My Space.

(แจฮยอน x แจฮวาน)
#กามโปรเจคออลฮวาน

ผมน่ะชอบที่มืด

ผมน่ะต้องการพื้นที่ ที่เป็นของผม

ผมน่ะไม่ชอบผู้คนรอบกายที่มากมายวนเวียนรอบตัวผม แต่จะให้ผมทำยังไง ในเมื่อคุณเริ่มเข้าเรียนตามสถานศึกษา คุณย่อมต้องมีเพื่อน ย่อมต้องมีคนรู้จัก ผมไม่เคยชอบมันเลย คนจริงใจที่เข้ามาพูดคุยกับผมแทบไม่มี ผมทำได้แค่ส่งยิ้มจอมปลอมไปให้คนเหล่านั้นก็เพียงเท่านั้น สุดท้ายผมก็ยังชอบที่จะอยู่คนเดียวจนต้องหาพื้นที่ที่เป็นของผมเอง พื้นที่ที่มีเพียงผมคนเดียวเพื่อระงับจิตใจที่แสนยุ่งเยิงของตัวเอง เพื่อหลีกหนีโลกที่แสนวุ่นวาย

ห้องล้างรูปของชมรมถ่ายช่างเป็นพื้นที่ที่แสนเหมาะสมในความรู้สึกผม แต่ติดอยู่อย่างเดียวมันเป็นชมรมไงล่ะครับ ย่อมมีคนเข้าออกเป็นธรรมดา มันทำให้ผมหงุดหงิดนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นอุปสักสำหรับผม ในเมื่อการสังเกตของผมมีประโยชน์เสมอ ห้องล้างฟิมล์จะไม่มีคนเข้ามาใช้ในตอนเช้าและค่ำ นั่นแหละมันถึงเป็นอะไรที่เหมาะสม เหมาะสมให้ผมได้อยู่กับตัวเองสักที

.

.

.

.

(ปึก)

แสงสีแดงที่ถูกเปิดทิ้งไว้ในห้องส่องกระทบม่านตาของผมอย่างเช่นทุกวัน ห้องๆนี้แทบไม่เปิดไฟแบบอื่นเลย มันทำให้ผมมีความสุข ร่างกายเล็กๆของเดินย้ำเข้าไปที่เก้าอี้ตัวโปรดและนั่งลงอย่างไม่ลังเล ประตูด้านหลังถูกปิดด้วยน้ำมือของคนบางคนที่เดินตามผมเข้ามา แต่ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นผมทำแค่เพียงหยิบหูฟังคู่โปรดขึ้นมาเสียบอย่างเคยชิน เสียงขยับไหวรอบตัวเป็นสิ่งที่ผมไม่สนใจ ทำเหมือนห้องห้องนี้มีเพียงผมและเสียงเพลงที่เปิดอยู่ในสองรูหู  โสตประสาทพยายามไม่รับรู้ความเคลื่อนไหวรอบตัว แต่ทำได้ไม่นานหรอก ในเมื่อสองมือหนาเริ่มลูบไล้ไปตามร่างกายที่เล็กกว่าเค้าของผม

“แจฮยอน....อย่าวันนี้ผมเหนื่อยนะ”

ผมหันไปมองร่างสูงที่แสนคุ้นเคย พร้อมห้ามคนตรงหน้าอย่างหงุดหงิด

“ได้ไงล่ะ แจฮวาน นี่เป็นค่าเช่าห้องนี้นะ นี่มันห้องชมรมผมคุณมาใช้โดยไม่ได้อยู่ในชมรมก็ต้องจ่ายค่าเช่าให้ผมสิ หืมมม”

