For you is Forever.

For you is Forever.

จบงานไปอีกหนึ่งวันสินะ งานรับรางวัลที่พวกเราแสนภาคภูมิใจและใช่ครั้งนี้เราก็ยังได้รับรางวัลเช่นเดิม

ผมยังจำครั้งแรกที่พิธีกรบนเวทีเรียกชื่อวงของผม มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ผมดีใจในทุกๆรางวัลที่ได้มา ยิ่งมาถึงวันที่ผมได้มีโอกาสได้รางวัลแห่งปี รางวัลที่ที่ใหญ่เกินกว่าที่ผมจะคาดคิด มันมีความสุขจนผมอยากจะร้องไห้ แต่ผมเชื่อว่าลูกผู้ชายน่ะไม่ควรร้องไห้ให้ใครเห็น มันทำให้ผมดูอ่อนแอ แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันยากที่จะควบคุมได้  จนสุดท้ายผมต้องเดินไปยืนใกล้ๆเพื่อนสนิทของผม พร้อมเอื้อมมือไปแตะเบาๆที่ร่างกายของคนที่ตัวเล็กกว่าผม

“เก่งแล้ว เก่งมากๆแล้วตัวโต”

เสียงของคนตัวเล็กที่ผมยืนอยู่ข้างๆ พูดกับผมเบาๆโดยที่ผมยังไม่ทันพูดอะไรแม้แต่นิดเดียวมันทำให้ผมกลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว นายมันรู้ดีไปหมดเลยนะคิมแจฮวาน ทำไมนายเข็มแข็งจังนะ ทั้งๆคนที่ควรจะเข้มแข็งมันควรเป็นฉันสิ  ตอนนี้แค่ฉันกลั้นน้ำตาไว้มันก็เป็นเรื่องยากรำบากที่สุดแล้ว

ทุกๆประโยคที่อยู่ในใจถูกกลืนเข้าไปเมื่อถึงเวลาของวงต่อไปขึ้นมารับรางวัล เมื่อจบงานผมได้พบเจอกับแฟนคลับของพวกผมได้สบตาพวกเค้า ได้มองพร้อมฝากคำขอบคุณไปกับทุกๆสิ่งที่ผมพอจะทำได้ ไล่กอดทุกคนเหมือนคนที่เข้ม

แข็งมากมาย เพื่อให้กำลังใจและขอบคุณทุกคนในวงให้ครบ แต่เมื่อผมลากใคร

บางคนมากอดคอและเดินไปด้วยกัน ผมกลั้นยิ้มแทบไม่ไหว

“คืนนี้นายเก่งมากๆเลยคังแดเนียล ถ้าอยากร้องไห้ก็มาฉันนะ”

ผมปล่อยมือจากคนตัวเล็กแล้วไล่กอดคนอื่นในวงต่อ แต่ภายในใจมันกับอบอุ่นมากๆ

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรามีกันและกันเสมอ คนตัวเล็กเป็นเพียงคนเดียวในวงที่อายุเท่าผม แต่เค้ากับยอมให้ผมดุ ให้ผมว่า เราทำอะไรด้วยกันหลายอย่าง ซ้อมเต้นผมสอนเค้า และส่วนซ้อมร้องเค้าสอนผม มันเป็นความสัมพันธ์แบบพึ่งกันและกันจนเกิดเป็นความผูกพัน ความผูกพันที่ผมมีความสุขที่มีมันเกิดขึ้น จนผมพร้อมจะร้องไห้กับเค้าเพียงคนเดียว เค้าเป็นคนที่เข้มแข็งจนผมยากจะเทียบได้ เค้าเป็นคนรับฟังทุกอย่างจากผม ไม่ว่าจะเรื่องดีที่สุดไปจนถึงเรื่องที่เลวร้ายที่สุด ที่ผมจะคิดออก เค้าเพียงแค่ยิ้มตอนจบแล้วพูดกับผมเสมอว่า “เดี๋ยวมันก็ผ่านไป”

 ไม่เคยคิดเลยว่า แผ่นหลักเล็กแบบนั้นๆจะแบกความสุขเพื่อให้ผมไปแบ่งปันได้มากขนาดนี้ผมมักจะชอบกอดเค้าจากด้านหลังเพราะมันเหมือนพาวเวอร์แบงค์ยามผมหมดพลังงาน และยังมีมือเล็กๆของเค้าที่ผมมักจะกุมมันไว้เมื่อมีโอกาส มันทำให้ผมมีความสุขและอบอุ่นจริงๆ

