้นหรอ

“อูจินอึก อึดอัดทำไมสองนิ้ว”

“ก็มันบานขนาดนั้นใส่ได้อยู่แล้วนิ”
“อือ อือ อ๊ะๆ”

คนตัวเล็กบนหน้าขากลั้นเสียงครางอย่างสุดกลั้น ภายใต้ผ้าห่มร้อนละอุสองตาเล็กที่เริ่มมีน้ำตาเจิ่งริมขอบตา มองจ้องไปข้างหน้าระแวงว่าคนทั้งสองจะหันมาทางตัวเอง นิ้วใหญ่ยิ่งสอดใส่รวดเร็วชักเข้าออกอย่างรุนแรง จนร่างเล็กบนหน้าขาเกร็งแน่น

“แน่นจริง ผมขอเข้าไปนะ”

“อือ อึก”

เล้าโลมเพียงน้อยนิดร่างหนาก็นำแกนกายใหญ่แทงพรวดเข้าไป  หลังดึงนิ้วมือออก

“อูจินอือ”
“ชอบใช่มั้ยล่ะครับ ชอบสินะ”
มือเล็กจิกโซฟาแน่น เมื่อถูกยกขึ้นคาไว้กลางอากาศพร้อมถูกดึงดันชักเข้าออกในช่องทางด้านหลังอย่างรุนแรง จนร่างเล็กต้องยกมือขึ้นมากดปากตัวเพื่อกั้นเสียงครางให้ไปไม่ถึงคนอีกสองคนในห้อง

(ผับ ผับ ผับ)

“อือแน่นจริง”
“อูจิน อ๋ะ อ๊ะๆๆๆๆๆๆ”
ร่างหนาอุ้มคนตัวเล็กขึ้นผลิกให้หันหน้ามาสบตากับตัวเอง ยิ่งเห็นหน้าใสที่ลามแดงไปด้วยกามอารมณ์  คนตัวใหญ่กว่ายิ่งสอดใส่รุนแรงมากขี้น ปากหน้าประกบจูบร่างบางโดยไม่เกรงกลัวคนอีกสองคนจะหันมาเจอ แกนกายด้านล่างยังชักเข้าชักออกราวกับลูกสูบ แจฮวานฮยองตัวแค่นี้ให้อุ้มทั้งวันยังได้ ไม่เหมือนใครอีกคนหรอกอุ้มนิดเดียวก็ทำเป็นเข่าอ่อนล้มทำให้คนตัวเล็กเจ็บ ยิ่งคิดถึงตรงนี้คนร่างหนายิ่งดึงดันแกนกายใหญ่เข้าไปรุนแรงมากขึ้น

(ผับๆๆๆๆๆๆๆๆ)

“อ๊ะๆๆๆๆๆๆ อือ ฮยองอ๊ะ อือ”
เสร็จแล้วสินะ ไม่แปลกหรอกผมรุนแรงซะขนาดนั้นแต่ผมยังไม่เสร็จนี่สิคงต้องไปต่อที่อื่นแล้วล่ะ

“อือ อูจิน”
“ไปต่อในห้องน้ำ”
มือใหญ่สวมกางเกงให้คนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว ดึงทึ่งแขนเล็กให้ตามไปที่ห้องน้ำ

ชั้นนี้ไม่มีคนยิ่งเวลานี้คนเลิกงานไปหมดแล้วยิ่งสะดวกไปอีก

ผมดันแจฮวานฮยองเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วตอนนี้ผมค้าง ผมอยากจะทำให้มันเสร็จในห้องนั้นเหมือนกันแต่มันกับไม่ถนัด แล้วยิ่งผ้าห่มเปียกเป็นวงแบบนั้นมันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด

“ฮยองมานี่”
“อ๊ะ อือ”
ร่างหนาอุ้มร่างบางขึ้นนั่งบนอ่างล้างมืออย่างรวดเร็วแหวกต้นขาสองข้างออกพร้อมถอดกางเกงเล็กออกจากต้นขาสวย ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ดันแกนกายที่ยังไม่ถึงจุดมุ่งหมายเข้าใส่ในโพรงเนื้อนุ่ม

“อ๊ะๆๆๆๆอูจินอือ ทำไมอ๊ะใหญ่จัง”
“ดีใช่มั้ยครับดีกว่าแดเนียลฮยองหรือเปล่า”
“อือ อ๊ะ”
“ตอบสิครับ”
“ไม่”

เส้นผมกระจายไปทั่วร่างบางส่ายหน้าอย่างรุนแรง ไม่อยากตอบสินะได้ ได้สิจะทำให้ติดใจจนกลับไปแดเนียลฮยองไม่ได้เลย กอดของผมมันต้องดีกว่าแดเนียลฮยองอยู่แล้ว

“อ๊ะๆๆๆๆๆๆ”

“ได้ครับเสียงครางฮยองตอบทุกอย่างแล้วนิ”

ช่องทางที่บีบรัดแกนกายของผม มันช่างดีจริง สะโพกเล็กที่ยกตามทุกครั้งที่ผมดึงแกนกายอออกจากช่องทางเป็นคำตอบที่ดีแล้วแหละ

“อื้อ อ๊ะๆๆๆๆ อือ”
“ผมใกล้แล้ว”
(ผับๆๆๆๆๆๆๆ)

“อ้า อึก อูจิน”
“อ้า ดีจริงรัดอีกสิ รัดอีก อ้า”
แกนกายใหญ่ฉีดพ่นน้ำรักสีขาวขุนเข้าไปในร่างกายเล็กจนหมด ไม่ต่างจากร่างเล็กที่เสร็จสมอีกเป็นครั้งที่สอง น้ำรักของร่างร่างบางกระจายไปทั่วจนเสื้อของร่างหนาเปื้อนเป็นวง ไม่ต่างจากอีกคนที่อัดแกนกายเข้าไปจนสุด จนน้ำรักสีขาวขุนซึมออกมาภายนอกแต่กับไม่ยอมดึงออก

“อ้าอูจิน เอาออกสิ”
“ใครบอกว่ารอบเดียวล่ะครับ”
“อือ อูจิน”

เสียงครางหวานยังดังก้องห้องน้ำจนเล็ดลอดออกไปสู่ภายนอกเบาๆ

“อย่างงี้นี้เอง พัคอูจินนายทำแบบนี้ลับหลังคังแดเนียลสินะ”
หึเกี้ยวชิ้นหน้าจะแย่งยากนะ แต่ก็ไม่เสียหายที่จะแย่งมาสินะ รอก่อนนะคิมแจฮวาน ยังไงนายก็ต้องมานอนครางใต้ร่างฉันคนนี้จนได้

.........................................................................................................................(3/...)...............................