มือหนาลูปไล้ไปตามร่างกายเล็กๆของคนด้านหน้าด้วยความหลงใหล เหมือนเสพยาเสพติดก็ไม่ผิด สูดดมกลิ่นหอมของร่างเล็กอย่างมีความสุข กลิ่นหอมคล้ายกลิ่นดอกกุหลาบป่าผสมส้มคละคุ้งไปทั่วโพรงจมูกของร่างสูง กลิ่นที่เค้าติดใจตั้งแต่ได้กลิ่นในครั้งแรก ติดใจจนลืมความถูกผิด ว่าร่างตรงหน้าแอบเข้าใช้ห้องๆนี้โดยพละการ ยอมเป็นเพียงคนที่หลงระเริงในกามาที่เค้าและคนตัวเล็กมอบให้กันในทุกทุกวัน

“ผมควรไปหาที่อยู่ใหม่สินะ”

ร่างเล็กนั่งนิ่งให้ร่างสูงลูบไล้ไปทั่วร่างกายของตัวเอง ยามที่สันจมูกคมสูดดมกลิ่นประจำตัวจากซอกคอของตัวเองก็เอียงคอให้คนตรงหน้าสูดดมได้อย่างเต็มปอดอย่างไม่รังเกียจ

“คุณจะไปอยู่ที่ไหนอีกล่ะ ผมว่าไม่มีที่ไหนเงียบสงบเท่าที่นี้แล้วนะครับ”

สองมือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของร่างเล็กอย่างช้าๆ นิ้วมือไม่ลืมสัมผัสกับร่างกายนุ่มนิ่ม และผิวเนื้อที่อาบไปด้วยสีแดงของห้องนี้ มันช่างสวยงามยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกที่เค้าเคยสัมผัสมา ทำไมร่างตรงหน้าถึงทำให้เค้าเสพติดขนาดนี้

“แจฮยอน นายไม่อยากมีแฟนบ้างงั้นหรอ”

อยู่ๆคำถามที่ผมไม่คิดว่าจะหลุดออกมาจากปากร่างบางก็ถูกเป่งออกมาจนทำให้ผมหยุดชะงัก

“คุณอยากมีแฟนงั้นหรอแจฮวาน”

ผมไม่ยอมหรอกนะ ถ้าร่างเล็กแสนสวยตรงหน้ามีแฟนมีคนรักหรืออะไรก็ตามมันทำให้ผมต้องห่างแจฮวานละ ผมไม่ยอมหรอกนะ

“ไม่รู้สิ แค่เมื่อวานนี้แม่ของผมถามผมว่ามีแฟนหรือยังเท่านั้นเลยมาถามแจฮยอนไงว่าไม่อยากมีแฟนบ้างหรอ อยู่กับผมไม่เห็นสนุกเลย”

ใครว่าไม่สนุกล่ะสนุกมากที่สุดต่างหาก  คุณหน้าหลงใหลขนาดนี้ผมจะอยากจะมีแฟนไปทำไมอีก

“ผมว่าผมสนุกนะ สนุกมากๆเลยเวลาอยู่กับคุณ”

ร่างเล็กนิ่งคิดถึงสิ่งที่ร่างสูงพูดอย่างสงสัยว่าอยู่กับตัวเองมันสนุกอย่างไร เค้าไม่ชอบพูดคุย เค้าไม่ชอบเข้าใกล้ใคร เค้าไม่ชอบเล่นเครื่องมือสื่อสาร มีไว้เพื่อฟังเพลงเท่านั้น กิจกรรมโรงเรียนก็ไม่เข้าร่วม ตรงไหนมันน่าสนุกกันนะ

(กึก)

เสียงถอดเข็มขัดของร่างสูงอีกคนเรียกความสนใจของร่างบางกลับมาอีกครั้ง สองมือหนาเอือมมือมาดึงหูฟังออกจากใบหู

“นายไม่เบื่อผมบ้างหรอ ถามจริงๆ”

“ไม่ครับ ไม่มีทาง”

“ทำไม...อือ”

