96line Fiction

For you is Forever. จ บงานไปอีกหนึ่งวันสินะ งานรับรางวัลที่พวกเราแสนภาคภูมิใจและใช่ครั้งนี้เราก็ยังได้รับรางวัลเช่นเดิม ผมยังจำครั้งแรกที่พิธีกรบนเวทีเรียกชื่อวงของผม มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ผมดีใจในทุกๆรางวัลที่ได้มา ยิ่งมาถึงวันที่ผมได้มีโอกาสได้รางวัลแห่งปี รางวัลที่ที่ใหญ่เกินกว่าที่ผมจะคาดคิด มันมีความสุขจนผมอยากจะร้องไห้ แต่ผมเชื่อว่าลูกผู้ชายน่ะไม่ควรร้องไห้ให้ใครเห็น มันทำให้ผมดูอ่อนแอ แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันยากที่จะควบคุมได้  จนสุดท้ายผมต้องเดินไปยืนใกล้ๆเพื่อนสนิทของผม พร้อมเอื้อมมือไปแตะเบาๆที่ร่างกายของคนที่ตัวเล็กกว่าผม “เก่งแล้ว เก่งมากๆแล้วตัวโต” เสียงของคนตัวเล็กที่ผมยืนอยู่ข้างๆ พูดกับผมเบาๆโดยที่ผมยังไม่ทันพูดอะไรแม้แต่นิดเดียวมันทำให้ผมกลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว นายมันรู้ดีไปหมดเลยนะคิมแจฮวาน ทำไมนายเข็มแข็งจังนะ ทั้งๆคนที่ควรจะเข้มแข็งมันควรเป็นฉันสิ  ตอนนี้แค่ฉันกลั้นน้ำตาไว้มันก็เป็นเรื่องยากรำบากที่สุดแล้ว ทุกๆประโยคที่อยู่ในใจถูกกลืนเข้าไปเมื่อถึงเวลาของวงต่อไปขึ้นมารับรางวัล เมื่อจบงานผมได้พบเจอกับแฟนคลั...

(แจฮยอน x แจฮวาน) #กามโปรเจคออลฮวาน ผมน่ะชอบที่มืด ผมน่ะต้องการพื้นที่ ที่เป็นของผม ผมน่ะไม่ชอบผู้คนรอบกายที่มากมายวนเวียนรอบตัวผม แต่จะให้ผมทำยังไง ในเมื่อคุณเริ่มเข้าเรียนตามสถานศึกษา คุณย่อมต้องมีเพื่อน ย่อมต้องมีคนรู้จัก ผมไม่เคยชอบมันเลย คนจริงใจที่เข้ามาพูดคุยกับผมแทบไม่มี ผมทำได้แค่ส่งยิ้มจอมปลอมไปให้คนเหล่านั้นก็เพียงเท่านั้น สุดท้ายผมก็ยังชอบที่จะอยู่คนเดียวจนต้องหาพื้นที่ที่เป็นของผมเอง พื้นที่ที่มีเพียงผมคนเดียวเพื่อระงับจิตใจที่แสนยุ่งเยิงของตัวเอง เพื่อหลีกหนีโลกที่แสนวุ่นวาย ห้องล้างรูปของชมรมถ่ายช่างเป็นพื้นที่ที่แสนเหมาะสมในความรู้สึกผม แต่ติดอยู่อย่างเดียวมันเป็นชมรมไงล่ะครับ ย่อมมีคนเข้าออกเป็นธรรมดา มันทำให้ผมหงุดหงิดนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นอุปสักสำหรับผม ในเมื่อการสังเกตของผมมีประโยชน์เสมอ ห้องล้างฟิมล์จะไม่มีคนเข้ามาใช้ในตอนเช้าและค่ำ นั่นแหละมันถึงเป็นอะไรที่เหมาะสม เหมาะสมให้ผมได้อยู่กับตัวเองสักที . . . . (ปึก) แสงสีแดงที่ถูกเปิดทิ้งไว้ในห้องส่องกระทบม่านตาของผมอย่างเช่นทุกวัน ห้องๆนี้แทบไม่เปิดไฟแบบอื่นเลย มันทำให้ผ...