“เนียล เราขึ้นไปบนด่านฟ้ากันมั้ย เราอยากดูดาวชัดๆ”

คืนนี้เป็นคืนพิเศษ เป็นวันเกิดของผม จริงๆแล้วผมมีเรี่องอยากจะทำมากมายทั้งกับแฟนคลับ สมาชิกในวงและที่สำคัญกับเพื่อนคนนี้

แต่เมื่อเรากับมาถึงหอความเมื่อยล้าถาโถมเข้ามาในเวลานี้ จนผมกับสมาชิกในวงเพียงแค่เป่าเค้กและพูดคุยอวยพรกันเล็กน้อยแล้วต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้พวกเรายังต้องเดินทางอีก แต่กับมีมือเล็กๆที่ผมคุ้นเคยดึงแขนผมไว้พร้อมชวนขึ้นไปดูดาวบนด้านฟ้า

น่ารักจริงๆเลยนะคิมแจฮวาน นายเป็นเพื่อนที่รู้ใจฉันไปหมดได้ยังไงนะ นายทำได้ยังไงกันนะคุณความสุข

“ยิ้มอะไรนักหนาครับคังแดเนียล เมาหรอครับ ได้ข่าวคุณดื่มไปสองแก้วเอง ไม่น่าจะคออ่อนขนาดนี้นี่ครับ”

 ไอแสบเอ้ย แซวเก่งปากร้ายเป็นที่หนึ่ง แต่ทำไมว่ะเกลียดไม่ลงแถมยังรักชิบหายเลย

“ผมมีปากนิครับ ผมจะยิ้มไม่ได้เลยหรอครับ คิมแจนี่”

“คังแดเนียลฉันบอกนายหลายทีแล้วนะ ว่าชื่อนี้ไว้เรียกตอนอยู่หน้ากล้องเท่านั้นทำไมไม่จำสักที”

เนี้ยงอแงอีกแล้ว ยู่ปากพองลมตามสเต็ปนั้นแหละ หวงจริงหวงจังนะชื่อนี้

“ก็นายอยากเขินทำไมล่ะเวลาฉันเรียก ไม่รู้หรือไงว่าหูแดงหน้าแดงไปหมด ฉันถึงเรียกบ่อยๆไงจะได้ชินๆ ฉันจะเรียกนายแบบนี้ตลอดไปแหละ ”

อยู่ๆคนตรงหน้ายืนนิ่งอยู่หน้าประตูที่ยังไม่เปิดเข้าไปในส่วนของด่านฟ้า

“งั้นก็เรียกบ่อยๆสิ ต่อจากนี้ฉันยอมให้นายเรียกบ่อยๆแล้วล่ะ รีบตามสิ”

คนตัวเล็กเดินนำหน้าเปิดประตูด่านฟ้าเข้าไปนั่งที่ประจำ บนโต๊ะข้างหน้ามีกล่องของขวัญขนาดกลางตั้งไว้ห่อด้วยกระดาษห่อสีครีม  ผมตามไปนั่งตามปกติ เมื่อนั่งลงผมก็มองของขวัญสลับกับคนตรงข้าม สีหน้าของคนตัวเล็กแปลกไปมากๆ มันดูไม่มีความสุขเหมือนทุกๆวัน เมื่อผมจะเอื้อมไปเพื่อสัมผัสใบหน้าของคนตัวเล็กยังไม่ทันไปถึงก็โดนขัดซ่ะก่อน

“เปิดของขวัญสิคังแดเนียล”

ผมมองหน้าคนตัวเล็กโดยไม่ขยับไปไหน อยากรู้นะอยากรู้มากๆว่า ในกล่องตรงหน้ามันมีอะไร แต่สิ่งที่ผมอยากรู้มากกว่าคือ คุณความสุขของผมเป็นอะไร

“แจฮวานเป็นอะไร”

ความเงียบเข้าปกคลุมเราอยู่นาน ผมพยามจ้องเข้าไปในดวงตาที่สั่นไหวของคนตัวเล็กว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงไม่สดใสเหมือนเคย ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่านะ

“ไม่มีอะไรหรอก”