ยังไม่ทันที่ร่างบางจะถามคำถามต่อมาเสร็จ กลีบปากนุ่มก็ถูกดูดกลืนจากร่างสูงตรงหน้า ร่างกายเล็กเปลือยเปล่าด้วยมือของที่กำลังตะโปรมจูบเค้าอยู่ตอนนี้สัมผัสเสียดสีกับร่างกายแข็งแกร่งที่เปลือยเปล่าไม่ต่างกัน สองขาเล็กถูกยกขึ้นแกะเกี่ยวสะโพกของอีกคนยกขึ้นเดินไปที่โต๊ะกลางห้องที่วางอุปกรณ์ล้างฟิมล์มากมาย

(เคร่งๆ ปั้ง)

“แจฮยอนเดี๋ยวของก็พังหมดแหละ”

เมื่อริมฝีปากเล็กถูกปล่อยให้เป็นอิสระก็เอ่ยเตือนอย่างเคยชิน ไม่รู้เขรอะเขินที่สิ่งที่คนด้านบนกำลังจะทำแม้แต่น้อย หารู้ไม่ว่ามันเพิ่มความหงุดหงิดให้ร่างสูงอีกเป็นเท่าตัว

“ผมซื้อใหม่ได้แค่นี้เองไม่จนหรอ”

“แล้วนายเป็นอะไรของนายแจฮยอน”

ร่างเล็กเอนตัวลงนอนบนโต๊ะที่ว่างเปล่าหลังจากร่างสูงกวาดข้าวของบนโต๊ะลงบนพื้น ถามคนตัวสูงด้วยความสงสัย

“คุณแจฮวานไม่รู้หรือไงว่าผมเป็นอะไร รู้มั้ยตอนนี้ผมอยากฉีกทิ้งร่างกายของคุณฝังร่างกายของผมเข้าไปในตัวคุณจนไม่ให้คุณไปให้ใครทำแบบผมกับคุณอีก”

“งั้นหรอ....งั้นก็ทำซะสิ”

“หึ”

เป็นแบบนี้อีกแล้วเป็นแบบนี้เสมอร่างเล็กด้านล่างไม่เคยห้ามเค้าจริงจังสักครั้งไม่เคยปฏิเสธเค้าจริงจังสักครั้ง ชอบทำเป็นคนไม่รู้เรื่อง ชอบทำเป็นคนไม่เข้าใจถึงความรู้สึกที่ผมสื่อถึงเค้าทุกครั้ง  โลกส่วนตัวของเค้าสูงลิบแต่มันกับพังทลายทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน

“....หรือจะไม่ทำก็ได้นะ วันนี้ฉันมีนัดต่อจะได้ไม่เหนื่อย”

“ผมไม่ปล่อยให้คุณมีแรงไปเจอกับใครต่อหรอกครับ ค่อยดู”

“ก็รอดูอยู่เหมือนกัน”

สองขาเล็กแหกออกกว้างพร้อมกอดเอวหนาเสียดสีถูไถสะโพกกลมมนกับผิวเนื้อคนด้านบน จนแกนกายใหญ่ของร่างด้านบนสัมผัสกับช่องทางด้านหลังที่ยังอ้าออกเล็กน้อย

“เมื่อเช้าผมรุนแรงกับคุณไปสินะ มันถึงยังไม่หุบแบบนี้”

ช่องทางสีชมพูอ้าเล็กน้อยปรากฏสู่สายตาผมจนอดจะชื่นชมขนาดแก่นกายของตัวเองไม่ได้ เมื่อเช้าก่อนไปเรียนเราสองคนก็ระเริงรักกันให้ห้องนี้ ไม่ต่างจากตอนนี้นักหรอก เหมือนความสัมพันธ์ของเรามีเพียงเท่านี้จริงๆ

“ถ้าผมบอกว่าไม่ใช่เพราะคุณล่ะ”

ยั่วเก่งจริงๆยั่วทั้งกายยั่วทั้งความโมโหของผมเลยนะ หึทำแบบนี้อีกแล้ว ทำให้ผมต้องรุนแรงด้วยทั้งๆที่ผมรู้อยู่แก่ใจว่าคนตัวเล็กมีเพียงผม คนคนนี้ไม่มีทางไปทำอะไรกับใครหรอกทำยิ่งพูดแบบนี้มันยิ่งน่าขยี้จนไม่ให้รุกไปไหนได้จริงๆ