“แจฮวานอย่าให้เนียลดุนะ”

เป็นอะไรทำไมไม่ชอบบอกกันนะ เป็นถึงคุณความสุขของผมแล้วนะ ผมก็อยากเป็นคุณความสุขนายเหมือนกันนะ

“นายรู้ใช่มั้ยว่าเราเหลือเวลาอยู่ด้วยกันกี่วัน”

“อือ”

รู้สิก็ผมน่ะนับถอยหลังทุกวัน ทั้งๆที่ใจพยายามไม่คิดถึงวันนั้นแต่มันก็อดไม่ได้ทุกที

“นายรู้มั้ยว่าฉันมีความสุขที่เราได้ผ่านหลายอย่างไปด้วยกันกับนาย แต่ที่ฉันมีความสุขทุกครั้งคือฉันได้มีนายในวันสำคัญของฉัน และฉันมีความสุขทุกครั้งที่นายให้ฉันอยู่ในวันสำคัญของนาย”

“....แจฮวาน”
“แล้วนายรู้มั้ย เมื่อกี้ตอนที่นายเรียกฉันว่าแจนี่มันทำให้ฉันคิดว่าต่อไปถ้าเราไม่เจอกันแล้ว เราแยกกันไปแล้ว ใครจะเรียกฉันว่าแจนี่ ใครจะอยู่ในวันสำคัญของฉัน   แล้วฉันจะได้อยู่ในวันสำคัญของนายอีกมั้ย มันโครตเห็นแก่ตัวเลยว่ามั้ย อึก เห็นแก่ตัวมากๆอึก เลยเนอะ”

“แจฮวาน มานี่”

ผมโอบกอดคนตัวเล็กจนจมอกความรู้เปียกชื่นไหลทะลักผ่านเสื้อหนาวจนเปียกชื่น ความอึดอัดมากมายถูกส่งมาให้ผม ผมไม่เคยคิดเลยว่าคนตรงหน้าจะเป็นทุกข์ขนาดนี้ วันเวลาที่ผ่านไปในทุกๆวันมันทำให้ผมเจ็บปวดแต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าคนในอ้อมกอดของผมก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน  ผมลูบหัวคนตัวเล็กในอ้อมกอดช้าๆเพื่อปลอบโยน โดยไม่รู้สึกตัวเลยว่าสองตาของตัวเองก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาไม่ต่างกัน เราสองคนต่างกอดกันไว้แน่นเพื่อแบ่งปันความรู้สึกของกันและกันให้มากที่สุด เท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้

เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง จนเข้าสู้วันใหม่ไปกว่าครึ่งชั่วโมง เราตั้งสองคนถึงสงบสติอารมณ์กันได้

“ร้องไห้เป็นเด็กเลยอ่ะหน้าอายจัง ฮ่าฮ่าฮ่า”

เสียงหัวเราะฝืนๆเกิดขึ้นเมื่อคนตัวเล็กอยากเปลี่ยนบรรยากาศในตอนนี้ให้มันดีขึ้น แต่ตาเล็กที่บวมช้ำ และจมูกเชิดๆแสนดื้อรั้นกับแดงกล่ำไหนจะริมฝีปากสีแดงที่ถูกขมกัดจากเจ้าตัวเพื่อห้ามน้ำตาตัวเองอีก จะตลกก็ตลกไม่สุด จะสงสารก็สงสารไม่สุด แต่ที่แน่ๆเราต่างรู้สึกถึงความรู้สึกของกันและกันแน่ๆ

“หยุดจ้องหน้าฉันสักทีคังแดเนียล เปิดของขวัญนายเถอะ จริงๆฉันอยากให้วันนี้เป็นวันที่นายมีความสุขที่สุดนะ แต่กับทำให้นายร้องไห้ ฉันเป็นคุณความสุขที่ไม่ได้เรื่องเลยเนอะ”

“นายเก่งที่สุดแล้วคิมแจฮวาน มาเถอะฉันอยากดูแล้วว่านายจะให้อะไรฉัน”

ผมเปิดกล้องของขวัญสีครีมตรงหน้าออกช้าๆ เมื่อเห็นของภายในมันกับเต็มไปด้วยแคปซูนมากมายๆ กล่องดนตรีหนึ่งกล่อง และสร้อยคอรูปกีต้าที่น่าจะแพงน่าดูหลังจากดูแบรนแล้ว ผมลองแกะแคปซูนหนึ่งอันออกด้านในเป็นข้อความที่มีตัวการ์ตูนยิ้มตลกๆ และข้อความจากลายมือที่แสนคุ้นเคยเขียนว่า “วันนี้อย่าลืมมีความสุขนะ” แจฮวานยังไงก็คือแจฮวานสินะ

“ฉันก่ะให้นายเปิดตอนที่เราไม่อยู่ด้วยกันแล้วน่ะ มี10,000อัน แหนะเปิดวันละอันนะ”

“สัญญาครับว่าจะเปินวันละอัน”

ต่อมาผมก็เปิดกล่องดนตรีกล่องนั้น ในกล่องตลกมากๆเลย เป็นเจ้าไบรอันตุ๊กตาที่แจฮวานชอบ แล้วก็เพลงHappy. สมเป็นคุณความสุขดีจัง

“ชอบมั้ย”

ทั้งที่ถามผมอยู่น้ำตาใสๆก็ไหลออกมาอีกแล้ว เจ้าตัวคงไม่รู้เลยสินะ  น้ำตามันไม่เหมาะสมกับนายจริงๆ

“อื้มจะเก็บไว้อย่างดีเลยครับ”

“ดีแล้ว เรากลับเข้าไปในหอกันเถอะ”

“เดี๋ยวก่อนสิ แจฮวาน”

ผมกอดคนตัวเล็กจากด้านหลังแบบที่ทำเป็นประจำ วันนี้ผมได้ความสุขจากคนในอ้อมกอดมาเยอะแล้ว  ผมได้รับอยู่ฝ่ายเดียวตลอดมา ครั้งนี้ผมไม่ยอมให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดหนีกลับไปนอนเจ็บปวดคนเดียวหรอกนะ 

“ปีหน้าน่ะถ้าเราไม่ได้เดด้วยกัน ถ้าเราไม่ได้อยู่ค่ายเดียวกัน ถ้าเราไม่ยืนบนเวทีเดียวกัน เนียลสัญญาว่าจะไม่ทิ้งแจฮวาน จะไม่มีทางมีคุณความสุขคนใหม่  แจฮวานจะเป็นคนที่ทำให้เนียลอยู่ด้วยแล้วมีความสุขตลอดไป  เราสองคนน่ะ มันเหมือนจิ๊กซอที่ต่อสนิทแหละ มันจะมีอะไรมาแทนที่ไม่ได้ แจฮวานเข้าใจมั้ย เราจะอยู่ข้างๆกันตลอดไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เชื่อเนียลนะครับหยุดร้องไห้เถอะนะ แจนี่ของเนียลไม่เหมาะกับน้ำตาสักนิด”

“สัญญาแล้วนะ”

“สัญญาครับ”

และเมื่อเอ่ยคำสัญญาสิ้นสุดคนตัวเล็กหันหน้ากลับมาเพื่อกอดตอบผม หัวใจในอกผมเต้นไม่เป็นจังหวะมันมีความสุขจริงๆในปีที่ผ่านมาระหว่างทางมีทั้งความสุขความเศร้า    เรื่องต่างๆมากมายผ่านเข้ามามากมาย ผมยอมรับว่าตัวเองเศร้าเมื่อมาถึงปลายทาง แต่มันก็ไม่ทั้งหมดเพราะระหว่างทางผมได้รับความรักมากมาย แล้วในเส้นทางนั้นก็มีคนในอ้อมกอดของผมด้วยที่ผมได้เดินเคียงข้างกันมา และเมื่อถึงปลายทางเราสองคนจะเดินเคียงข้างกันต่อไปเพื่อไปสู่เส้นทางเส้นใหม่ถนนเส้นใหม่ แต่ไม่ว่าจะเจออะไรอยู่ข้างหน้าผมจะไม่ลืมเส้นทางที่ผ่านมาและเมื่อเจอเส้นทางเส้นต่อไปผมก็จะไม่กลัว....ก็ผมมีคุณความสุขตัวเล็กๆที่ชื่อว่าคิมแจฮวานเดินไปด้วยนิเนอะ

บันทึกคังแดเนียลวันที่10/12/2018 (วันเกิดที่ผมไม่โดดเดียวอีกต่อไป)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------