“งั้นผมจะทำให้ครั้งนี้มันอ้าเป็นเพราะผมดีมั้ย”

(ปึก)

“อึก อ้า”

“ไหนๆก็อ้าอยู่แล้วผมคงไม่ต้องขยายให้เนอะ”

มุมปากของร่างสูงยกขึ้นอย่างสะใจที่ได้แกล้งร่างเล็กด้านล่างที่ชอบยั่วโมโหเค้า ร่างกายเล็กพยายามปรับตัวอย่างหนักเพื่อรับแกนกายใหญ่ที่แท่งเข้ามาภายในอย่างไม่ทันตั้งตัวจนจุกไปถึงท้องน้อย น้ำตาใสไหลออกมาจากดวงตาเล็กด้วยความอึดอัด

แรงตอดรัดภายในส่งผ่านมาถึงผมด้วยความรุนแรง สองขาเล็กกอดรัดผมแน่น สองมือเล็กจับขอบโต๊ะจนเห็นเส้นเลือด ยิ่งปากแดงๆแสนนุ่มนิ่มถูกกัดอย่างรุนแรงเพื่อระงับความจุกเสียดภายใน เสียงหายใจรุนแรงของคนด้านล่างทำให้ผมมีความสุขจนแทบคลั่ง....ยิ่งเสียงหายใจนี้เป็นของคิมแจฮวานมันยิ่งทำให้ผมคลั่งขึ้นไปอีก

“แจฮยอน นาย อ้าๆๆๆ อึก”

ไม่ให้ได้พูดหรอก ตอนนี้ผมแค่อยากได้ยินเสียงครางของคนด้านล่างเท่านั้น ก็เสียงของคนตัวเล็กเสียงเพราะขนาดนี้นี่นะ ยิ่งเป็นเสียงครางยิ่งทำให้ผมหลงใหลมันจนหยุดกระแทกกระทันเข้าไปไม่ได้

“รัดเก่งจริงนะ รัดอีกสิ รัดเยอะๆผมชอบ”

“อ้าๆๆอึก แจฮะ...อึก อ้า ยอน...ระอึกแรง...อ้าไปอึก”

“เล็กน้อยเองคุณ ผมว่าผมเคยทำแรงกว่านี้นะอ้า”

พูดจบริมฝีปากหนาก็ก้มลงไปดูดดึงผิวเนื้อของร่างเล็กด้านล่างอย่างรุนแรง พยายามแสดงความเป็นเจ้าของทุกบริเวณบนร่างกายเล็กๆ ผิวขาวที่อาบไปด้วยสีแดงของแสงไฟช่างสวยงามในสายตาร่างสูง จนเค้ากระแทกส่งแกนกายใหญ่เข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนอย่างรุนแรงเค้าอยากทำให้แจฮวานเป็นของเค้าให้มากที่สุด

(กึก กึก)

เสียงโต๊ะที่เค้าสองคนกำลังระเริงรักกระแทกกับพื้นเป็นจังหวะตามการส่งแกนกายเข้าออกในช่องทางสีชมพูอุ่นร้อน ร่างขาวบนโต๊ะบิดกายอย่างเสียดเสียว เหมือนติดใจในรสรักของร่างสูงจนหลุดออกมาไม่ได้ แต่ในความเป็นจริง กับเป็นร่างสูงที่หลงใหลในร่างกายขาวนุ่มนิ่มจนส่งแกนกายเข้าออกในช่องด้านหลังของร่างเล็กไม่หยุดพักต่างหากล่ะ

“อ้าๆๆๆๆแจฮะ อึก ยอน อ้า แสบหลังอือ”

แรงเสียดสีที่ร่างสูงกระแทกทั้นร่างเล็กไม่หยุดเป็นเวลานานทำให้ผิวเนื้อด้านหลังเกิดอาการแสบร้อน จนอดทนไม่ไหวจนร้องขอให้ร่างด้านบนเห็นใจ

“กอดคอผมแจฮวาน”

“.....อ้า แจฮยอนมันลึกอือ”

“......”

ร่างสูงรีบยกร่างเล็กขึ้นจากโต๊ะ เดินเหยียบข่าวของที่เกลื้อนกระจายบนพื้น พร้อมกระแทกกระทั้นแกนกายของตัวเองเข้าออกในช่องทางเล็ก ยกขานุ่มกอดเอวตัวเองไว้แน่นเพื่อกระแทกส่งแกนกายที่อยู่ด้านในที่ยังเครงเครียดอย่างหนักกระแทกกระทันไปตลอดทาง

(ปักๆๆๆๆๆ)

“.....อ๊ะๆๆๆ อ้าแจฮยอน”

(ปึก)

เปิดประตูออกไปห้องส่วนกลางที่สว่างจ้าไร้ผู้คนมาใช้งานในเวลานี้ มุ่งหน้าไปสู่โซฟาใหญ่ริมห้อง นั่งลงบนโซฟาโดยไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กหลุดออกจากการเชื่อมต่อ

“.....ใกล้ถึงแล้ว”

 “อ้า แจฮยอน”

“รัดเก่งจริงนะแจฮวาน”

ร่างสูงจับสองขาเล็กที่กอดเอวของตัวเองไว้แน่นออกพร้อมกระแทกแกนกายเข้าออกอย่างรุนแรงเพื่อกระแทกกระทั้นส่งแกนกายเข้าไปเพื่อไปสู่จุดหมายเสียที

“อือ แจฮยอน อ่ะ ผมใกล้อึก....อือละแล้วแรงอีก อ้า”

(ปักๆๆๆๆๆๆๆ)

เสียงกระแทกส่งแกนกายเข้าสู่ช่องทางที่แสนน่าหลงใหลดังก้องทั่วห้อง อย่างไม่กลัวเกรงใครเข้ามาได้ยิน

“ของผมๆ แจฮวานเป็นของผม อ่ะอ้า”

“อ้า แจฮยอน อือ อึก”

ความอุ่นร้อนถูกปล่อยเข้าสู่ช่องทางสีแดงสดที่เกิดจากการเสียดสีเป็นเวลานาน  ช่องทางร้อนบีบรัดคั้นความเครงเครียดของร่างสูงจนหยดสุดท้าย

“แฮ่กก ทำไมวันนี้รุนแรงจัง อ้า แจฮยอน ทำไมมันถึง....”

“ก็แจฮวานยั่วโมโหผมเองนิครับ รัดอีกสิครับ รัดแน่นๆ รีดน้ำผมให้หมดสิ”

“นายกำลังโกรธงั้นหรือ โกรธฉันใช่มั้ย”

“....”

“แจฮยอนตอบ”

“ผมตอบก็ได้ ผมโกรธที่คุณพูดเหมือนจะให้ผมไปมีแฟนเพื่อจะไล่ผม ผมโกรธที่คุณพูดว่าไปมีอะไรกับคนอื่น ผมโกรธที่คุณชอบทำเป็นไม่รู้”

ความตึงเครียดเข้าปกคุมห้องนี้อีกครั้ง มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้ไม่ชอบที่แจฮวานเงียบ ทั้งๆที่ร่างกายเรายังใกล้ชิดกันขนาดนี้  แต่กับเหมือนผมอยู่ไกลจนมองไม่เห็นคนตรงหน้า ไม่เคยเห็นหัวใจคนตรงหน้าสักครั้งเดียว

“นายรู้งั้นหรอ....แจฮยอน แล้วนายต้องการอะไรจากฉันกันแน่”

“ผมต้องการทุกอย่างที่เป็นแจฮวาน ทุกๆอย่างจริงๆ”

ร่างสูงจ้องเข้าไปในดวงตาใส ที่เหมือนกับลูกแก้วแสนสวย ที่คลอไปด้วยน้ำตาจากความสุขจากสิ่งที่เค้าพึ่งมอบให้ เรียกร้องสิ่งที่กำลังขอให้คนตรงหน้าเห็นใจตัวเอง

“มีความสุขมั้ย แจฮวาน มีความสุขเพราะผมมั้ยแจฮวาน”

“มีสิ”

“ผมก็มีความสุขเวลาอยู่กับคุณเหมือนกัน”

คำตอบตลกดีนะแจฮยอนนายมันบ้า คนมืดม่นแบบผมจะไปสร้างความสุขให้คุณได้ยังไงกัน  คนน่าเบื่อแบบผมจะไปทำให้คุณมีความสุขได้ยังไงกัน นายคิดไปเองแล้วล่ะแจฮยอน

“เพราะเซ็กส์ของฉันงั้นหรอ”

“ไม่ มันเพราะคุณ เพราะเป็นคุณต่างหาก”

ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้แจฮวานกำลังคิดอะไรอยู่ มันเงียบจนผมต้องฉุดรั้งร่างกายตรงหน้าเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น  ผมยอมรับว่าผมกำลังกลัว กลัวว่าแจฮวานจะหนีผมไปเพราะผมเรียกร้องมากเกินไป ผมกำลังเรียกร้องสิ่งที่เป็นไปไม่ได้จากคนตัวเล็ก จนร่างเล็กเปิดปากพูดเบาๆใกล้หูของผม

“นานแล้วนะ”

“.....”

“เรามีอะไรกันมานานแล้วนะ นายก็รู้ว่ามันไม่เกิดเพราะความรัก”

“แจฮวาน แต่ตอนนี้ผมรักแจฮวานแล้วนะ รักมากๆอยากครอบครองคุณ อยากให้คุณเป็นของผม”

ผมโอบกระชับร่างกายเปลือยเปล่าของคนตัวเล็กไว้แน่นขึ้นอีก เค้ารัก รักแจฮวานจนจะบ้าตาย เค้าไม่มีทางปล่อยให้คนตัวเล็กหนีเค้าไปไหน ไม่มีทางและไม่มีวัน แม้คำตอบแจฮวานจะเป็นอะไรผมก็ไม่มีทางปล่อยแจฮวานไป

“ตลอดชีวิต...”

“ครับ”

“ถ้านายจะรักฉัน ก็ต้องอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต นายพร้อมอยู่กลับฉันมั้ยล่ะ”

“ผมไม่ขอตอบ แต่ผมจะทำให้ดู”

“......”

แกนกายใหญ่ที่ยังค้างคาอยู่ภายในแข็งขืนขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากตอบคำถามคนตัวเล็ก

“อยากหรอ”

“ทำไม่ได้หรอ”

“ไม่ได้ห้าม ก็ทำซะสิ ทำจนกว่าจะเช้าเลยนะแจฮยอนคนดีของคิมแจฮวาน ”

ร่างเล็กด้านบนเริ่มบนรักต่อไปด้วยเองขย่มแกนกายใหญ่ภายในอย่างยั่วยวน จนร่างสูงต้องกดลงโซฟา ฝากรักของตัวเองให้คนตัวเล็กได้รับรู้จนเช้าอย่างที่คนตัวเล็กต้องการ

ไม่มีประโยคบอกรักจากคนตัวเล็กทั้งคืนที่เราเป็นของกันและกันมีเพียงรอยยิ้มแสนสวยที่ส่งมาให้ รอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นบนใบหน้าของคนตัวเล็กเพียงเท่านั้น สำหรับผมแค่ได้อยู่ข้างๆเป็นเพียงเจ้าของพื้นที่หลบความวุ่นวายของคนตัวเล็กตลอดไปก็พอแล้ว......

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------